Hupla! De vijfde week van ons 2-jarig verblijf zit erop. Ongelofelijk hoe snel we het nieuwe leven hier 'gewend' zijn geraakt. De 6e januari lijkt al een ver verleden, het woon-werkgebeuren voelt al half aan als routine en we kennen ondertussen de winkels en restaurantjes in de buurt. Al ons ingeburger is dan ook door de Zwitserse autoriteiten beloond met een Ausländerausweis. Voor wie niet weet wat dat juist is; dat is zo'n papiertje dat de autoriteiten maken en dat een buitenlander die lang wil blijven moet hebben. Een verblijfsvergunning dus. En ze maken dit papiertje op een manier waarop alle autoriteiten papiertjes maken, zeker als het iets is wat je altijd bij je dient te hebben: Net iets te groot om in je portefeuille te passen. Dit doen ze opdat je dan een nieuwe portefeuille zou moeten kopen bij de lokale kleinhandel. Nu goed, wij Belgen kunnen goed frommelen dus geen nieuwe portefeuille voor ons. We zijn wel blij dat de ausweis er is, want je hebt deze nodig voor een heel aantal zaken. Zonder ausweis kan je bijvoorbeeld als particulier van vreemde origine geen gsm-abonnement verkrijgen. Buiten de ausweis en het gsm-abonnement was het een best doordeweekse week. Maandag was zoals altijd de eerste dag van de week, dinsdag leek wat op maandag, woensdag was er ook weer bij, donderdag kwam dan de ausweis en vrijdag had Anke een gsm-abonnement met bijhorende iPhone. Vrijdagavond zijn we ook mijn nieuw paar ski's gaan afhalen. Dat hadden we de week ervoren aangeschaft op basis van de volgende lijst van criteria:

- Goedkoop

Ze zijn dan ook wat te klein voor mij. Maar goed, ik ski als een zak patatten dus dan moeten we niet neuten over een centimeter of 10 te kort. We zijn ze gisteren gaan inskiën in Flumserberg. Met wisselend succes. Anke had het in de voormiddag wat moeilijker omdat ze sinds lang nog eens gesnowboard heeft, en ik in de namiddag omdat ik na een voorspoedige voormiddag misschien wat overmoedig geworden was. Behoorlijk hard met beide voetjes en alle tandjes terug op de grond. Om te pijn te verzachten besloten we dan maar te doen waar we wel goed in waren: de après-ski. Daar leerden we dat er achter de 'Toblerone-Kaffee' een enorme berg slagroom gemengd met koffie en schnaps verborgen zat, en voegden we Jagertee toe aan de lijst met niet te zuipen drankjes. Het moet gezegd dat dit alles wat in de kleren kroop. Eenmaal thuis ging het via de diepvriespizza rechtstreeks de beddenbak in.

Vandaag kan samengevat worden als het huishouden doen en een worst eten in de altstadt.

Ik wil graag afsluiten met de rubriek 'wat hebben we deze week geleerd'. Het wordt een iets serieuzer item dan gewoonlijk, dus ik raad zij die het gewoon even lekker gezellig wilden houden aan om de stoppen met lezen en gewoon even de fotootjes te bekijken.

Ik begin zo langzaam meer naar de kant te hellen van mensen als David van Reybroek, die vinden dat het Belgisch democratisch model aan hierziening toe is. En wel in de richting van de directe democratie zoals ze hier in Zwitserland bestaat. Toegegeven, er worden hier zaken gestemd als de migratiequota, maar daartegenover staat dat je een samenleving creëert waarin mensen zelf verantwoordelijk zijn voor het resultaat van de beslissingen die ze nemen. Als je zelf de politiek bepaald, is er namelijk niet de politiek om op te schieten. Het doet de mensen nadenken over welke oplossingen ze willen en het vermijdt dat beslissingen al te zeer door machtige lobbygroepen en rijke bobo's beïnvloedt worden. Hetgeen in België veel te veel gebeurd. Hoe kan je anders verklaren dat het antwoord van de regering(en) op enkele van de grote problematieken van vandaag, met name de luchtvervuiling (Klimaat), het fileleed en de toenemende ongelijkheid het goedkeuren is van projecten als Uplace, het afnemen van de budgetten voor openbaar vervoer en het weigeren van een vermogensbelasting? Terwijl een zeer groot deel van de bevolking, volgens Knack zelfs meer dan 80%, voor dat laatste is. Dit zou in een meer directe democratie volgens mij niet waar zijn.

Ik begin ook mijn mening te herzien over de indexsprong. En wel om de volgende reden: wat hier in Zwitserland gebeurd is na het loslaten van de eurokoers, is niets meer of minder dan een indexsprong van om en bij de 15%, toch in het licht van de loonhandicap met het buitenland. En Zwitserland stond al niet gekend als een land met lage lonen. Het resultaat? Op termijn vertrekken misschien een aantal bedrijven, en de toeristische sector gaat een moeilijke tijd tegemoet. Maar van een enorme stijging van de werkloosheid is (voorlopig) geen sprake. Paniek evenmin. En we spreken nogmaals van maar liefst 15% handicap erbij. Wat er wel gebeurd is dat bij bepaalde bedrijven werkgevers en werknemers overeenkomen om de werkweek voor zolang nodig op te trekken van 40 naar 44 uren, zonder bijkomend loon. Zonder vakbonden, stakingen of overheid kan dat hier zomaar. Volgens mij ook het resultaat van een cultuur van medezeggenschap.

In dat licht, en wetende dat de verdeling van de rijkdom almaar schever aan het groeien is (nu ik weer tijd heb, ben ik Piketty verder aan het lezen), is de vakbondseis voor het behoud van de index en het belasten van de grote vermogens nog zo gek niet. Meer nog, misschien zelf het enige juiste om te doen.

Enfin, het moet hier natuurlijk een gezellige familieblog blijven, dus hierbij zal ik het laten. Volgend weekend carnaval hier in Zürich! Juij!

Rob