Profile
Blog
Photos
Videos
Kolkata Kafka
Goed, het eerste bericht heeft even op zich laten wachten, vooral vanwege logistieke moeilijkheden (ik schrijf dit op een computer die klinkt alsof hij met de hand wordt aangedreven) maar ik heb de verhalen braaf lopen opsparen! Ik zou een lyrische brief kunnen schrijven over Kolkata/Calcutta (daar lijken ze zelf ook niet helemaal uit), maar dat kan ik vast nog veel beter als ik meer van de stad heb gezien. Hieronder nu een verhaal over het droevige lot van de reiziger die niet komt om onbaatzuchtig in een van de huizen van Moeder Theresa te werken, maar daadwerkelijk gebruik moet maken van voorzieningen.
Dag 1: het regelen van een SIM kaart. Daarvoor moet je eerst wat lagen terroristenwetgeving verslaan tegenwoordig. Ik naar de winkel, gewapend met mijn paspoort, hotelrekening en een pasfoto - vorig jaar was dat nog genoeg. Maar de hotelrekening moet gestempeld, de hotelmanager moet een formulier invullen, ik moet zelf een kopie van mijn paspoort regelen, en ik moet iets inleveren met mijn permanente adres erop. Eeeh... ok. Ik naar de hotelmanager, die hoofdschuddend van zijn desk opkijkt. Natuurlijk ga ik dat niet voor je doen! Hier om de hoek is een kopieerwinkel, en daar tegenover zit een stalletje dat je met de rekening en je paspoort gewoon een sim kaart geeft! Waarom loop je dan ook een echte winkel binnen... tut tut tut (meer hoofdschudden). 'Om de hoek' betekent een rij veredelde straatstalletjes, nogal wiebelige constructies met soms zelfs meer dan twee verdiepingen. Zo ook de kopieerwinkel. Mijn paspoort wordt op een klembord gezet en vliegt aan een touwtje de hoogte in. Op een vlierinkje dat er niet uitziet alsof het een mens kan houden, laat staan een kopieerapparaat, hoor ik gemopper, en even later vliegt er op het klembord een kopietje naar beneden. En het hotel had gelijk, dat is genoeg voor een sim-kaart... als ik 's avonds nog even terugkom om de formulieren te tekenen, tenminste! Tijdens de lunch gaat mijn nieuwe telefoon. Het is de jongen van het sim-kaart stalletje. Hij had mijn nummer meteen maar even opgeschreven... Fijn! Daarom ga je dus naar echte winkels toe! Niettemin was het best een nuttig dagje: ik ken de buurt, en heb de pinautomaat, de winkel van sinkel en een tuin gevonden waar ze koud bier serveren zonder afkeurende ogen om je heen. Score!
Dag 2: the moment of reckoning: de West Bengal State Archives. Hier had ik niets dan horror verhalen over gehoord, dus ik had erg mijn best gedaan om mijn komst aan te kondigen via mailtjes naar ieder contact dat ik via via kon vinden. Het leverde in ieder geval een mail op van de onderdirecteur, die zei dat ik welkom was, maar die me met hel en verdoemenis bedreigde als ik niet een officiele introductie brief van mijn ambassade mee zou nemen. Dat was natuurlijk precies wat ik dit jaar had laten zitten, omdat ik het vorig jaar helemaal niet nodig had gehad. Dus ik met het schaamrood op de kaken de ambassade smeken om heel snel een brief te schrijven. En een dikke grote plus voor HMA, want al snel lag er een scan in mijn email. Hoera! Dus ik naar het archief, waar bleek dat ik toch echt ook een brief van mijn supervisor en een Indiase academische brief nodig had. Gnagnagna, die had ik al voorzien! Een enkele brief is natuurlijk nooit genoeg. En toen ik die ook tevoorschijn had getoverd, werd ik in de reading room aan de handgeschreven catalogus gezet. De subject catalogus die niet op alfabet is. Er zit dus niets anders op dan alle volumes doornemen ;-) En dat ben ik maar gaan doen. In mijn achterhoofd was ik echter een beetje bang dat ik een hele dag in het lezen van de catalogus zou steken en vervolgens nooit een file zou zien, want van officiele 'permission' was het nooit gekomen. Dus deed ik even alsof ik de belangrijkste volumes al had gehad en vroeg, nadat ik een alleszins respectabele drie uur braaf achter de catalogus had gezeten, een paar files aan.
En daar kwam de aap uit de mouw. Of eigenlijk niet. Mijn verzoekbriefje werd aangenomen, en weggebracht, en vervolgens gebeurde er niets. Wat nu? Als ik erom ga vragen hebben ze meteen een hekel aan me... maar na anderhalf uur heb ik toch maar even heel voorzichtig gevraagd wat er aan de hand was. De berichten waren gemengd. Eerst kwam er een meisje dat zei, dat het personeel was gaan lunchen en dat het nog een uur zou duren. Vervolgens kwam de onderdirecteur die zei dat er toch een probleem met de 'permission' was. De moed zonk me in de schoenen. Toen kwam er nog een ander meisje, die zei dat ze in de 'files section' een technisch probleem hadden. Technisch probleem? Ik had het gebouw nog niet betrapt op electronica in wat voor vorm dan ook. Anderzijds, als het er was, dan was het vast in de problemen. Overal regeren dikke lagen stof en rare kleine vliegjes. Wat te doen? Ik heb me maar weer begraven in de catalogus en tot mijn stomme verbazing verschenen een uurtje voor sluitingstijd de files! Hoera! We zijn in business! Morgen verder.
Rondom sluitingstijd kwam de onderdirecteur terug om me uit te nodigen voor chai. Dat is een event op zich: in tegenstelling tot de rest van India, waar plastic domineert, worden hier nog ouderwetse kommetjes van klei gebruikt, die daarna worden stukgesmeten. Zo blijven heel veel mensen in leven door kleien kommetjes te bakken ;-) En het heeft wel iets gezelligs, want aangezien de kommetjes ongeveer een slok groot zijn, ben je de hele tijd aan het bijschenken. We hebben even gepraat, ook al is het een wat moeilijke man, maar ik weet zeker dat hij degene is die uiteindelijk voor mij geintervenieerd heeft in 'het systeem', whatever that may be. Een held, kortom. Na een half uurtje stapte ik op en was het inmiddels pikkedonker, en een goed half uur terugmarcheren naar huis. Calcutta 's avonds is wel een belevenis in zichzelf: iedereen leeft buiten, en er duiken ontelbare stalletjes op met alle soorten eten en drinken, en iedereen zit op lange banken op de stoep bij kleine lichtjes. Een prachtig gezicht, alleen maakt het de stoep onbruikbaar en is het ook geen goed idee om midden in de spits op straat te lopen... en toen een van mijn blaren ook nog stukging gaf ik het op: Calcutta riksha! Wordt vervolgd.
- comments