Profile
Blog
Photos
Videos
G'day mates!
Sorry!!! verkondig ik vorige week heel netjes op elke dinsdag mijn nieuwe verhaal te posten, kom ik de week er op het al niet eens na! Maar goed, er waren prangende zaken die ECHT geregeld moesten worden. Het resultaat mag er dan ook zeker wezen. Ik ben namelijk een paar schoenen, een vestjes, een jurk en 6 kleurtjes maybelline oogschaduw rijker voor minder dan $40,-. Gisteren was dus een goede dag en vandaag begon de dag ook erg goed met een snelle skype sessie na mijn ontbijt met thuis! Ik had het geluk om met Anne, Thomas, Staffan en Milou even te kletsen en dat heeft me echt even goed gedaan!! Ondanks dat ik fysiek niet thuis ben en dus vaak sterk het gevoel heb dat ik echt alles mis, maar niet echt gemist word, was het gewoon even fijn om het gevoel te hebben toch er bij te zijn Aankomend weekend de rest van de mensen thuis maar eens goed stalken met mijn aanwezigheid op skype!
Maar goed! Weer een week verder! Weer een weekend met nieuwe dingen! Dit keer begon mijn weekend met een treinreis naar de stad op vrijdag. Ik zou namelijk samen met Annekee naar een show over Johnny Cash in the Opera House gaan. Dus, somewhat fancy clothes, een mooi makeupje en een golfje in 't haar en op naar Circulair Quay. Daar had ik nog een klein uurtje even voor mezelf. Ik heb een Whopper menu bij de Hungry Jacks (de Burger King van Australië) gehaald en ben toen op een bankje aan het water gaan zitten. Uitkijkend op de verlichte brug en het weerspiegelende water kwam alles langzaam, maar keihard binnen van vooral de afgelopen twee dagen. Wat een afgrijselijke ontwikkeling in de Oekraïne, Rusland kwestie. Mijn gedachten zijn vanaf het moment dat het nieuws hier aankwam er eigenlijk continu mee bezig. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, maar de gedachte dat ik dezelfde route ben gevlogen. Dat ik wél de kans krijg om mijn droom waar te maken en dat ik wel mijn lieve vrienden en familie nog kan spreken, jagen mij zowel angst, als een gelukzalig en gezegend gevoel aan.
Er zijn voor mij zoveel manieren waarop ik tegen dit alles aankijk en honderden gedachten die in de afgelopen dagen door mijn hoofd zijn geschoten.
Op de eerste plaats ben ik gezegend met mijn kans om hier te zijn, Ik leef nog en moet, wil en ga het allerbeste van mijn tijd hier maken(en straks thuis ook weer). Maar zodra ik dat zeg is er een stukje schuldgevoel tegenover de nabestaande als ik het zo zwart op wit tik, want hun geliefde wilde ook een droom verwezelijken en die zijn op afgrijselijke, brute wijze uit het leven gerukt. Hoe zullen zij zich voelen!? Hoe had ik me gevoeld als ik een van die nabestaande was geweest?
Er is ook een groot stuk ongeloof, boosheid en vooral heb ik een heleboel vragen. Waarom zou dit in hemelsnaam zijn gebeurd? Zullen we de waarheid te weten komen? Is er niet al te veel bewijsmateriaal verdoezeld en/of vernietigd om het te onderzoeken? In hoeverre moeten we de speculaties geloven over de geavanceerde technologieën van de Amerikanen, die al deze vragen eigenlijk al kunnen beantwoorden dus. Of is het niet meer dan een broodje aap verhaal dat ze dat zouden kunnen?
Zou dit alles ook een voorbode kunnen zijn? Zou er meer te wachten staan? Of zou het allemaal met een sisser aflopen? Als ik daar over nadenk dan komt ook het defensie verhaal om de hoek. Het komt ineens zo dichtbij! Het lijkt vanaf de andere kant van de wereld dat Nederland op brute wijze wakker geschud is, dat ook 'wij' betrokken kunnen raken bij een oorlog wat eerst 'een ver van mijn bed show' leek te zijn. De beelden van de NOS zijn ineens persoonlijk. De getallen die aanduiden hoeveel mensen het leven uitgerukt zijn, zijn ineens moeders, vaders, broers, zussen, neefjes, nichtjes of kennissen. Onschuldige mensen die op oneerlijke wijze hun leven ontnomen zijn. De hartverscheurende verhalen, gedichten, zelf geschreven liederen en herinneringen over slachtoffers die over internet gaan, raken iedereen tot in het diepst van zijn of haar wezen, zonder dat je het slachtoffer dan nog persoonlijk hebt gekent. Maar zou dit een wake up call kunnen zijn? Niet alleen in Israël, Palestina, Irak, Iran, Afganistan en elk ander door oorlog verscheurd land verliezen mensen hun leven. Niet alleen slechte mensen gaan dood en niet iedereen kiest er voor betrokken te worden. Zal de politiek nu ook gaan inzien dat de bezuinigingen bij defensie toch wellicht niet zo'n goede zet is geweest? Dat de veiligheid die wij ervaren uit eindelijk relatief is? Zouden mensen nu gaan inzien dat het nodig is om te investeren in plaats van te bezuinigen in de veiligheid van ons land en haar inwoners? Waarschijnlijk had deze ramp niet voorkomen kunnen worden en het lijkt me al helemaal geen goed plan om 'ons' te mengen in de strijd, maar als het een voorbode blijkt te zijn, is het dan geen fijn idee dat je veilig bent in eigen land? Dat de dappere mannen en vrouwen bij de marine, land- en luchtmacht (en alles wat daar tussen zit) met gevaar voor eigen leven het land verdedigen? Maar ja! Mocht het zo ver komen? Wat betekend dat voor Anne?
