Profile
Blog
Photos
Videos
De globaliserig heeft hier werkelijk toegeslagen.
Op het eerste gezicht merk je er weinig van; de koeien op straat, de rikshas, de bazaars en de organisatie van het openbare leven zijn allemaal zo uniek aan India, dat je nooit stilstaat bij het enorme verkeer aan goederen en ideeën dat hier óók plaatsvindt. Misschien komt het ook omdat de voornaamste zend-cultuur de Angel-Saksische is. Die invloed is in India niet nieuw, en wordt hertaald en geïncorporeerd totdat het iets is geworden dat wederom uniek is aan India. A time-tested method. Maar af en toe zie je dingen die je opeens weer héél bewust maken van het feit dat ook dit land niet in isolatie bestaat: je loopt naar een repro-winkel om dingen te printen, en op de grote industriële printmachine zit een sticker. 'Made in Britain'? Neen! Er staat:
'Denk niet bij het laatste vel,
Wie na mij komt die redt zich wel!'
Je bent in een buitenwijk van Delhi, en je word in het Nederlands gewezen op je sociale verplichtingen. We zijn allemaal gewend aan de opmars van het Engels, en je staat niet stil bij Engelse reclameborden of produkten in winkels. Maar dit? Het deed me denken aan de keer dat ik in het diepe zuiden van India een snoepverkoper tegenkwam, die zijn zuurtjes bewaarde in een grote pot waarop 'veertig grote stoepkrijtjes' stond. Je eigen taal wordt dan zo buiten iedere context geplaatst dat het vervreemdend en bekend tegelijk is. Maar dat soort hergebruik kan je je nog voorstellen. Now get this: laatst nam ik een bus vanaf de universiteit, en ging ik even voor de zon schuilen in het bushokje. Daar hangt het altijd vol met posters, maar mijn oog viel op een hele bijzondere: het was een A4-tje. Zwart-wit, in een erg bekend font. Een korte maar krachtige leus, en nog sarcastisch bedoeld ook. Je zou bijna denken, dat... en ja. Onderaan staat een bekende handtekening. Loesje.
Nu kan ik me verkeer van goederen nog voorstellen, zeker als ze tweede-hands zijn en naar het oosten verstuurd worden. Maar dit? Hoe komt de Student Union van JNU bij Loesje terecht, en fabriceren ze nu Engelse leuzen met precies dezelfde strekking, in exact hetzelfde format? Ik denk dat ik ze maar moet fotograferen en naar de Loesje-redactie sturen. Niet als inbreuk op copy-right, maar om ze erop te wijzen dat ook het studentenprotest geglobaliseerd is.
Inmiddels zijn het dit soort kleine dingen die de routine even verbreken. Want routine is er! 's Ochtends stap ik met mijn huisgenootje Maria in een riksha, na wat discussies over de correcte prijs van een ritje naar het archief. Vervolgens zitten we vier uur lang mircrofilms te bekijken. Nou ja, dat mocht je willen. Om de lampen te besparen moeten ze ieder uur een kwartiertje uit en komt er vanachter het bureau een paternaliserend stemmetje dat 'rest time!' roept. Zelf heeft het archiefpersoneel voortdurend 'rest time'; als je een nieuwe microfilm nodig hebt, weet je zeker dat de desbetreffende medewerker thee zit te drinken met zijn vriendjes. Om één uur gaat de hele sectie uiteraard dicht voor de lunch, dus dan gaan we naar de kantine en krijgen we een bord rijst met waterige saus en twee kleine rotis. Dat klinkt niet erg aantrekkelijk, maar is wel een belevenis: het archief ligt in een park, dus de hoeveelheid dieren die je erbij cadeau krijgt is enorm: pauwen en papagaaien, maar ook eekhoorns, steenmarters en andere roofdiertjes; er is zelfs midden in de stad eten genoeg om een flinke populatie te onderhouden! Maar ja, dan gaan we het archief weer in en begint het hele circus opnieuw. Reproducties van materiaal krijgen is ook een interessante onderneming: je vraagt mannetje 1 om een formulier. Het ingevulde formulier gaat naar mannetje 2 voor een handtekening. Dan mag je het meenemen naar mannetje 3 om te betalen. Mannetje 4 zegt vervolgens dat iedereen de hele tijd maar reproducties wil (stel je voor), dus dat het twee weken gaat duren. Dat mondt geregeld uit in een onderhandelingsproces, waarbij mannetje 5, 6 en 7 zich bemoeien omdat ze geen duidelijke taken hebben maar wel hun werkdag vol moeten maken en genoeg thee hebben gehad. Het eindigt meestal met de belofte dat het materiaal over een week afgehaald kan worden bij mannetje 8. Na de lunch, uiteraard. Niettemin werken we in dit archief met een goede reden: de sfeer is gemoedelijk, er is veel materiaal, een goede inventaris, en iedereen is vriendelijk. En Maria en ik zijn er zo vaak, dat we inmiddels bepaalde privileges hebben: we mogen onze microfilms zelf op de machine leggen! Dat scheelt weer een trip naar beneden om mannetje 9 te zoeken...
Hm. We zijn stamgast in het archief. 'Nough said.
- comments