Profile
Blog
Photos
Videos
Vandaag is alweer mijn laatste dag in Santiniketan, in het Bolpur district midden in West-Bengalen. In Santiniketan is namelijk een universiteit - hoe onwaarschijnlijk ook, opgericht door Rabindranath Tagore, die genoeg had van het onderwijssysteem dat de Britten geintroduceerd hadden en terug wilde naar India's 'traditionele' onderwijssysteem (zoals hij dat zich inbeeldde, ongetwijfeld). Met andere woorden: kleine klassen in de open lucht onder de schaduw van een boom, zodat mens en natuur een kunnen worden; veel Sanskriet, veel muziek en andere kunsten, etc. Het moest een 'wereld universiteit' worden, in de letterlijke zin van het woord. Allemaal enorm idealistisch natuurlijk, maar Tagore mocht dat. Maar de doelen van de universiteit zijn nog steeds van kracht:
"To study the mind of Man in its realization of different aspects of truth from diverse points of view; to bring more into intimate relation with each other, through patient study and research, the different cultures of the East on the basis of their underlying unity; to approach the West from the standpoint of such a unity of the life and thought of Asia (?); and to seek to realize in a common fellowship of study the meeting of the East and the West, and thus ultimately to strengthen the fundamental conditions of world peace through the establishment of free communication of ideas between the two hemispheres."
Voor degenen die mijn onderzoek een beetje kennen - daar moest ik natuurlijk heen. Dit was precies in mijn periode (jaren '20), Tagore had natuurlijk overal vrienden (zeker nadat hij de Nobelprijs had gekregen), en iedereen wilde uiteraard wel een tijdje in deze geconverteerde ashram zitten. Dit maakte de Britten uiteraard bang dat Santiniketan, daar in the middle of nowhere, een schuilplaats was voor Communisten, Japanse geheim agenten en andere 'undesirables'. Dus, op de gok dat de archieven wat mooie schatten zouden hebben, sprong ik afgelopen maandag in de trein. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het dichtstbijzijnde station is Bolpur zelf, een stoffig bazaar stadje waar alles te vies is om aan te pakken. Zeker de vismarkt (wat doet die daar uberhaupt?). Maar goed, transport geregeld naar Santiniketan, en meteen maar op zoek naar de centrale bibliotheek. Daar begon een epische rondreis langs bureautjes, kantoren, directors, librarians, assistant librarians, assistant directors en ga zo maar door. Drie gebouwen, vier pasfoto's, drie kopieen van mijn paspoort en twee ambassadebrieven en veel geslijm verder begonnen we ergens te komen. Ik was speciaal om zes uur 's ochtends in de trein gesprongen om om een uur of tien te kunnen beginnen - nu was ik inderdaad om tien uur in de bibliotheek, maar deze slechte Kafka-spoof duurde nog tot drie uur 's middags. Maar toen had ik wel de correspondentie van de Poet Laureate zelf voor mijn neus, in het gebouw waar zijn relikwieen ook worden bewaard (schoenen, eten, drinken, spugen en luid gepraat niet toegestaan). Kopieren en fotograferen uiteraard ook niet.
Maar ja, toen kwam de mededeling dat ze om half vijf dicht gingen, en de volgende dag alleen van half elf tot een open waren. Santiniketan, om volslagen onduidelijke redenen, heeft namelijk weekend op dinsdagmiddag en woensdag. Ik dacht nog eens aan Bolpur, en of ik daar iets zou durven eten, en met hoeveel insecten ik het bed zou moeten delen, en zette mijn tanden op elkaar. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel getypt heb in de anderhalf plus twee en een half uur die ik tot mijn beschikking had. Maar... het archief bleek daar toch iets te goed voor, dus beloofde ik mijzelf een compromis: dinsdagmiddag naar huis, een normale dag in het staatsarchief en twee nachten in mijn 'eigen' bed... en dan donderdag weer de trein in. En nu de druk er af is en ik alle toestemmingen heb, kan ik iets rustiger rondkijken en is het allemaal vreselijk charmant. Er zitten inderdaad groepjes studenten onder grote schaduwrijke bomen, het is groen, en hier en daar staat er onverwacht een vreemd kunstwerk. Niemand heeft haast, en alles gaat per fiets. En het moet ooit ergens op een handelsroute met Zuidoost Azie gelegen hebben, want hier en daar lopen vrouwen in batik rond! Dus tijdens de lunchpauze - meegebrachte bananen en koekjes - ga ik straks eens even wandelen.
- comments