Heh, heh, gelukkig heb ik gister weer een dagje vrij gehad en heb ik goed kunnen uitrusten en bijslapen. De afgelopen week was het hier enorm druk. Momenteel zijn alle kamers bezet en staat er zelfs een caravan op het terrein om alle gasten in kwijt te kunnen. Op dit moment is hier een grote groep musici die de klassieke Franse barokmuziek bespelen. De muzikanten zijn afkomstig uit de Verenigde Staten, Frankrijk en Nederland, en je hoort hier daarom ook alle talen door elkaar en alle mensen zijn enorm gepassioneerd met muziek bezig. Ook onder het werk hoor je hier de hele dag door muziek, zo zijn er geregeld zangers hun aria's aan het zingen op de bankjes in de tuin en op de kasteeltrappen. Morgen is hier een groots concert in de grote zaal van het kasteel waarbij er ook publiek komt kijken uit het dorp en vanuit de regio, als er nog plaats is hoop ik er morgen nog wat van mee te krijgen.

Maar voor de rest vind ik een aantal musici niet bepaald sympathiek. Er wordt kritiek geuit dat de vrijwilligers niet gastvrij genoeg zijn, dat er een kuil in hun matras zit, dat het brood niet snel genoeg wordt bijgevuld bij het eten en dat er 's nachts te veel lawaai is, waarbij dan vanzelfsprekend wordt aangenomen dat de vrijwilligers daar de oorzaak van zijn. Niet bepaald leuk om te horen als je om half 8 met werken begint en pas klaar bent na 23:00 (gelukkig wel met een paar uur pauze 's middags). Aan tafel zijn de mensen ook weinig geïnteresseerd in de vrijwilligers en gaat het vooral over muziek en hun partituur. Het eerste wat er hier aan je gevraagd wordt is wat je gestudeerd hebt, een vrijwilliger hier heeft een mbo opleiding en je ziet die mensen dan echt kijken, dat zoiets bestaat. Ik vertelde aan een vrouw dat ik in Nijmegen heb gestudeerd, en ze reageerde meteen met 'hoe kom je er in vredesnaam bij om in dat katholieke bolwerk te gaan studeren, vreselijk, ik moet er niet aan denken'. Natuurlijk blijft een goede gastvrouw altijd netjes en heb ik haar vriendelijk uitgelegd dat ik dat wel erg bekrompen vond. Ook vertelde ik een vrouw dat ik op het Antoniuscollege heb gezeten, en ze vroeg meteen waarom ik niet naar het gymnasium ben gegaan (ipv van naar die Marokkanen-school zo zag je haar denken). Je merkt echt dat je hier op het kasteel met veel witte, elitaire mensen bij elkaar ziet, 'alleen maar nette mensen' zou je kunnen zeggen. Hoewel ik de muziek leuk vind merk ik dat ik het ook een ontzettend stijve bedoeling vind, en sta ik versteld van de bekrompenheid van sommige mensen. Dan bedenk ik me altijd scenario's van: 'wat als we die mensen gezellig bij elkaar op een onbewoond eiland zetten, wie zijn ze zonder hun eigen kleine wereldje'? Dat belooft gouden kijkcijfers voor de reality-tv denk ik zelf.

De diversiteit aan groepen mensen is hier groot en dat zet me vaak aan het denken. Zo zijn hier af en toe de zogenaamde 'zweefgroepen', Franse cursisten die een weekend tot rust willen komen met spirituele activiteiten. Voor ons is dat altijd een gedoe, want die mensen stellen de nodige eisen. Zo willen ze grote hoeveelheden kussens en matrassen in de zalen hebben liggen om te mediteren en aan yoga te kunnen doen, en dan moet ik als vrijwilliger grote hoeveelheden kussens de trap op en afslepen. Ook wil de 'zweefgroep' pas om 21:00 eten, en dat betekent voor mij pas na 23:00 klaar zijn met werken. Verder eten ze de hele dag door salade en ligt er overal kruidenthee in het kasteel. Daarnaast sta ik soms te kijken van hun avondlijke rituelen, zo waren ze afgelopen zaterdag nog tot diep aan de nacht aan het dansen in de grote zaal, waarbij ze met hun buiken tegen elkaar botsten. Ook werd er in de tuin een kampvuur gemaakt waaromheen ze geblinkdoekt spelletjes met elkaar speelden, even weer wat anders voor mensen boven de veertig.

Verder is hier ook een groep geweest met Nederlandse echtparen om een cursus 'pensioen in zicht' te volgen, voor mij nog een geheel onbekend verschijnsel maar dat heeft er waarschijnlijk ook mee te maken dat ik nog lang niet tot de pensioen gerechtigde leeftijd behoor. In eerste instantie leek het idee me wel wat onzinnig, een week lang leren hoe je met pensioen moet gaan, kun je dat nu het beste leren in een cursus? Toch ben ik hier echter wat van teruggekomen, zoals de organisator uitlegde bij de cursus: bevordert de integratie van de aanstaande gepensioneerden in de samenleving en kan leiden tot nieuwe vormen van maatschappelijke betrokkenheid. Bij pensioenleeftijd denk je al snel aan 65 jaar, maar dit hoeft lang niet vanzelfsprekend te zijn. Een deelnemer van de betreffende week was brandweerman en dan kun je al op je 55e met pensioen. Ook krijgen mensen te maken met onstlag, ziekte of ze gaan met de VUT. En in de praktijk blijkt het dan nog helemaal niet gemakkelijk om je leven opnieuw in te richten zonder werk en hebben veel mensen behoefte aan advies, vandaar de opkomst van dit soort cursussen, en een begin van een nieuwe generatie ouderen.

