Profile
Blog
Photos
Videos
Nummer 4 alweer!
Er is namelijk stroom, stroom stroom! Donderdagavond ben ik weer terug gegaan naar het Gambia College, wat een afscheid. De hele dag in Bigilo vertelde iedereen me met een zielig gezicht dat ze me zouden missen, wat erg meehielp aan het feit dat ik zo goed ben in afscheid nemen. Ik ging dan ook met behoorlijke tegenzin weg. Lamin heeft me samen met Abdu weggebracht en zijn nog even de avond bij me gebleven zodat ik niet meteen alleen was. Vervolgens belde Jombo alweer om te vragen hoe het met me ging, dus ze zijn me niet vergeten haha.
Tja wat heb ik afgelopen dagen nog in Bigilo gedaan? Eigenlijk een beetje de toerist uitgehangen, het moest er toch een keer van komen. Na de strandwandeling van zaterdag hebben we zondag besloten om te gaan zwemmen. Mustafa en Ismael gingen met me mee, wat een gedoe. Mustafa is doodsbang voor water en loopt de hele tijd te roepen 'Sally, don't go so far!' en 'Sally, watch out, come back!' Ibrahim is de lolbroek van het compound en loopt hem hier vervolgens de hele tijd mee te pesten en kopje onder te duwen. De zee is hier trouwens heel sterk, als er een golf aankomt moet je echt onder water duiken wil je niet keihard geraakt worden. Vervolgens word je weer een heel stuk terug in de zee gesleept, dus echt verder dan heuphoogte gaan we er meestal niet in.
De inwoners van Gambia (hoe heten ze toch, Gambianen?) komen altijd naar het strand om te sporten, dus na het spelen in de golfen moest ik eraan geloven en een stuk hardlopen met de jongens. Goeiedag, ik ben hier al niet goed in, maar in die hitte lukt het al helemaal niet. Een tijdje later kwam er iemand met een bal langs, er werd wat overgespeeld en ineens waren er genoeg mensen voor twee voetbalteams en kon er een wedstrijd gespeeld worden. Zo typisch Afrika, hoe makkelijk als het potje voetbal ontstaat en hoe belachelijk goed iedereen kan spelen.
Dan heb ik nog iets heel doms gedaan, namelijk een Afrikaan uitgedaagd in zijn eigen spelletje: dammen. Ik had gezien dat er verderop bij het compound een groot damspel was waar iedereen de hele dag zat te spelen, en met in mijn achterhoofd 'dit zijn kinderen en ik ben bijna wiskundedocent', vond ik dat ik me er best even in kon mengen. Lamin (andere Lamin, niet mr. Shaggy) zat toevallig naast me, dus toen ik doodleuk zei dat ik hem wel even kon inmaken, was de strijd begonnen. Laat ik nou net de kampioen uitgedaagd hebben, schaamteloos heeft hij me ingemaakt. Dit onder 15 paar kinderogen die de grootste lol hadden en vervolgens allemaal wel met me wilden spelen (uiteindelijk heb ik er één keer remise uitgehaald en de rest verloren). Niet doen dus. Ze willen me trouwens wel allemaal helpen, iedereen bemoeit zich steeds met het spel. Irritant als je zit te spelen, maar leuk als je toeschouwer bent 'nee nee, die andere!'. Ik weet het dan ook altijd beter vanaf de zijkant haha.
Dan heb ik ook nog een keer gezwommen met Mustafa en Ismael. Goed, weer iets doms gedaan. Ibrahim is namelijk een fanatiek hardloper en sporter, dus onder zijn aanmoediging heb ik een uur lang moeten zwemmen. Omdat de golfen zo sterk zijn en ik natuurlijk niet wil verliezen, was ik ook helemaal kapot aan het eind. Terwijl Ismael nog 'even' wat pushups deed lag ik voor pampes op de handdoek. Spierpijn de volgende dag! Maar misschien lukt hun iets wat mij nog niet gelukt is, namelijk Charlotte echt sportief krijgen. Na zoveel luieren is het wel lekker om je lichaam goed te voelen de volgende dag, dus stiekem geniet ik er ook nog van.
