Dolce far niente, volare cantare, pizza quattro stagione. De taal kan ik duidelijk niet maar de levensstijl, die zou ik me wel eigen kunnen maken. Dat is de conclusie na een heerlijk, relax weekend aan het Lago Maggiore. Een weekend dat een beetje onvoorzien was, maar waarvan we vonden dat we het wel verdiend hadden na een frustrerende week.

Al wie naar het buitenland wil verhuizen, bereid je maar voor op een langer dan voorziene brok administratieve ellende. Ze stoken hier volgens mij de openbare gebouwen warm op papier van naïeve buitenlanders. Het kan bijna niet anders, als je ziet welke stapel papieren ze hier kwijt zijn geraakt van ons dossier alleen al. Kopie's van foto's, aanvragen tot adreswijziging (online gedaan, en nog kwijtgespeeld!?), Anke haar volledig verhuisdossier en als orgelpunt deze week: Ankes attest dat ze het Duits voldoende machtig is. Om hier te mogen werken in de medische sector is immers een machtiging van het Zwisterse Rode Kruis nodig. Deze machtiging kan je verkrijgen door het indienen van een stapel diploma's, attesten, beëdigd vertaalde documenten, Artis Historia punten... en, belangrijker nog, het betalen van 1130 CHF. De hele procedure neemt letterlijk maanden in beslag. Het resultaat is uiteindelijk dat ze voor die prijs, je documenten vakkundig kwijtspelen. Zo kan je ze lekker nog eens opsturen. Plezant voor iedereen.

Verder dien je je net als in België tegen vanalle onheil te verzekeren. Deze week is de zoon van onze huurbaas, een verzekeringsmakelaar, ons hiermee komen helpen. Binnenkort ruilen we dan ook onze Belgische nummerplaat voor een Zwitserse. Kunnen we lekker de Zwitser uithangen overal.

Enfin, in het licht van de wereldproblematieken zijn dit natuurlijk kleine onbenulletjes. Niettemin vonden we dat we onze geesten eens goed leeg moesten maken. De grote Manitou (ook wel gekend als de weer-app op de iPhone) wist ons te vertellen waar: "Locarno", zei Hij, en Hij wist erbij te vermelden dat de zon ons daar zou vergezellen. Dat vonden we uiteraard prima. En dus zaterdag vroeg uit de veren voor een trip van 2 uur en een scheet naar het Lago Maggiore. Zurich mag dan misschien niet het beste weer hebben en niet de mooiste ligging van heel Zwitserland, het ligt wel gezellig kort bij alles wat menig toeristenhartje doet overslaan. Via de Vierwaldstättersee en de Gothardtunnel (niks te file) ging het dus richting het zonnigste plaatsje van heel Zwitserland, Locarno. Spijtig genoeg had de Grote Manitou, en met hem ook de zon, zich van dag vergist en was het best bewolkt in Locarno. Maar goed, wie Locarno een beetje kent, weet dat het met zijn smalle, Middeleeuwse straatjes, zijn ligging aan een door bergen omringd meer en zijn verborgen binnenplaatsjes, meer dan charmant genoeg is om te vergeten dat de zon er even niet bij is. En wie al eens naar de Madonna del Sasso gewandeld is, kan zich vast herinneren dat deze wandeling een pak aangenamer is als je hem niet in de blakende zon moet doen. De Madonna del Sasso is een bedevaartsoord gelegen op de Via Jacobi, die onderdeel is van de route van Rome naar Compostella. Het plaatsje moet wel de moeite waard geweest zijn, als je ziet hoe ver de brave Jacob ervoor omgelopen is. Dat heeft de Heilige Maria vast ook gevonden, want ook zij verscheen in Locarno. Honderd jaar na haar, maakten uiteindelijk wij onze maagdelijke opwachting in het heiligdom op de heuvel. We deden er een terrasje. Veel kans dus dat onze verschijning net iets minder lang zal blijven nazinderen. Tegen de avond weken dan toch de wolken, en genoten we nog van de kleuren van de ondergaande zon boven het meer, voor we een van de vele pizzeriaatjes indoken.

De Grote Manitou voorspelde hetzelfde weer voor zondag, dus was het plan om na het ontbijt weer huiswaarts te keren. Wat bleek? Zijne Manitou-heid is duidelijk aan herbronning toe, want we werden wakker met een stralende zon. Na 1.15 seconden twijfelen besloten we nog even te blijven en te gaan flaneren tussen de lokale chichi in het mondaine Ascona. Ascona is het soort plaatsje waar de tijd letterlijk blijft stilstaan. De mensen wonen er in riante villa's met tuinen die uitlopen in het meer, of in appartementen op de heuvel die uitkijken op het meer en de bergen, en enkel te bereiken zijn door een wirwar van steile steegjes en trappen. De dijk doet, ook in februari, zomers aan. Het was er acht graden, zo zei de Manitou. Dat kon best wezen, maar het was het soort acht graden waarvan je je jas uitdeed en zin kreeg om in het meer te plonzen. Zonnebril aan, jas uit, terrasje op en cappucino slurpen, lijkt er het motto. When in Rome..., zegt men en dus deden wij lustig mee. Het was met veel tegenzin toen we tegen een uur of 1 weer in de auto kropen om terug naar de andere kant van de Gothardpas te karren. Dat moet een ontgoocheling geweest zijn voor de Romeinen, toen ze besloten de cisalpina achter te laten om eens transalpina te gaan loeren en daar begroet te worden door de regen en de sneeuw. Het deed Caesar naar verluid de volgende beroemde woorden spreken:"Tedju, ze hebben ons bij ons pietje".

Dat Lagootje, daar keren we nog naar terug. Maar niet volgende week. Dan gaan we immers naar een plaats waar het zowaar nog beter toeven is, namelijk het zuiderse Heusden en het mondaine Neerpelt. Benieuwd wat de Grote Manitou daarvan vindt...

Groetjes,

Rob