Profile
Blog
Photos
Videos
Excuses voor de radiostilte! Maar het leven in Delhi is eigenlijk weer heel 'gewoon', als je dat zo kan noemen. Er is niet veel veranderd hier - de spectaculaire metro-in-aanbouw is geen station verder dan toen ik de stad voor het laatst achterliet, ze kenden me nog in het archief, en alle oude post-archief hangouts zijn er ook nog. De stad is wel een nog grote bouwput dan vorig jaar; de Commonwealth Games zijn in oktober 2010, en hoewel de stad vooral een cosmetische facelift lijkt te krijgen, is de chaos nauwelijks te overzien. En - uiteraard - gaat dit proces gepaard met een hoop ruzie en corruptie. De stad is nu in rep en roer over Connaught Circus, het grootste toeristische en commerciele centrum van de stad. Deze buurt was onderdeel van Luytens grote Delhi-project, geinaugureerd in 1931 en inmiddels al heel lang niet meer de statige cirkel zuilen met plechtige gebouwen en een tuin in het midden die het ooit (of nooit) was. Dus de stad wil nu van de uithangborden en straatstalletjes af (never going to happen) en de hele boel restaureren. Maar nu ligt de Delhi Heritage Commission dwars, omdat bij de restauratie alleen maar oorspronkelijke materialen mogen worden gebruikt. Met andere woorden: zandsteen dat onder het geweld van miljoenen voetstappen, karren en andere slijtage over een paar jaar toch weer weg is. Antwoord van de Heritage Commission: de Jama Masjid (oude moskee) staat er toch ook nog steeds? Prachtig.
Maar ik heb nergens last van, want ik zit met een paar collega's in Jamia Nagar, een uithoek van de stad. Vroeger daadwerkelijk een dorp, maar inmiddels een raar cultureel eilandje in de grote Delhi zee. Het ligt net onder Nizamuddin, het Sufi-hart van de stad. Dus een grote Dargah met een bruisende economie van streetfood en fietsrikshas er omheen. Hele volkstammen stoppen hier op weg naar de Hajj, en veel moslim families zijn hier herplaatst na Partition, de scheiding van India en Pakistan. Jamia Nagar ontleent zijn naam aan de universiteit hier: Jamia Millia Islamiyah. Daar zitten wij op de campus, en het is heerlijk! Groen, rustig, goed eten... geen alcohol uiteraard, maar er zit een 'colony' hier op loopafstand (een 'colony' is een soort gated community met dure restaurantjes, koffiebarretjes en cafes) dus dat is, in nood, zo opgelost, haha. De studentenpopulatie is hier ontzettend divers, en dat zie je vooral aan de meisjes: alles loopt hier rond, van spijkerbroeken en hippe truitjes tot vrolijk gekleurde kurtas en felle hoofddoekjes, tot plechtige zwarte salwars en serieuzere hoofdbedekking. En je ziet ook heel wat studenten uit Centraal Azie, die hierheen komen voor hun opleiding. Noord-India is voor hen natuurlijk ook relatief dichtbij. Je hebt hier echt het gevoel op een soort crossroads te zitten - geografisch, mentaal en cultureel. Ik vind dat helemaal geweldig - als je hier zit te lezen, met het gezang van de moskee op de achtergrond, voelt het echt als een plek waar al sinds mensenheugenis de karavanen aan je voorbij trekken. En in een romantische bui is helemaal niet zo gek om te denken dat de studenten, van Uzbekistan tot Afghanistan en verder, daar op een of andere manier onderdeel van zijn.
En het lijkt tenminste ook nog op een echte ouderwetse universiteit; overal in het gras zitten groepjes studenten verhitte discussies te houden met kopjes thee en koffie van 4 rupee. Het is inmiddels al best koud, maar de zon warmt alles nog ver genoeg op 's middags om iedereen naar buiten te krijgen. We zijn inmiddels naar een congres hier geweest, en hebben ook wat presentaties van studenten zelf gehoord en wat van de staf ontmoet, en het lijkt een ontzettend goede, prettige universiteit. En voor ons eigen groepje is het ook nog een hele interessante plek om te zitten: de universiteit is opgericht in 1920, geboren uit twee stromingen: anti-koloniaal moslim-activisme en de politieke onafhankelijkheidsstrijd van de westers opgeleide Indiase moslim intelligentsia. De boycot die Gandhi uitriep tegen het onderwijs van het koloniaal regime deed een hoop nationalistische academici en studenten weglopen bij andere universiteiten, en leidde uiteindelijk tot - naar men zegt - een van de meest progressieve onderwijsinstituties van India, toendertijd. Een paar van de oprichters waren daardoor ook mensen die wij in ons onderzoek volgen, en de universiteit heeft... een archief! Het archief zelf kon niet zo goed omgaan met mensen die het daadwerkelijk wilden gebruiken, maar ze hadden een paar mooie dingen liggen. Dat was verder op zich in een dagje bekeken, maar het was een mooie ervaring. De verwevenheid van de universiteitsgeschiedenis met de Khilafat en de non-cooperation movements heeft er wel toe geleid dat het geheel niet helemaal vrij is van enige heldenverering, dus wij zochten naar onze archiefdocumenten tenmidden van een hoop vitrines met uniformen, memorabilia, leuzen en borstbeeldjes... en in plaats van het overdragen van honderd aanbevelingsbrieven, kregen we thee! Hoera! Bijna jammer om weer naar de nationale archieven te gaan, waar je je thee met honderd ambtenaren langs de kant van de weg achterover moet tikken...
- comments
Rachelle leuk verhaal caro... :) boeiend weer.... wil er bijna ook heen! xx