Profile
Blog
Photos
Videos
Hallo allemaal!
Om het tempo er maar een beetje in te houden komt hier alweer het volgende verhaal.
Na een spannende week is het weer tijd voor een update van mijn leven in Gambia.
Het woord spannend kan op twee manieren worden opgevat, aan de ene kant heb ik vrijwel niks uitgevoerd, aan de andere kant was het toch echt spannend. Ik ben namelijk goed ziek geweest.
Bereid je dan ook maar voor op een smakelijk verhaal. The real Gambian experience.
Toen ik het vorige verhaaltje schreef kwam de diarree opzetten, en deze heeft vijf dagen geduurd. Ik voelde me met de dag slapper worden, want de eetlust was ook totaal weg. Een hele rare ervaring, want ik heb nooit een slechte eetlust gehad haha.
Afgelopen zaterdag begon het dus en toen het zondag nog steeds zo was heb ik maar wat pilletjes genomen om het te remmen. Niet teveel, omdat ik ooit heb ervaren dat mijn darmen hier behoorlijk heftig op reageren en meteen op slot gaan. Maximaal 8 kon ik er nemen volgens de gebruiksaanwijzing, bij drie ben ik maar gestopt. 's Middags kwam Kemo even langs (die was voor het weekend in Brikama bij zijn zus) en toen hij weer richting taxibusjes ging voor zijn reis naar Busura ben ik even meegelopen omdat de markt daar ook in de buurt is. Wat fruit gekocht en eenmaal op de markt merkte ik dat ik bijna van mijn stokje ging. Dus 'snel' weer richting college en uitrusten de rest van de dag. De volgende ochtend was het nog niet veel beter, dus toch maar een pilletje genomen. En toen begonnen de krampen, wist van gekkigheid niet hoe ik moest liggen. Ik zat te twijfelen over de dokter, maar aan het eind van de middag leek het beter te worden. De uitslag op mijn rug was er nog wel, dus 's avonds heeft Lamin me opgehaald om naar een apotheek te gaan. Hier wordt je even meegenomen naar een kamertje, shirt omhoog, even naar de uitslag kijken en je krijgt een zalfje mee. En dat voor maar 4 euro. De volgende dag voelde ik me eigenlijk best okay en omdat ik niet zo goed wist wat ik met alle tijd moest doen (volgens mr. Jallow kon ik nog steeds niet de middelbare school bezoeken) ben ik dus maar wat begonnen aan mijn eindreflectie voor SLB. Met als resultaat: op het stukje 'LIO' na is hij af! Els kan trots op me zijn hier. Merkte wel dat ik snel moe was, maarja leek me wel logisch na het weinige voedsel. Dus gewoon op tijd naar bed en op naar een nieuwe dag. Woensdagochtend werd ik badend ik mijn eigen zweet wakker. Uit bed gerold en verder op de 'bank' gaan liggen. Mijn hoofd werd steeds warmer en ik kon eigenlijk alleen maar slapen. Dus halverwege de middag Lamin opgebeld of hij me toch naar de dokter kon brengen. Dit keer zou hij 'op tijd' zijn, want ik was ziek, dus een uur later was hij er al (heel redelijk, want de reis van Bigilo naar Brikama is ongeveer een half uur). Op naar de dokter in Senegambia. Volgens Lamin een goede kliniek, wel wat duurder, maar zeker weten een goede dokter en goede medicijnen. Om vijf uur kwamen we aan en toen begon de paniek. Ik bedoel het absoluut niet discriminerend, maar stiekem had ik gehoopt op een koel gebouw met een vriendelijke oude blanke dokter, die me wel even kon vertellen wat het probleem was. De kliniek bestond uit een kleine wachtruimte, met een balie, en wat ruimtes. Eerst mijn gegevens invullen en 100 Dalasi (3 euro) betalen voor het consult. De wachtruimte beschikte over 10 stoelen en deze waren bezet, dus samen met de andere patiënten zat ik buiten op een bankje te wachten tot ik werd opgeroepen. Ik zat mezelf daar op te vreten, stel je voor dat ik een spuit moet hebben, nouja, alle Afrikaanse verhalen waar ik bang voor ben gemaakt spookte door mijn hoofd. Gelukkig had ik drie blanke mensen gespot in de wachtruimte die al behoorlijk thuis leken in Gambia, dus