He allemaal!

Het woord om dit weekend te omschijven is "Random". Ik had in grote lijnen wel een planning, maar zoals ook dit weekend weer bleek, loopt het nooit zoals je dacht. Als ik er op terug kijk, ben ik blij dat ik zoveel te doen had, want ik had dit weekend uitzonderlijk veel heimwee. Of nja.. Heimwee naar Anne. Zijn broer is dit weekend in Italië getrouwd en daar had ik maar al te graag bij willen zijn. Plus dit was de tweede bruiloft waar ik graag bij had willen zijn. Niet alleen voor de bruiloften zelf, maar ook om te stralen aan de arm van míjn grote liefde (klinkt vast gek als ik t zo benoem). Maar goed.. het is nou eenmaal zo.

Het begon vrijdagavond bij Carly (een van de moeders van school) thuis. Zij hield een 'Nutrimetics party', wat een beauty party is vergelijkbaar met Oriflame (of tupperware, maar dat ik klaarblijkelijk géén beauty producten lijn) in Nederland. Dus na een week werken, was dat op vrijdag een welkome en erg leuke afleiding. Met een hoop andere vrouwen, drankjes, hapjes en een verkoopster van de producten als een kakelend kippenhok op de bank en met een half oor luisteren naar de salespitch. Na dat de verkoopster weg was, bleven we nog even plakken met zijn allen en van het een kwam het ander. Carly is een schoonheidsspecialiste en doet met alle liefde kleine behandelingen bij haar vrienden. Nou had ze dinsdag mijn benen al geharst, maar wat ze vrijdag heeft gedaan was wel even wat anders. De zus van Brooke (een andere moeder van school) wilde graag, net als haar zus een aantal dagen daarvoor had laten doen, haar tweede gaatjes laten schieten. Dus zo gezegd, zo gedaan! Carly haalde haar oorbellen pistool tevoorschijn, Sarah koos een paar oorbellen uit en na twee keer schieten zaten ze er in. Ik, die al een tijdje aan het mijmeren was voor een extra piercing of een tattoo als aandenken voor mijn reis naar Australië, zag de 'rush' die Sarah kreeg van haar nieuwe lichaamsversiering en ik besloot te vragen aan Carly of zij het zag zitten ook een paar bij mij door mijn oorlellen heen te jagen. Dit was uiteraard geen punt voor de lieve vrouw, dus voor ik het wist had ik mijn 4e oorbel! Mijn lichamelijke aandenken aan Australië is dus nu een klein gouden knopje met een pareltje in elk oor!

Ik wilde wel een piercing op een leuke plek in mijn oor, maar de regels omtrent piercen zijn hier niet heel geweldig. Je kan namelijk bij vrijwel elke kapper naar binnen lopen en vragen om een piercing en ze doen het. Dit kan natuurlijk leiden tot infecties, bloemkooloren en andere enge dingen die je allemaal niet mee wilt maken, helemaal niet als je in het buitenland zit. Dus zodoende dat mijn heerlijk impulsieve actie om een oorbel te laten schieten (zonder dat er kraakbeen geraakt word, en er dus minder risico is op infecties die kunnen leiden tot bloemkooloren) tot stand kwam.

De avond vorderde, de drankjes werden geschonken en voor ik het wist was het al 2uur in de ochtend en werd het toch wel echt tijd om naar huis te gaan. Samen met Brooke heb ik een taxi gedeeld en ik was om 2.45u ongeveer thuis! Haha! OEPS!

Ik werd echter de volgende ochtend om 6uur al weer wakker en ben niet meer in slaap gevallen, dus toen ik naar de stad ging, was ik verschrikkelijk moe. Ik ben via de supermarkt door gelopen naar de hostel waar ik die nacht zou verblijven. Ik was een uur te vroeg voor de check in, maar dit was gelukkig geen probleem. Ik ben voorover op het bed gevallen en heb nog 2uur geslapen. Toen kwam mijn room mate binnen.