In het compound was het nog steeds helemaal leuk. 's Ochtends heb ik een nieuwe bezigheid gevonden, namelijk Djenaba 'gezelschap houden'. Eigenlijk zit ik gewoon schaamteloos toe te kijken hoe ze alles doet en vind zij het grappig dat ik alles zo fascinerend vind. Zo zie ik alle typische gerechten voorbij komen, terwijl Dje vertelt wat elk ingrediënt is. Ze spreekt niet heel goed Engels, maar ik vind haar zo grappig. Ze is een beetje de mafkees van het compound en loopt de hele dag allerlei stemmetjes te doen. Als ze mij ziet lopen wordt eerst in drie toonhoogtes Sally uitgesproken en vervolgens 'come, sit with me!'. Tijdens het eten koken komt Mariamme soms langs om even bij mama aan de borst te hangen, geniaal wat ze allemaal tegelijk kan. Na een keertje goed afkijken ben ik nu ook beter geworden in mijn was doen, het wordt nu ook echt schoon.
's Avonds ben ik nog een keer uit eten geweest. Heel gezellig zo met jezelf, Lamin had geen honger en ging naar vrienden. Eerst vond ik het zwaar ongezellig, maar in het restaurant was een liveband en genoeg obers om mee te kletsen, dus prima vermaakt. Wel grappig trouwens, in dit restaurant waren veel toeristen, dus de standaard praatjes werden ook al losgelaten op mij. Maar als ik dan vertel dat ik Sally heet en in Bigilo woon merken ze dat ik niet zo typisch gevalletje ben en worden de gesprekken meteen leuker. Waar zo'n naam al niet goed voor kan zijn. De band speelde goed, geef wat Gambianen een drumstel, piano en twee elektrische gitaren en nog komt er reggae uit. Er werd ook steeds gedanst, het is ook niet eerlijk hoe goed ze hier in zijn. Met de minste moeite beweegt alles net zo soepel.
Verder ben ik nog een dagje naar Bakau geweest, de beroemde krokodillenpoel. Ik weet niet waar het precies aan lag, maar ik vond het niet heel veel voorstellen. Eerst een soort museum, interessant om te zien (over instrumenten, werkgereedschappen, etc.), maar als Charlotte voor de dieren komt is een museum nooit zo spannend. De krokodillen hadden zich een beetje verstopt, een stuk of 10 lagen er op de kant. Je loopt hier gewoon tussendoor, en je mag ze zelfs aaien. Waarom ze niet agressief zijn? Het is een heilige plaats, het water schijnt dan ook heel heilzaam te zijn. Drink een beetje en je vruchtbaarheid wordt een stuk beter. Gelukkig had ik al gelezen dat deze heilzame werking voor toeristen niet zo werkt, tenzij je diarree heilzaam vindt. Maargoed, binnen een half uur stonden we alweer buiten. Er was verder ook niemand, het seizoen hier is nog niet begonnen. Ik merk dat ik de weg ernaartoe veel leuker vond, dan kom je helemaal door de dorpjes heen over de slechte wegen, hier zie je het echte Afrikaanse leven. Dit fascineert me een stuk meer. Maar toen we er toch waren zijn we verder door Bakau gereden, naar de vismarkt geweest. Echt wat een gigantisch grote vissen worden hier gefileerd, ik stond dan ook iets de dichtbij toen er een kop werd afgehakt en mijn shirt zat onder.
Verder hebben we de avonden in het compound doorgebracht met buiten zitten (in het maanlicht) en kletsen. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik iedereen leer kennen. Door het praten maar ook door het kijken hoe de verhoudingen zijn. Zo heb je een lolbroek (Ismael), een 'pispaaltje' (Bullat), de alphamannetjes (Lamin, Siboj, Jombo en lange Ibrahim), de wijze oude man (die echt hele grappige pretoogjes heeft als hij de jeugd zit te observeren), de 'stoere' (Ibrahim) en zo nog wat. Heel leuk om te zien hoe iedereen met elkaar praat en aan het lachen is.
