Profile
Blog
Photos
Videos
Hi there!
Hoe is het daar? Wint de prachtige winter van Sydney het nog steeds van het zomerweer in Nederland? Ik zal eerlijk vertellen dat vandaag wat regenachtig is en dus ietsjes minder mooi dan de afgelopen dagen, maar my goodness me wat heb ik het hier toch goed voor mekaar
Het weer is echt aan mijn zijde tot nu toe en dat was het afgelopen weekend ook. Ik had een tweedaagse wandeltocht door Royal National Park op de planning staan samen met Annekee, waar ik echt super veel zin in had. Toch bleef iedereen me maar zeggen: "ohhh dat wat 's nachts echt HEEL erg koud!! Pas maar op dat je niet ziek wordt! Als ik jou was zou ik het een paar weekjes verschuiven!!". Na een tijdje begin je dan toch wel wat aan je keuze om ook te gaan kamperen te twijfelen haha, maar we hebben ons niet laten stoppen.
Zaterdag ochtend in alle vroegte (5am) ging mijn wekker en na nog even dommelen, douchen en een ontbijt en lunchpakketje te hebben gemaakt mocht ik om 6.10am de deur uit lopen om naar de trein te gaan. Het was de eerste keer dat ik echt mijn backpack voor iets anders gebruikte dan alleen maar kleren te versjouwen, dus ik was erg blij dat ik (ondanks dat ik geen echte backpacker ben en gewoon in een huis woon) in Nederland al gekozen had om een goede, mooie backpack te kopen. Maar los van het eerste "echte" gebruik van de backpack in Australië, was het ook meteen mijn debuut voor het lopen met een zware rugzak op een wandeling.
De wandeling die we zouden gaan doen liep vanaf Bundeena Wharf naar Otford Station. Om bij Bundeena te komen moesten we eerst met de trein naar Cronulla en vanaf daar de Ferry nemen naar Bundeena. Omdat Annekee in Greenwich (North Sydney) woont en ik in Pendle Hill (West Sydney) hadden we afgesproken in de trein die ons naar Cronulla zou brengen. In de ideale situatie was ik op vrijdagavond al naar Greenwich gegaan, omdat de familie van haar alle kampeerspullen voor ons te leen had, maar ik was op vrijdagavond een extra zakcentje aan het verdienen door op te passen bij de buren. Annekee was gelukkig zo geweldig om voor mij een matje en een slaapzak mee te nemen, dus toen we samen in de trein zaten werd mijn tas nog even opgevuld waardoor mijn rugzak steeds meer en meer op een echte backpacker rugzak ging lijken, maar dus ook nog ietsjes zwaarder werd. Na een reis van 2,5u waren we op het startpunt van de wandeling aangekomen en we gingen vol goede moed op pad. Na ongeveer 15 á 20 minuten kwamen we tot de realisatie dat we geen bestek of bordjes hadden mee genomen en konden we dus weer terug lopen naar het beginpunt waar een supermarkt was. Het eerste stukje was door een woonwijk, maar had toch al behoorlijk wat stijle weggetjes, waardoor ik toen al vrij snel door kreeg dat lopen met een goed gevulde rugzak zwaarder zou zijn dan ik in eerste instantie bedacht had. Na totaal een uur vertraging, konden we dan toch uit eindelijk beginnen aan de "coastal track". Het plan was de eerste dag naar de North Era Camp Site te lopen. Dit zou een wandeling zijn van om en nabij 20 kilometer, zodat we de volgende dag nog 8kilometer op de teller zouden hebben tot het einde van de track.
Zoals ik tegenwoordig van elk Australisch stuk natuur verwacht, was dit ook adembenemend mooi. Een duinachtig landschap, waar je omringd bent door talloze vogels. Na een klein stukje lopen kwamen we al snel bij de klip terrecht en ik kon niks anders dan "oh wauw.. Kijk dit nou!" uitbrengen in combinatie met een gigantische grijns op mijn gezicht. Vanaf de klif kon je de kracht van de zee erg goed zien en ervaren. Je hoorde de golven bulderend op de rotsen slaan en ik was blij dat we letterlijk hoog en droog stonden (ik heb een filmpje, maar daar is het niet heel goed op te zien en je hoort alleen ons er door kletsen haha! Neemt niet weg dat je even een stukje sfeer kan proeven van het landschap).