Het was een Deens meisje van 19 jaar. Na ze van de eerste schrik bekomen was dat er iemand in een van de bedden lag te slapen, raakte we aan de praat. Zij was hier als Au pair gekomen, terwijl ze eigenlijk liever geen au pair had willen zijn, maar had willen reizen. Toch de mogelijkheid om drie maandjes ergens aan de slag te gaan en vanuit daar nog een extra zakcentje op te doen voor het reizen leek perfect. Ze was ergens eind juni aangekomen, en vertrekt aankomende week terug naar huis. Haar ervaring als au pair was zo tegen gevallen, dat ze emotioneel helemaal stuk was en heimwee had, dat ze besloten had dat het beter zou zijn nu naar huis te gaan en straks in januari weer terug te komen om te gaan reizen met een paar andere Deense mensen.
Ik voelde me op dat moment toch wel behoorlijk blij met mijn au pair positie in de familie waar ik ben!

Ik had die avond met Julia (zweedse meisje van vorige week) afgesproken, maar omdat ik zo moe was, me daardoor niet heel lekker voelde en eigenlijk ook wel gewoon behoefte had om vroeg mijn bed in te duiken voor een goede nachtrust, heb ik afgezegd. Astrid(mijn roommate) zou die avond met een ander Deens meisje afspreken om even kennis te maken voor ze zondag met zijn tweetjes op een dag tour naar de Blue Mountains zouden gaan. Ze vond het een gezellig idee als ik mee ging. We spraken af bij Ciruculair Quay met het andere meisje, zijn naar de Opera bar gegaan, hebben daar een drankje gedaan. Hoe heerlijk je daar ook kan zitten, de drankjes zijn zo schreeuwend duur dat je na één cocktail je het wel weer voor gezien houdt. Maar bij de beslissing; geen nieuwe ronde drankjes, komt ook de vraag: 'what to do next?' De meiden wisten niet dat elke zaterdag avond ik Darling harbour een vuurwerk showtje gehouden word, dus we zijn toen naar Darling Harbour gelopen om het vuurwerk te bekijken. Wederom was dit weer geslaagd. Ik kan er echt geen genoeg van krijgen! Het helpt me ook wel van het schrikkerige af bij het horen van de knallen, wat weer goed is voor oud en nieuw thuis (ja ik zie overal de levenslessen in, ik ben verschrikkelijk ).

Na het vuurwerk was iedereen het wel beu, maakte de twee Denen afspraken voor morgen, namen we afscheid en zijn Astrid en ik terug gegaan naar het hotel. Of nou ja... met een omweg langs Vapiano om een pizza op te pikken voor ons twee.

Op de kamer hebben we ons heerlijk in trainingsbroeken en slobbertruien gehuld, hebben we de fles Jack Daniels open gemaakt die ik mee genomen had (in the bottle shop een fles kopen is stukken goedkoper dan drankjes doen in een bar). Na 2glaasjes jack& coke, het verorberen van de pizza en met z'n tweeën veelste hard te hebben gelachen om de plaatjes op 9gag.com (daar had ze nog nooit van gehoord!! (de jongere generatie zal deze site wel kennen, de oudere niet dus weer niet beledigd door mijn opmerking) zijn we mooi bij tijds gaan slapen.