Dan ben ik gister op de basisschool geweest waar Kemo lesgeeft. Ik moest voor half 7 klaar zijn, ik wist dat het volgende zou gebeuren, maar toch stond ik op tijd klaar. Slechts anderhalf uur later, om 8 uur kwam Kemo eraan en liepen we naar het grote taxibusjespunt. School begint om half 9, dus we zouden 'iets te laat zijn'. Uiteindelijk was om half 9 het busje er en vertrokken we rond 9 uur omdat het eerst helemaal vol moet zijn. Het schooltje staat in Busura, wat een weg ernaartoe! Je vliegt werkelijk alle kanten op, drempels zijn hier niet nodig, alle gaten in de weg zeggen genoeg. Veel kuilen zaten ook vol met water, dus al slippend en slingerend vervolgden we onze weg. Pech met de auto, tijd stilgestaan, toch weer verder gereden. Stuk verder op, weer pech met de auto, lekke band. Dit keer duurde het een stuk langer, dus toen er een andere auto voorbij kwam wist een aantal niet hoe snel ze uit de taxibus sprongen om een lift bij de auto te vragen. Toen eindelijk de band was vervangen konden we weer verder, en wie kwamen we 5 minuten later tegen? De auto die nu vaststond in een gleuf met autopech. Dus de overlopers snel weer terug in de taxibus (nadat ze geholpen hadden de auto uit de gleuf geduwd te hebben) en nu echt op naar Busura. Slechts 2 uur te laat kwamen we aan bij het schooltje, maar dit gaf helemaal niks. Het was namelijk vrijdag en dan is het toch een halve dag. Er werd dan ook geen les gegeven, alle kinderen waren aan het buiten spelen. Eerst naar het schoolhoofd gelopen die me maar al te graag een rondleiding wilde geven. Toen ik het eerste lokaaltje inkwam sprongen me de tranen in de ogen. Je kunt nog zoveel foto's zien en verhalen horen, de eerste keer dat je met eigen ogen een donker schimmellokaal ziet met een aantal kapotte bankjes doet wat met je. Lokaal twee had geen dak, dus hier groeide ook van alles binnenin. Uiteindelijk alle zes lokaaltjes gezien plus de 'toiletten'. De school is echt gigantisch arm en de toch al slechte gebouwen zijn behoorlijk aangetast door de zware regenval. Achter de lokaaltjes is een tuin, hier leren de leerlingen soort van biologieles en bovendien heeft de school een soort van inkomsten na een tijdje. Hout van de bomen kan verkocht worden, etc. Ik had een aantal schriftjes meegenomen uit de koffer die Winnie had meegegeven, en wat kleurpotloden + gummetjes. Nou toen ging het gebeuren. Kemo's klas werd opgetrommeld en moest in het lokaal wachten. Drie stoelen werden neergezet, voor Kemo, het schoolhoofd en mij. En toen kwam het 'verhaal', verteld door het schoolhoofd. Dat ik helemaal uit Nederland naar Gambia was gekomen en speciaal voor hun schriftjes had meegenomen, dat alle kinderen gelijkwaardig zijn voor mij, hoe vreselijk dankbaar ze wel niet moesten zijn, enzovoort. Ik voelde me met de minuut ongemakkelijker worden, 30 koppies die me aankijken en aan moeten horen hoe geweldig ik wel niet ben. Na het verhaal moesten ze in koor drie keer 'thank you' zeggen.
