Profile
Blog
Photos
Videos
Hi!
Dit keer een 'twee-weken-in-één-blog'. De reden is dat ik vorige week toch best een drukke week heb gehad. Op dinsdag had ik met een moeder van school had afgesproken om te gaan shoppen in Blacktown en daar zou ook meteen mijn haar geknipt worden. Natuurlijk nam dit meer tijd in beslag dan we in eerste instantie hadden bedacht en voor ik het wist was het weer tijd om de mannen uit school te halen. Woensdag moest ik terug naar Parramatta omdat er iets mis was gegaan met mijn Medicare application die ik de week er voor had aangevraagd, dus helaas ging daar ook weer geld en tijd in zitten. Toen ik thuis was heb ik heerlijk geskypt met de nachtbrakers Anne en Thomas en daarna nog even genoten van het prachtige weer! 23graden en een strakblauwe lucht. Heerlijk! Toen ik donderdag eindelijk een gaatje vond ik het schema, heb ik al een klein stuk voor de blog getikt, maar omdat ik natuurlijk Mica gewoon thuis had en het ook 24graden en strakblauw was, heb ik gekozen daar lekker van te gaan genieten. Het was ook weer donderdag; "Playdate day" wat natuurlijk helemaal niet erg was met dat warme weer, met een heerlijke bries die het helemaal aangenaam maakte! Samen met Ben en zijn zoontje Daniël zijn Mica en ik mee geweest naar Blaxland Riverside Park. Dit ligt heel dichtbij het Olympic Park en er is echt een geweldige speeltuin waar we ons allemaal even flink hebben uitgeleefd. Glijbanen, kabelbanen, een grote toren waar je in kon klimmen, klimmuurtjes zoals we die hadden gezien op het kinderfeestje en hele hoge schommels. Heerlijk! We hadden ons zo uitgeleefd dat er op de terug weg een uitgeteld mannetje met open mond lag te snurken in de stoel op de achterbank. Dus na zijn slaapje thuis hebben we nog even heerlijk wezen "Chillaxen" (zoals Mica het zo prachtig benoemd) voor dat we Elan gaan ophalen bij school.
Donderdag zijn ook Maarten en Chantal (de neef van Anne en zijn vriendin) bij ons wezen eten. Met een heerlijke BBQ hebben we het best lang volgehouden buiten in de tuin haha! Ik heb echt zo onwijs genoten van hun aanwezigheid en ik besefte me ook hoe bijzonder en waardevol het is als er mensen van thuis een kijkje kunnen nemen in mijn leventje nu. En het vooruitzicht om op vrijdagavond en zaterdag nog met ze door Sydney te struinen, maakte mijn weekend bij voorbaat al!
Maar! Omdat het natuurlijk een blog is over twee weken zal ik eerst nog even over het weekend daarvoor wat tikken. Het was eigenlijk een heerlijk saai, burgerlijk weekend voor mij. Op zaterdag begon de dag met enorme plensbuien waardoor mijn plan om een wandeling te gaan maken, letterlijk in het water viel. Al zal ik eerlijk bekennen; ik heb me prima vermaakt in mn kamer haha! Ik heb heerlijk in bed en aan t bureau Disney films gekeken en gewoon heerlijk relaxed mn dagje door gebracht. 's Avonds met het gezin mee gegeten en bijtijds gaan slapen, want voor zondag was de weersvoorspelling wél goed.
Zondag was ook best wel een verdrietige dag, want we hebben afscheid moeten nemen van de hond Harley. Hij is terug gegaan naar de fokker. Hij heeft een genetische afwijking die de zenuwen in zijn achterpoten beïnvloeden. De signalen komen vanaf zijn hersenen vaak niet of half door waardoor hij steeds meer achteruit ging. Hij zakte soms door zijn achterpoten, kwam de trap niet meer op of kon zichzelf niet meer op zijn slaapplek krijgen, dus de moeilijke beslissing om afscheid van hem te nemen was helaas onvermijdelijk. De fokker neemt hem mee naar een specialist en kijkt vanaf daar verder. Harley is in ieder geval nu bij zijn zusje en word de hele dag de boerderij over geleidt door haar . Het gezin heeft Harley zondag weggebracht en ik ben naar Cowens Creek gegaan om daar een heerlijke wandeling te gaan maken van 'slechts' 10.7km.