Het weer was ook echt fantastisch! Met een blauwe lucht, lekker zonnetje en een briesje was het met zo'n 17 á 19 graden perfect wandel weer.
Toen we net een stukje gelopen hadden werden we gedwongen even te stoppen. De spullen in de rugzak van Annekee waren gaan schuiven en begonnen te irriteren tijdens het lopen. Dus hup! Alle spullen uit de rugzak en opnieuw inpakken die hap. Ondertussen maar meteen even wat eten zodat we daarna met frisse moed weer verder konden gaan. Vanuit het duinlandschap liepen we verder langs de klippen. Rotsen met de meest uit eenlopende kleuren vormden de ondergrond om op te lopen. Hier en daar een kleine afdaling, gevolgd door weer een leuk stukje klimmen. Het viel me allemaal reuze mee! We liepen richting Marley beach. Het landschap was inmiddels weer veranderd. Veel zandkleurige rotsen, her en der bosjes en bloemetjes, maar wat mijn blik voornamelijk op gevestigd was, was het prachtige strand dat voor ons in de baai lag. Geelig wit zand, een lichtblauwe zee, rotsen en grote witte schuimkoppen op de brekende golven. Prachtig!!
Maar omdat we nog een behoorlijke wandeling voor ons hadden zijn we hier natuurlijk niet blijven plakken. Gelukkig bleek al snel dat ik qua visueel genot volledig aan mijn trekken zou komen tijdens de wandeling. Wat een uitzichten, wat een natuur, wat een wildlife. Ge-wel-dig! Ik zou het met alle liefde allemaal willen gaan omschrijven, maar ik kom woorden te kort. Ik wacht nog op de foto's die we met de toestellen van Annekee hebben gemaakt, maar voor de nieuwsgierige mensen onder ons kijk maar eventjes hier voor een sfeerimpressie en de map van de wandeling (waar de scherpe, oplettende mensen onder ons op zullen zien dat wij de wandeling andersom hebben gelopen. Dit omdat het tegen ons gevoel in ging om op de eerste dag 8km te lopen en de tweede dag 19km ):
http://www.wildwalks.com/bushwalking-and-hiking-in-nsw/royal-national-park/coast-track-otford-to-bundeena.html
Om 13u kwamen wij aan bij de Wattamolla picnic area, waar wij ook onze wel verdiende rust zouden pakken. Toen we daar aankwamen, ontdekte we dat we gewoon al 13.5km op de teller hadden staan en we besloten daarom een wat langere rustpauze in te plannen. We zochten een pittoresk plekje aan het water en ik kon het engelenkoor horen zingen toen ik mijn schoenen uit trok. Ik had namelijk behoorlijk wat zand in mijn schoenen verzameld van over de stranden lopen en dat begon behoorlijk te irriteren! Ik trok mijn sokken uit, legde die te drogen in de zon en ben even heerlijk met mijn voetjes in het water gaan staan. Ik had echter niet zien aankomen dat het water echt super koud was! Dus zo enthousiast als dat ik er in ging staan, rende ik er ook weer uit haha.
Het was ook wel een opluchting om mijn rugzak even op de grond te kunnen gooien, want ik was toch al best wel beurs op mijn heupen en schouders. Het is niet niks een zware rugzak mee sjouwen en al helemaal niet heuvel op, heuvel af. Na een pauze van ongeveer drie kwartier gingen we er echter wel weer tegen aan. Een snelle sanitaire stop en weer bepakt en bezakt op pad. Op naar de camping die bij Gary Beach zou zijn en dus nog maar 6.5kilometer van ons verwijderd zou zijn. Dit leek 'a walk in the park', maar dit bleek alles behalve makkelijk te zijn. We kregen behoorlijk pittige heuvels voor onze kiezen. Niet alleen op, maar ook de afdalingen waren voor mij (en dan specifiek voor mijn heupen) erg lastig. Het geklets werd minder en het protest van mijn ledematen luider. Ik had het erg moeilijk om de goede zin in de wandeling te houden en toen we na ruim anderhalf uur ploeteren en zweten een bordje tegenkwamen dat Gary beach nog steeds op ruim 3kilometer afstand lag, zakte bij mij de moed ook echt even de schoenen in. We hadden nog niet eens de helft van het stuk afgelegd! Maar goed, mijn schoenen zaten al vol met mijn vermoeide voeten dus moest de moed toch ergens anders heen en er zat niks anders op dan door te bikkelen.
