Profile
Blog
Photos
Videos
Mama is veilig in India aangekomen en we zijn meteen Delhi ingetrokken! Eerst een wandeling over de campus en een lunch in de (inmiddels beruchte) Aravali Mess met een paar vrienden... niet omdat het eten zo goed is, maar omdat ik na weken aardappelcurry dat gevoel graag wilde delen, haha! Ze hadden zichzelf special voor ons weer overtroffen in saaiheid, dus het idee kwam goed over. Vervolgens zijn we een stukje naar het noorden gereden naar de tombe van Safardjung - de laatste van de echte Mughal 'garden tombs'. De lay-out lijkt heel erg op die van de Taj Mahal - perfect symmetrische tuinen, lange vijver, echt een char bagh, maar deze wordt heel wat minder bezocht. Hij ligt ook een beetje uit de route langs een van de drukste wegen van Delhi. Je riksha weeft zichzelf door het eindeloze verkeersgetoeter heen, totdat je bij een pleintje komt, de poort doorgaat, en alles opeens stil is.
De tombe is echt een oase midden in de stad, en het grootste lawaai komt eigenlijk van vogels. Door de eeuwen heen heeft de stad zich om al deze tombes heen geslingerd en ze helemaal ingebouwd. Vroeger stonden ze in dorpjes, maar Delhi groeit nu eenmaal exponentieel. Om Safardjung staat nog een stevige achttiende eeuwse ommuring, dus de tombe zelf is voorlopig veilig. Maar er zijn ook andere 'oplossingen': na Safardjung zijn we op weg gegaan naar de Lodi Gardens; een groot park met nog veel oudere tombes erin (vijftiende eeuw, van een pre-Mughal sultanaat). Het park zelf lijkt een soort enorme Engelse landschapstuin... en dat is het ook. De vrouw van de Viceroy, Lady Wellingdon, zag het helemaal voor zich en heeft de twee dorpjes die hier lagen laten ontruimen, om tuinen rond de tombes aan te leggen. De mensen zijn verdreven. Gruwelijk machtsmisbruik, maar het resultaat - moesten we toegeven - is woest romantisch. De tombes passen ook helemaal in het beeld; stafoud maar nog niet afgebrokkeld; overgroeid, maar nog met prachtige details. Azuurblauwe geglazuurde tegeltjes, Koran-teksten, een klein moskeetje... en overal spelende kindertjes die geen idee hebben waar ze rondrennen. Heel fotogeniek!
Daarna zijn we naar mijn ashram gegaan voor yoga-les, en toen we helemaal uitgerekt waren zijn we gaan inpakken, want we waren geboekt op de express trein van zeven uur 's ochtends naar Amritsar. Dat is gelukt, dus om drie uur 's middags stonden we keurig op blote voetjes met een grote hoofddoek om in de Gouden Tempel! Ik geloof niet dat het mogelijk is om echt uit te leggen wat voor sfeer hier hangt; en we hebben besloten dat het eigenlijk ook niet te fotograferen is (but not for lack of trying!). Het is echt een levend monument; een plaats waar mensen de hele dag samenkomen, maar ook de heiligste plek voor alle Sikhs. De Gouden Tempel drijft in een grote watertank, met daaromheen nog verschillende shrines. Behalve de tempel zelf is alles uit wit marmer opgetrokken, dus het contrast van het stralende goud op het koele witte marmer is oogverblindend mooi. Het complex als geheel straalt een soort hele reine plechtigheid uit, maar de atmosfeer is ongedwongen. Het resultaat is een heiligdom waar families zitten en praten, waar mensen baden in de watertank, bidden op de grond, waar plechtige buigingen worden gemaakt en kinderen spelen. En waar iedereen welkom is.
's Avonds hebben we stof gekocht en mama bij de kleermaker een kurta laten aanmeten, dus die loopt nu ook heel onopvallend rond! Daarna zijn we teruggegaan naar de tempel, want tussen negen en tien 's avonds wordt daar de Guru Grant Sahib - het heilige boek - naar bed gebracht. Letterlijk. Het wordt op een draagstoel vol bloemen van de tempel naar het nachtverblijf gereden. De dragers vallen bijna onder het gewicht van de massa, want iedereen wil het even aanraken. Prachtig om te zien. In het donker ziet de tempel er ook weer helemaal anders uit; het goud blinkt nu tegen de nacht, en alle lichtjes reflecteren in het water. En 's ochtends... 's ochtends is het weer anders! In het bleke ochtendlicht is het bijna een fata morgana. We hebben samen met alle pelgrims ontbeten in de gemeenschaps- keuken, waar vrijwilligers rondrennen met emmers vol eten. Het is heel bijzonder dat je hier als buitenstaander gewoon welkom bent om overal aan mee te doen. Er zijn wel mensen nieuwsgierig, of gretig om hun Engels te oefenen, maar niemand vraagt zich af wat wij hier doen. Ik hoop dat dat zo blijft - wat als hier package tours zouden langskomen? Je wil er niet over nadenken...
- comments