Profile
Blog
Photos
Videos
Toen ik net begon te denken dat ik behoorlijk begon te wennen aan het Afrikaanse leven, kwam ik weer in een nieuwe aflevering van expeditie Robinson terecht. Geen elektriciteit is vooral onhandig (en soms saai), maar een week zonder water is zwaar onhandig. Dan ga je namelijk stinken!
Gelukkig zit ik op een redelijke goede locatie, dus twee keer kwam het water rond half 12 's avonds, zodat ik nog net voor het slapen gaan kon douchen (in het donker, omdat de combi water en elektriciteit blijkbaar te moeilijk was). Overal in het land waren waterproblemen, dus gelukkig waren we allemaal samen vies. Dan is het wel weer handig om in Bijilo te zijn in het weekend, hier zijn ze er beter aan gewend en vullen ze alle jerrycans en emmers die er maar zijn met water zodra het er is, zodat je 's ochtends toch kunt 'douchen'.
Goed, even graven naar vorige week, een weekendje Brikama. Maar toch ook stiekem niet, omdat er van alles overal te doen was. Zaterdag voor dag en dauw (6 uur, en brrr dan is het koud buiten) opgestaan om richting Bakau te gaan. Het was National Woman's Independence day, en er was een grote ceremonie in het stadion. Van allerlei organisaties en scholen waren er vrouwen opgetroffeld, allemaal in het wit gekleed. Na vijf uur lang wachten kwam met veel bombarie de president het stadion binnen rijden terwijl hij koekjes naar het publiek gooide. Toen kon het eindelijk beginnen: marching-day. Eerst de overheidsinstanties (politie, vreemdelingendienst, leger en weet ik wat nog meer), allemaal vrouwen die strak in uniform op allerlei manieren marcheerden. Daarna was het tijd voor de andere organisaties. De school waar ik stage loop was ook gekozen, dus een aantal leerlingen liepen mee. Ruim 2 uur duurde het voordat alle vrouwen een rondje door het stadion hadden gemarcheerd, allemaal langs de president om te zwaaien (en joepie, om op tv te komen). Daarna kwam de speech van de president, ondertussen waren er al 5 mensen in het veld flauwgevallen omdat ze uren in de volle hitte hadden gestaan. Maar heel interessant om te zien hoe het gaat, meneer de president die door bijna iedereen wordt geëerd omdat hij zoveel voor het land doet! (terwijl hij binnenrijdt in de meest luxe auto, met nog minstens 10 andere luxe auto's die hem vergezellen). Je hoort hier haast geen verkeerd woord over de president en overal zie je foto's en leuzen als 'thanks mister president!' Minstens 20 keer werd door de luidsprekers aangekondigd dat Excellentie, doctor, professor, Yayha blabla Jammeh vandaag aanwezig was en hoezeer hij welkom was. Zelf heb ik zo mijn vraagtekens bij deze man, gewoon om het feit dat alles altijd zo ontzettend belangrijk moet lijken. Als meneer aankomt op de het vliegveld wordt op het drukste moment van de dag de halve straat in Serrekunda afgezet zodat er 5 luxe auto's met een noodvaart kunnen langs scheuren (en waardoor ik pas anderhalf uur later thuis ben dan normaal). Maar iedereen was blij, danste, een mooi gezicht. Zelf zat ik veilig in de schaduw op de tribune, er mocht maar één docent mee het veld in met de leerlingen (dit tot teleurstelling van de Bijilo-gang, omdat ze me graag op tv hadden zien willen marcheren).
Zondag was een studiedag, de papierwinkel moest even bijgewerkt worden (weekjournaals en stageonderzoek). 's Middags nog een paar uurtjes in Tolokotoh geweest, waar Stefan en Jolanda hun stuk grond hebben gekregen voor hun project. Nouja, bijna gekregen, want de papieren waren nog net niet klaar (hoe verrassend).De schoolweek kwam vervolgens een beetje moeilijk op gang, het wilde even allemaal niet. Ik voelde me nogal gefrustreerd door dingen in het schoolsysteem die niet werken en het leek allemaal even niet zo zinvol. Toch zorgen de leerlingen altijd weer voor frisse energie als ze met lieve opmerkingen komen, dus vanaf woensdag ging het weer.
