Profile
Blog
Photos
Videos
Zo het was me het weekje wel! Wat een gekke uitdrukking eigenlijk, maargoed.. School was even retedruk, 's maandags hoorde ik dat ik voor woensdag drie cijfers en het gemiddelde hiervan van alle klassen moest inleveren. Oeps, bij 5 van de 6 klassen had ik slechts 2 toetsen gedaan. Dus maandag en dinsdag was het toetsdag en de avonden bestonden uit nakijken, nakijken en nog eens nakijken. Zes namenlijsten maken (á 50 leerlingen), cijfers invullen en gemiddeldes berekenen. Gelukkig zijn Excel en ik goede vriendjes, dus na alle namen en cijfers ingevuld te hebben op mister laptop werden de gemiddeldes berekend. Bovendien had ik nu ook een back-up voor als de lijst 'kwijt' zou geraakt zijn (ja ik raak gewend aan het Afrikaanse leven). Woensdag werd er al geen les meer gegeven, omdat alle docenten stress hadden, dus dat kwam wel mooi uit, omdat ik voor de laatste klas wat dingetjes moest afronden. Donderdag was gekkenhuis, nog steeds werd er geen les gegeven, alle docenten waren druk en ik was klaar. Tja, in Nederland leren we toch echt dit soort werkzaamheden buiten je lessen om te doen, maar hier is dat niet aan de orde. Alle leerlingen moeten gewoon op school komen, worden in hun lokaal gevangen gehouden zonder enige nuttige invulling en om half 7 mogen ze eindelijk naar huis. Donderdag had ik nog even het idee om les te gaan geven, maar toen ik mijn klas 'star' binnenkwam, iedereen als een gek aan het rondrennen was en er een luid 'miss CHARLOT! CHARLOT! CHARLOT! CHARLOT! CHARLOT!' losbrak heb ik de hoop maar opgegeven. Gelukkig bereikte deze boodschap ook de directie, na de pauze ging school dicht. Vrijdag waren er geen lessen i.v.m. examens van grade 9, dus het weekend begon lekker vroeg. Vrijdag eerst nog richting Staffa gegaan, hij is klassendocent, wat betekent dat je ook nog eens 50 rapporten moet schrijven (alle slordige incomplete cijferlijsten van andere docenten verwerken en persoonlijke verhaaltjes schrijven). Dus heb ik hem maar even geholpen, want het blijkt dat ik er een stuk sneller in ben (en bovendien word ik niet elke keer nadat een rapport af is afgeleid door telefoon/televisie/ of wat dan ook).
's Avonds Bijilo-time, eerst een pitstop aan het strand gemaakt om samen een biertje op het weekend te drinken (hoezo Moslims drinken geen alcohol). Was ook een Nederlands stel en gelukkig vonden zij ook dat het hier 's avonds goed afkoelt! (ha, ik stel me heus niet aan als ik 's nachts bibberend wakker wordt, terwijl ik tegenwoordig al in mijn joggingsbroek slaap).Zaterdag was het de hele dag bewolkt, maar dat betekent echt strandweer voor Charlotte, dan kan ik ook gewoon 'zonnebaden'. Eerst fanatiek gezwommen (begin weer lui te worden geloof ik, want de dag erna had ik alweer spierpijn) om daarna keihard op mijn handdoekje in slaap te vallen. Doudou was volgens mij erg blij met mij als gezelschap (ahum).
En dan de avond, het moment waar al weken naar toe geleefd werd: het concert in het stadion van 'Busy Signal'. Iedereen had het er constant over, dus natuurlijk moest het bezocht worden. Jemig wat een avond, er moet dan ook even uitgebreid verslag over worden gedaan. Lamin zou ons brengen, zelf wilde hij ook gaan, maar hij moest rond 1 uur eerst een stel van het vliegveld halen en zou daarna komen.Voordat we vertrokken waren en aardig in de buurt kwamen was het al rond half 12. Er moest even gestopt worden bij een tankstation om pakken drinken in te slaan (hoera, hier mag je je eigen drinken meenemen naar een concert). Dit duurde allemaal zo lang, dat na een kort overleg wij uit de auto werden gegooid en Lamin met een noodvaart richting vliegveld kon scheuren. Daar stonden we dan ('we' is trouwens Jombo, Chad, Amadou und ich). Gelukkig heeft Jombo het talent om altijd van alles te kunnen roggelen, dus binnen 5 minuten zaten we in een soort tuk-tuk taxi die ons naar het stadion kon brengen.
