Profile
Blog
Photos
Videos
Het tweede verhaaltje alweer, want er is veel gebeurd!
Langadef! (hallo!)
Allereerst even een sfeerimpressie: Ik ben weer op het Gambia College, en zit lekker buiten op mijn binnenplaatsje. Dit ging overigens niet zonder enige moeite, eerst een half uur gezocht naar de sleutel van de buitendeur, die uiteindelijk helemaal niet nodig bleek te zijn omdat het een 'sierslot' was. Deurtje kon gewoon open, tafel en krukje naar buiten en daar zit ik dan in het Afrikaanse briesje. Om de sfeer helemaal compleet te maken: met muziek van the lion king haha! Even een klein detail: ik heb mijn wcbril en stortbakdeksel ook gevonden! Hier dus op de binnenplaats in niet al te beste staat
Goed, ik was gebleven bij de woensdag. Het Suikerfeest zat er aan te komen, dus het zou hier nog rustiger worden. Summerclasses zijn afgelopen en iedereen ging terug naar hun familie, zo ook de student Kemo. Aan hem heb ik fijn gezelschap gehad, samen kletsen, muziek luisteren en spelletjes spelen. Hij kon het maar niet van me winnen met dammen, dus de revanche gaat nog komen volgens hem! Toen hij me dinsdag voor de eerste keer zag, was ik volgens mij niet in beste staat, want de hele nacht heeft hij zich zorgen liggen maken om mij. Ik heb ook sindsdien elke dag minstens één smsje van hem gehad om te checken of alles goed met me gaat. Hij woont nu niet meer op de campus, maar geeft les op een basisschool hier in de buurt.
Woensdagmiddag heeft Lamin me opgehaald. Het hotel leek hem te duur, hij had een beter idee! Vier nachten heb ik mogen logeren op het compound (soort dorpje) waar hij woont, echt geweldig! Hier voelde ik me direct thuis, het voelt als één grote familie, of beter gezegd: 'we're like one family, all brothas and sistah's!' De kamer waar ik logeerde was naast het plaatselijke winkeltje, en deze plek diende als hangplek. De hele dag zaten er een stuk of 10 mannen/ jongens, soms was er wat beweging, maar de harde kern zat er altijd. Iedereen sprak goed Engels en ik voelde me erg welkom. Mijn kamer stond in een soort hofje, waar nog een gezin woonde en een neef. Het gezin bestond uit paps, mams en Mariamma (dochtertje van 2 jaar). Ze was meteen verliefd op me, en de liefde was wederzijds. Omdat de naam 'Charlotte' te moeilijk leek te zijn voor haar, hebben ze me 'Sally' gedoopt (volledige Afrikaanse naam is Sallymottah). Achteraf bleek dit niet alleen voor het kind te zijn, in het hele compound stond ik bekend als Sally.
Een blik in het dagelijks leven hier: Rond een uur of 9 ontwaken. Binnen 10 minuten hebben ze door dat ik wakker ben en wordt er koffie met brood geregeld. Als ik aan het eind van de morgen het hofje uitloop zit de vaste groep al klaar, en onder een vrolijke 'good morning Sally!' worden alle handen geschud. Vervolgens brengen we de middag door met een beetje zitten, kletsen, mensen kijken en jawel: blowen! (ik niet hoor, mama). Er werd steeds gegrinnikt dat ik me nu wel helemaal thuis zou moeten voelen tussen de wietlucht, 'just like Amsterdam!'.
