He Allemaal!

Weer een nieuwe week, dus weer een nieuw avontuur uit het weekend! Dit weekend stond in het teken van nieuwe mensen ontmoeten en natuurlijk Oranje! Ik had jullie verteld in de vorige blog dat ik met een aantal mensen had afgesproken. Ik heb één van de afspraken ook daadwerkelijk gehad (van de anderen niks meer gehoord). Met twee franse meisjes had ik op zaterdag bij Circulair Quay afgesproken om elkaar daar te treffen, vooraf zouden we even smsen over een tijd.
Ik begon de dag heerlijk rustig thuis en ging rond half twaalf richting het station. Onderweg daar naar toe had ik het meisje (Claire) een smsje gestuurd dat ik rond half één aan zou komen op de afgesproken plek. Ik ben in de trein gaan zitten en na ruim drie kwartier begon het zweet me uit te breken: ik had nog niks gehoord van Claire. Gedachten als: "Ik ben in de zeik genomen", "ik sta daar straks alleen" en "lekker dan ik ben laten zitten" raasden als stuiterballen door mijn hoofd en er vormde een knoop in mijn maag, die de verhoogde hartslag niet bepaald ten goede kwam. Na drie minuten die gedachten de vrije loop te hebben gegeven riep ik mezelf tot de orde. Waarom zou ik me nu ineens zo op mijn kop laten zitten! Ik heb spannendere dingen ondernomen in deze grote stad! Waarom zou ik me dan nu zo laten kennen als ik dan al alleen gelaten zou worden. Ik haalde diep adem, hoorde de omroepster mijn halte omroepen en maakte me klaar om uit te stappen. Ik had besloten dat als ik binnen een kwartier niks zou horen, ik zelf plannen zou omgooien, een willekeurige ferry zou pakken en daar maar zien wat er zou gaan gebeuren of waar ik uit zou komen. Ik stond bij de deur van de trein te wachten toen we het station inreden. Meteen zag ik het uitzicht van de werf van Circulair Quay en dat betoverde mij. De Harbour Bridge en the Opera House én het water. Dat alles op een prachtig, zonnige dag. Waar maakte ik me toch druk om! De trein was inmiddels gestopt, ik stapte de trein uit en mijn telefoon ging. Een smsje van Claire of ik op Circulair Quay wilde wachten, zij zouden bijna aankomen. We hebben een plekje op de werf afgesproken, ik heb snel een kop koffie en een brownie gehaald en ben toen heerlijk in de zon gaan staan om te wachten op de meiden. Ik heb mezelf even toegesproken dat ik me de volgende keer niet zo moest laten kennen en dat het uit eindelijk toch allemaal wel goed komt! Zo niet? Dan toch! Na ongeveer een kwartiertje ontmoette ik Claire en haar vriendin uit Frankrijk, Sindy.

We zijn naar the Opera House gelopen en hebben daar een drankje gedaan. De schreeuwend dure drankjes hebben ons echter na één drankje richting Darling Harbour doen lopen. De meisjes wilde graag even wat eten dus dat hebben we gedaan in Pyrmont in het shopping center hebben we even snel een hamburgertje bij de McDonalds gekocht.
We waren inmiddels al behoorlijk wat uurtjes verder, Sindy was moe (die verblijft in Canberra als Au Pair, frans lerares en werkt in een restaurant en moest al om 5.00am in de bus zitten naar Sydney) en wilde even gaan slapen. Ik had ondertussen een Nederlands meisje een berichtje gestuurd (die op Facebook de oproep had geplaatst of iemand naar het vuurwerk in Darling Harbour wilde gaan kijken die avond) of wij niet konden meeten. Ik vond het wel gezellig met de Franse meisjes, maar het feit dat ze steeds Frans spraken met elkaar en ik daar grofweg maar een kwart van begrijp, maakte toch wel dat ik me redelijk eenzaam voelde ook al waren we met drie. Het geeft je in ieder geval niet heel erg het gevoel dat je welkom bent. Ik ben meegelopen naar hun hotel die echt een behoorlijk end weg zat, heb met Claire nog een biertje gedronken in een Pub daar in de buurt en ben toen weer richting het centrum gegaan om Annekee (ja pap, ze heet Annekee, het is geen typfout ) te ontmoeten.
Een Nederlands meisje dat anderhalf jaar geleden heeft gewerkt als Au Pair en nu terug was in het zelfde gezin, maar dan op een toeristen visum. We zouden samen een hapje eten en een drankje doen. Dus we zijn op weg gegaan naar Darling Harbour. Hebben een cocktail gedronken in Hard Rock Café (waar de barman mij direct herkende als het meisje dat uit Arnhem kwam, van Hardstyle houdt en dat in der eentje nacho's had gegeten en een Hurricane had gedronken) en daarna zijn we naar een ander restaurantje aan de overkant van Cockle bay gelopen zodat we iets voordeliger konden eten én het vuurwerk konden zien. We klikte meteen hartstikke leuk en dat was ook echt fijn om even lekker in het Nederlands weg te kletsen. Het vuurwerk was erg mooi om te zien, het eten was lekker en de tijd vloog! Maar omdat ik nog moest inchecken in mijn hostel, zijn we eerst richting mijn hostel gelopen voordat we voor nog een drankje de stad in zouden gaan. Eenmaal onderweg richting de hostel merkte we allebei dat we toch eigenlijk wel heel erg moe waren, ik heb mijn spullen in de kamer gedumpt (die overigens super saai en bloedvervelend was met slapende, snurkende meiden en zonder fatsoenlijke deken), we hebben een ijsje gehaald en hebben toen een einde aan de avond gemaakt. We hebben wel afgesproken nog een keer iets te gaan doen !