De volgende ochtend mocht zijn om 6uur al opstaan om vervolgens om 7uur de kamer uit te lopen. Ik kon me nog lekker een keer omdraaien, dus dat heb ik ook met alle liefde gedaan! Ik hoefde pas 11uur uit te checken, dus na uitslapen, rustig douchen, ontbijten en spullen pakken liep ik om 10.55uur de deur uit. De weersverwachtingen waren niet zo heel denderend, dus ik had bedacht een snelle ronde door the Royal Botanical Gardens te maken en daarna lekker naar huis te gaan. Ik wilde sowieso voor het avond eten thuis zijn, want het was vaderdag en er zou uitgebreid gekookt worden. Dat sla ik natuurlijk niet over! Bij de tuinen aangekomen liep ik naar het plattegrondje toe, waar een oudere man stond te kijken. Zoals iedereen hier iedereen groet, deed ik dat ook dit keer. De man groette mij vriendelijk terug en maakte een opmerking over het treintje dat rond het park rijd voor een tientje. Waarop ik lekker Nederlands reageerde: "Ach, waarom geld betalen als je ook twee benen hebt!" De man grinnikte, sloot zich aan bij mijn stelling en begon aan de wandeling het park in. Zijn accent had zijn nationaliteit aan mij al veraden. Een ras echte Amerikaan. We liepen nog geen vijf meter gelijk op, toen ik een paadje zag en dacht dat ik een prachtige route gevonden had die niet over de grote "toeristische" route zou lopen. Na twee meter ontdekte ik dat ik niet zo vreselijk eigenwijs moest zijn en gewoon de grote paden moest volgen, want het was een dood lopend stukje .

Ik draaide me om, liep verder het park in en het begon te miezeren. Bah.. Ik had wel aan de wolken gezien, dat het wellicht een klein buitje zou blijven en dat ik dus niet mijn jas uit mijn tas hoefde te gaan trekken. Ik zag in de verte de beste man lopen waar ik zo even nog een 'gesprekje' mee had gevoerd en had al zo'n flauw vermoeden dat een tweede conversatie niet lang op zich zou laten wachten. Het begon harder te regenen. Hij stopte onder een grote boom, trok zijn jas uit zijn tas en zag dat ik aan kwam lopen. Mijn vermoeden kwam uit en we raakte aan de praat (ondertussen stopte het wel gelukkig weer met regenen). Ik was aan de wandel en aan de praat geraakt met een in 1954 geboren man uit de staat Washington en de stad Seatle (toen hij vroeg me of ik de stad kende, antwoorde ik heel enthousiast: "ja nátúúrlijk!! Van Grey's Anatomy!") waar hij een basketball coach is op een universiteit. Hij was in Sydney met een compangon (die op dat moment bij vrienden op bezoek was) om nieuw talent te scouten en om met de ouders aan de praat te gaan, om het talent naar de States te halen (ik heb me overigens verschrikkelijk moeten inhouden om niet er uit te flappen: "I hate to tell you this, but for a basketball scout, you are talking to the wrong person here! I'm not the basketball type. With my height and all").

Maar tussen zijn scout werkzaamheden door had hij een korte periode om Sydney te verkennen omdat zijn mede reiziger op bezoek bij vrienden was en hij zich daar niet wilde opdringen. Ik vond het geen punt dat hij mij vroeg of ik nog leuke dingen in de stad wist te doen en of ik het erg vond hem de weg te wijzen. Ik vond het wel weer mooi hoe willekeurig ik iemand tegen het lijf liep waar ik mee aan de praat raakte. Ik adviseerde ook hem om een kijkje te nemen bij Darling Harbour, want dat is toch wel een van de dingen die je gedaan/gezien moet hebben als je de Bridge, Opera House en the Botanical Gardens hebt gezien. We zijn richting Hyde park gelopen om vanuit daar naar Darling Harbour door te steken, maar toen we langs het 'Hyde Park Barracks Museum' liepen zijn we daar naar binnen gegaan. Ik had dit museum nog op mijn verlanglijstje staan en Charlie wilde ook graag naar binnen. De beste man trok meteen zijn portomonee en betaalde mijn entree onder begeleiding van de woorden: 'This is my thanks to you for showing me around, I insist!'. Ik voelde me enigszins ongemakkelijk, want je weet niet wat die man van je terug verlangd, dus ik maakte zo vriendelijk mogelijk duidelijk dat ik het heel aardig vond, maar dat ik het ook net zo makkelijk zelf betaalde. Maar hij stond er op, dus ik heb het geaccepteerd.

