Profile
Blog
Photos
Videos
De kerstvakantie deel 1. Zoals ik al vertelde was Mitchel hier afgelopen week, wat trouwens op dit moment een heel gek idee is, omdat het zo snel voorbij ging. De eerste dag hebben we een relaxdagje gedaan, beetje de omgeving verkennen en bijkletsen. Vrijdag zijn we op de lokale toer gegaan, eerst met het openbaar vervoer richting mijn stageschool waar het één grote chaos was (topindruk van het Afrikaanse schoolsysteem). De rapporten zouden deze dag worden uitgedeeld en daarna zou school sluiten, dit betekent: alle leerlingen moeten tegelijk op school komen, niemand weet wat er gaat gebeuren, dus zitten we allemaal bijna 2 uur op elkaar te wachten. Na de tijd naar Brikama gegaan om mijn 'crib' te laten zien en wat spulletjes op te halen en vervolgens weer richting hotel. Zaterdag naar Banjul gegaan met Staffa als gids, de stad blijkt toch niet zo groot te zijn, want niks meer gezien dan de vorige keer haha.
En toen werd het tijd voor de echte trip, twee dagen het land verder in met als eindbestemming 'Georgetown'. Zaterdagochtend vertrokken we, Lamin was slechts een uur te laat. Eerst richting Brikama, omdat ik met mijn slimme hoofd daar mijn paspoort nog had liggen (die we nodig bleken we hebben voor alle politie checkpoints onderweg). En op weg waren we: raampjes open, reggaemuziek aan en voet op het gaspedaal. Eerst vanuit Banjul met de ferry naar Barra en daarna de roadtrip door het echte Afrikaanse landschap. Even een leuk detail, toen we met de ferry aankwamen bleek dat de auto niet meer startte. De sleutel kon wel in het contact, maar omdraaien lukte met geen mogelijkheid. Nadat de auto van de boot was geduwd en er snel wat gesleuteld werd doorgereden naar de lokale garage. Hier werd de oplossing gevonden: gewoon het hele contactslot eruit slopen, met als gevolg dat Lamin zijn auto moest starten door twee kabeltjes tegen elkaar te houden en in een buisje te blazen (och wat ben ik toch autotechnisch aangelegd, geen idee wat hij precies moest doen). Ondertussen zit er een nieuw contact in en heeft Lamin zijn auto bovendien gepimpt met een zendertje dat hij de auto in een keer op slot kan doen (zeg maar dat ding dat we in Nederland allemaal hebben). De hele dag door drukt hij op het knopje vanuit alle mogelijke kamers omdat de auto dan zo'n mooi geluidje maakt en de honden vervolgens luid beginnen te blaffen.
Nog een stop gemaakt bij de 'stonecirkels', kort samengevat een combinatie van hunnebedden en een pyramide (allemaal cirkels met grote stenen waar vroeger alle mensen onder werden begraven, in een soort van kelder). Er gaan verschillende verhalen over de stenen, waardoor het een soort van mysterie is geworden hoe ze er precies zijn gekomen. De avond lekker buiten gezeten met alleen het geluid van de natuur en later van de jambemuziek. Na een koude nacht (slapen met lange broek, sokken en vest brrr) 's ochtends op tijd weggegaan om een aantal uur in een boot op de rivier door te brengen. Echt super mooi, heel stil met allemaal mooie natuur, vogeltjes, apen en als topafsluiter nijlpaarden!
Daarna even een heftig stukje, we zijn op de plek geweest waar vroeger de slavenhandel plaatsvond. De restanten van de slavenmarkt en de kelders waar ze opgeborgen waren staan er nog. Voelde heel ongemakkelijk om daar als blanke rond te lopen en te zien van 'ons' volk 'hun' volk heeft aangedaan. Gelukkig was er een goede gids die de geschiedenis vertelde en ook duidelijk maakte dat 'we forgive, but we will never forget'. Echt, als je die verhalen hoort kruipt het kippenvel op je rug. Hoe onmenselijk we met elkaar zijn omgegaan, niet te geloven. Mensen als sardientjes op elkaar gepakt in een kelder waar je niet rechtop kan staan, in het pikkedonker met een klein luchtgat waar ook af en toe wat eten door kwam. Slaven die te zwak waren werden in de rivier gegooid als voer voor de krokodillen en ga zo maar door. Misschien nog wel het ergste vond ik de 'freedomtree'. Als je wist te ontsnappen als slaaf en deze boom kon aanraken was je 'vrij'. Maar tijdens deze rentocht diende je als schietschijf voor de slavenmeesters, dus veel kans had je niet. Ook werden de slaven beloofd dat ze vrij zouden zijn als ze van het eiland naar de kant konden zwemmen (terwijl vrijwel niemand kon zwemmen en er krokodillen in het water zaten). Dit soort spelletjes maakt het nog erger, voor zover dat kan. Later nog een heel gesprek over gehad met Abdu, de geschiedenis zit hem nog heel hoog, maar hij kan ook zeggen dat het generaties geleden is en hij dus kan vergeven. Bovendien waren het net zo hard de zwarten die er aan meewerkten (de slaven werden door hun eigen volk gevangen genomen en door hun koning verkocht in ruil voor luxe dingen als wijn en tabak). Goed, tot zover de geschiedenisles van juf Charlotte.