Toch werd het er niet makkelijker op. De betoverende natuur was nu voor mij een soort gevangenis geworden waar ik voor mijn gevoel nooit meer uit zou komen voor de zon onder was gegaan. De warmte was ineens niet meer aangenaam, maar duizeling wekkend, mijn rug deed zeer, mijn heupen protesteerde van de pijn bij het opvangen van de klappen als je naar beneden stapte en het leek of mijn rugzak intussen verdubbeld was aan gewicht.. Mijn vermoeidheid die voortvloeide uit slechts 4,5u slaap begon ook parten te spelen en ik dacht opgegeven moment op een super stijl stuk naar beneden hardop: "als ik dit geweten had, was ik er nooit aan begonnen!". De stijle afdaling was de laatste afdaling naar Gary beach. We hadden het langgerekte strand al gezien en ik verlangde er naar om mijn rugzak op de grond te gooien, schoenen uit te trekken, de tent op te zetten en neer te ploffen op een matje met het vooruitzicht voorlopig nergens heen te hoeven. We hadden echter geen idee waar de campsite precies zou zijn, maar we zagen een graslandschap aan het einde van het prachtige en bij surfers populaire strand. Dus gingen er van uit dat we daar heen moesten.
Het mulle zand waar we door heen moesten ploeteren maakte dit gevoel alleen maar sterker en sterker. De tijd begon ook nog eens te dringen, want het was inmiddels al half vijf. We kwamen alleen van een koude kermis thuis. Op Gary Beach waren een hele hoop vissers en dagjes mensen (die inmiddels ook op hun retour gingen) maar geen campsite. We spraken een man aan met de vraag of hij wist waar North Era was en hij zei: "Oh ja hoor! Daar ben ik laatst ook geweest, je moet alleen die heuvel nog even over!".
Dit was een "Je bent er bijna, je bent er bijna! Maar nog niet helemaal!" momentje (voor degene die ik dit verhaal nog nooit verteld heb: toen ik 16 was en de vierdaagse voor het eerst liep, wist ik niet dat een persoon zo veel emoties kon voelen bij het horen van dat liedje. "Je bent er bijna, je bent er bijna" is namelijk op zo'n moment heel euforisch. Tot dat je hoort "maar nog niet helemaal".. Dan krimpt je maag in een, prikken de tranen in je ogen en wil je het liefste gewoon gaan liggen, daar waar je staat en als een klein kind met trappelende benen en zwaaiende armen op de grond gaan brullen. Dat was in ieder geval mijn ervaring). Any how... We moesten nog een stukje het strand over en op een of andere manier geloofde we de beste man niet. We hadden een bord gespot, waar wellicht meer informatie op zou staan, dus ik gooide mijn rugzak in het zand, rende naar het bord toe en kwam tot de magnifieke ontdekking dat North Era nog maar liefst 1.5km verwijderd was van ons op dat punt. De heuvel waar we tegen aan keken was dus letterlijk nog hetgeen wat tussen ons en onze kampeerspot in stond. Zucht.
