Ik ben er weer! Het is zo raar om weer in India te zijn! Delhi is eigenlijk niets veranderd ten opzichte van een paar jaar geleden; de lucht is wat schoner en het is marginaal minder moeilijk om je in de stad te bewegen. Nadat ik bij nacht en ontij was aangekomen (en het mistte ook nog, wat het nog luguberder maakte) heb ik eerst maar in een hotel in de buurt van het vliegveld geslapen, om daarna bij daglicht de universiteit op te zoeken. Dat bleek relatief gemakkelijk: de campus is enorm, niet te missen, en iedereen kent het. De campus is ook groen, en goed onderhouden, en vol met mensen die Engels spreken. Gelukkig was ik me er tegen die tijd al wel weer van bewust dat dit niet overal geldt; om de campus heen ligt een sloppenwijk, en hele families bewerken met zeisen en sikkels het kleine strookje aarde onder het viaduct in de buurt, in de hoop dat er iets groeit.

Op mijn kamer heb ik niets aan te merken; ik heb een bureau, een stopcontact voor mijn laptop, een klerenkast en een eigen badkamer. En een ventilator, wat geen overboedige luxe is; het is echt heel erg warm! Ik heb ook een bed, maar dat is ongeveer even hard als de tegels eronder. En alle kasten kunnen op slot, en de deur kan vergrendeld worden. Dat is altijd tegelijkertijd een veilig en een onveilig idee - mooi, maar is het dan nodig? Het guesthouse is heel vriendelijk (maar alleen de manager spreekt Engels) en de maaltijden worden in de dining hall in mijn gebouw geserveerd. Lunch en diner kosten een vorstelijke 30 rupees (45 cent) en je eet met z'n allen samen en tegelijk onder het toeziend oog van Nehru en Gandhi, die op kalenders en foto's overal aan de muur hangen. Ik zou hier met plezier blijven wonen, maar die strijd is nog niet gestreden: in deze kamer kan ik een week blijven, maar daarna moet ik of naar het vrouwencollege door kunnen verhuizen, of zelf iets zoeken. Ik weet ook nog niet wat ik zelf wil: de bibliotheek van de universiteit is heel erg nuttig de komende tijd, maar daarna zit ik vooral in de archieven, en die zijn toch wel een uurtje met de bus op deze manier. Dat betekent overigens niet dat ze ver weg zijn, het is vooral een indicator van de hoeveelheid verkeer ;-)

Vanmiddag ben ik weer opnieuw gaan kennis maken met de bustle van Connaught Place en Pahar Ganj; vooral voor praktische zaken zoals een Indiase sim-kaart, internet en meer van dat moois. Ik hoop dat ik straks de bus naar JNU terugvind, want anders moet ik een euro betalen voor een riksha. Zucht. Of anderhalf als ik pech heb; het onderhandelen zit me nog niet mee, mijn Hindi moet even terugkomen! Misschien moet ik toch nog maar weer even op cursus ergens.Het is alleen wel weer even wennen aan de eindeloze voorstellen op straat; rikshas, taxis, zonnebrillen, reisjes naar Kashmir, en het eindeloze 'ik wil gewoon met je praten en je niets verkopen'. Een harde 'chalo, chalo' als het me te gek wordt is erg nuttig. Nahi shukriya (nee bedankt) is duidelijk een uitnodiging om het harder te proberen of prijzen te gaan roepen (?) Morgen ga ik proberen een bibliotheekkaart en een computeraccount te krijgen. Dat klinkt misschien niet als voer voor een blog, maar dat wordt het waarschijnlijk wel; ik hoop dat ik genoeg aanbevelingsbrieven en papieren met stempels bij me heb! Met een beetje geluk krijg ik ook nog een paar boeken te zien morgen...