Om een compromis te vinden tussen het relaxen en mijn drukke geest ben ik twee keer naar het strand geweest. Ontzettend mooi hier en nog belangrijker: rustig! Overigens lieten ze me niet alleen gaan, beide keren is Abdu met me mee geweest. Hij is de oom van Mariamma, een scholier van 19 jaar en leuk gezelschap! Ook was het vooral bescherming, want ik zal wel eens kunnen verdwalen/ lastig gevallen kunnen worden. Ze zorgen hier belachelijk goed voor me, minstens één keer per uur wordt er gecheckt of alles goed met me gaat. Zodra ik er aan kom lopen wordt de enige goede stoel gepakt en schoongemaakt zodat de Koninklijke Hoogheid kan gaan zitten (zelf zitten ze op zelfgemaakte bankjes/ vaten/ kratjes/ kapotte plastic stoeltjes). Omdat het hier gebruikelijk is om je schoenen uit te doen voor je ergens naar binnen gaat, doe ik dit uiteraard ook. Slippertjes netjes voor de 'patio' en dan naar binnen, maar zodra ik buiten kom staan mijn slippertjes pal voor mijn neus op de mat, omdat ze wel eens nat kunnen worden. Het eten gat hier net zo, de hele dag door kan ik aanschuiven en met de pot mee eten. De moeder van Mariamme is de enige vrouw in het hofje, dus zij kookt elke keer een grote (maar dan ook echt een grote) pan met eten en iedereen die toevallig in de buurt is kan mee-eten (wat gemiddeld een totaal van 8 mensen oplevert). Erg leuk om zo alle lokale dingen te proeven, en lekker! Al ben ik wel blij dat ik een goede alleseter ben, want de stukken vlees zit je soms 5 minuten op te kauwen en echte groente kennen ze hier niet. Het zijn vooral rijstgerechten (in tegenstelling tot het eten bij Alladin, dit wordt vaak geserveerd met brood).
's Avonds zijn we twee keer bij Alladin geweest, leuk om Anja weer terug te zien! De tam tam gaat in Afrika trouwens nog veel sneller (misschien omdat ze hier beter gevoel hebben voor ritme, haha), één belletje naar de vriendin van Alladin en iedereen is in rep en roer! Alladin zou een nieuwe vriendin hebben, een blonde vrouw die steeds langskomt, en nee ik ben het niet! Anja, je wordt verdacht haha, maar ondertussen is alles alweer helemaal opgelost. Dit hoofdstuk wordt dan ook direct afgesloten, want hier langer over praten is niet netjes en bemoeien met andermans zaken.
O, jee, het verhaal is alweer veel te lang aan het worden, maar ik ben nog niet klaar hihi. Voor de oplettende lezer die zich afvraagt wanneer het Suikerfeest wordt besproken, euh ja.. niet. De weg er naartoe was wel heel spannend, als 's avonds de maan werd gespot zou de volgende dag het Suikerfeest zijn! Een deel vond dat dit donderdag was, maar de echte volhouders hadden woensdagavond geen maan gezien en hebben donderdag ook nog gevast. Vrijdag was het dan echt zo ver, maar toen heeft het de hele dag geplensd, met als gevolg dat er geen feest was en iedereen zich binnen verstopte. Zou het feest naar zaterdag verplaatst worden, maar toen plensde het net zo hard. 's Avonds bleek het in het centrum wel drukker te zijn, maar in verband met een goede keelpijn heb ik besloten niet mee te gaan feesten. Gisteren was het goed weer en leek er 's avonds een feest te komen, maar toen ben ik naar het College vertrokken. Wel tot diep in de nacht muziek gehoord uit de verte, dus ik denk dat het eindelijk gevierd is.
Om het even lekker chronologisch te houden ga ik weer terug naar de vrijdag, toen mocht ik met het gezin mee om haar ouders te ontmoeten. Een familiebezoekje, wat hoort na het vasten, om elkaar al het goede te wensen. Nu heb ik pas echte armoede gezien, het dorpje waarin Dje's ouders wonen (Mariamma's opa en oma dus) is arm. Ik werd als een ware held door de kinderen onthaald: 'toubab! Toubab!' (blanke mens). In het begin was het even heel naar, maar ach het zijn maar kindjes en ze wilden gewoon handjes schudden, aanraken, knuffelen en kletsen. Bij de ouders zelf besefte ik keihard hoeveel luxe ik eigenlijk ken. Deze mensen wonen in een kale grijze ruimte, met een matras en wat kookgerei. De kippen rennen door het huis en verder is er niks. Het zag er zo sober uit, ook omdat er geen andere mensen naast hen woonden. Wat voelde ik me een aansteller met mijn 'vervelen', terwijl ik kan kletsen hier/ lezen/ computeren/ kijken naar alle nieuwe dingen. Ondanks dat ik niet veel om materialistische dingen geef, leer ik hier keihard te relativeren. Zo stelt mijn tijdschrift 'psychologie magazine' steeds minder voor, wat stellen we ons ook aan met alle cursussen om meer van het leven te genieten en minder te piekeren. En in een sleur leven? Elke dag opstaan, kinderen verzorgen, koken, wassen en slapen, dag in dag uit, dat is pas sleur. Goed, hier eindigt mijn betoog met 'tevreden zijn met wat je hebt', haha.