Laatste dag met de jongens op het strand gehangen terwijl Staffa nog langs kwam waaien. Mitchel even laten kennismaken met een dag 'Afrikaans chillen' (letterlijk de hele dag zitten en kletsen). Maar zeker niet verkeerd met een goed temperatuurtje en de zee op de achtergrond.
Nog een paar keer uit eten geweest, in het zwembad gezwommen, je weet wel hoe het gaat. Ja het was even een reteluxe week met een goed bed, een warme douche en elke ochtend een gevarieerd ontbijt. Hoe snel de week ook voorbij ging en hoe leuk het was, het voelde ook wel weer als een opluchting om geen toerist meer te zijn en 's middags gewoon in het compound met z'n allen om een grote bak rijst te zitten.
Na Mitchel naar het vliegveld gebracht te hebben voelde de dag een beetje raar, dus maar op de praktische toer gegaan en eindelijk mijn internet weer geroggeld (wat achteraf binnen 5 minuten klaar was). 's Avonds op het strand de fruitmama geholpen met 'benachin' koken, een hele grote pot met nog meer verse vis. Toevallig kwam er een meisje langs uit Finland, die hier voor de tweede keer was en de jongens dus aardig kende. Terwijl zij onhandig op haar knieën plofte bij de bak met rijst en letterlijk gevoerd werd door iemand, besefte ik hoe goed ik hier al gewend ben. Netjes op mijn hurken, met de rechterhand eten (hoppa zonder lepel tegenwoordig) en tussendoor ook gewoon nog kunnen kletsen. Ook geniaal dat ze de 'fout' maakte die ik in het begin ook steeds beging, namelijk erbij blijven zitten als je uitgegeten bent. Het is hier normaal om weg te lopen van de maaltijd als je uitgegeten bent, iets wat ik in het begin juist onbeleefd vond overkomen (onder het motto 'je mag pas van tafel als iedereen klaar is'). Zij bleef dus ook netjes erbij zitten met als gevolg dat ze maar doorgevoerd bleef worden.
Kerst werd hier op zich niet echt gevierd (als wenst iedereen elkaar wel een 'happy christmas'), behalve onder de jeugd op kerstavond. Ik heb dus toch niet helemaal de legendarische Hengelose kerstmiddag gemist. In het stadion was een groot programma met allemaal Gambiaanse artiesten, dus daar gingen we weer richting de drukte. Dit keer viel het behoorlijk mee, helemaal toen we een rustige rij hadden gevonden! Eenmaal binnen besefte we dat dit niet de goede rij was en zaten we op de tribune in plaats van dat we op het veld stonden. Potverdikkie, zo kun je toch niet dansen. Jombo ging weer op de roggeltoer om ons alsnog beneden op het veld te krijgen, maar dit keer helaas niet gelukt (zelfs niet met de smoes dat Sally moest plassen en de wc's boven toch echt heel erg vies waren). Redelijk op tijd weggegaan om in Senegambia een drankje en dansje te doen. Eerste kerstdag is eigenlijk totaal langs me heen gegaan, heb met Saikou (een vriend van Metsje) een kerstlunch op het strand gedaan, maar het gevoel van sneeuw en cadeautjes was ver te zoeken haha. Tweede kerstdag moest er dan maar weer gestapt worden 's nachts, dit keer ging Bullet mee (de shopjongen). Altijd als we ergens naar toe gaan zegt hij 'maybe' en achteraf haakt hij af. Hij is zo weinig gewend, komt eigenlijk nooit buiten Bijilo, dus volgens mij is hij altijd doodnerveus. Maar dit keer was Sally 'in charge' (ook wel leuk om een keer iemands bodyguard te zijn, voel ik me ook weer eens 23 jaar in plaats van 13). We wilden naar sissla's (het zondagavond reggaefestival), maar dit bleef juist vanavond niet door te gaan. Dus weer op naar Senegambia richting de club. Aan de ene kant een beetje jammer omdat er heel veel toeristen waren en het Afrikaanse gevoel ver te zoeken was, aan de andere kant geweldig omdat alle old skool muziek voorbij kwam en ik nu alles kon meebleren (en misschien wel bijna net zo goed als de rest danste, omdat zij echt niet weten wat ze met deze ritmes aanmoeten).