de rust kwam al redelijk terug. Ik had gezien dat er een aantal kamers waren met een deur, alleen één hokje grensde direct aan de wachtkamer en was afgesloten met een wapperend gordijntje. Dus ik hoopte wanhopig dat ik niet hier naartoe hoefde, vertellen dat ik vijf dagen diarree heb terwijl de hele wachtruimte dit hoort leek me niet zo prettig (alhoewel, nu staat het vrolijk op internet) . Natuurlijk werd ik voor dit hokje opgeroepen, maar uiteindelijk bleek het heel erg mee te vallen. Het bleek zo hard mee te vallen, dat ik mezelf alweer liep op te vreten dat ik hier zo lang op had moeten wachten. Het enige wat de zuster deed was: lengte meten, gewicht, bloeddruk, temperatuur, hartslag en klacht noteren. Volgens de Afrikaanse weegschaal ben ik slechts drie kilo afgevallen sinds ik hier ben, dus dat valt weer hartstikke mee. Nog even iets grappigs, toen ik de thermometer kreeg aangereikt wilde ik deze al bijna onder mijn tong stoppen. Gelukkig was de zuster net op tijd met vertellen dat het onder mijn oksel moest, helemaal nadat ik zag dat deze thermometer door iedereen wordt gebruikt en even wordt afgenomen met een watje. Maar na dit consult werd me weer verteld dat ik moest wachten. Ruim een half uur later werd ik weer opgeroepen, dit keer voor het 'laboratorium'. Wat een feest hier, de man was hartstikke aardig (in tegenstelling tot de norse zuster) en vond het zo leuk dat ik zo goed Engels kon spreken (of ik uit Amerika kwam? Nee? Dan was ik vast een hele goede student! Hij moest eens beter weten…) Terwijl hij in mijn vinger prikte en op allerlei mogelijke manieren bloed aftapte kletsten we verder, maar helaas was dit consult na 5 minuten alweer voorbij. Ik verliet de ruimte met een buisje, ik moest even wat urine inleveren. Mijn gevoel voor schaamte was al redelijk voorbij na consult nummer 1, maar toch even wennen om door de wachtkamer te lopen richting WC en vervolgens met een vol buisje weer terug. Het scheelt dat de meesten het moeten, dus wat maakt het ook uit. Het is trouwens een hele kunst om in een reageerbuisje te plassen, voor degene die de ongecensureerde versie willen: dit is onmogelijk en mijn hand zat ook onder. Met mijn andere hand half mijn broek optrekkend naar de wasbak strompelen om hier mijn hand en het buisje af te spoelen (leek me wel zo netjes) en dit met behulp van het licht van mijn telefoon, want ondertussen was het buiten al donker en het licht deed het hier niet. Na dit spektakel weer terug in de wachtkamer, verder wachten. Ondertussen was Lamin al even komen checken of alles nog goed ging, het duurde wel heel lang. Dus even afgesproken dat hij wel naar huis kon gaan en dat ik zou bellen als het zover zou zijn. Je moet hier niet naar de dokter gaan als je echt heel ziek bent, want na 3 uur hier doorbrengen was ik totaal uitgeput. Maar uiteindelijk was het tijd voor consult nummer 3, de dokter! Ook een aardige man en bovendien verontschuldigde hij zich twee keer dat ik zo lang had moeten wachten! Dit deed me zo goed, dat ik maar netjes terug zei dat het geen probleem was en dat ik ook had gezien hoe druk hij het wel niet had. In ieder geval, hier was ik blijkbaar voor gekomen. De echte vragen werden gesteld en ik werd onderzocht. Na een paar keer op mijn buik te hebben gedrukt (of het pijn deed?!) bleek dat ik voedselvergiftiging had. Maar omdat ik zo'n koorts had heeft hij me ook een 3daagse malariakuur meegegeven. Volgens hem was lariam (malariatablet dat ik neem om het te voorkomen) ook niet heel erg goed, dus dit zou beter voor me zijn. Nu ik er toch was en bovendien 3 hele euro's had neergelegd voor een consult meteen de uitslag op mijn rug laten zien en het middeltje van de apotheek. Bleek helemaal niet de goede crème te zijn, dus ook iets nieuws voor meegekregen.