En toen brak even tijdelijk de hel los. Ongelooflijk veel mensen, totaal geen orde in de chaos en politieagenten met een soort van knuppels die ze maar al te graag wilden gebruiken. Telkens moesten er auto's gepasseerd worden in de stroom mensen, wat betekende dat de politie met slaande bewegingen de mensen naar achteren dwong, met als gevolg dat er steeds gigantisch veel mensen in no time zich naar achteren verplaatsten.Ook moesten er nog kaartjes worden gekocht, gelukkig ging Jombo dit voor ons allemaal doen. En waarom gelukkig Jombo? Punt 1 omdat hij vrij klein en tenger is en overal tussendoor kan. Bovendien vertelde ik al dat hij altijd dingen snel kan regelen, dus na een uur (!) was het AL gelukt om de tickets te kopen (met als smoes dat 'zijn vriendin zich niet goed voelde en op hem aan het wachten was'). Bij terugkomst bleek het ook nog deels waar te zijn, want na een dag slecht eten, hitte en veel mensen vond hij zijn Sally hurkend op de grond, bijna van haar stokje gaan. Gelukkig doet een slok drinken en wat beweging een mens goed, dus op naar binnen.Kaartjes laten zien, we waren binnen het hek! Maar dan moeten al die mensen die eindelijk binnen het hek staan nog het stadion zelf binnen, en dit gaat met nog veel meer chaos. Het meest belachelijke is dat deze chaos voornamelijk door de beveiliging zelf wordt veroorzaakt. Je moet namelijk in een soort van rij gaan staan, maar iedereen wil hier wat bijverdienen, dus stiekem komen ze langs met de vraag of je wat geld over hebt om sneller naar binnen te kunnen. Nou op ons kwamen ze af als bijen op honing, Chad was strak in pak (waardoor ze dachten dat hij uit een rijk Europees land kwam) en tja, ik ben blank. Mannetje 1 wilde ons wel naar binnen loodsen, maar bij de deur werd zoveel geduwd en getrokken, en vervolgens weer geslagen door de beveiliging om alles enigszins onder controle te houden, dat Jombo het niet veilig vond. Dus weer terug in de rij. Nog geen 2 seconden later kwam mannetje 2, hij wou ons wel naar binnen loodsen voor een tipje. Het werd weer hetzelfde gedoe met trekken en slaan, maar gelukkig zag een andere beveiliger een wit meisje tussen iedereen ingedrukt staan! Hoppa ik werd er uitgeplukt en naar zo naar binnen gebracht, samen met mijn drie bodyguards.Dit keer was het woord bodyguard echt van toepassing, Amadou is nogal breed gebouwd, dus strak tussen de jongens ingeklemd werd ik overal naar toegelopen (want ja, op dat moment vond ik de situatie ook niet altijd even veilig met de agressieve politie en angstige gefrustreerde bezoekers).Maar we waren binnen! Het stadion was al behoorlijk vol en de muziek was al in volle gang. Toen ik na drie nummers vroeg 'of deze artiest uit Gambia kwam?' bleek dat het 'Busy Signal' hemzelf was. Oeps, ik moet de volgende keer toch beter de muziek leren. Gelukkig volgden daarna vrij snel de bekende nummers, geweldige avond! Vooral bij zijn eerste hit, als je het over goede kippenvelmomenten hebt, was dit er zeker een! Het is een soort prayerssong met een mooie Afrikaanse swing erin, en echt iedereen danste en zong uit volle borst mee. Voor de lowlandskenners: hier is de Lima-tent echt peanuts bij: the real reggae, de echte lucht en de mensen die er ook echt op kunnen dansen. Rond 3 uur belde Lamin dat hij bij het stadion was, maar dat hij het niet meer nuttig vond om naar binnen te gaan (voordat hij er zou zijn, zou het concert waarschijnlijk al afgelopen zijn).Dit was achteraf een logische keuze, rond een uur of 4 was het afgelopen. En daar begon het weer, alle mensen moesten weer naar buiten. De eerste rij was weer druk en duwwerk, maar Jombo had een snelle route gevonden. Beetje praten met de bewakers, Sally showen en hoppa daar mochten we via de achteruitingang. Samen met alle andere honderden mensen liepen we dan op straat, op zoek naar een taxi die ons kon thuisbrengen voor een redelijke prijs. Net toen we 5 minuten stonden te wachten kwam er een taxi aanrijden. Iedereen stormde er als een gek op was, maar toen zagen we voorin op de passagiersstoel een grijnzende Jombo zitten. Hij 'kende' de chauffeur, bla bla, en op weg waren we naar Bijilo.