Ik heb twee uur in de trein gezeten om bij het begin van the trail uit te komen, maar na nog geen 100meter op het pad gelopen te hebben besefte ik me dat dit een goede keuze was geweest. Wat een betoverend landschap! Ik kwam het park binnen met een vaag uitzicht op een vallei naast mij en het vegetatie leek op dat van de Hoge Veluwe. Het rook heerlijk naar een bos en met maar een paar mensen voor mij op het pad was het erg fijn om daar te lopen. Wat mij ook opviel waren de bomen. Er stonden een flink aantal bomen die binnen in totaal verbrand waren. Alsof iemand een kampvuur had gestookt IN de boom. Toch was de boom niet dood. Nog steeds met bladeren en bloemen alsof er niks gebeurd was stonden de bomen daar op de heuvel. Geweldig!
Na een tijdje begon het pad af te dalen. Dit gaf op een aantal plekken echt geweldige uitzichten op het meer waar ik mijn wandeling langs zou maken. Het leuke was ook, hoe lager ik kwam hoe meer het landschap veranderde en ik kwam vanaf de Hoge Veluwe via een rotsachtig, droog pad terrecht in de Ardennen. Vochtige grond, varens overal waar je keek, stukken rots en de frisse boslucht omringde mij en deden me versteld staan van de diversiteit van de natuur in het kleine stukje Sydney waar ik me op dat moment bevond. Ik volgde het pad en kwam achter twee mensen terrecht. Een man en een vrouw. De man met een bijzonder hoog tempo en de vrouw met een opvallende manier van wandelen (stuntelen zou wellicht een beter woord zijn). We liepen dezelfde kant op en raakte, op weg naar Apple tree Bay aan de praat. Zij wisten niet waar ze heen moesten en ik leek blijkbaar ervaren genoeg om de eer te krijgen hun te vertellen hoe en wat. Ik liet ze de route zien die ik uit een boekje op de foto had gezet en probeerde ze zo goed en zo kwaad als het ging uit te leggen dat het een route van iets meer dan 10k was, dus dat ze er rekening mee moesten houden dat ze sowieso langer dan 2uur op de route zouden lopen, door het bergachtige pad. Ze waren onder de indruk en leken niet te beseffen dat een wandelingetje zoveel tijd in beslag zou nemen. Ik heb ze aangeboden dat ze met mij mee konden lopen, dus zo gezegd zo gedaan. Na een korte rustpauze en een officiele introductie aan mekaar (zij kwam uit Japan, woont hier meer dan 10 jaar en was niet gewend te lopen, hij uit Kenia, woont hier nu 3maanden en liep vanaf kinds af aan al enorme stukken) zijn we weer op pad gegaan. Het was voor mij wellicht niet de slimste keuze om hun op sleeptouw te nemen, want het tempo was veelste wisselend, maar voor hun (voornamelijk voor haar) ben ik denk ik de reddende engel geweest (als ik zo vrij mag zijn dat zo te bestempelen). Ik heb onderweg behoorlijk wat tips gegeven over het wandelen aan haar. Joseph was namelijk gewend te lopen en rende als een soort berggeit over de smalle, rotsachtige paadjes en zijn probeerde hem bij te houden, waardoor ze een aantal keer behoorlijk hard over haar eigen grens heen ging. Ik voorzag al helemaal dat ze na nog geen half uur lopen meerdere blessures zou oplopen als ze zo door zou gaan, dus ik heb haar gezegd: "Laat Joseph maar gaan. Hij wacht wel op ons, maar als jij niet op je eigen tempo gaat lopen, dan ga je het niet redden" en "zitten je schoenen strak genoeg?". Ze had niet echt goede wandelschoenen aan. Het waren die fitness schoenen van Sketchers. Je weet wel, die met die ronde zool die ze op Tell Sell hadden. Heel handig als ze werken zoals ze zeggen en leuke schoenen, maar voor een 'bergwandeling' misschien niet de smartest move en helemaal niet als ze vrij los aan je voeten zitten. Dus na een kleine 2.5k moesten we weer (derde keer en we hadden van de totale wandeling nog geen 4k er op zitten) even rusten, zij haar schoenen strakker strikken