Goedenavond! Even een update, ik probeer mijn blog bij te houden maar het schiet er jammer genoeg af en toe in. Internetten kan ik hier alleen beneden, wat dus inhoud: 'alleen als er even geen gasten zijn', of op de trap, maar daar is het nu nogal koud. Deze week ben ik even helemaal 'home-alone', en zo voelt het ook. Dinsdag zijn de laatste gasten vertrokken en volgende week dinsdag komt er pas weer een nieuwe groep. De kok en de baas hier willen ook wel eens een week op vakantie en daar was deze week dan ook voor bedoelt. Behalve wat klussen aan het kasteel en werken in de tuin heb ik dus momenteel zelfs een mini-vakantie, en dat voelt heerlijk. De afgelopen weken waren druk, en mijn leven leek vooral uit werken, slapen en eten te bestaan.

Zo was er als afsluiting van de groep musici een heus klassiek Frans-Barok concert op het kasteel wat onderdeel uitmaakte van een cultureel festival hier in de omgeving. De muzikanten hadden allemaal speciale barok- muziekinstrumenten meegenomen als een klavecimbel en strijkinstrumenten met darmsnaren. Na het concert moest ik de hele avond werken om het te gasten naar hun zin te maken, dus champagne inschenken en hapjes serveren. Vanwege de feestelijke gelegenheid had de kok een werkelijk enorme taart gemaakt van een paar meter lang met frambozen, en daarnaast schalen vol hapjes. Jammer genoeg was mij van te voren niet verteld dat ik 's avonds tot laat door moest werken, tot na middernacht. En de stijve muzikanten bleken wel van taart en wijn te houden, dus die gingen nog wel even door. Zo wilden een man met mij en Jorieke op de foto om zijn vriendin thuis jaloers te maken en leken de musici ook 'los te kunnen gaan'.

Zelf vond ik het erg leuk om lekker hapjes uit te kunnen delen aan iedereen, en de hele avond rond te lopen met dienbladen en flessen wijn (ongelofelijk met het idee dat ik voor Méridon nog nauwelijks een fles wijn open kon maken ). Nu kon ik mooi leuke vragen stellen aan de muzikanten die opeens een stuk relaxter waren dan anders, zo lukte het mij een man James Bond poses te laten aannemen voor de foto. Erg leuk was dat de muzikanten zich flink hadden uitgesloofd met hun kleding, en allemaal strak in het pak of in jurk verschenen. Mijn voorstel voor het reality-programma met deze groep musici werd goed ontvangen door de dirigent, nadat ik hem had voorgesteld wat er zou gebeuren als je deze mensen met elkaar liet aanspoelen op een onbewoond eiland. Normaal gesproken waren de deelnemers van reality-programma's mensen die conflicten opzochten en aandacht opeisten zo meende de dirigent. Het grote verschil met deze groep musici was, zo meende hij dat ze conflicten uit de weg gingen en alles op een nette manier zouden afhandelen. Overtuigd was ik niet, want erg makkelijk in de omgang vond ik de groep niet, af en toe kreeg ik zelfs wat het gevoel dat er op ons neer gekeken werd door enkelen omdat we maar personeel waren. Natuurlijk waren er ook leuke mensen, zo regelen we een jonge zanger die ons mee hielp met de enorme afwas en ondertussen aria's zong, geweldig was dat.

Helaas was er een leuke verassing, de volgende ochtend na het concert moesten we om 7 uur 's ochtends al beginnen met werken om de enorme rotzooi die de gasten in de zalen hadden gemaakt die nacht op te ruimen (overal wijn en champagne, gebroken glazen, enorme hoeveelheden taart enz). Helemaal niet leuk, zeker niet omdat Leah en Femke de dag van het concert vrij hadden en helemaal niets wisten over het vroege opstaan. Dat betekende dus dat ik om half 7 's ochtends vrolijk de rest wakker moest maken. En het zou een lange dag gaan worden, 's middags arriveerde er weer een nieuwe groep en in de tussen tijd moesten alle bedden opnieuw worden opgemaakt, het kasteel moest worden schoongemaakt en we moesten de borrel en het eten voor de gasten voorbereiden. Jammer genoeg waren er een aantal muzikanten aan het klagen, zo was er een vrouw die op haar kamer een briefje had achtergelaten met daarop 'zie spinnenweb', waarop een ander briefje in een spinnenweb had achtergelaten. Nogal zielig natuurlijk, en ook niet motiverend als je lange dagen maakt van 8 uur 's ochtends tot soms na 23:00 's avonds (wel met enkele uren pauze 's middags gelukkig), ook hadden we nog nooit zo weinig fooi gekregen als met de groep musici.