De volgende dag werd ik rond een uur of 12 wakker, om vervolgens in mijn eentje te ontbijten omdat de rest nog allemaal sliep (ik dacht dat ik goed was in uitslapen, maar hier verslaan ze me elke keer weer). Djenaba was als enige op, maar druk de lunch aan het koken (ja mannen, zoals het hoort he).
Maandag was weer nationale frustratiedag, want er werden nu officieel geen lessen gegeven, omdat alle klassendocenten rapporten aan het schrijven waren. Aangezien ik geen klassendocent ben, had ik dus niks te doen. De docenten moesten in het lokaal van hun klas gaan zitten, zodat de leerlingen niet al teveel gingen apekooien, dus les was ook onmogelijk.Staffa nog maar wat geholpen met zijn papierwinkel en om 5 uur naar huis gesneakt (nog een uur doelloos wachten om vervolgens op het drukte moment van de dag in het verkeer vast te zitten had ik even geen trek in).
Dinsdag hadden we 'staffmeeting'. Het zou om 1 uur beginnen, om 2 uur kwam het schoolhoofd op school en om half 3 begon het dan (terwijl tot half 4 de rest van de docenten nog binnen kwamen wandelen). Een vergadering hier betekent dat het schoolhoofd en vice schoolhoofd tegenover de docenten zit en een preek geeft over alles wat beter moet, dit terwijl het grootste deel van de docenten zit verder te werken om met de telefoon zit te pielen. De dingen die ze zei waren op zich wel heel terecht, maar de manier waarop was misschien niet even handig.
Woensdag kwam Mitchel aan en toen begon eigenlijk de kerstvakantie al. Ondertussen is hij alweer weg, maar het verhaaltje over afgelopen week is in de maak (zal jullie even de tijd gunnen om deze eerst te lezen haha). Vanavond is het kerstavond, wat betekent party party. Heel gek idee dat het morgen kerst is, geloof er ook geen drol van ondanks dat ik af en toe een kerstliedje op de radio hoor.
Ik wens iedereen een merry christmas and happy new year!
En donders, tot over 5 weken al whaaa!!!!!
Liefs van Sally die dramatisch de tijd probeert af te remmen
- comments
mams ha, eindelijk weer een verhaal! Af en toe met dichtgeknepen billen gelezen (dochter die bijna van haar stokje gaat in een mensenmassa en megadrukte), maar weer super om te lezen wat en hoe je van alles meemaakt. top top lieve meid. En ja, nog maar 5 weken, de tijd vliegt nu echt wel! Tot gauw in levende lijf. Dikke kus en kerstknuffel vanuit een steeds sneeuwrijker wordende Hengelo
Carina Dag liefje duifje schatje poepje(L)
De Welkomehuismuis Wat een top verhaal. Ik zie het zo voor me de rijen, de drukte, chaos, hilarisch. Alleen de vergelijking met Lowlands vind ik minder. Wie kent dat nauw. neem je ons een keer mee? Knuffie
Nienke Fijn om weer te kunnen lezen wat je allemaal meemaakt. :) Ik ben benieuwd naar je verhaaltje over je kerstvakantie! Liefs!