Uiteindelijk begint mijn dagritme nu met 's ochtends een pil en twee zalfjes smeren. 's Avonds drie pillen en weer de twee zalfjes smeren. Maar ik moet eerlijk zeggen, het werkt wel, want de dag erna voelde ik me al haast weer de oude! Na het doktersbezoek ben ik in Bigilo gebleven (ligt dicht bij Senegambia) en hier meteen het bed ingedoken. Zweten, zweten en nog eens zweten. Maar dit bleek door de malariatabletten te komen en volgens de 'doktoren' van Bigilo was dit heel erg goed. Nooit geweten dat ik zo kon stinken, wat een zure lucht en geen schone kleren bij me. Om al dit vocht aan te vullen had ik van de dokter ook nog twee zakjes gekregen wat lijkt op ORS (zouten/mineralen om op te lossen in water). Alleen deze zakjes waren wat groter, dus uiteindelijk heb ik 2 liter van die rommel moeten opdrinken.
Goed, hebben we dat ook weer gehad. 'Leuk' om mee te maken hoe het er hier aan toe gaat bij de dokter, maar gelieve niet vaker.
Vervolgens de donderdag nog wat in Bigilo rondgehangen, zo leuk om iedereen weer te zien. Vooral Djeneba was zo blij en de hele dag vroeg ze of ik bij haar kwam zitten terwijl ze aan het koken of schoonmaken was. Ik was steeds in dubio of Djeneba nou meer een moederfiguur voor me was of een soort van oudere zus. Ze is namelijk zo zorgzaam, voor mij en haar kind, maar ook weer zo maf. Ondertussen ben ik erachter gekomen dat ze 20 (!) jaar is, dus ik moet toch gaan voor antwoord C 'de jongere zus'. Wel even slikken, 20 jaar en dan al een kind van 2 jaar. Elke dag koken voor het hele compound, terwijl iemand die 3 jaar ouder is verbazingwekkend zit toe te kijken.
De hele dag door vraagt iedereen trouwens 'how's your body?', dus iedereen wist er al van. Bovendien wordt de hele dag voedsel aangedragen en in de gaten gehouden wat je eet, een heel dorp vol nieuwe papa en mama's.
Dan nog even iets leuks: 's avonds belde Metsje met de vraag hoe ik me ondertussen voelde? Bleek dat Lamin haar had gebeld, hij maakte zich toch wel zorgen. En met de boodschap of zij me ook nog een keer wilde vertellen dat ik goed moest eten, maar ook niet zomaar bij iedereen moest mee-eten en dat ik een nieuwe matras moest kopen. Hij zorgt dus goed voor me, haha!
's Avonds toch teruggegaan naar Brikama, want nu ik me weer beter voelde wilde ik wel heel graag nog even de middelbare school zien.
Toen ik mr. Jallow belde bleek hij heel druk te zijn geweest deze week en bovendien wilde hij me tijd gunnen om weer beter te worden. Het lijkt hem toch het beste om samen maandag naar de school te gaan, vrijdag is hier sowieso niet een handige dag om veel actie te ondernemen en hij wil graag mee voor goede begeleiding. Dus deze vrije tijd gebruikt om mijn stinkende zweetkleren en beddengoed te wassen en naar de markt geweest om eten te kopen voor een goede maaltijd.
