Hallo daar,

Hopelijk is bij jullie de lente wat mooier gestart dan hier. Dit weekend hebben we namelijk geen straaltje zon te zien gekregen. Vorige week was't nochtans een hele mooie week, zelfs vrijdag scheen de zon, zodat vele mensen de zonsverduistering konden zien. Ik jammer genoeg niet, want ik had geen brilletje.

Dat de lente zich dit weekend hier niet van z'n beste kant heeft laten zien, hebben we niet aan ons hartje laten komen. Om het begin van de lente toch te vieren, hebben we ons balkon ingericht. We zijn plantjes en grond gaan kopen en hebben die in onze bloembakken gezet, hebben onze kruiden gezaaid en onze bloembakken opgehangen. Nu ziet het er al heel wat mooier uit.

Afgelopen week was het op mijn werk een waar slagveld. Sinds dinsdag deed er een maag-darmvirus de ronde, waardoor alle patiënten die symptomen hadden-en ook hun eventuele kamergenoot- geïsoleerd werden. Bij aanvang moesten we dan nog -helemaal ingepakt- therapie op de kamer gaan geven, maar sinds donderdagmiddag mochten geïsoleerde patiënten geen therapie meer krijgen. Vrijdag was er van alle ergotherapeuten, slechts 1 niet ziek en dus aanwezig. Gelukkig waren er nog 2 studenten om haar te helpen. Doet een beetje denken aan onze belevenis in Herk in december, met het verschil dat nu ook patiënten ziek zijn. Vrijdag schoten er niet veel meer patiënten over op mijn behandelplan (4), dus heb ik goed kunnen doorwerken aan de administratieve taken. Ik heb nog altijd iets meer tijd nodig om ontslagbrieven, enz. in het Duits te schrijven.

Verder loopt het SRK-verhaal ook verder. SRK staat voor Schweizerisches Rotes Kreuz, het Zwitserse Rode Kruis dus. Zij moeten de diploma's van alle mensen die in het buitenland gestudeerd hebben, erkennen. Anders kan je hier niet werken, omdat dan de ziekenkas niet betaalt. Sinds 2013 hebben ze dat heel erg verstrengd, om te laten zien dat Zwitsers zéér bureacratisch zijn en om de buitenlanders geld af te troggelen. En, hoe hoger je diploma, hoe moeilijker blijkbaar. Bij mijn eerste sollicitatiebrief, in september 2014, hoorde ik hier voor het eerst van. Ik ben toen ik actie geschoten om alle diploma's sinds de lagere school te zoeken en beëdigd te laten vertalen. Ik kan u verzekeren dat dat er heel wat zijn en dus ook heel wat kost. Dan heb ik alles opgestuurd voor de 'Vorprüfung', heel wat later kreeg je dan een antwoord dat je nog stempels van allerlei instanties nodig hebt en een bewijs dat je Italiaans, Frans of Duits volgens het B2-niveau van het Europese referentiekader beheerst. Ahja, en je moest ook 600 CHF betalen.

Ik heb braaf alles opgestuurd en betaald, denkend dat het wel in orde zou komen. In mijn arbeidscontract staat nl. dat het 19 april (3maanden na de start) in orde moet zijn.

Vorige week liet het SRK doodleuk weten, dat ik een B1-diploma ingestuurd had. Blijkbaar betekent 3B in Vlaanderen dus B1 in Europa. Wie had dat nou gedacht....

Ik, natuurlijk volledig in paniek, zag 'the worst-case-scenario' al voor mij.

Na heel wat getelefoneer en op-en-af-gemail tussen heel wat mensen, heb ik me nu ingeschreven voor een Duits-B2-examen, georganiseerd door de stad, voor inwijkelingen, op 2 mei. Hopelijk komt de inschrijving in orde, want dat moest met de post...

Dank aan de collega's hier, die mij goed helpen.

Het toppunt was vooral wanneer ik dan een vraag stel aan hun over welk nr. van mijn Zwitserse werkvergunning ik op het inschrijvingsformulier moet schrijven, zij dan bellen naar de ambtenaar van de dienst, en dat die het dan ook niet wist...

Nadat Rob hier Milaan-San Remo via internet gekeken heeft ,(ja,ja, de Vlaamse cultuur is niet ver weg), hebben we onze MTB's eens uit te kast gehaald. We zijn de Uetliberg op gefietst. Naar boven viel al bij al goed mee, gezien we de breedste, langste en minst steilste weg gekozen hebben. Naar onder was een ander paar mouwen. Rob had iets te veel zelfvertrouwen en wou het downhillparcours proberen, ik ben dezelfde weg terug als heen gefietst. Ik was als eerste beneden, volledig verkleumd. Nooit gedacht dat afdalen zo koud was, dat weet ik dan ook weer voor de volgende keer. Rob had blijkbaar enorme angsten doorstaan en een paar keren moeten afstappen, het parcours bleek voor zeer gevorderde downhillers te zijn. Op de You-tube-filmpjes die hij achteraf bekeek en tijdens de aftocht, bleek dan ook dat de meesten een F1-helm op hun kop en brandwerende pakken droegen en een fiets met vering tot op de versnellingen hadden. Fieuw, was ik blij dat ik dat niet geprobeerd had. Dat was nooit goed gekomen!

Nu lekker opwarmen en bekomen.

Tot ziens,

of -zoals ze dat hier zeggen-

Adieu,

Anke