Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve allemaal,
En hier dan de aardenwerken theekopjes uit het eerste blog! Dit is mijn laatste Calcutta blog, want de eerste paar weken zitten er inmiddels ruim op, en ik ben stiekem alweer doorgereisd door naar Delhi. Natuurlijk heb ik de schijn van de laatste paar blogs tegen me, maar ik ben niet alléén maar volledig archief-geobsedeerd geweest... want die zijn dicht, 's avonds en in het weekend ;-) Uiteindelijk heb ik dus naast een hoop stof ook best nog wel een hoop smog gehapt! Er komen nog meer foto's aan, maar het uploaden gaat hier ongeveer met vijf per dag...
Allereerst heb ik werk en plezier een beetje gemengd (je moet voorzichtig beginnen) door Presidency College te bezoeken, de oudste universiteit van Calcutta. De buurt er omheen is het intellectuele hart van de stad, waar de oude koloniale gebouwen bijna onzichtbaar zijn geworden door de ontelbare rijen met boekenstalletjes, en waar verhitte discussies worden gehouden in de kleine koffiehuisjes om de campus heen. En het mooiste: je kan er naartoe met de tram. Dat is een attractie op zichzelf, want niet alleen is Calcutta de enige koloniale stad die haar tramnetwerk heeft gehouden, ze hebben zelfs de trams gehouden! De originele rijtuigen! Dat betekende ook dat poging één om in een tram te stappen bijna mislukte, want hoe de chauffeur ook aan zijn enorme verroeste hendel trok, we kwamen niet vooruit. Natuurlijk kwamen er toen uit alle hoeken en gaten geuniformeerde mannetjes heel serieus naar de wielen staren - niet dat daar iets mee was - en gaven wat aanmoedigende klopjes op de zijkant. Blijkbaar hebben zulke oude trams inderdaad wat aansporing nodig, want na een kwartiertje had hij er weer zin in (zie foto's).
Een andere echte 'blast from the past' is de Royal Asiatic Society, opgericht door Sir William Jones zelf. Dit gebouw staat al sinds de 19e eeuw op dezelfde prachtige plek aan Park Street. De buitenkant van het gebouw is al heel lang niet meer te herkennen als het statige landhuis temidden van het groen zoals de gravures die binnen hangen je doen geloven. Het staat midden op één van de drukste kruispunten van Calcutta en wordt momenteel belegerd door een groep vakbonden dus het is volledig behangen met spandoeken vol met Bengali leuzen. Niets wijst erop dat binnen de oude inrichting is behouden, dat de portretten van oude geleerden op je neerkijken en dat er een paar van de beroemdste manuscripten en andere kunstschatten van India liggen. Een rots edict van Ashoka, de handtekening van Shah Jahan, dat werk. De bibliotheek is bovendien reusachtig en heel vriendelijk - ik zou willen dat ik er meer werk kon doen, maar ik heb er een ochtend gespendeerd om te ontdekken dat er eigenlijk niets voor me ligt.
Het heeft meer voordelen dat Calcutta ooit de buisende hoofdstad van Brits-India was. Zo hoef je hier niet naar een lelijke Pathé-achtige multiplex als je naar de bioscoop wil. Nee, hier ga je naar het theater. Volledig opgetrokken in Jugendstil, roze pluche, een loge, en beneden een rokerige whiskeybar voor tijdens de pauze. Het gebouw zelf lijkt zo weggelopen uit een film. Ik heber Tum Mile gezien, een film waarvan ik dacht dat hij over de watersnoodramp van 2005 in Bombay ging. Dat was ook zo, maar eerst moest het liefdesverhaal erachter uit worden gelegd, en dat nam de halve film in beslag. Kortom, een stel dat uit elkaar was vindt elkaar terug in de chaos van de ramp. Niettemin revolutionair: ze zoenden, dronken alcohol en woonden samen! Bollywood toch, wat gebeurt er nu? Maar niet getreurd: dit kan natuurlijk niet in India, dus deze kant van het verhaal vond plaats in de Indiase gemeenschap in Kaapstad. Ze verhuizen daarna pas naar Bombay. Oef! Normen en waarden weer gered.
Het epicentrum van mobiel Calcutta, ondanks de trams, bussen en de metro, is Howrah, aan de andere kant van de Hooghly rivier. Daar staat het 'meest chaotische' treinstation van Calcutta (alhoewel ik nog steeds denk dat Delhi erger is!), midden in de buurt waar alles wat je maar kan bedenken verhandeld wordt, van vee tot tupperware. De wegen zijn onverhard, het verkeer nog drukker dan in het centrum, en overal zijn kleine tempeltjes en shrines, wat ook nog 'tempelfiles' veroorzaakt... tempelfiles zijn uniek, dat zijn files die ontstaan omdat mensen langzamer gaan rijden bij een tempel, omdat ze even het stuur moeten loslaten om wat rituele gebaren te kunnen maken. Ironisch genoeg is dit de toegangsweg naar Belur Math, de missie van Ramakrishna, de grote heilige die wars was van... bijgeloof en idolatrie. Hah. De missie is ook meteen mijn reisdoel; de grote Ramakrishna tempel, waar elementen uit allerlei religies in verwerkt zijn, en die - inderdaad - volstrekt gespeend is van beelden van wat voor soort dan ook. Behalve een beeld van Ramakrishna zelf. Swami Vivekananda, die allemaal prachtige ideeën over de inherente spiritualiteit van Azië had, was weer één van zijn discipels, en woonde ook in Belur Math - mooie gelegenheid dus om een mini-bedevaart te maken naar zijn kamer, en het bureau waar hij dit alles heeft opgeschreven.
Belur Math zelf ligt aan de rivier, en is alles wat het centrum van Calcutta niet is: vredig, groen, brandschoon. Rozentuinen, rondscharrelende priesters en zingende vogels. Geen wonder dat de halve stad hier in het weekend komt picknicken, dat zou ik ook doen! De terugweg kan over Howrah Bridge, de beroemde brug over de Hooghly (zonder pijlers!) die 75 jaar geleden door de Britten is gebouwd, maar daar staat het verkeer natuurlijk altijd vast. Bovendien is de brug zelf prachtig, dus geen betere plek om hem te bekijken dan vanaf de ferry naar de overkant! De laastste stop van de tour is een andere oase: de tuinen van het Victoria Memorial (zie foto's) en de Maidan, de groene longen van Calcutta die gebruikt worden als cricketveld dan wel plek om je vee te grazen. En zelfs om te joggen! Helaas wordt de Maidan steeds viezer, dus heeft de stadsarchivaris vorige week ontdekt dat er nog een koloniale wet is, nooit afgeschaft uiteraard, waarin staat dat iedereen die de Maidan vervuilt zonder warrant gearresteerd mag worden. De politie zou deze wet maar al te graag in ere herstellen. De Calcutta Times staat nu uiteraard vol met de pros en cons van dit soort paardenmiddelen. Ik ben benieuwd naar de uitkomst...
- comments