Nog even iets grappigs, ik ben na 4 weken eindelijk tot de ontdekking gekomen dat er heel veel kleine dorpjes zijn. Omdat Lamin me steeds brengt en ik dus een beetje naar buiten zit te loeren en muziek luister let ik voor geen meter op waar ik steeds ben, dus qua gevoel ben ik steeds in dezelfde stad maar dan in een andere wijk. De dorpjes zijn hier zo klein dat ik dan ondertussen al 2 of 3 plaatsen ben gepasseerd. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat Alladin in een ander dorp woonden, terwijl ik dacht dat dit iets verderop in de straat was. Als je dan op de kaart kijkt blijkt het ook gewoon 'verderop in de straat te zijn' (ik weet niet of google maps het ondersteund, maar het gaat om Bigilo - Kololi).
Ook heb ik zojuist het toppunt van 'dingen op je hoofd dragen' gezien, namelijk een vrouw met een ventilator!
Verder heb ik een gebouwtje gevonden dat ik ervan verdenk een kerk te zijn. Na 4 weken alleen moslims ontmoet te hebben die altijd vertellen dat er ook behoorlijk wat Christenen in Gambia leven en dat dit prima samen gaat, was ik ze nog nooit tegengekomen. Maar hier op het terrein, niet al te ver van de moskee, staat een gebouwtje met een kruis erop waar vandaag hele mooie zang uit kwam.
De beestenrubriek wordt steeds kleiner, op een gegeven moment blijkt dat je toch de meeste hebt gehad (volgens Mr. Jallow is bedbugs trouwens niet echt een optie, omdat ze dan overal horen te bijten en niet alleen op je rug). Dus nog even een kleinigheidje en dan wordt het tijd voor een nieuwe rubriek. Toen Lamin me afgelopen donderdag naar het College bracht en we net voor de poort stonden bij de bewakers vloog er iets door het raampje regelrecht in mijn haar. In een reactie sloeg ik het met een noodvaart eruit, richting Lamin. Dus terwijl hij met de bewaker praatte lag ik helemaal dubbel, want hij keek al half opzij omdat hij wat voelde. Vervolgens vond hij het beest terug bij hem op de stoel en heeft hij het naar buiten verplaatst.
Helaas moet ik het nu toch serieus over de spinnen hebben, ik heb ondertussen twee gigantische gespot. Gelukkig niet in mijn huis maar op een kapotte bus waar ik altijd langs loop richting het winkeltje, maar helaas, ze bestaan dus echt. Met zo'n dik lijf groen/blauw gekleurd. Een foto zou geweldig zijn, maar brrr, de rillingen lopen over mijn rug.
Ik ben erachter gekomen dat mijn woonplek hier op het college een soort van hangplek is. Het is toch een veel te grote ruimte voor één persoon en iedereen die langs wandelt klopt even op de deur om een praatje te maken. De eenzaamheid is er dus niet meer, ik heb de hele dag door mensen over de vloer. Er zijn nog steeds niet veel studenten, maar de mensen die er zijn weten ook niet zo goed wat ze moeten doen, dus dan is samen niks doen veel leuker. Bovendien kom ik door alle contacten steeds meer te weten, blijkbaar is er elke vrijdag een soort van dansavond hier op het college (als het straks open gaat). Ik ben dan ook al drastisch aan het oefenen. Ook schijnt er bijna elke avond volleybal gespeeld te worden, dus morgen maar eens een balletje meepikken (goh wat klinkt dit professioneel voor iemand die niet kan volleyballen).
Verder geniet ik afgelopen dagen stiekem mee van de muziek van de bovenbuurman. Na een gesprekje vandaag blijkt dat hij alles op zijn laptop heeft staan, dus morgen gaan mijn usb-stick en ik maar eens een bezoekje brengen.
Dan rest mij verder niks anders dan jullie allen een goede avond toe te wensen!
Liefs!
