Het is hier de afgelopen week flink afzien geweest voor Leah, Jorieke en ik. Toen waren we opeens nog met 3 (zonder Femke), maar het werk verminderde niet, en dat betekent gewoon nog veel harder werken. Ik heb de afgelopen week steeds dagen van 12 uur werken gedraaid en dat is op een gegeven moment gewoon slopend, iedereen heeft slaaptekort en het bestaat hier dan enkel nog uit slapen, eten en werken. Het is raar om te realiseren dat ik hier begin oktober arriveerde en dat we toen met ons zessen waren en dat ik nu hetzelfde werk doe met de helft minder personeel. Gelukkig zijn we na twee maanden dag en nacht met elkaar doorgebracht te hebben met ons drieën goed op elkaar ingespeeld en werken we efficiënt. Clement was afgelopen week op Nederlandse les bij het Nederlands instituut in Parijs en daarvan zie ik nu al een beetje resultaat, die paar woordjes zijn bijzonder bevorderent voor goede communicatie. Maar hoewel je went aan lange dagen en weinig slaap kwam er bij mij een grens wat betreft werk. Ik heb een contract getekend waarin staat dat ik per dag 8 uur mag werken, maar daar ga ik met mijn 12 uur dus ruim overeen. Zelf vind ik dit absoluut niet kunnen voor vrijwilligerswerk, omdat het kasteel te weinig geld heeft om personeel in dienst te nemen worden wij als goedkope arbeidskrachten toch wel uitgebuit. En daarbij mis ik af en toe een stuk waardering, voor de gasten is het vaak onduidelijk dat wij zo hard werken, door Philip worden de vrijwilligers bij de groepen geïntroduceerd als 'ze zijn hier om Frans te leren', maar de gasten hebben vaak geen idee dat wij al het werk doen. Afgelopen week hebben we eigenlijk met z'n drieën en de kok het hele kasteel gerund. En dat betekent 21 kamers (van 1 tot 4 bedden), met bijbehorende badkamers elke dag met z'n drieën schoonhouden en daarnaast drie maaltijden per dag opdienen, afwassen (met de hand) en alle zalen schoon houden. Dit is bijna niet te doen wat betreft de tijd, en er is dan ook te weinig tijd om alles echt schoon te maken, dus ik leer kamers er 'netjes uit te laten zien' en worden we door de tijdsdruk gedwongen om het werk af te raffelen, wat ik toch wel gênant vindt omdat de prijzen hier voor de gast toch behoorlijk hoog liggen.

Volgend weekend gaan Leah en Jorieke terug naar Nederland, en blijf ik nog wat langer hier. Tot vandaag was er geen duidelijkheid of er nog een andere vrijwilliger zou arriveren, er zou 'een zekere Sander' komen, maar hij kreeg longontsteking en belandde in het ziekenhuis. Ik heb geprobeerd hierover met Philip te overleggen omdat ik het nu eenmaal niet zag zitten om hier alleen te verblijven in het kasteel (geschikt als horrorfilm-locatie). Maar de communicatie verloopt hier niet best en ik kreeg geen antwoord op mijn vragen, mijn mogelijkheden enz. Personeelsoverleg bestaat hier niet, maar dat kan er ook aan liggen dat ik momenteel niet in Nederland verblijf wat nu eenmaal een polder-overlegcultuur kent. Ik krijg het idee dat in Frankrijk toch meer geld: 'je krijgt een opdracht en die voer je uit, klaar'. Iets dat mij hier irriteert, het is niet erg motiverend om bevelen als 'Jorieke aspirer' te horen, het zou prettig zijn om meer eigen verantwoordelijkheid te krijgen. Maar deze week kregen we die gelukkig toen Clement op zijn cursus in Parijs was).

Maar afgelopen weekend was wel het toppunt qua werk, zaterdag hadden we om 8.00 ontbeten en moesten we continu doorwerken tot we tijd hadden voor de lunch, pas na 15:00. Gisteravond hadden we gelukkig even vrij en hield ik met Leah en Jorieke een meidenavond met thee en veel taart, chocolademousse en ijs, heerlijk want daar was ik aan toe . Maar ik heb gemerkt dat het lastig is iets te doen aan de minimale werkomstandigheden, ik kan natuurlijk gewoon weg gaan maar daar voel ik ook weinig voor. Het kasteel heeft op zich genoeg potentie, het is een mooie locatie, waar interessante mensen komen en waar ik werk met leuke mensen. Na twee maanden werk hier krijg je wel een band met Parijs, het kasteel en de omgeving, je woont hier en het zou zonde zijn als het kasteel failliet gaat (wat helaas bijna aan het gebeuren is). Toch denk ik dat er hier behalve het financiële tekort ook inhoudelijk genoeg dingen te veranderen zijn, en dan denk ik met name aan de houding van Méridon tegenover haar personeel, welke problemen al jaren spelen. De kok (wiens eten de gasten hier enthousiast maakt), verdient zo weinig dat hij niet eens een huis kan huren, en de functie 'hoofd van de huishouding' is de afgelopen jaren al vele malen gewisseld wegens ontevredenheid van het personeel. Méridon is in principe een sociaal en cultureel centrum, met een toch wat ideële achterliggende gedachte, en voor mij gaat dat niet samen met het uitbuiten van je personeel. Zelf was ik er dus over na aan het denken hoe ik hier het beste voor mezelf kan opkomen en ik heb hierbij besloten om contact op te gaan nemen met de vereniging van Mérdion. Deze vereniging is momenteel bezig geld op te halen voor de restauratie van het kasteel, maar zelf wil ik deze mensen ook duidelijk maken dat de problemen bij Méridon niet alleen in het geld zitten, als je vrijwilligers wilt werven moet je de functie ook aantrekkelijk genoeg maken, want van deze mensen ben je als organisatie afhankelijk en deze mag je dan ook niet verliezen.