In de gloednieuwe rubriek 'Je had er waarschijnlijk zelf bij moeten zijn', een voorval wat me een lachkick van 10 minuten heeft gegeven (en nee, ik blow hier nog steeds niet). Na een dagje strand liep ik met Chad, Doudou en Musa richting de weg om een taxi naar Bijilo te nemen. (Even een korte beschrijving van Musa: een boom van een kerel die niet gek veel praat. Hij drinkt geen alcohol dus tijdens het uitgaan voorziet hij zichzelf altijd van drinken. Ik hoop dat je het voor je ziet: een stoere gespierde kerel, joint in de ene hand, pakje sinaasappelsap in de andere hand. Als goede vader zorgt hij ook voor de rest, overal komen de pakjes sap vandaan om uit de delen aan ons.)Voordat we vertrokken had ik een hond gespot en ja deze moest even geaaid worden. Toen we wegliepen kwam de hond achter ons aan. Het is ongeveer 10/15 minuten lopen naar de grote weg vanaf het strand, dus toen de hond halverwege nog steeds hoopvol achter ons aanliep draaide Musa zich in een ruk om en begon paranoïde tegen de hond te praten.'Hey boy, why are you following us?!' Toen ik begon te grinniken vond Musa blijkbaar dat hij een verklaring moest geven. Dus begon hij aan de hond uit te leggen dat hij toch echt zijn tijd aan het verdoen was, omdat we eenmaal aangekomen bij de weg een taxi naar Bijilo zouden nemen. Het is een lang stuk lopen, dus hij vond het wel zo eerlijk dat hij het nu vertelde, aangezien de hond het hele stuk weer in zijn eentje terug moest lopen. Het kwam er zo droog en vol overtuiging uit dat ik het even moest delen. En ja, inderdaad, je had er bij moeten zijn haha.
Nog iets anders leuks, Lamin heeft tegenwoordig een tv met behoorlijk wat filmkanalen. De hele dag door zitten er dus mensen op zijn/mijn kamer voor de buis gekluisterd. Er is niks leuker dan met Gambianen een film kijken. Ze snappen het namelijk niet zo goed en lopen dus constant de film aan elkaar uit te leggen. Ze zoeken een kanaal uit met een film waar het meeste gebeurt, zodat ze vol verwondering kunnen kijken (vergelijkbaar met hoe ze hier boeken lezen, het liefst zo min mogelijk tekst zodat ze kunnen plaatjes kijken). De laatste keer werd 'scary movie' uitgezonden, een film die ik nog steeds geniaal vind en vol sarcastische humor zit. Ze kennen de originele films niet en hebben geloof ik ook niet echt door dat het een persiflage is hierop. Sommige stukken vonden ze dus nog steeds spannend en verder moesten ze vooral lachen als ik steeds dubbel lag.
Ondertussen ben ik in Brikama, om even een beetje rust te hebben en ook wat andere mensen op te kunnen zoeken. Dat is het enige waar ik soms tegenaan loop, mijn privacy. Hoe gezellig het ook altijd is, overal weet iedereen alles van elkaar, dus als ik ergens naartoe wil heb ik altijd een beetje het gevoel dat ik moet ontsnappen en een goede verklaring voor mijn afwezigheid moet hebben. Toch maakt dit gevoel nu soms plaats voor eenzaamheid, want ja, alleen is ook maar alleen. Gelukkig kwam Staffa me vandaag opzoeken om me vervolgens mee te nemen naar het dorpje waar zijn moeder woont. Later nog naar het andere dorpje geweest waar hij is opgegroeid en zijn 'vader' ontmoet (de oudste man in het compound die heel wat kinderen opvoedt). Het Afrikaanse gevoel is gelukkig weer helemaal terug, hobbelend in een busje nieuwe mooie plekken zien en mensen ontmoeten. Dan is het nu tijd om wat slaap in te halen, want late nachten en vervolgens toch om 7 uur wakker worden (jemig, ik heb gewoon een ritme ontwikkelt hier) eist een beetje zijn tol. Weltrusten en de foto's volgen morgen!
Dikke knuffel en liefs van 'Brikama-girl' (ja, in het hotel moest ik ook een bijnaam hebben natuurlijk).
- comments
Carina Eerste keer een gevoel van jaloezie... misschien meer op Mitchel dan op jou:P Ps. Kerst draait niet om Hengelo en cadeautjes maar om de geboorte van Jezus, wil je dat wel even in je hoofd houden???!!!!:P xxxxxxxxxxxxx Pps. Ik ga nu naar Brussel om een paar daagjes te chillen!
Nienke Ben benieuwd naar foto's en het vervolg! Mail is bijna onderweg :) Liefs
Mitchel Haha, mooi geschreven. En het klopt ook nog allemaal (tenminste waar ik bij was dan:). Succes nog ff daar!
De tuinman Pracht verhaal en mooie foto's die een goed beeld geven van je leefomgeving. Nog een paar weken en we kunnen het met eigen ogen aanschouwen.
Geeske Just so you know, I'm still reading AND enjoying!!! :D Gaaf dat er iemand bij je op bezoek was geweest! En onwijs respect hoe snel jij in een cultuur mee kunt doen, dat had ik nooit gezocht achter een Hengeloose :p