Iedereen zat er na die lange dag flink doorheen, maar gelukkig bleek de nieuwe groep: 'Paris expo', een groep voornamelijk 65+'ers die culturele excursies maakten in Parijs erg leuk. Al meteen bij binnenkomst kreeg ik al een enorm oma en opa gevoel. Dit waren allemaal mensen die met pensioen waren en gewoon gezellig een paar dagen er tussen uit gingen, en niet moeilijk deden. Het kasteel heb ik nog nooit zo schoon gezien, en dat was een groot contrast met de musici die vaak een zooi achterlieten in de kamers. Aan het eind van hun verblijf heb ik de groep dan ook namens het personeel hartelijk bedankt voor de hartelijkheid van iedereen. De meeste mensen waren hier al vele keren geweest op het kasteel, sommigen waren zelfs twintig jaar geleden voor het eerst geweest en kwamen jaarlijks terug. De oudste deelnemer was een man van 89, en het was prachtig om te zien dat iemand van die leeftijd zo intens kon genieten van een paar dagen er tussen uit. Al was ik soms wel bang dat er hier iemand zou vallen, of dat ik een lijk zou vinden in het kasteel omdat sommige mensen wel erg broos waren.

Veel gasten behandelden ons als hun kleingeld, zo kregen we veel fooi maar waaren ze vooral ook erg geïnteresseerd in ons, in wie we waren en wat we deden. Opvallend was dat veel van de gasten vroeger zelf als au pair hadden gewerkt in Engeland en Frankrijk en dat ze het leuk vonden dat wij ook een tijdje in het buitenland werkten. Ik heb bijvoorbeeld ook leuk gepraat met een vrouw die sociologie had gestudeerd, en nu inmiddels 75 was, dan komen er vaak interessante verhalen aan tafel los. Maar de gasten deden echt ons best voor ons, na één dag wisten veel mensen al mijn naam en dat geeft een heel warm gevoel en dan ben ik meteen veel gemotiveerder om te werken. Na een paar dagen vetrokken de gasten weer terug naar Nederland, met uitzondering van één vrouw die hier nog een dag ziek in bed heeft gelegen en die we kopjes thee op bed brachten.

En toen brak onze mini-vakantie aan, heerlijk om lekker in alle zalen van het kasteel te kunnen rondhangen nu er geen gasten zijn. 's Avonds kijken we films of zitten we te laptoppen voor de openhaard. Ook is het leuk om zelf te kunnen koken, zeker met drie vegetariërs hier en een enorme keuken met een gigantisch assortiment aan specerijen en voedsel. Ook heb ik de afgelopen dagen heerlijk tofu en vegetarische burgers gegeten, daar had ik van te voren niet bij stil gestaan dat ik die zou gaan missen. Het lekkerste eten vind ik momenteel vooral simpel eten, gewoon pasta met tomatensaus, want op de langer termijn gaan vier-gangendiners je tegenstaan en besef je dat simpel, gezond eten gewoon het lekkerst is. Inmiddels is de koelkast al aardig aan het leegraken, en is een deel van het fruit beschimmelt, maar we moeten het er nog een paar dagen mee volhouden want dinsdag komt de volgende groep.

Ook is er nu meer tijd om leuke dingen te doen, lekker uitslapen maar ook veel naar Parijs gedaan. Laatst ben ik met Jorieke naar een internationale kerk geweest in Parijs, zelf ben ik niet gelovig, Jorieke wel, maar het leek me wel eens leuk om zoiets een keer mee te maken. The Hillsong-church is afkomstig uit Australië en heeft zich succesvol gevestigd in meerdere grote steden over heel de wereld verspreid. De kerkdienst vond plaats midden in Parijs en was zowel Frans als Engels gesproken. Bij aankomst bleek de rode loper uitgerold en werd er meteen drinken voor ons in geschonken. Ook kwamen er meteen enthousiaste vrolijke mensen op ons af om ons een warm welkom te heten. Ik vond het wel een bijzondere ervaring, er hing een internationale sfeer in de kerk met vele nationaliteiten en iedereen was hip gekleed en enorm enthousiast. Wat mij betreft was het soms allemaal een beetje té, de kerkdienst had soms meer weg van een popconcert, mensen in de zaal gingen helemaal los op de muziek en gingen bidden met grote handgebaren. Christen zijn had hier soms iets weg van de tellsell-reclame, met een dominee met net té witte tanden. Maar de essentie draaide om hoop, er was altijd hoop vanwege het geloof en om eerlijk te zijn kwam ik ook positief en vrolijk naar buiten, deels ook door de vrolijke liedjes maar vooral van de positieve energie van deze mensen bij elkaar. Zelf kan ik me wel voorstellen dat mensen in moeilijke tijden steun vinden bij geloof en dat is mooi om te zien, het kan mensen echt steun geven. Voorlopig ben ik niet van plan om nog eens naar een dienst te gaan, maar wie weet ga ik in Nederland eens een keer een dienst bijwonen om te zien wat ik er van vindt.