Het Hyde Park Barracks Museum staat op het UNESCO World Heritage lijstje en staat bekend als 's werelds grootse, langslopende en meest diverse 'larbour system' voor veroordeelde criminelen. Heel interessant en lichtelijk bizar, want dit speelde allemaal af tussen 1819 en 1848, wat dus voor geschiedenis begrippen, nog niet zo lang geleden is. Tussen 1848 en 1886 werd het gebruikt als een immigratie depot en asiel gebruikt. Vanaf 1887 werd het een rechtbank en pas in 1979 werden alle activiteiten gestaakt en werd er langzaam gerestaureerd en archiologisch onderzoek gedaan. In 1984 opende het museum haar deuren (nooit gedacht dat naast vermakelijk mijn blog educatief zou worden haha!). Omdat het allemaal nog niet zo lang geleden is, waren er behoorlijk wat persoonlijke verhalen, foto's en andere documenten te bezichtigen. Super interessant. Een ding is zeker: Ik ben blij niet in die tijd te hebben geleefd als crimineel!

Na de educatieve ronde door het museum zijn we de wandeling naar Darling Harbour voortgezet. Ik had aangegeven niet al te laat terug weg te willen gaan, vanwege het vaderdagdiner thuis, maar volgens Charly kon ik niet weg zonder dat hij een biertje voor mij had gekocht. We gingen een bistro in, met uitzicht op het water en bestelde een biertje. Ik vond het nog steeds wat vreemd. Een 25 jarige meid met een man van 60, maar aan de andere kant, het was een vriendelijke man die voor een dag in Sydney was en die het gezelschap erg waardeerde. Ik denk dat mijn ongemakkelijkheid meer voortvloeide uit wantrouwen van mijn kant. Angst dat hij dingen terug zou verwachten als ik alles maar zonder slag of stoot aan zou nemen. Ik heb dus ook meerdere keren aangeboden dat ik mijn eigen dingen wilde betalen, maar daar moest hij niks van weten. Er werd wat 'fingerfood' (potato wedges en broodjes met smeersels) besteld en ik hoorde hem uit over zijn gezin back in the states. Hoe zijn geadopteerde dochter (Emily) moeite had met haar verjaardagen omdat ze verlaten was door haar geboorte moeder. Hoe zijn vrouw (Kathy) dat geweldig liefdevol oppakte en er altijd voor haar was. Over het verdriet dat het hem bracht dat de poging die Emily gedaan had om weer in contact te komen met haar biologische moeder in het water was gevallen na één ontmoeting. Omdat de biologische moeder het contact niet onderhoudt.

Ik vond het zo bijzonder dat je met iemand in contact kan komen, hij zich op zijn gemak voelt en zo zijn levens verhaal op tafel durft te leggen. Ik vind het jammer dat de helft van de tijd ik me ongemakkelijk heb gevoeld omdat ik bang was dat hij iets van mij zou verlangen wat ik niet zou willen, maar ik was uiteindelijk gezegend met een hartstikke vrijgevige, gezellige man die gewoon genoot van het gezelschap waarin leeftijd even geen rol speelde.

Ik ben daarna naar huis gegaan met de trein en heb ik ontzettend genoten van het heerlijke vaderdag diner wat Judith klaar gemaakt had (crispy porkbelly, sweet potato mash en boontjes en erwtjes). Nadat de jongens naar bed waren hebben Rob, Judith en ik nog de film 'Maleficent' gekeken en toen was het weekend al weer om!

Vandaag is het op en top lente weer, dus ik zit ook heerlijk buiten in het zonnetje mijn verhaal te tikken. Morgen ga ik overdag snel naar de stad heen en weer om (eindelijk) mijn Defqon1 kaartje op te halen op het hoofdkantoor!

Voor het weekend zijn er nog niet echt plannen, behalve voor vrijdag. Dan ben ik uitgenodigd door een van de moeders van Church Playgroup (een speelgroep waar Mica en ik elke vrijdag heen gaan, in de kerk hier om de hoek. Niet voor geloofsovertuiging) voor een creatieve avond, waar we een kaartje gaan maken. Weer eens wat anders

En de rest van de avonturen horen jullie volgende week weer!

Veel liefs uit Sydney!