Totaal niet volgens plan. Ik had verwacht dat Kemo moest lesgeven en dat ik een beetje sneaky achterin kon gaan zitten om te kijken hoe een les eraan toegaat. De schriftjes waren voor hem, zodat hij ze aan de leerlingen kon geven, wat het lesgeven wat makkelijker zou maken.Niet dus. Na dit theater liepen we naar buiten, en in de schaduw van de mangoboom zaten daar alle docenten en leerlingen op mij te wachten. Weer werd door het schoolhoofd het geweldige verhaal verteld, en konden ze daarna vragen stellen. De leerlingen zijn hier zo goed afgericht dat volgens mij niemand durfde. Als iemand praat is de rest stil, als een leraar wat vraagt zeggen ze allemaal in koor 'yes sir' en ga zo maar door. Een walhalla voor het orde houden, maar vreselijk jammer voor de spontane reacties. Uiteindelijk durfde dan toch iemand te vragen hoe het weer in Nederland was en vervolgens of er veel Afrikanen in Nederland woonde. Toen ik de eerste keer antwoord gaf werd het niet goed verstaan, de kinderen spreken niet goed Engels en ik spreek het te snel. Bovendien is mijn accent heel moeilijk voor ze, 'thinking' kennen ze bijvoorbeeld niet, maar 'tinking' wel.
Goed, de leerlingen konden naar huis, en ik werd meegenomen naar het huisje van het schoolhoofd (hij woont met zijn vrouw op het terrein, Kemo en een andere stagiaire wonen intern). Na het huis gezien te hebben kreeg ik een bak pap. Oeh zo lekker, soort rijstepap, en na een ochtend niet gegeten te hebben was het ook zeer welkom. Vervolgens naar buiten in de schaduw van de grote mangoboom thee gedronken. Hier werden was maïskolfjes geroosterd, de echte popcorn! Vervolgens kwam zijn vrouw eraan met een grote pot met eten, rijst met vis. Help, nog meer eten, maar heel beleefd een paar hapjes meegegeten. Gewoon langzaam kauwen, dan lijkt het net alsof je de hele tijd aan het eten bent (doe je dit niet, dan is het steeds 'eat Sally!'). Overigens wel erg lekker, na elke dag rijst waardeer ik het nog steeds heel erg. Na het eten werd er weer thee gezet (de locale thee,erg sterk met megaveel suiker), en hierbij moest weer een stuk brood. Ze zagen de schrik in mijn ogen, want iedereen begon te lachen toen ik verschuldigend zei dat ik echt niet meer op kon. Toch moest ik een stukje proberen, dus ook nog een paar happen brood erachteraan. Vervolgens de hele middag lekker buiten in het briesje gezeten, onder het genot van nog meer maiskolfen (eindelijk werd geaccepteerd dat ik niet meer op kon, waar laten ze al het voedsel toch!). Terwijl wij daar zaten kwam een aantal leerlingen terug om een potje te voetballen (er is een groot veld hier tussen de gebouwen in). Zo knap dat die kinderen dag in dag uit aan het sporten zijn in deze hitte.
Uiteindelijk gingen we (Kemo, Lamin (stagiairegenoot, dus weer een andere Lamin) en ik) weer terug naar Brikama. Het schoolhoofd bracht ons netjes richting het taxibusje, wat hem een mogelijkheid gaf om me aan alle buren voor te stellen. Uiteindelijk kwam ons busje eraan gescheurd, help moeten we hier in! Het busje was helemaal versierd met allemaal linten en stickers in de rastakleuren, en toen de deur open ging stapten Rambo en Rambo uit. Rambo 1 had een lint om zijn hoofd geknoopt en zat achter het stuur. Rambo 2 zat bij de schuifdeur en heeft het grootste gedeelte de deur opengelaten. Hoe dan ook, hij kon wel goed rijden. Met zijn voet op het gaspedaal scheurden we terug over de hobbels en bobbels, grote gaten ontwijkend. Al schuddend besefte ik lachend 'donders, ik ben echt in Afrika'. Wat een plezier en dat voor maar 30 cent per persoon. Al met al een hele leuke indrukwekkende, maar ook leuke dag. Met als afsluiting een uur langs 'thank you' van Kemo, dat ik hem ben komen opzoeken. Ik vervolgens hem steeds bedanken dat hij me heeft uitgenodigd, heel spannend gesprek dus.
