Het was me de week wel, deze week. Ze begon zoals gewoonlijk met een maandag. Geen alledaagse maandag evenwel. Er stond namelijk een sleuteloverhandiging op het programma die het begin zou inluiden van het einde. Het einde van de verhuis. Dat was een bemoedigend vooruitzicht. Vooraleer we echter recht hadden op deze maandag dienden we eerst nog de zondagavond te passeren. En deze deed nogal moeilijk. Bleek namelijk dat door een bijna miraculeus toeval net de dag voor de sleuteloverhandiging een vuilprop er niets beter op gevonden had het zich lekker gezellig te maken in een van de buizen van onze toekomstige appartementsblok. Iedereen heeft recht op wat gezelligheid zo nu en dan, denkt u dan waarschijnlijk. Vrij verkeer van goederen en diensten en zo. Vervelende bijkomstigheid van dit gebeuren was dat het water in de buizen zich groot onrecht aangedaan voelde, en dan maar besloten had om andere oorden op te zoeken. Zoals daar zijn onze keuken, de keukenkasten en de houten keukenvloer. Bijgevolg kregen we zondagavond een mailtje van onze huisbaas, Herr Trüdel, die ons wist te melden dat er waterschade was, dat hij geen idee had van hoeveel en dat we morgen wel zouden zien.

Het maakte de sleuteloverhandiging ineens een pak spannender. Enfin, al bij al bleek het op wat vuiligheid, een vlek op de vloer en wat onfrisse geurtjes na nog wel mee te vallen. Ondertussen merken we er niets meer van, buiten dan dat de vaatwasser al dan niet hierdoor niet (meer) werkt. Ruben mag dus de Miele-meneer bellen (voor de insiders).

Na de overhandiging is de verhuisfirma ons meubilair komen leveren, en heb ik nog een halve avond gespendeerd aan typsiche verhuisklusjes zoals het uitpakken van dozen, het ineenvijzen van dingen en het ophangen van lampen. Slapen en eten gebeurde in de Rotachstrasse, want daar lagen onze dagdagelijkse spullen nog. De rest van de week hebben we dan de avonden gevuld met op en neer rijden van de Rotachstrasse naar de Binzallee, enkel onderbroken door een op-en-afje naar Stockholm op donderdag. Voor het werk, welteverstaan.

Gisteren, zaterdag, was het dan de effectieve verhuisdag. Omdat we nog wat meubelen mankeerden, begon deze met een zoektocht naar: een keukentafeltje, een eettafel, 4 stoelen, een salontafeltje, een tv-meubel, een badkamermeubel; een slaapkamerkast en eventueel nog wat rekken. De week ervoren waren we ter voorbereiding hiervan al eens gaan neuzen in de tweedehandswinkels. Die gaan hier door het leven onder de guitige naam 'Brocki's'. De eerste Brocki was meteen raak: 1 tv-meubel, 1 salontafel en 3 stoelen. Elks van Ikea-oorsprong. Kostprijs: 25 euro. Per stuk meneer? Nenee, alles tegaar! U mag ze komen bekijken die meubels, ze zien er gloednieuw uit. Vervolgens zijn we dan naar het moederschip van al deze meubels gereden voor de 4e stoel en een slaapkamerkast. De vierde stoel koste begot 70 euro. Ikea, voor wie het nog niet wist, is eigenlijk al lang niet meer die winkel van de goedkoopste meubels. Blijkbaar is nog niet iedereen daar al achter, want het was over de koppen lopen. En aanschuiven voor de Zweedse balletjes. Jawel, die hebben ze ook in Zwitserland!

Uiteraard paste de kast 'niet helemaal' in ons Opel Corsaatje, en we waren blij dat we niet door het overbeflikte Antwerpen moesten. Legaal was het allemaal niet.

U weet natuurlijk ook dat, eens de Ikea-koopellende achter de rug is, de echte hel nog dient te beginnen: het ineenvijzen van de kasten. Ik bespaar u de details, maar laten we zeggen dat het gelukt is in een aanvaardbare tijdspanne. Tegen half elf 's avonds waren we het meer dan beu. Temidden alle rommel hebben we ons in onze salon gekletst in het zeer aangename gezelschap van een markies. Marquis de Villon, meer bepaald. De huischampagne van de Colruyt als ik haar schenker, Patrick, mag geloven. Ze was alleszins lekker, en heeft ons een goede nachtrust bezorgd. Bedankt Patrick!

Vandaag was het dan heel de dag kasten inladen, dingen een plaats geven en opruimen. Daar zijn we nu min of meer mee klaar. De slaapkamer is volledig in orde. Zo ook de keuken. De rest van de kamers is min of meer in orde en doen we door de week wel stukje bij beetje. Wie de meubeloplijsting hierboven aandachtig gelezen heeft weet ook dat er nog wat meubilair ontbreekt. Maar niets wat drinkend is. We gaan volgende week of een andere keer nog wel eens wat Brocki's af.

We zijn dus eindelijk waar we de komende 2 jaren zullen huizen. En daar zijn we behoorlijk blij om. Het is een gouden regel in het relatiewezen dat het inladen, verhuizen en uitladen van spullen geheid gepaard gaat met stress, meningsverschillen en 'gedebatteer'. Vaak om niets. Dat kunnen we hierbij dus afsluiten. En ik stel voor dat we dat doen in goed gezelschap. We hebben geen Markies meer, maar als ik me niet vergis is hij gisteren zijn Chateau vergeten...

Tot schrijfs,

Rob