Hallo altegaar,

Zwitserland is het land waar alles mag. Tenzij het verboden is, dan mag het niet. Omdat er een directe democratie is, mogen alle dingen die de meerderheid van de mensen gewoon leuk vindt. Vuurtje stoken in het bos bijvoorbeeld. Mag gewoon. Even in het meer of de rivier plonzen, temidden in de stad. No problemo. Een poeperken doen in het openbaar; geen wet die het verbiedt.

Sommige dingen mogen echter niet. De wet verbiedt het niet, maar toch ontdekten we tesamen met onze laatste gasten van de zomer, Joachim en Sofie, dat bbq'en met houtskool niet mag op ons terras. Oeps! Hadden we dat nu net niet met al onze bezoekers gedaan? De boodschap werd ons gebracht op zijn Zwitsers, door een afgevaardigde van de blok die de klachten van anderen (geen idee wie) doorgaf. Op een bijna onvriendelijke manier. Enfin, wij beloofden ons leven te beteren, en bbq'den voor de laatste maal op ons terras.

Kamperen in het wild, dat mag ook niet in Zwitserland. Geen probleem, we hadden immers van de collega's van Anke voor ons vertrek, en van onze broers en zus voor onze trouw, een paar bonnen gekregen om in een hut te slapen. Dat hebben we vorige week dan ook gedaan. Een prachtige driedaagse in de buurt van Andermatt en de Gotthardpas, met een overnachting in de Vermigelhutte en in de Camina de Maighel.

De tocht vatte aan in het bijna mondaine Andermatt, waar een rijke Egyptenaar een luxehotel neergepoot heeft, en tussen de boerderijkes in de smalle valei een heus golfterrein aangelegd heeft. Duidelijk een knaller, gezien de vele dikke bakken die er rond reden. Al konden die natuurlijk ook daar zijn voor het slagerfestival dat doorging aan de lift naar de Gemsstock. Of voor de viering van 100 jaar Waffenplatz op de, hoe kan het ook anders, Waffenplatz.

Tussen dit wagengeweld zocht ons Corsaatje een plekkie. Er zijn in Andermatt 2 enorme toeristenparkings waar je kan staan voor een erg schappelijke prijs. De ene is gelegen aan de lift naar de Gemsstock, de andere op de Waffenplatz. U raadt het al, beide parkings waren volge-evenement. Gelukkig was er een zeer vriendelijk vrouwtje in de toeristische dienst die ons de weg naar de dienstparking wees, waar we voor een keertje konden staan. De eventuele boete namen zij dan voor hun rekening. Prima, met een uurtje vertraging konden we dan losgehen. We hadden een eigen kaart bij, dus dat losgehen kan je letterlijk nemen. Eerst omhoog tot bijna halverwege de gotthardpas. Een weg die veel meer te bieden heeft te voet als met de wagen. Dan namen we een wegje naar boven dat min of meer een deal gesloten had met de lokale boer om een paar mopjes uit te halen met wie het volgen wilde. Vooreerst was het even zoeken naar het begin van het wegje. Dat was een 20cm brede plank over een rivier. Geen markeringen te zien, maar de boer had wel duidelijk het wegeltje gemaaid. Dat maaien stopte echter, en zonder markeringen was het een beetje op goed geluk naar boven. 2 andere wandelaars, hier en daar een verduurde markering en een soort iglohut die duidelijk nog gebruikt werd leidden ons in de goede richting. Op een bepaald moment moesten we kruisen met een alpine weg. Dit zijn paden die geen paden zijn, maar die je volgt door blauwwitte markeringen te volgen. Ze zijn typisch zeer steil en moeilijk begaanbaar. Die volgden we dus tot helemaal boven op de Gemsstock, 2950m hoog. Daar, zo dachten we, hadden we na 1600 meter klimmen, waaronder stukken met ladders en kettingen, wel een frisse pint verdiend. Helaas, dicht. Pintenloos en zonder water moesten we nog de 1000 meter afdalen naar onze eerste hut. Dat deden we uiteraard fluitend, enkel nog kort afgeleid door een paar tamelijk agressieve herdershonden. Ook onze aarzen fluitten kortstondig. Na 10 uur wandelen bereikten we om 6u 's avonds de Vermighelhutte. Net op tijd voor een aperitief en het avondeten, dat niet te vreten was, maar desondanks gretig verorberd werd. De avond was kort maar gezellig. Ik leerde er 'Jassen', een typisch Zwitsers kaartspel dat op Manillen of Wiezen lijkt, maar veel meer regeltjes heeft.