Verder heb ik Parijs de Marais ontdekt, dit is de Joodse wijk, waarbij traditoneel Joodse cultuur en hippe winkels elkaar afwisselen. Zelf ben ik nu al helemaal fan van het Joodse eten, voor een broodje falafal moet je vaak wel een kwartier in de wachtrij staan maar dan krijg je ook de beste falafal van de stad en dat is pas heerlijk vegetarisch eten. Ook is de Joodse bakker geweldig, met allemaal apparte broodjes en gebakkjes waarmee ik graag experimeteer. Vorige week was het weer prachtig, en kon ik zelfs zonder jas op een bankje aan het 'place de Vosges' in de Marais mijn joodse gebakje opeten. Verder lopen er ook echt traditioneel Joods geklede mensen rond en ik moet bekennen dat ik dat straatbeeld niet ken, in deze buurt leeft het orthodox jodendom nog echt. Ook vind je in de Marais een aantal geweldige tweedehandswinkels, waar ik laatst voor 5 euro een geweldige trui heb gekocht. Verder vind je er ook hele hippe winkels maar die zijn dan ook wat boven mijn budget. In de Marais heb ik daarnaast het Joods historisch museum bezocht, en ook het fotografiemuseum. Dit laatste museum was wat chaotisch ingericht maar had wel een aantal bijzondere foto's in haar bezit, zoals de allerleerste foto ooit gemaakt (zo ver bekend).

Helaas was het weer deze week minder mooi en dan is de RER-halte toch nog best ver lopen. Gelukkig worden we steeds handiger met liften, en dat doen we vaak met z'n 4'en of met z'n 2 en. Het valt me op hoe aardig mensen vaak zijn, het komt vaak voor dat mensen een eind omrijden om ons naar het kasteel te brengen zodat we niet meer helemaal de heuvel op moeten, al is het voor hen een stukje om. Je hebt bovendien vaak leuke gesprekken, mensen vinden het leuk om gezelschap te hebben en een praatje te maken, en in deze omgeving zijn de mensen prettig en heb ik alleen nog maar goede liftervaringen, al lift ik niet alleen. Gisteren zijn we naar de grote Supermarché 10 km verderop gelift waar we wel twee uur zijn blijven hangen, omdat er gewoon zo veel van alles was, ik niet kon kiezen en we lang bleven zoeken naar vegetarische spullen.

Deze week waren we door onze Franse lerares uitgenodigd bij haar thuis om crepes te komen bakken. Erg gezellig, ze woonde in een knus huis hier in een dorp en de taalles was vooral gezellig kletsen en aan tafel zitten. Ook hebben we hier vrijdagavond Sinterklaas gevierd, (wel wat vroeg zo zal je denken, maar Sint komt natuurlijk eerst naar Frankrijk en dan pas naar Nederland). Ook was dit de laatste avond van Clemente, een Braziliaan van 29 die hier ook vrijwilliger was en nu naar Portugal geëmigreerd is samen met zijn vriendin en kind. Nu zijn we dus alleen nog maar met vrouwen en dat is wennen. Zelf ben ik toch minder feministisch dan ik dacht, want ik vind het heerlijk dat een man het hout hakt en de open haard aanmaakt (nu zitten wij dus maar met de openhaard te prutsen). Clemente is eerder vertrokken omdat de baas niet helemaal tevreden was over zijn werkhouding, maar zelf vind ik het wel jammer dat hij weg is, we zijn nog maar met vier vrijwilligers over, en dan wordt het werk zwaarder en het voelt ook leger. Maar ook mis ik Clemente wel als persoon, want hij was erg gezellig en aanwezig. Sinterklaas was een succes, met al het uit Nederland meegebrachte snoepgoed en leuke surprises en gedichten. Zelf was ik erg blij met mijn surprise, namelijk 'Robin' de robot van Bassie en Adriaan, omdat ik natuurlijk een fan ben ;).

Wel moest ik vrijdag nog een dag in de tuin werken en klusjes om en rond het huis doen. Het hoofd van de huishouding, Clement zag dit voornamelijk uit bezigheidstherapie zo leek want ik werd met de meest onzinnige klusjes opgezadelt, als dennennaalden opvegen, gras tussen de tegels weg halen en de trap stoffen. Clement is zelf 21 en ik heb geen idee waarom hij deze baan wil hebben, hij kijkt alleen maar toe naar wat wij doen en controleert ons constant. Veder spreekt hij nauwelijks Engels en praat hij nogal onduidelijk, heeft hij een irritant lachje en vind ik hem hier weinig toevoegen. Voor de rest vermaak ik me hier momenteel prima, we maken met de vrijwilligers gekke semi-journalistieke filmpjes de hele dag door en kunnen doen waar we zin in hebben. Maar het zal zo wel weer wennen worden als de gasten weer arriveren en het flink aanpakken wordt met een klein team vrijwillgers.