Afgelopen weekend was het weer Bijilo-time. Vrijdagavond bijgekletst met iedereen en zaterdag overdag naar 'Kunkujang Mariama' geweest. Een plaatsje in the middle of nowhere (wat overigens voor een erg mooie route door de natuur over zandweggetjes zorgt) waar een grote kerkceremonie was. Marie-Rose had me uitgenodigd om het te ervaren en de familie te ontmoeten. Een gezellige dag met veel mooie zang (en veel gebed in het Wollof waar ik geen snars van begrijp).Zondag geluncht met Saikou (een vriend van Metsje) en daarna richting de visserboys gegaan om te relaxen op het strand. Helaas was relaxen niet het goede woord, aangezien zondag exerciseday is. Gelukkig ben ik onder alle pushups en andere oefeningen uitgekomen zodat ik gewoon lekker kon zwemmen. 's Avonds was het weer tijd voor de reggaenight in Sissla's, ja de hoop is er nog steeds dat Sally ooit goed kan dansen. Half Bijilo was er en dat heb ik geweten! Wat een bescherming, voelde me soms net weer 13 jaar. Elke keer als de joint werd doorgegeven kreeg ik een snoepje (alle respect dat ik niet blow, maar toch een beetje sneu als ik steeds wordt overgeslagen).Doudou was bodyguard number 1, steeds als een vreemde jongen een praatje met me probeerde te maken werden er een paar woorden gewisseld zodat hij weer vertrok. Op een gegeven moment was hij even weg en meteen probeerde een andere jongen zijn slag te slaan. Jombo stond aan de andere kant naast me en voelde zich blijkbaar verantwoordelijk om nu te reageren. Even een schets van Jombo: 31 jaar, een kop kleiner dan ik en zo blij als een kind de hele avond. Nou, daar kwam het: 'Hey, this is my euh.. neighbor and we are in charge tonight. Food, drinks and shelter, so please go away'. Op een gegeven moment had Jombo iets teveel biertjes op, waarop ik maar had besloten dat ik zijn bodyguard werd, want dat leek toch een stuk effectiever.Er is trouwens een belsysteem ingelast, omdat Lamin zich nog steeds erg verantwoordelijk voelt voor me. In Brikama kan hij me natuurlijk niet beschermen, maar het idee dat me iets gebeurd in Bijilo terwijl zijn vrienden bij me zijn… Dus elke keer als iemand me ergens naartoe wil nemen moet eerst Lamin gebeld worden om hem in te lichten waar ze me mee naar toe nemen. Zelfs als ik op eigen gelegenheid langskom wordt hij gebeld om te vertellen dat 'Sally hier is'.
Ik ben dus in veilige handen hier, soms iets te veilig als ik weer eens het gevoel heb dat ik uit het compound ontsnapt ben.
Ik heb trouwens ook een visum gekregen voor de laatste twee maanden (bij aankomst krijg je voor maximaal 3 maanden een visum, en die 3 maanden zijn ondertussen al voorbij gevlogen). Uiteraard op de Afrikaanse manier, want Lamin heeft een 'brother' bij de politie. Paspoort wordt ingeleverd, omgerekend 15 euro gegeven en een uur later word ik gebeld dat het geregeld is. Stempeltje in het paspoort zonder de lange wachtrijen en identificatie dat ik het echt ben. Ideaal, soms is corruptie best handig.
Morgen komt er een wiskundedocent van het Gambia college op stage om mijn lessen te observeren, dus dat is weer even spannend. Ik ben in Nederland nog nooit zo veel geobserveerd in mijn lessen als hier, twee weken geleden had ik de vice head master 'op bezoek' (die overigens heel tevreden was over de les). Compliment voor Metsje dat alles zo goed is geregeld (en ik bovendien wel gedwongen word om braaf mijn lessen op papier voor te bereiden).
Over twee weken is het alweer kerstvakantie, totaal geen benul van omdat het zo heet is overdag. Overigens klaag ik niet, want als ik alle verhalen over kou en sneeuw uit Nederland hoor voel ik me erg gelukkig in het zomerse avondbriesje hier. Dus succes gewenst met de temperatuur daar en ik stuur jullie wat warmte.
Liefs, D Girl
Ja ze blijven bezig met nieuwe bijnamen, deze spreek je uit als 'the girl', simpel maar effectief.
- comments
Carina Gelukkig sluit je zo af! Ik wilde namelijk al gaan zeuren dat het 'echt wel heel koud' geweest moet zijn zo smorgens vroeg. Waarschijnlijk zo koud dat je het met extra lagen kleding, handschoenen, muts en sjaal nog steeds niet warm hebt, of niet? Oké ik zal er niet over zeuren;) Mooi dat je weer eens wat hebt geschreven, ik had juist gister avond gekeken of er al weer iets stond haha x
Nienke Fijn om wat van je te horen D Girl. Ik vind het een ideale bijnaam. Iedereen begrijpt direct over wie je het hebt. Jammer dat jij niet mee mocht marcheren... Ik ben bu even blij dat er zo'n afstand tussen ons zat met je heerlijke bezwete niet gewassen lichaam :) Weer een nieuwe ervaring rijker.... Succes met al je oppassers! Als je terug bent in NL moeten we ook amar zo'n systeem voor je opzetten... Aaangezien je daar nu aan gewend bent... Liefs!
mama Ha die lieve Lotchen, alweer zo'n leuke beschrijvingen van jouw belevenissen! Zo zo, je verkeert dus in hogere sferen, van presidentiele tot kerkelijke. je maakt wat mee hé. Geniet er van en van alle aandacht en vooral van het warme weer. Want ja, het is best koud hier. Maar t.a.v. andere landen mogen we toch niet klagen. Doei lieverd, liefs en zumba zoen
Mariël Hela sally! Wat een verhaal weer! Al dat geschrijf ga je straks nog missen. Leuk weer je nieuwe verhalen te lezen. Liefs!
Eva ik wou dat het hier ook zo warm was... vorige week zat er enorm veel ijs op mn raam........ aan de binnenkant! wat zul jij je goed voelen nu je dit hoort! en maar goed dat er zo goed op je gepast wordt nu ik dat niet meer kan doen..