Profile
Blog
Photos
Videos
" How did it get so late so soon? It's night before it's afternoon. December is here before June. My goodness how the time has flown. How did it get so late so soon?"
Dr Seuss
Wat is nou een betere manier om mijn allerlaatste blog vanuit dit prachtige land mee te beginnen, dan met één van mijn favoriete qoutes van Dr Seuss. Het moment is echt daar! Hét moment waar ik al zo lang naar toe heb geleefd, maar wat er eerder is dan verwacht. Het leek mij ook goed om in deze laatste blog terug te blikken op de afgelopen maanden. Diepte en hoogte punten op een rij.
Het begon natuurlijk allemaal op schiphol op 6 juni 2014. Na tranen met tuiten gehuild te hebben en een eindeloze vlucht kwam ik op 7 juni aan. De eerste maand heb ik niet makkelijk gehad. Ik had erg moeite om mijn draai te vinden en om me thuis te gaan voelen. Het land is anders, de gebruiken zijn anders en ik heb me ontzettend eenzaam gevoeld. Ik twijfelde over alle keuzes die ik gemaakt had. Ik moest mezelf er toe zetten om als nog, ondanks het ontzettende rotgevoel wat ik had, genoeg uitdagingen en leuke dingen te plannen. Ik had natuurlijk Defqon Australia al op de planning staan, maar dat evenement voelde geen drie maanden weg, maar drie jaar. Ik moest dus meer dingen zoeken om naar toe te leven. Ondertussen vermoeide ik mezelf extra met de drang goed weer te spelen naar de buitenwereld en vooral mijn thuisfront. De enige die altijd mijn buien te voortduren had was Anne. Ik was zoekend naar een manier de relatie te laten werken ook al zat de halve wereld tussen ons in, en vocht voor mijn plekje in zijn leven, geleid door de heftige emoties van het grote gemis van hem en alles wat mij thuis zo dierbaar is. Ik herinner mij een punt dat ik dacht dat ik de grootste fout van mijn leven had gemaakt.
Na ruim anderhalve maand durfde ik toe te geven dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik begon over meer mensen aan te geven wat mijn ware gevoel was (wat een doffe leegte was) en ik begon me beter te voelen! Het luchtte op om toe te geven dat het me niet zo soepel afging als dat ik had gehoopt. Ik ontmoette in die tijd Annekee en ik vond een maatje in haar. Samen wandelingen maken, kamperen en drankjes doen en praten. Vooral veel praten. Omgaan met haar, de "ouwe rot" in het aupair vak was welkome afleiding en ik heb geleerd van haar. Ik werd stukje bij beetje wat meer mezelf. Ik leerde wat meer uit mijn schulp en vertrouwde wereldje stappen en te gaan leven!
Het enorme gemis van Anne bleef. Ondanks de prachtige plekken die ik mocht bezoeken, de mensen die ik ontmoette, de avonturen die ik beleefde, het zelfvertrouwen en de levenslessen die ik er gratis bij kreeg. Er was altijd één plek waar ik liever wilde zijn; thuis, bij hem. Ik heb in die tijd vaak gedacht: "ik geef het op. Dit kan toch niet? Ik wil mijn reis niet opgeven voor een man, maar een relatie onderhouden op deze manier werkt toch ook niet?" Gelukkig leerde we steeds beter communiceren door de maanden heen en ik voelde onze relatie sterker en sterker worden. Als ik mij verdrietig voelde kon ik hem appen. Als hij dan nog wakker was en/of met de vrienden thuis, werd skype aangezet en was ik er toch een beetje bij thuis. Hij wist altijd mijn verdriet weg te nemen.