Afgelopen week hadden we een tweede reis Parijs-banlieu hier op het programma staan met deze keer een heel anders samengesteld groep, met toch wel een stuk saaiere mensen dan de vorige keer. Ze hadden het vooral gezellig met zichzelf en ik heb dan ook niet heel veel gepraat. Wel was het leuk dat Marco de buschauffeur hier weer een paar dagen kwam, ik heb hem hier nu al drie keer gezien, en hij komt altijd bij de vrijwilligers aan tafel zitten en met hem kan je tenminste lachen (ook was hij jarig en hadden we zijn kamer versierd). Er komen hier veel interessante mensen, hoogopgeleid en met goede banen, maar dat betekent nog niet automatisch gezelligheid. Het valt me op dat je 80% van een groep mensen direct weer vergeet, en dat er maar weinig mensen zijn die écht indruk op me hebben gemaakt. Ik heb laatst met Leah en Jorieke een lijst gemaakt met mensen die ons waren bijgebleven en dat waren er ongeveer tien. Leeftijd, opleidingsniveau en achtergrond maken eigenlijk weinig uit, sommige mensen hebben net dát, iets waardoor ik sympathie krijg en eigenlijk zijn we het er met de vrijwilligers vrijwel altijd over eens wie die personen zijn. Ik heb hier wel gemerkt dat de wereld nog lang niet open-minded is, dat veel mensen in een klein kringetje leven en functioneren, en dat maar een enkeling verder durft te kijken, dat doet iig niet de massa. Hoewel de gasten op Méridon ook niet bepaald een afspiegeling vormen van de Nederlandse samenleving, en ook niet van de Franse trouwens.

De Franse groepen hier zijn met name bezig met relatietrainingen, persoonlijke ontwikkeling, yoga en spiritualiteit. Komende week zit ik weer opgescheept met die mensen, en dan zijn het weer eindeloze salade-buffetten en overal kussens in het kasteel. Contact maken met deze Franse groepen is niet gemakkelijk, want veel mensen zijn behoorlijk gesloten en bovendien vind ik het door de werkdruk soms fijner om gewoon in de keuken te eten.

Wel heb ik nog een leuk gesprek gehad met twee mannen afkomstig uit de 'banlieu-groep' van begin 30, waarmee ik afgelopen week aan tafel zat (best leuk om af en toe hier iemand onder de 40 te zien). Eén van hen had jaren geleden bij de landelijke studentenvakbond gewerkt en dat vond ik wel interessant. Grappig was dat de twee mannen met elkaar in discussie gingen over of ik een dominante vrouw zou zijn, omdat ik wel een 'zekere autoriteit uitstraalde in de discussie', want ik heb flink met hen gediscussieerd. Voor de rest waren het alleen maar Franse groepen, en mis ik momenteel wat interactie met mensen, want dat is waar ik hier toch mijn energie vandaan haal, gesprekken voeren met gasten en kunnen lachen aan tafel.

Maar vandaag arriveerde Sander toch en wij waren hier natuurlijk zeer benieuwd naar hem. Sander is 32 jaar, hij werkt bij defensie als F16-piloot en daarnaast staat hij achter de bar bij de Ski-hut en de Baya-beach club. Weer even helemaal wat anders naast een studente kunstgeschiedenis, Jorieke die van fotografie en mode houdt en ikzelf. En Sander is al helemaal een enorm contrast met hoofd van de huishouding Clement, erg iel, vrouwelijk en klein, die bang is dik te worden, met daar tegenover Sander, een enorme kerel, lomp, ADHD en een feester. Omdat er gewoon personeel te kort is hier wordt iedereen maar aangenomen, maar dat brengt dus ook wel wat vreemde vogels met zich mee en vraag ik me daarbij zeer af wat sommige mensen hier komen doen. Nou dat wordt nog wat hier de komende weken, maar we zullen het allemaal wel zien...

Voor de rest is het hier vrij rustig, ik heb met Jorieke en Leah een geweldig slapstick Méridon film opgenomen waar Philipe zelfs zo enthousiast over was dat hij deze aankomend weekend met het vrijwilligersweekend wil vertonen met een beamer (Jorieke probeert de film op youtube te zetten, dan stuur ik de link). Verder ben ik voor het eerst gaan hardlopen hier in het bos, en gaan zwemmen in het zwembad van Chevreuse, ondanks alle drukte maar ik had vooral de behoefte om hier even weg te zijn. Daarnaast ben ik sinds kort enorme fan van polenta (klassiek traditoneel Noord-Italiaans gerecht gemaakt van griesmeel van maïs), en dat eet ik nu zelfs al bij het ontbijt, met name omdat ik niet echt enthousiast wordt van stokbrood.

Morgen heb ik gelukkig een dag vrij en dat is mijn enige dag dus ik ga even goed genieten en niet nadenken over de rest.