De balans na vijf dagen India:

Zoveel kleine dingen die ik vergeten was, komen nu terug. Hoe hier alles zo inventief wordt gebruikt op manieren waarvoor het niet bedoeld is, bijvoorbeeld. In de dining hall van mijn college (dat klinkt fancier dan het is, en schoner ook) wordt er afgewassen met een gordijn. Heel handig, dan heb je altijd een stukje droge stof. Op motoren, waar helmen verplicht zijn (al wordt dat niet vaak in de praktijk gebracht) zie je brave burgers dappere pogingen doen om een helm na te bootsen. Ik zag vandaag een motor rondrijden waarvan de bestuurder een gele bouwhelm op had, en de man achterop een zwarte dop op zijn hoofd had die nog het meest leek op die van de mijnenveger van Stratego. De helmplicht geldt overigens niet voor Sikhs; al is er wel een verplichte minimum lengte voor hun tulband. Anders val je niet zacht genoeg. Dat is nog interessanter, want hoe gaat de politie dat ooit controleren? Ik heb nog nooit een Sikh in het openbaar zijn tulband zien afwikkelen! Oh ja, en in het restaurantje waar ik net lunchte, werd 'Take Five' gespeeld. Op de tabla! Ik kan je wel vertellen dat het nummer daar ook niet voor bedoeld was.

De urban jungle vind je hier in zijn hoogste evolutionaire vorm, in alle opzichten. Er staan willekeurige Mughal pilaren en vergeten minaretten op bouwterreinen,in kleur niet verschillend van de roestige balken in de buurt. Er zijn prachtige tuinen en fonteinen, maar ook lugubere stukken groen waar je 's avonds niet doorheen wilt. De fonteinen staan vaak droog, en als de lege bak vervolgens grootgenoeg is, spelen jongetjes er cricket in. De afwisseling van arm (op straat) en rijk (in huizen) is evenmin simpel. Arm betekent hier niet werkloos; maar de schoenmakers, groentemannen, wasmannen en andere mensen die de rijkeren van diensten voorzien (want daar maakt iedereen nog steeds gebruik van) hebben klaarblijkelijk geen legitieme plaats in het openbare leven. Over het verkeer hoef ik niet eens te beginnen. Je weet ook nooit wat voor rol je er zelf in speelt: mijn riksha ging vanavond kapot in de middenbaan van de negenbaans file - op een vierbaansweg. Die negende baan is begrijpelijkerwijs de baan met het minste bestaansrecht, daar rijden vehikels in beide richtingen, en moet je maar zien of je niet plotseling spookrijdt als het voertuig voor je uitvoegt. Tijdens de avondspits is het bovendien al donker, en het gebrek aan straatverlichtingzorgt dat je maar moet zien waar jij (en je bagage) terechtkomen na een verkeersdrempel. In rikshas, dáár zouden helmen eens verplicht moeten zijn! En toch gaat het bijna altijd goed. Maar de echte jungle is ook nooit ver weg; er is laatst nog een luipaard doodgereden op de ringweg hier. Gebiologeerd door de koplampen van een auto blijven staan. De hamvraag is natuurlijk, waarom dat beest in Delhi kwam jagen.

De Nehru Memorial Library, waar ik me een weg door diens "Selected Works" aan het banen ben, is een ander verhaal. Een enorm terrein met perfect onderhouden grasvelden, bloementuinen, en schaduwrijke bomen waar je een picknick kan maken van je lunch uit de kantine. Entree is alleen voor research scholars - ik ben echt de koning te rijk met mijn ingeving dat ik heel veel brieven van belangrijke mensen moest meenemen. Er is een goede foreign policy sectie, ze hebben elk woord dat Nehru ooit geuit heeft op schrift (inclusief zijn kindertijd), en archieven van alle kranten uit mijn periode. Wel op microfiche helaas, maar dat mag de pret niet drukken. Uiteraard is er een grondige arbeidsverdeling hiervoor; een mannetje bewaart je tas, een mannetje controleert je pas, een mannetje registreert je binnenkomst in het archief, een mannetje registreert de afdrukken die je wil hebben, en een mannetje gaat ze vervolgens maken. Uiteraard is er dan nog een nieuw mannetje om bij te betalen. Ik moet nog even kijken wat ik met de bonnetjes ga doen; ik kan toch moeilijk bij mijn sponsors aankomen met een bak bonnetjes die ieder het equivalent hebben van ongeveer vijftig cent (30 kopieën).

Op de universiteit gaat het intussen minder makkelijk: ik krijg nog geen internet account totdat ze hebben besloten of ik wel helemaal bonafide 'Jawaharlal Nehru University' ben, en mijn huisvesting loopt ook over iets meer dan een week af. Ik heb voor beide allerlei aanvragen lopen, maar dat kan vriezen en dooien. Het hangt er vanaf of de enthousiaste bureaucraten me helemaal willen aanmelden bij het ministerie van onderwijs. Ik heb te weinig stempels in mijn file, dat is duidelijk. Voor een inlog-naam, seriously! Ik heb me al verzoend met het idee dat ik 25 cent per uur ga betalen in de Nehru biliotheek voor mijn digitale activiteiten. Het antwoord op alles is hier namelijk een spijtig: 'the bureaucracy is not moving!' Goh. Stating the obvious... wordtvervolgd!