Zucht... In een uur tijd kan je namelijk behoorlijk malen over wat er gebeurd in de rest van de wereld, zonder dat je bij je eigen leven stil staat. Zo kan ik nog wel door ratelen en zowel persoonlijke als politieke statements maken, maar daar volgen jullie mijn blog niet voor en ik moet, wil en ga mijn leven leiden. Daarom is het misschien maar goed dat ik niet de tijd heb om echt alle ontwikkelingen te volgen én dat ik goede afleiding heb.
Hoe cru dit ook gaat klinken, mijn leven ging door. Mijn hamburgertje was op, mijn telefoon ging, het was tijd om Annekee te meeten. Tijd om mijn gedachten even van het noodlottig ongeval af te halen en tijd om te genieten. We dachten dat we niet zo heel veel tijd van te voren zouden hebben, maar het bleek dat we ruim op tijd bij the Opera House aankwamen. We hebben onze kaartjes gehaald, een glas wijn gedronken en toen mochten we naar de zaal. We zaten in een van de kleinere zaaltjes waar the Opera House over beschikt, maar dat kwam onze plekken alleen maar ten goede! We zaten op rij S op stoel 18 en 19. Nou zal dit jullie niet zoveel zeggen, maar als ik zeg dat we op de 4e rij van boven en in het midden zaten, zal het beeld misschien al iets anders worden. De show begon en Annekee en ik hebben met volle teugen genoten. Wat een geweldige muzikanten stonden daar op het podium! Ze speelde nummers van Johnny, maar vertelde tussen de nummers door ook over het roerige leven van deze ster. Door het inlevingsvermogen dat de zanger en zangeres vertoonde en het talent voor het overbrengen van het verhaal was ik ook meerdere keren tot tranen geroerd (gelukkig had ik niet zelf in een emotionele achtbaan gezeten een uur voor aanvang van de show).
Na afloop zijn we de stad in gegaan. Van bar naar bar hoppend in een wijk die the Rocks heet. Na een tijd waren we er toch wel klaar mee en zijn we naar een bus opzoek gegaan. We kwamen wat personeel van het vervoersbedrijf tegen en vroegen hun waar de bus naar Greenwich zou komen. Volgens hun zou die daar voor onze neus stoppen, dus heerlijk! We klommen op een muurtje en gingen zitten. Na een uur kletsen met die lui en totaal verkleumd te zijn, kwam het fantastische nieuws dat de bus daar niet zou komen. Het was ondertussen wel zo laat dat er sowieso geen bussen meer reden, dus dat werd een taxi. Een van de jongens waar we mee hadden staan praten heeft voor ons een taxi geregeld met een "zacht" prijsje. We kwamen aan bij het woonhuis van de hostfamily van Annekee. Een kerkje dat omgebouwd is tot woonhuis. GE-WEL-DIG! Wat een plek!! Ik heb mijn ogen uitgekeken! Na een extreem kort nachtje (ongeveer vier uurtjes) werden we wakker van de kids, maar goed ik had nog genoeg wat ik nog wilde doen, dus het maakte niet zoveel uit. Moeder ging met een van de twee jongens en een vriendje naar voetbal en de overige drie kinderen van het gezin bleven thuis, want die waren niet fit. Annekee en ik waren heerlijk aan de klets, plannen aan het maken voor die dag en nog wat andere weekenden, en de tijd tikte maar door haha. Ik besloot te blijven tot de moeder van het gezin terug was, en daarna zou ik naar Manly gaan om mijn Sea Life kaartje te gebruiken. Rond half 2, kwart voor 2 had ik pas de bus, door het niet opdagen van één bus en het blijven plakken. We hadden het plan om naar Bondi Feast te gaan, maar omdat ik pas een uur later in Manly zou aankomen en de reis naar Bondi vanaf daar ook weer ruim anderhalf uur in beslag zou nemen, moesten we dat plan laten varen. We zijn uiteindelijk naar Summer Hill gegaan. Daar was een dinertje georganiseerd door een Nederlands meisje in een Thais restaurant. Er waren nog drie andere Nederlanders (dus zes van ons totaal) en nog zes andere mensen van verschillende nationaliteiten zaten aan tafel. Het leuke aan dit restaurant was dat het "Bring Your Own" principe had. Dit hield dus in dat je zelf voor de drankjes zorgde. Dus we hadden lekker wat biertjes opgepikt bij de bottle shop die we daar opgedronken hebben. Dit voelde ergens wel heel gek moet ik bekennen! Welk restaurant vind het nou goed dat je je eigen drank meebrengt en opdrinkt! Hahaha! Maar goed ik vond het wel erg gezellig om wat andere Nederlanders te leren kennen en wat ik vooral erg grappig en leuk vond, was dat we (ookal waren we om en nabij dezelfde leeftijd) bijna allemaal een andere visum hadden. Er zat een meisje met een partner visum, een meisje met een studie visum, een jongen met een gesponserd visum (vanuit zijn werk) en Annekee dan op een toeristen visum. Het was in ieder geval erg interessant om deze mensen te leren kennen en met ze te spreken.
