Op maandag 3 oktober vertrok ik vanaf Rotterdam naar Chevreuse per bus. Half wakker, half slapend kon ik rustig wennen aan het publiek dat ook vertrok naar het kasteel, deelnemers van een studiereis met als thema sociale woningbouw, met een gemiddelde leeftijd van ongeveer 60 jaar. Onderweg maakte de bus een stop in België waar we een voormalig mijnwerkersdorp bezochten met rondleiding en waar gelegenheid bestond om een museum over moderne kunst te bezoeken.

Zelf was ik blij dat ik met de bus mee kon vanwege mijn vele bagage, 2 koffers vol en een fiets. Aan het einde van de middag arriveerde ik vervolgens op de plek van bestemming, Méridon, een kasteel gelegen in het dorpje Chevreuse in een landelijke omgeving niet ver van Parijs. Het kasteel zag er meteen geweldig uit, net als in een sprookje :). En de omgeving maakt het plaatje helemaal af, heuvels, bossen en velden, het voelt meteen aan als vakantie. 's Avonds kon ik meteen aanschuiven aan het dagelijkse vier-gangen diner, wat toch wel een uitkomst is als je student zijn gewend bent. Aangekomen op zolder waar de vrijwilligers verblijven bleek ik zelfs 2 kamers te krijgen, wat voor mij toch ongekende luxe is. Met mij erbij zijn er in totaal 6 Nederlandse vrijwilligers en de staf is half Frans, half Nederlands. De eerste indruk van het kasteel is goed, en de andere vrijwilligers lijken me aardig. Het is opvallend dat het allemaal mensen zijn die net als ik even een 'break' genomen hebben, niemand van ons weet nog wat hij of zij binnen 6 maanden gaat doen. Veel van de vrijwilligers willen/hebben gereist, zijn vastgelopen of klaar met hun studie, hun relatie ging uit, of ze hebben totaal geen idee van wat ze willen. Eén jongens is zelfs aan het overwegen om te gaan emigreren naar Portugal. Verder is de helft van de vrijwilligers vegetariër en houden de meesten van fotografie (ik vind dat soort feitjes altijd interessant :P). Zelf vind ik het best fijn om even uit Nederland weg te zijn en helemaal iets anders te doen, al is het ook wel wennen.

Het is hier namelijk geen vakantie (wel af en toe), maar ook hard werken. Ik ben nu bezig met mijn vierde werkdag en moet over een half uurtje weer verder met werken. Ik leer hier dingen waarvan ik niet had verwacht dat ik die nog eens zou doen, ik vond mezelf nooit zo geschikt voor de horeca, maar nu leer ik eten serveren aan gasten, (dus ook met meerdere borden tegelijk lopen..). Daarnaast leer ik kamers in orde maken voor gasten, bedden opmaken, de enorme afwas doen en van allerlei andere klusjes doen. Hopelijk verbeterd mijn kennis van wijn en Franse kaas enigszins, die is nu iig nog bijzonder laag. Verder staan ook houthakken en bomen snoeien nog op het programma, dus dat wordt nog wat... Het werk gaat wel de hele dag door, het begint bij het ontbijt, en dan 's ochtends klusjes doen en opruimen, 's middags heb ik vrij, maar 's avonds moet ik weer aan de slag. De eerste dag heb ik 's middags geslapen omdat ik zo moe was, ik ben gewend om te werken met mijn hoofd maar niet met mijn handen, en dan merk je dat je dat niet gewend bent.

Verder blijft het hier natuurlijk ook wel een speeltuin, er is genoeg tijd om gek te doen met de vrijwilligers onderling, 's middags kijken we films, en onder de afwas staat er keiharde muziek aan. Ik voel me hier ook wel een klein meisje in een groot kasteel, je wordt wakker en kijkt uit het raam uit over de kasteeltuin....tjah:P. Het kasteel heeft ook allerlei verborgen trappetjes en zoldertjes, de vloer kraakt en er zijn overal kleine raampjes, er is een behoorlijk tuin met beelden, dit is toch wel een beetje mijn ideaal van toen ik klein was.

Ook is het leuk dat je veel verschillende mensen ontmoet op Méridon, omdat de cursussen vrij inhoudelijk zijn trekt dit een alternatiever publiek en dat is interessant. Nu zitten er bijvoorbeeld veel architecten maar ook veel mensen die sociaal bewogen zijn. Zo is er momenteel een man in het kasteel die van zijn eigen huis in Rotterdam Spangen een inloophuis heeft gemaakt voor jongeren. Hij vertelde me dat hij dagelijks zo'n 140(!) Turkse en Marrokkaanse jongeren over de vloer heeft. Hij geeft ze zoals hij dat zelf aangeeft een alternatief voor de straat en geeft daarnaast hulpverlening, en dat allemaal op vrijwillige basis, want zelf leeft hij al jaren van een uitkering.
Verder bezocht ik een tentoonstelling met een journaliste die hier momenteel op het kasteel verblijft, ze wist veel van de foto's en schilderijen, en had bijv. Rineke Dijkstra (een fotografe waar ik groot fan van ben) ook ontmoet. Gelukkig is de sfeer op het kasteel hier informeel genoeg om aan tafel leuk te kunnen discussiëren met de gasten en het geeft me ook weer nieuwe ideeën en inspiratie.

Ik laat nu pas wat van me horen omdat het er eerder niet van gekomen is, de eerste dagen was ik hier erg moe, van alle nieuwe indrukken, de onregelmatige werktijden en van het fysieke werk wat ik niet gewend ben. Ook is het irritant dat je veel dingen nog niet weet en echt alles aan iedereen moet vragen, waar staat dit, waar ligt dat enz.. Je komt bovendien in een team te werken met mensen die elkaar al een tijdje kennen, dus echt overal ben je nieuw. De eerste dagen viel ik dan ook na de lunch in mijn vrije uurtjes als een blok in slaap. Nu is het woensdag en ben ik inmiddels wel een beetje gewend maar ik heb geen idee hoe ik dit over een paar maanden vindt, maar dat zullen we wel zien:). Af en toe voelt het hier echt 'in the middle of nowhere', het kasteel ligt buitenaf, en al snel wordt het hier een wereldje op zich. Ik ben nu aan het afkicken van youtube, nieuws volgen en eindeloos mijn mail controleren, want daar kom ik nog nauwelijks aan toe. Gelukkig heb ik morgen vrij om met de vrijwilligers naar Parijs te gaan, dus dan zie ik weer eens wat van de bewoonde wereld :P en kan ik iedereen hier wat beter leren kennen.

Geen idee hoe avontuurlijk het hier gaat worden, tot zover vandaag.

Liefs, Susan