P.s. Een aantal vroegen mij of het ook mogelijk is om een mailtje te krijgen als ik een bericht heb geplaatst. Ondertussen heb ik ontdekt dat dit kan! En dat ik het even moet aanmelden. Mocht je hier behoefte aan hebben dan hoor ik het wel.
P.p.s. Bij gebrek aan foto's toch een korte sfeerimpressie.De avonden in Bigilo: samen buiten zitten onder de sterren in het maanlicht met goede muziek.
http://www.youtube.com/watch?v=DLQgHjOdRQU
- comments
paps en mama Dat je zieker was dan je ons liet weten waren we al een beetje bang voor, maar dat het zo erg was... Gelukkig gaat het nu beter. Maar we zijn vooral Lamin en al die andere lieve mensen om je heen heel erg dankbaar dat zij zo goed voor je zorgen. Chapaeu!
Jolein ik heb een mailtje gekregen, wat fijn! Minder van je ziekte, misschien moet ik toch echt maar even langskomen... wel blij dat je je nu weer stukken beter voelt! :) Dat van die dorpjes dat je dat niet doorhad: foei! Marijn en ik hebben nog zo gezegd dat je ondanks dat je Lamin hebt toch goed moet opletten waar je allemaal rondrijdt? maar ik heb het op google opgezocht (die zegt dat je Bijilo schrijft) en het is inderdaad aan dezelfde straat, hihi. wanneer begint school nou eindelijk dan? Hier al weer 3 weken bezig... kusss
eitjebak Tering, lot, god bedring! (beterschap!). Maar wel echt super vet dat je je daar handhaaft. Dat van die dorpjes is dan wel weer typisch. liefs, liefs en liefs vanuit Aarhus
eitjebak damn, nu ik dan zo mijn eigen reactie terugkijk, vind ik mijn pseudoniem wel weer legendarisch...
Carina Vrouw Besselink, zouden uw verhaaltjes iets korter mogen en verspreid over meerdere dagen? Dan kan ik ze sneller en makkelijker lezen. Niet zeggen dat ik zeur, want hier in Nederland zijn we gewend aan luxe. Je geeft toch nog geen les en je bent ziek, dus alle tijd toch;) xxxxx
Marijn Ja foei!! dat je dat niet door had! naja ik had net niet door dat Jolein t al opgezocht had op google maps, en ik begreep maar niet waarom bigilo er niet op stond. :S Ik ben blij dat je je beter voelt!! wel jammer dat je het darmonderzoek van dr jolein moet missen. Ik vind het echt geweldige verhalen om te lezen!! Dikke kus en veel liefs
Nienke Wat een verhaal! Gelukkig gaat het weer wat beter met je :) Ik wil ook graag mail ontvangen als je weer wat nieuws hebt geplaatst! :) Tot mails! xxx
Metsje Krol Je beeldend taalgebruik, roept werelden bij mij op. Gelukkig ken ik niet die dokterservaringen, ik hoop dat je maandag aan de slag kan op je stageplek. Zet hem op, en de groeten aan Lamin. Hij doet zijn werk goed. Groeten, Metsje Krol
Kizzy Vervelende darmen! Ik hoop voor je dat ze vanaf nu zich netjes gedragen! Even een vraagje nu we toch een wekelijkse beestenrubriek hebben....hoe is het met Moos? Knuffels uit MM
Radinthasivia Hey Hey,Heb alles gelezen wat hier opt forum staat, maar ik kom dr niet uit. Ik heb alles gdaaen. Maar ff een vraag, met de "root" van mijn mem (nokia N95 8GB) word toch bedoel, als ik bij "Deze Computer" dan "Verwisselbare schijf" aanklik en dan gewoon die map.. of word met "root" een anderen map op mijn telefoon bedoeld? Ik heb namelijk de bestanden "1.bt", "2.GPSd", "3.tomtom" en "Benelux"(met nog een paar bestanden) daar naar gekopie rd. Maar ik blijf de melding krijgen "Geen Kaarten gevonden!" Kan iemand mij misschien verder helpen?m.v.g.Wesley