Helaas is het moment vanochtend gekomen waar ik zo bang voor was. Mijn darmen hebben kennis gegeven van wat ze van het voedsel vinden. Ik kon dan vanochtend ook eerst de halve badkamer schoonmaken en als een zielig vogeltje zit ik nu op de bank. Het lijkt nog niet echt door te zetten, dus ik heb besloten om nog even een dag te wachten met medicijnen. Op Afrikaans tempo slof ik door het huis en heb ik de was gedaan (ik begin het haast leuk te vinden, al verlang ik nog steeds een beetje naar de wasmachine).
De beestenrubriek valt vandaag in de herhaling. Jolein, je hebt twee keer gelijk gekregen (ophouden dus met die voorspellingen!). Een kakkerlak heeft besloten om in mijn slaapkamer de sterven (ik heb hem dus niet doodgeslagen) en inderdaad komen de mieren dan om hem op te ruimen. Hij ligt veilig in een hoekje bij de buitendeur, dus ik voel er dan ook weinig voor op hem zelf op te ruimen. Bedbugs kunnen door lakens heen, de uitslag is weer terug. Straks maar even klagen bij mister Jallow om een nieuwe matras. Vanochtend wilde ik mijn mok pakken voor een kopje thee, zit er een kakkerlak in! Deze was er blijkbaar ingekropen en kon er vervolgens niet meer uit. Ik was het even helemaal zat, heb de mok buiten neergelegd en maar wat water gepakt. Ondertussen is hij eruit gekropen en heb ik de mok chemisch gereinigd. Toch winnen alle vogeltjes en krekels het ruim van de nare beestjes. De hele dag door zingen ze voor me.
Dan nog even een cultuurdingetje waar ik tegen aan ben gelopen, het geld. Ik heb geen idee wanneer ik dit hoor te ge ven. Achteraf bleek bijvoorbeeld dat ik de ontbijtjongen geld had horen te geven (zie eerste verhaaltje). Toen ik Bigilo verliet heb ik Lamin gevraagd of het okay was om Dje wat geld te geven voor het eten, dit was geen probleem. Maar toen ik gister het schoolhoofd een kleine bijdrage voor al het eten gaf, was dit een beetje een teleurstelling voor hem, het was al zo geweldig dat ik was langsgekomen.
Stamelend gaf ik als antwoord dat hij het voor de school kon gebruiken, maar nog steeds werd volgehouden dat dit echt niet hoefde. Toch nam hij het wel direct aan met een uitnodiging om een weekend langs te komen. Hij stelt dan een programma samen om ook de andere dorpjes te zien, dus ik heb weer een nieuw weekendadresje.
Het andere probleem is Kemo. Hij weet dondersgoed hoe het zit, maar toch stuurde hij me een tijd terug een smsje met 'love you, need you, want you'. Toen ik een uur later niet had gereageerd belde hij met de vraag of ik het smsje had gelezen. Meteen heel duidelijk gezegd dat hij wel beter moest weten en dat het puur vriendschappelijk was. Na heel veel verontschuldigingen en een smsje met de afsluiter 'friend Kemo' was het weer goed. Toen ik het probleem Lamin voorlegde begon hij keihard te lachen. Hij had al lang gezien hoe Kemo over mij dacht en vond het inderdaad niet zo'n slimme actie van hem. Typisch studentje die nog niet van de liefde afweet volgens hem. Ondertussen zijn er geen moves meer gemaakt. Alleen het schoolhoofd vond dat ik met mijn Afrikaanse voornaam ook een nieuwe achternaam moest krijgen. Je raadt het al, Kemo's achternaam Njie paste perfect. Niet dus! Na even oefenen kan iedereen nu Besselink uitspreken, dus weer een probleem de wereld uit.