Een vaste rubriek in mijn verhaal: de insecten. Als je denkt van de muizen af te zijn in Zwolle, ontmoet je hier nieuwe 'huisdieren', namelijk kakkerlakken! Ze rennen door mijn plek in het Gambia College, bah! En heel veel mieren, wat zijn ze toch druk met het proberen binnen te komen van mijn jampot en het opruimen van dode duizendpoten. Het maakte me even panisch gisteravond, maar ondertussen horen ze er ook gewoon bij. Het huisdier waar ik wel blij mee ben is een heel klein poesje, ze loopt de hele tijd langs mijn benen te vleien. Ik zoek nog een naam voor haar (degene met het beste idee zal ik in het volgende verhaaltje belonen) en als de melk straks is ontdooid geef ik haar wat drinken (mijn koelkast heeft een identiteitscrisis, met als gevolg dat de inhoud allemaal is bevroren).
Dan komt hier een eind aan dit verhaal, ik wacht op meneer Jallow. Deze week is de oriëntatieweek, mag ik kijken op de middelbare school waar ik ga les geven. Om half 7 ging de wekker, hij had niet verteld wanneer we zouden gaan, maar ik wilde op tijd klaar zijn. Meneer Jallow is nergens te bekennen, dus ik hoop dat deze kennismaking morgen gaan plaatsvinden!
Ontzettend bedankt voor al jullie lieve mailtjes, smsjes en reacties op mijn site, je weet half niet hoeveel ik hier aan heb! Alle ondersteunende woorden helpen enorm en het is goed om te weten dat iedereen zo met me meeleeft. Ik besef elke dag nog meer hoeveel lieve vrienden en familie ik thuis heb. Mis jullie!
Dikke koesj
- comments
Nienke Fijn om weer wat van je te horen! En goed dat je je zo welkom voelt :) kus
Thijshollebollegijs Volgens mij past M'etje wel in de weekendtas mee terug. Een goede naam; klein, lief en zacht: Pautje. Likje
Maaike Super lieve Lot, wat een geweldige dingen zie je en schrijf je! De reiskriebels komen ontzettend boven weer;) Dikke kus
Carina POES! NOEM HAAR POES!!! POES IS EEN GOEIE NAAM!!! ps melk is slecht voor poes
Karla Kind! ik vind je geweldig! je site is vanaf nu mijn startpagina!:D Ik vind Hond gaver voor een poes.. of gewoon standaart Minoes:) Ik heb vannacht nog een muis uit mn schooltas gejaagd, maar fijn om te weten dat dit nog niks is!:D Ik zal het de huisbaas melden;) hihi Ik vind, dat jij gewoon nog een studie journalistiek achter deze studie aan moet gooien! Geweldig hoe jij dat allemaal vertelt! Bedankt voor de cashewnoten, schattepatat! Dikke smakkerd!
jezusboterhampindakaas ik stem voor toubab als naam...
Jolein Leuk om je verhaaltje te lezen. Noem haar Lot! Iedereen noemt je daar toch Sally dus dat kan best. Of lulu, naar loekie :) Ik snap trouwens wel wat je bedoelt met die armoede, je leert echt wel waarderen wat je hebt. Geniet ervan meis kuskus
Kizzy Moi! Wat leuk om je verhalen te lezen. Wanneer mag je aan de slag? Ik stem voor Muus (uitpreken als Moos), het is Wolof voor Poes. Dikke knuffel vanuit MM
metsje krol Gambia College is een ervaring opzich! leuk dat je een gezellige tijd hebt gehad op de compound.Ik sluit mij aan bij Moos Hoe gaat het geven van wiskunde in de gambiaase setting? Je schrijft super!