Het begon ook steeds meer te wennen. "Ik woon in Sydney, voorlopig kan ik niet naar huis. Ga er nou het beste uithalen! Suck it up princess. Het gemis houd je toch wel, maar ga nou genieten van wat je wél hebt". Ik ging om het weekend de deur uit, ik sprak met mensen af, ondernam dingen in me eentje of ging heerlijk hersenloos films kijken op mijn kamer en ik begon vrede met mezelf en de situatie te sluiten
De tijd ging wat sneller voorbij en na Maarten en Chantal in augustus een weekend hier zijn geweest (en ze een geweldig lief cadeautje hadden geregeld in opdracht van Anne, die later overal mee naar toe gesleurd werd) was het volgende grote evenement om naar toe te leven half september. Na een aantal weken die niet zo zeer vlogen, maar ook niet heel langzaam gingen was eindelijk het Defqon weekend daar! Ik zou Arjan (Ary) en Ingmar (Henkie), vrienden die ik ken via Angela (mijn nichtje) op het festival treffen. We hadden contact gehad en ze dachten dat ze nog wel een plekje voor mij in hun tent hadden, dus ik heb ook een campingticket gekocht en ik ben vrijdagavond bepakt en bezakt naar het festival terrein afgereisd. Enthousiast als een schoolkind dat voor het eerst op schoolreis ging. Ik trof de mannen bij de bar en ze hadden al een aantal Dutchies om zich heen en niet lang na mijn aankomst werd mij mijn eerste gruwelijk, afgrijselijk dure, maar o-zo-heerlijke biertje in handen geduwd. Die avond zijn we helemaal los gegaan bij de preparty. Ik heb zo ontzettend veel plezier gehad en heb zo veel gelachen. Het was echt fijn! Het main event was ook briljant. We zijn van stage naar stage gelopen, hebben ontzettend veel en leuke Nederlanders leren kennen en als ik er nu aan terug denk begin ik weer te lachen. Na zondag rustig de spullen te hebben ingepakt, een tent met slaapspullen voor mij te hebben gescoord was de realiteit van een werkweek weer even wennen haha.
Defqon was ook de echte aftrap voor de lente en de mooiere dagen bleven komen. Weekenden gevuld met zon, zee en strand zorgde ervoor dat de weekenden snel voorbij gingen en dat er elke week iets was om naar toe te leven. In het weekend voor Defqon had ik Fabienne ontmoet en dat klikte zo leuk dat we tot aan mijn vakantie met pap en mam geen weekend meer zonder elkaar zijn geweest haha! We zijn samen naar the Blue Mountains, Umina beach en een heleboel stranden in Sydney geweest. We hebben een hoop kroegjes van binnen gezien en hebben een heuze kennis opgebouwd waar je lekkere sangria kan drinken . Wat hebben wij geweldige avonturen beleefd! Fabienne en ik hadden vanaf het begin af aan al een hele leuke klik en die klik groeide in korte tijd uit naar een leuke vriendschap. We waren heel open en deelde dingen die je normaal niet zomaar met iemand deelt die je "net" kent. Ik heb onwijs veel van Fa geleerd. Deze lieve meid is een bijzonder pientere dame en ik bewonder haar "can do attitude". Ze was voor haar school al in Afrika geweest voor een paar maanden en nu zat ze hier. Hoe zeer ze ook haar thuis miste, ze deed het wel! Precies om dezelfde reden die ik mij al die tijd heb voorgehouden: "je krijgt alleen spijt van dingen die je niet doet". Na vijf maanden begon dat besef bij mij eindelijk steeds meer en meer door te dringen en te leven! Je kan bijna stellen dat hoe meer kleur ik kreeg van de zon, hoe meer vertrouwen ik kreeg en ik werd trots op mezelf voor doorzetten.
Toen ik een half jaar van huis was, kwam er echter weer een punt dat ik er helemaal klaar mee was. Als Anne varen was en we daardoor weinig contact hadden, vond ik de weken erg lang. Ik wilde niet langer weg zijn van mijn grote liefde! Hij bleef geduldig herhalen dat het goed zou komen, ik nog even moest volhouden en dat ik vooruit moest kijken naar dat wat mij nog te wachten stond. Hij herinnerde me er aan dat hij thuis zou wachten maar dat ik nu nog niet klaar was. Ik kreeg mijn blik weer op de mooie toekomst gericht in plaats van het verdrietige hier en nu.
Ook het tussendoor skypen met thuis (oma's, Inge, Maarten, Maura, Elize en de toen nog niet geboren Bo!), maakte de afstand gevoelsmatig wat kleiner. Ik besloot de tijd die mij nog stond te wachten op te delen in stukken. Ik had nog 24 dagen met mijn ouders, 12 dagen tot de nieuwe aupair zou komen, 9 dagen tot februari tegoed. Door dat te doen werd het overzichtelijker en kreeg ik meer rust. Ik had de toekomst in hapklare brokjes voor mij.