en op adem komen en ik uitrekenen hoeveel we nog moesten lopen, hoeveel tijd we daar ongeveer voor nodig zouden hebben en hoe ik deze mensen op een verantwoorde manier en zonder blessures naar de eindstreep zou jagen. Het was namelijk al vrij laat op de dag toen we de wandeling begonnen en we moesten echt zorgen dat we vóór kwart over vijf bij het eindpunt aangekomen zouden zijn, want anders hadden we geen daglicht meer gehad. Enfin ik heb uit eindelijk gewoon elke keer als het tempo weer iets te laag lag benadrukt dat het belangrijk was door te zetten en na een tijdje ben ik voorop gaan lopen zodat ik het tempo kon bepalen. Niet berggeit snel wat Joseph deed, waardoor we soms helemaal stil moesten staan om op adem te komen, maar gewoon op een lekker tempo waardoor je jezelf net niet over de grens heen jaagt. Het was een prachtige wandeling, maar het eind stuk was echt even goed bikkelen want dat was vrij stijl omhoog en redelijk onduidelijk waar we nou heen moesten. Letterlijk in het laatste stukje raakte we dan ook het pad kwijt en kwamen we uit bij een hek. Met aan de andere kant van het hek de eindstreep! Ik had geen zin om terug te lopen in de hoop dat we het juiste pad wel zouden vinden dus ik hing zonder twijfel in dat hek om er over heen te klimmen. In paniek stond zij (heel slecht ik ben haar naam vergeten) aan de andere kant te jammeren: ik kan dit niet ik kan dit niet! Maar met en voetje van hem kwam ze bovenop het hek waarna ze, verstijfde en geen kant meer uit durfde. Maar het was een grote vrouw! Dus ik kon haar ook moeilijk helpen! Dus hij klom er snel overheen en heeft haar verder geholpen. We konden eindelijk doorlopen naar het station (waar we net de trein die eens in het half uur rijd met 3minuten hadden gemist). We waren wel net op tijd bij ons eindpunt. De zon was nog geen 10 minuten later onder.
Het was een mooie wandeling how ever en ik heb echt genoten van de diversiteit van de natuur en het prachtig, heldere water en de rust van de natuur. Heerlijk om mijn hoofd leeg te maken om zo weer een nieuwe week te kunnen beginnen.
Jullie hebben al een stukje kunnen lezen over de invulling van de afgelopen week, maar over het weekend kan ik ook nog wat vertellen! Op vrijdagavond ben ik na het eten richting de stad gegaan om daar Maarten en Chantal te ontmoeten bij Circulair Quay. Het was de bedoeling dat ik ze bij the Opera House zou treffen, maar lucky me. Ik zat in een trein met vertraging, waardoor zij veel eerder bij het station waren dan dat ik dat was! We zijn naar de hostel gelopen om even mijn spullen neer te gooien. Ze hadden mij al voorbereid dat de hostel niet zo heel denderend was en ik ben het volledig met ze eens. Eentje om niet meer naar terug te gaan! Wc deuren die niet sluiten, lekkende wasbakken waardoor de natte ruimte wel heel letterlijk de natte ruimte werd, één sleutel voor een kamer van drie personen, viezigheid waar je u tegen zegt etc. Wel fijn dat we een eigen douche op de kamer hadden though!
Toen ik de kamer in liep kreeg ik een leuke verrassing. Op mijn bed stond een heerlijk kitch beertje met een hartje in zijn handen met een briefje erbij. Ik, awkward als ik ben, wist me natuurlijk geen houding te geven en volgens mij sloeg ik in acht verschillende tinten rood uit. Ik opende het kaartje, las een onwijs zoetsappig en overdreven gedichtje en vroeg: "is dit serieus?" Maarten en Chantal hadden op verzoek van Anne een kleinigheidje voor mij gekocht! Anne had gevraagd of ze een roos wilde halen, maar dat is ietwat lastig mee te nemen als je op reis bent, dus ze zijn lekker over de top gegaan met het beertje haha. Het is het gebaar dat telt en ik kreeg weer de bevestiging dat ik een relatie heb met de allerleukste man op aarde!