De volgende dag begon stralend, en beloofde gelukkig niet te lang te worden. Het zicht vanuit de hut was ongelofelijk, en gaf voldoende moed om de Maighelspas over te kruipen en via een brede vallei door te steken naar de Maighelshutte. Om 11u waren we al daar. Net op tijd voor het aperitief en het middageten. Nog moe van de dag ervoor besloten we om niet meer te ver te wandelen maar gewoon de berg aan de hut (Piz Cavradi) omhoog te gaan.

We maakten er een namiddag op het terras van, en werden aangenaam verrast door een roedel alphoornblazers. Zij gaven voor de paar aanwezigen een kort concert. Zeer pakkend moet ik zeggen. Verder praatten we wat met een oudere maar zeer kwieke man die een blik vermakelijke verhalen over zijn jeugd opende, toen hij vernam dat we Belgen waren. Hij had namelijk nog aan de metro van Antwerpen gewerkt. Niet ver van het schipperskwartier zo begrepen we.

De avond was kort maar gezellig. We leerden Romé, een kaartspel uit Frankrijk. We speelden het met een sympathiek koppel uit Zürich.

Dag 3 van de wandeling voerde ons weer tot 2800 meter hoog, voorbij Lai de Tuma. Een meertje dat je waarschijnijk niets zegt, maar dat van onwaarschijnlijk economisch belang is. Hier ontspring immers de Rijn. Vermeldenswaard is misschien nog de Badusshutte, die bijna onzichtbaar en ver van alles op 2500 meter gelegen is, en waar je voor 1 CHF kan kakken met een schitterend zicht op de bergen.

Eens de top over ging het 1500 meter naar beneden tot terug in Andermatt.

Heel wat anders dit weekend. Van de stilte en pracht van de bergen naar de beats en goorheid van de Zürich Street parade. Tesamen met duizenden anderen kan je dansen aan een van vele podia, of achter een van de verschillende vrachtwagens met DJ's aan. Wel eens leuk om mee te maken, maar geef mij maar een gewoon festival. Ongelofelijk trouwens wat allemaal kan en mag tijdens deze dag: Mensen kamperen overal waar maar een plukje gras staat (al is het vlak langs de straat), en sommigen plantten hun tent gewoon op het asfalt. Overal wordt gedanst, gepist en rommel gestrooid. De sigaretten, blikjes en bekertjes dreven in het meer. Dat mag dan blijkbaar ook als het feest is.

Vandaag niet meer teveel gedaan, buiten een korte wandeling op de Zürichberg. Dit was de enige berg rond de stad die we nog niet gezien hadden. Zoals op al de andere bergen was het er mooi en rustig in het bos, met hier en daar een uitzicht over het meer en de stad. Als er iets is wat we zullen missen eens we terug in België zijn, dan is het wel de enorme veelheid aan mooie plekjes op nog geen 10 minuten stappen van de stad, waar je geen auto of trein kan horen en je jezelf in de Ardennen waant.

Verder maakten we onze valies al een beetje, want nog 1 week en dan is het aan ons om verlof te nemen. Als het weer meezit gaan we wandelen in het nationale park in Zwitserland. Bij minder weer wordt het Italië. We zien wel. Alleszins zal er genoten worden. Voor mij is het het eerste verlof in 1 jaar tijd (Sinds oktober vorig jaar) dat meer dan 4 dagen duurt. De knop mag dus wel eens af.

En af gaat ie.

Rob