Goed dan ga ik nu even proberen wat voedsel naar binnen te werken, zonder het direct aan de wc te doneren. Als het goed is ga ik maandag naar mijn middelbare school, but you never know.. De tijd zal het leren. Ondertussen ben ik begonnen met de wiskundeboeken doorwerken die Metsje me had gegeven, even weer een beetje inkomen. Ook ben ik aan andere schooldingetjes begonnen, de vakantie zit er helaas op. Toch zit ik regelmatig lekker buiten in het zonnetje, genieten van het weer en de geluiden en te kletsen met de overbuurvrouw.
Wederom bedankt voor alle lieve en leuke berichtjes, ik voel me met de dag sterker worden door al jullie geweldige woorden.
Liefs, Sally Besselink
P.s. Ik heb een paar nieuwe foto's, helaas ben ik vergeten om ze van het compound en de mensen daar te maken, komt nog!
- comments
Mariël Help! Ik loop achter...... Alweer een nieuw verhaal:D. Tot over een half uurtje dan heb ik het helemaal gelezen!
Mariël Gambinees, Gambiër of Gambiaan. (Kies maar voor de laatste;)) Heb weer met een bigsmile uw verhaal gelezen mvr. Besselink! Liefs!
Carina Door uw verhaal kom ik te laat op mijn werk en heb ik weinig tijd om te eten. Maar ik zal niet zeggen dat ik dan honger heb, want kindjes in Afrika hebben honger! Zielig hoor, zo'n school. Ik hou ervan als de kinderen lief en stil zijn en alles doen wat ik zeg, maar ik kan me niet voorstellen dat ze het ook echt doen en dat ik een opper god ben wie ze moeten gehoorzamen! Stiekem hoop ik dat mijn nieuwe stage kindjes wel lief zijn:P
Eva Wat een verhaal :D Volgens mij is het wel echt super daar.. en de mentaliteit van al die mensen! Geweldig toch? Succes met het eten daar :p liefs!
Eva Oja, en kom je ff langs? ik kan het aanrecht niet zien door de afwas.. Succes met het eten daar :p liefs!
Nienke Ik ben trots op je! Je houdt ons super goed op de hoogte! Nu eerst tijd voor Grey's en dannnnnn kotm de aangekondigde mail echt jou kant op! ;) Ik beloof dat hij spectaculair zal zijn...Met tekeningen... Liefs!
Geeske Oooohhh Charlotte, mens wat schrijf je heerlijk! 'k vroeg me btw al af wanneer die eerste huwelijkaanzoek zou komen en hoe je erop zou reageren, maar het klinkt alsof je er goed mee om weet te gaan, goed man! Enjoy the GalliGalli's, enjoy the lovely sea... geniet! :D Oh ja en succes op de middelbareschool! :D
Jolein dit is toch wel de beste manier om te soggen :) Leuk verhaal heb je er weer van gemaakt, klinkt echt geweldig wat je daar allemaal doet. Jammer dat ik dan tot 2 keer goed voorspelt heb, ik zal geen voorspellingen meer doen! Hihihi, stiekem vind ik kemo's actie erg grappig, zal nog wel vaker voorkomen daar. Succes met je darmen, moet ik even langskomen om een dokteronderzoek te doen? :D kus
Martijn Leuk verhaal weer! Mooi ook om te horen dat jij daar als betavrouw van die alphamannetjes genoeg aandacht krijgt. :)
Alicia Heey Charlotte ! Je denkt vast: Alicia? wie is dat? Haha.. Ik ben een vriendin van Eva.. Ben wel eens bij haar wezen slapen enzo :P.. Ze vertelde me over de site waarop je hele verhalen verteld.. Nou heb ze allemaal gelezen ! Super leuk om het allemaal te lezen.. Ik ga elke week kijken naar nieuwe verhalen.. Lijkt me echt een geweldige ervaring in Gambia.. Succes met je aanbidder, de 3 Lamins uit elkaar houden en alle insecten :P.. Liefs ! xx