Rugzak op, kop omhoog en met een pijnlijk lijf, chagrijnig gezicht en schoenen vol zand maar weer verder. We konden moeilijk blijven waar we stonden. Na ook die heuvel bedwongen te hebben, konden we dan eindelijk onze rugzakken echt afgooien. Ik weet niet hoe laat we precies bij North Era zijn aangekomen, maar om 17.45u stond de tent en waren Annekee en ik ons tegoed aan het doen aan een zak M&M's en wat noodles. Ik was dood en dood op en echt alles deed zeer. Niet alleen stijve spieren en pijnlijke heupen van het klimmen en afdalen, maar ook mijn huid voelde als of ik totaal blauw zou worden van de druk die mijn rugzak uitvoerde op mijn lijf. Liggen op een matje was dan ook een zeer welkome afwisseling. Na een tijdje uitgerust te hebben, thee te hebben gedronken en wat gegeten te hebben kon ik ook meer van de geleverde prestatie genieten. Ik was door het gaatje gegaan, maar ik heb het gedaan! We zijn rond 20.30u in de tent gaan liggen waar we nog heel even gekletst hebben, maar het was al snel gedaan met de pret, want ik viel in slaap. Ik was bang dat het heel erg koud zou worden in de tent, maar door dat er in de loop van de avond bewolking was komen doorzetten, was het goed te doen in onze warme slaapzakken.
De volgende ochtend werden we wakker op een heerlijke plek. Vol vogelzang en ons uitzicht op de omringende, bebosde heuvels, de 5 andere tentjes en.... ons afval dat verspreid over de campsite lag! Het duurde niet lang, voor we te horen kregen wat er die nacht in ons kamp had afgespeeld. Er was een erg nieuwsgierige en waarschijnlijk hongerige vos geweest die even goed heeft huisgehouden. Het onddankbare kreng had van ons alle pasta over het veld geslingerd, maar niet gegeten en hij had bij onze overbuurvrouw de tent kapot gescheurd (ja zij werd wakker toen er ineens een vos in haar tent zat) om vervolgens koffie en thee mee te nemen. Het oordeel: 'he was going to have a teaparty'.
Na een lekker ontbijtje zijn we rustig aan onze tent gaan afbreken, slaapzakken en matjes oprollen en hebben we de tassen weer ingepakt. Om 9.50u vervolgde wij onze route. Het bleef een tijdje bewolkt waardoor het kwik niet razend snel opliep, maar na een tijdje brak de zon in alle glorie door waardoor we ongeveer dezelfde omstandigheden hadden als de dag ervoor. Heerlijk!
Het laatstse stuk wat we moesten lopen deed ons ook beseffen waarom ze adviseren de wandeling van Otford naar Bundeena te lopen. Het was bijna volledig berg op (zoals je op de omslagfoto van het verhaal wellicht kunt zien. Houd er rekening mee dat je hem van achter naar voor moet lezen )
We konden natuurlijk rustig aan doen, dus bij een prachtige lookout boven aan de berg zijn we nog even heerlijk gaan zitten om wat te eten en drinken. Na ongeveer 40minuten zijn we weer door gelopen en om 12.45u hadden we een foto bij het eindpunt er op staan! Gaar, voldaan en super trots zat ik uit eindelijk in de trein terug naar de bewoonde wereld
Ik had wel echt onwijs zin in een koud biertje en Annekee ook, maar omdat we allebei moe en niet gedoucht waren hebben we op Redfern onze wegen laten scheiden. Ik kon het echter niet laten om thuis langs de bottle shop te lopen en een six pack Heineken te kopen. Dus eenmaal thuis heb ik gedoucht, mijn spullen opgeruimd en hebben Judith en ik geproost met een koud biertje.
Het was dus weer een geslaagd weekend. Ik ben mezelf keihard tegen gekomen, ik heb doorgezet en een prachtige wandeling door een adembenemend park gemaakt met een enorme diversiteit aan planten en wild life. Op naar de volgende wandeling en mijn volgende avontuur!
Veel liefs!
(ps ik zal binnenkort vast wel weer een keer een burgerlijk weekend met weinig tot niets op de planning hebben en dan zal ik wat vertellen over hoe mijn weken gevuld zijn tussen de avontuurlijke weekenden in!)
- comments
Jessica Als wij komen in december (als) dan doen we de route samen nog een keer!! lijkt me geweldig en nu niet niet gelijk roepen:"ECHT NIET
Inge Ik ga meeee! Dus je moet hem 3 keer lopen poep!