Na het diner ben ik naar huis gegaan, de volgende dag was het feestje van de jongens en ik was ondertussen ook wel echt heel erg moe. Omdat er aan het spoor gewerkt werd op een deel van het traject dat ik moest nemen, moest ik eerst een stukje met de bus. Toen vanaf het station waar ik afgezet werd door de bus, naar een volgend station en daar overstappen op de trein die mij naar Pendle Hill zou brengen. Mijn batterij was bijna leeg, dus ik had snel op internet gekeken naar mijn reis en ik dacht het te weten. Ik kocht op het station een kaartje, stapte in de trein en zag de stationnetjes aan mij voorbij flitsten. Toch zat ik niet heel rustig in de trein. Ik hou niet zo van afwijken van een "normaal" traject en ik moest nu ook nog eens via, via, via thuis zien te komen. Ik besloot toch nog even te kijken online naar de reis die ik moest maken. Tot mijn grote schrik zag ik dat ik niet goed gekeken had! Ik had al na het eerste station over moeten stappen! Ik keek snel op het informatie bord in de trein wat de volgende halte zou zijn en ben daarop gaan zoeken. Ik was NET op tijd, want ik had nog twee stations voordat ik geen overstap mogelijkheden meer had naar Pendle Hill, maar omdat de trein waar ik in zat vertraging had gehad, was het de vraag of ik de trein zou halen. Als ik hem zou missen, zou het betekenen dat ik een half uur in de kou moest gaan staan wachten en daar had ik, gek genoeg, niet zo veel zin in! Ik heb hem gelukkig wel gered. Dus na ongeveer een klein half uur stond ik hier thuis in de woonkamer en niet veel later lag ik in mijn eigen bedje. Heerlijk!
Toen was het zondag. De dag van het feestje van de jongens! Oh wat hadden ze er zin in! Ze vierde hun verjaardag in een wallclimbing centre. Super spannend natuurlijk. Onderweg er naar toe keek ik natuurlijk naar de omgeving en mijn mond viel wagenwijd open toen ik ineens "Hillsong Convention Centre" op een bord langs de weg zag staan. Ik ben natuurlijk heel goed gaan opletten toen, en ja hoor! We reden niet al te lange tijd daarna langs het inmense stuk grond waarop Hillsong haar college, church en convention centre gevestigd heeft. Hartstikke leuk, snel een keertje naar toe .
De jongens zijn gigantisch verwend door hun vriendjes en alle kids hebben het onwijs naar hun zin gehad met het klimmen en klauteren. De afsluiter van het feestje was een heerlijk snoepfestijn in the party room en na een paar uurtjes keerde de rust weder. Toen we opgeruimd, betaald en cadeautjes verzameld hadden gingen we weer op huis aan. Rob is deze week voor zijn werk op pad. Hij moest zondag na het feestje zo goed als direct weg, de jongens zijn een dutje gaan doen en Judith en ik hebben rustig even gezeten. Na het dutje van de jongens mochten ze cadeaus uitpakken en nu zijn we elke dag druk aan de bouw met de gekregen lego, scheuren ze door het huis met de op afstand bestuurbare monstertrucks of zijn we "Who's who" (wie is het) of "Tip it" (een balanceer spel) aan het spelen. Voorlopig hebben we genoeg te doen nog dus
Voor aankomend weekend heb ik niet zo veel op de planning staan. Ik hoop zaterdag een mooie wandeling ergens te kunnen gaan maken. Lijkt me lekker om mijn hoofd leeg te maken!
OH! En stel, je vind het leuk om een kaartje, brief of postduif te sturen? Graag! Ik vind het erg leuk om post te ontvangen en heb er stiekem ook best wel wat steun aan Email mij of een van mijn ouders even voor het adres, dan moet het helemaal goed komen!
Liefs!
- comments
Jasper Jaaa Hillsong! heuuu :D :P beetje in de buurt van je huis? groetjes van ons!
Jessica hey een late reactie van mij maar toch.... Weer een gaaf verhaal vond het ook erg leuk om te skypen vanmorgen.. Doen we vaker mis ik je minder