Zelf vond ik het leuk om de groep mee te maken, ik kon het goed vinden met de trainer van de groep, die ook trainingen gaf aan bijv verslaafden, het leuke van trainers is dat ze veel verschillende mensen tegenkomen tijdens hun werk en daarom ook veel mensenkennis hebben. Eigenlijk doe ik hier op kasteel het omgekeerde van reizen, in plaats van dat ik nieuwe plekken en mensen opzoek, komen de mensen naar mij toe, en hoef ik er alleen maar op af te stappen. In dat opzicht is het ideaal als je niet helemaal weet wat je verder wilt, de gasten die hier komen volgen trainingen en cursussen, en dat trekt een ander publiek aan dan bijvoorbeeld een commercieel hotel. Het publiek is over het algemeen dus wit, hoogopgeleid en ook wat ouder (ook natuurlijk omdat ik buiten de vakanties om werk). Het zou wel leuk zijn om wat meer jongeren (mensen onder de 40) tegen te komen, want er is hier al genoeg grijs haar. Maar er komen hier ook mensen die ik in het dagelijks leven niet direct tegenkomt, zoals een psychiater, een dirigent maar ook bijvoorbeeld een brandweerman en dat vindt ik wel interessant.

Gelukkig mag ik wel bezoek laten langskomen, op de momenten dat het werk het toe laat. Vanwege de herfstvakantie in Nederland kon Daniël deze week vier dagen langsgekomen. Ik heb hem opgehaalt bij de RER-halte in St-Rémy de Chevreuse en we hebben toen met bagage van de RER-halte in drie kwartier naar het kasteel gelopen in het donker, zonder zaklamp en een enorme heuvel op. Rondom het kasteel is er alleen maar bos en zijn er geen lantarenpalen langs de weg, en dan zie je dus zo goed als niets. Maar ondanks regen en het donkere bos is dat natuurlijk ook weer avontuurlijk en samen waren we niet bang. Op mijn vrije dag ben ik samen met Daniël naar Parijs gegaan, heerlijk lopen in de Jardin du Luxumbourg, en verder musea in, zo hebben we het Louvre en het centre Pompidou bezocht. Het centre Pompidou heeft waanzinnige abstracte kunst, het gebouw ziet er geweldig uit, en vanaf het dak heb je een geweldig uitzicht op Parijs. Er waren binnenin tentoonstellingen over surrealisme in de foto en film, een tentoonstelling over Soulage (een Franse kunstenaar die alleen maar zwarte lijnen schildert), en een grote collectie feministische kunst waar niets gek, radicaal, absurd of expressief genoeg was. Zo was er bijvoorbeeld een filmpje van mensen die eerst in de lijm gingen rollen en daarna door papieren slierten, en een meisje dat ging douchen met een levende kip om haar arm. Daarna aten we een crepe (waarbij de verkoper nogal wat grand marnier zonder te vragen in het beslag had gedaan) en gingen vervolgens naar het Louvre. Die 'Mona Lisa' wilde ik natuurlijk weleens in het echt zien, ik vreesde echter een enorme wachtrij en wachttijd. Maar dit leek mee te vallen, binnen een kwartier nadat we het museum binnenkwamen hadden we haar al gevonden, het is daarbij ook prettig dat alle musea voor jongeren onder de 26 gratis zijn. Voor de rest hebben we gewoon rondgedwaalt, en het was leuk om allemaal bekende tekeningen in het geschiedenisboek eens in het echt te zien.

De andere dagen had ik helaas weinig tijd voor Daniël want ik moest gewoon doorwerken, maar volgens mij heeft hij zich prima kunnen vermaken. Want je kunt vanaf hier ook prima in je eentje een dag naar Parijs, en de omgeving is hier ook prachtig, de bossen beginnen te verkleuren, het wordt herfst. Ook om en rond het kasteel is er altijd wel wat te doen en er lopen hier natuurlijk altijd van allerlei mensen rond. Maar ik heb het erg leuk gevonden dat mijn broer langskwam, dat hij meehielp met de afwas en om even mijn leventje te kunnen laten zien, want het is nooit helemaal uit te leggen digitaal.

Voor de rest heb ik hier twee keer per week Franse les, en dat voelt niet bepaald schools, de docente wil dat we het liefst toneel spelen. En ze nam ons gister mee naar een cafeetje in Chevreuse om daar gezellig wat te drinken. Chevreuse vind ik een gezellig dorpje, het is een beetje vergelijkbaar met het Nederlandse Gooi. Hier heeft de welvarende Parijsenaar een extra huis om tot rust te komen in de landelijke omgeving. Maar je bent ook binnen drie kwartier met de RER weer in Parijs, dat maakt de ligging ideaal en de huizenprijzen hier in de omgeving niet goedkoop. In Chevreuse zitten verder een aantal leuke restaurantjes, winkeltjes en ateliers en het voelt levendig en veilig aan.

Voor de rest blijft hier af en toe tijd over voor gekte, en hiervan dus het resultaat! Bekijk even dit zelf gemaakte filmpje ;)
http://www.youtube.com/watch?v=QW36lJF_IMA&feature=player_profilepage