Door die hapklare brokjes begon mij een dubbel gevoel te bekruipen. Ik wilde naar huis, maar ik wilde eigenlijk ook niet weg. Ik had zoveel leuke mensen ontmoet die ik waarschijnlijk nooit meer zou zien. Dit gevoel zou de rest van de tijd die ik had blijven, al moge het duidelijk zijn dat het gevoel naar huis te willen het won van het gevoel niet weg te willen. Helemaal na ik de mail van Femke kreeg om een nieuwe uitdaging op mijn oude werkplek aan te gaan.
Zo kwam ik december ook door en op 19 december kon ik mijn ouders eindelijk weer omhelzen! Het was ontzettend fijn om met ze op vakantie te zijn geweest. Ondanks strubbelingen, gesnauw en gemopper en wat mij betreft veeeeeelte vroege ochtenden, kijk ik terug op een fantastische reis met zijn drietjes. Wat hebben wij een mooie plekken gezien en leuke dingen gedaan. Het leukste vind ik misschien nog wel, dat we niet echt een planning meer hadden na oud en nieuw, maar we toch een geweldige tijd hebben gehad. Ik had ook hier Anne er natuurlijk graag bij gehad, maar toen de vakantie om was, begon het einde echt in zicht te komen. Plus, ik kreeg de unieke kans om twee keer af te tellen om het nieuwe jaar in te gaan, want om 10uur 's ochtends zat ik klaar met een biertje en skype om met de mensen thuis te skypen
Het was vreemd en onwennig om weer aan het werk te gaan in januari. Ik had de vrijheid van het reizen geproeft en ik wilde meer! Hoewel ik erg blij was dat ik nog even van de jongens heb kunnen genieten en nog een hoop leuke dingen heb kunnen doen, was het vrij onrealistisch dat het ten einde zou komen. De weken die ik nog alleen zou zijn met de jongens vlogen voorbij en dat gold ook voor de "laatste weekenden in Sydney". Ik had een hoop afspraken en een heleboel gezelligheid nog op de planning en voor ik er erg in had was zelfs de week met de nieuwe au pair voorbij en was het moment van afscheid nemen echt daar.
Met een super geslaagde barbecue waar een hoop mensen op af waren gekomen heb ik mijn werktijd fantastisch afgesloten. Het startsein voor het reizen was daar!
De dag dat ik Inge op het vliegveld kon ophalen was ik ook helemaal gelukkig! De reis die wij uiteindelijk hebben mogen maken was echt fantastisch, mindblowing, geweldig en alle andere superlatieven die je maar kan bedenken. Met als absolute hoogtepunt Lady Elliot Island. We hebben dingen gedaan die we anders nooit zouden doen en we hebben behoorlijk wat angsten overwonnen in die drie en halve week. Helaas was het niet alleen maar "sunshine and fun", maar laten we het uitstapje van mijn portomonnee en het missen van de Greyhound maar zien als les om ons te laten realiseren hoe fantastisch de rest wel niet was! Ik ben dan ook extreem dankbaar dat Inge hier heen kon en wilde komen. Wouldnt want it any other way (al geef ik haar geen kusjes en heb ik daar nu toch wel behoefte aan! Haha ondertussen leest Inge mee en maakt kokhals geluidjes en roept ieuw hahaha)!!!
Al met al was deze reis onvergetelijk en zeker weten: Life changing!
Via deze weg wil ik ook echt iedereen heel hartelijk danken voor hun steun, berichtjes en kaartjes. Mede dankzij jullie heb ik de moed er in weten te houden en heb ik dit kunnen doen :)
Wij vliegen nog even naar HongKong, waar we ons best gaan doen om in 19uur tijd zoveel mogelijk te zien. En wij zien jullie snel weer! Ik zal overigens over ons aller laatste avontuur thuis ook een blog schrijven! Jeetje... T was nog een heel gedoe om uberhaupt thuis te komen!
Liefs voor de laatste keer vanuit Sydney!
Hopelijk zie ik een hoop van jullie al op schiphol (6.15u op 27 februari horen we te landen, maar onze vluchtnummers zijn CX138 tot aan HongKong en CX271 tot aan Amsterdam!) Of natuurlijk bij ons tweede thuis: de 28e bij Vitesse!
- comments