Ik heb mn spullen neergegooid, Anne geappt, drankje gedaan in de hotelkamer en daarna lekker in Darling Harbour een drankje gedaan.
Zaterdag zijn we lekker de stad in gelopen. We hadden het plan om naar Fort Denison te gaan, maar toen we er achterkwamen dat het $20,- per persoon was, haakte we snel af. We hebben de ferry naar Cockatoo Island gepakt en hebben daar rond gelopen. Het was misschien niet de allerbeste keuze. Ik vond het wel leuk om iets van de geschiedenis te leren van het eiland, maar heel bijzonder was het niet. Er was ook een evenement met allemaal mensen die verkleed waren als "space" characters, waardoor een deel van het eiland ook niet toegankelijk was. Helaas! We hebben wel een lekker stukje met de Ferry gevaren en dat vind ik dan toch wel erg leuk en lekker ontspannen altijd. We zijn nog even een rondje door the Rocks gelopen, winkeltjes bekeken en zijn daarna naar de hostel gegaan om eventjes om te kleden voor we naar Hard Rock Cafe zouden gaan.
Oef wat is dat toch goed eten en drinken! Na een heerlijke tijd daar gezeten te hebben, vonden we het tijd om op te stappen. Toen de poging om een biertje te scoren in de stad werd neergehaald omdat ze overal ID willen zien en we niet allemaal onze ID meehadden, besloten we naar een bottleshop te gaan om dan maar wat goedkoper op de hostelkamer te drinken. Het was super gezellig! Heerlijk als je gewoon op je gemak kan kletsen onder het genot van een lekker drankje. Omdat Maarten en Chantal de volgende ochtend wel vroeg moesten opstaan zijn we bijtijds het bed in gegaan. Niet dat een goede nacht slaap op zaterdagavond in een gaar, gehorig hostel je gegund is... Al heb ik me na hun vertrek heerlijk nog een keer omgedraaid haha!
Toen ik op het punt stond de stad in te trekken zonder concreet plan, kreeg ik een appje van Annekee dat zij wel zin had om even te meeten. Dus al snel was er een plan gesmeed om een wandeling te maken en even door Taronga zoo te lopen.
We konden door wat tijdsdruk de wandeling niet helemaal afmaken, maar we kwamen een goed eind. We begonnen ook bij een leuk strandje bij Mosman en het was heerlijk om met de voetjes weer in de zee te lopen (ookal was het hartstikke koud water).
We zijn met de auto naar Taronga gereden en hebben daar ook nog even rond gelopen en ik heb al gezien dat ik daar sowieso nog een keertje heen moet! Hartstikke leuke zoo met veel interactieve verblijven. Zo interactief dat ik een kleine kangaroo heb kunnen aaien die even gezellig voor mijn voeten langs hupste.
Als afsluiter van de dag hebben we in Crow's Nest bij een eetcafé wat gegeten waarna ik weer op de trein naar huis ben gestapt en Annekee richting haar hostfamily is gegaan. Al met al weer een heerlijk weekend dus!
Nu is de week weer begonnen. Ik zal binnenkort eens vertellen wat ik door de weeks nou allemaal uitspook met de jongens, want ik krijg daar toch wel wat vraag naar. Maar voor nu ga ik weer lekker genieten van de zon, anders doet ze voor niks zo haar best om het hier warm te maken
Aankomend weekend is t plan te gaan hiken met Annekee in National Park ten zuiden van Sydney. Dit gaan we doen met een overnachting in een tent dus ik ben heel erg benieuwd hoe dat gaat worden! Jullie lezen het volgende week!
Liefs
- comments
Roy De titel van je blog blijkt steeds meer te kloppen; "Een Big Adventure". Leuk wat je allemaal meemaakt. De verhalen zijn leuk om te lezen en ook leuk voor jezelf om later nog eens na te lezen... Ga zo door!