Toen ik in de hostel aankwam ben ik snel gaan douchen en lag ik rond 1uur in de ochtend in. Het was dus al zondag. MATCHDAY! Om 6.00am zou de aftrap van Nederland - Costa Rica live te zien zijn in Malborough hotel. Ik ben om 4.30am opgestaan na ik echt nauwelijks geslapen had dankzij kou en gesnurk, ik heb me opgefrist en opgemaakt om uit te checken om 5am en om twintig minuutjes later in de trein te zitten richting de locatie van het hotel. Na iets minder dan drie kwartier stond ik tussen allemaal uitzinnig oranje geklede mensen met een Grolsch biertje in handen (ja, het was erg vroeg voor bier, maar het smaakte er zeker niet minder om!). Ik was alleen dus ben op goed geluk bij een tafel met mensen aangeschoven. Ik vroeg of ze het erg vonden dat ik er bij stond, maar gelukkig was het antwoord; nee natuurlijk niet!

Ik stond aan tafel met een stel Brabanders, 'kei gezellig' (met een zachte g natuurlijk)! Zij hadden ook een mascotte; Smeerworst. Dus al snel kwam Kareltje ook op tafel om het feest bij te wonen. Na een bloedstollende wedstrijd, mijn beantwoordde twijfel door Louis van Gaal over Cillessen in het goal tijdens penalty's en de dus uiteindelijk gewonnen wedstrijd barste het feest pas echt los. Wat was die ontlading lekker en gaaf om mee te maken. Kan je het je voorstellen? Ben je aan de andere kant van de wereld, met het zelfde patriottistische gevoel als op (bijvoorbeeld) de Korenmarkt. Geniaal!

We gingen met een heel stel nog even door naar wat andere pubs en ik moest en zou mee met de gezellige mensen. Nee zeggen was geen optie en het feit dat mijn geld bijna op was, was ook geen excuus. Dit was wel het moment dat ik opzich wel respect kreeg voor Australisch deur en tap beleid. Als ze denken dat je teveel hebt gehad, krijg je simpel weg helemaal niets meer! Daar waar wij in Nederland gewoon door mogen schenken, kunnen ze hier niet alleen torenhoge boetes ontvangen, maar ook hun vergunning kwijt raken als je iemand die dronken is, door blijft schenken. Hoe frustrerend het ook is als je zelf rustig aan hebt gedaan met drinken en je dus echt nog wel één of twee drankjes lust, ik vond het wel goed. Ik was het ook wel met het barpersoneel eens dat sommige onder ons al meer dan genoeg hadden gehad. Toen het plan gesmeed werd om naar iemand thuis te gaan heb ik vriendelijk afgehaakt en ben ik met een van de jongens van de groep (die er ook helemaal klaar mee was en die WEL wist waar we ons bevonden hahah) naar het station gelopen om de trein te pakken naar huis. Ik was ook echt heel erg moe en mijn voeten waren het niet eens met het vele lopen op hakken van de afgelopen twee dagen. Ik had om 2pm de trein en ik viel constant in slaap. Ik heb toen snel een koffie op Parramatta gehaald (waardoor ik wel weer een extra half uur moest wachten op de volgende trein) om niet meteen over de drempel te struikelen van slaap thuis.

Dat was echter wel het einde van mijn weekend. Ik ben thuis gekomen, heb even kort verteld hoe mijn weekend was, ben gaan douchen en heb vriendelijk bedankt voor het aanbod mij wakker te maken voor het avond eten en na het raken van mijn kussen was ik ook vrij snel vertrokken. Ik werd na twee uurtjes weer wakker, heb even lekker een film gekeken in bed en heb daarna weer heerlijk geslapen. Had het geloof ik nodig

Nu is de werkweek al weer begonnen. De laatste vakantieweek voor Elan. Gister hadden we een playdate met zijn vriendjes van school (en ik heb gezellig met de moeders gekletst) en vandaag doen we niet zo heel veel, want het was gister waarschijnlijk toch te veel van het goede (er ligt iemand heerlijk te slapen nu ).

Aankomend weekend mijn kaartje voor het aquarium in Manly maar eens gebruiken en hopen op mooi weer om daar langs het strand te lopen. En misschien zwemmen in het centrum van Sydney in het Ian Thorpe Aquatic Centre. Maar dat zien we aankomend weekend wel! Eerst is Elan vrijdag jarig (dan moeten we er natuurlijk ook een super leuke dag van maken).

Jullie hebben geluk dit keer. Een kort verhaal!

Tot schrijfs!