De tijd vliegt hier voorbij, en voor mij lijkt een week geleden al heel ver weg. De vorige groep is zondag vertrokken en we zijn hier dus weer lekker home alone :), en dat zijn voor mij de momenten dat ik mijn mail en weblog kan bijwerken. Ik kijk weer terug op een drukke week waarbij ik veel interessante mensen heb ontmoet. Vorige week maandag had ik lekker vrij en ben ik nog even fijn naar Parijs gegaan om nog even weg te kunnen van het kasteel. Je zit hier natuurlijk dag en nacht met dezelfde mensen bij elkaar, dat geeft een veilig en vertrouwd gevoel en ik kan ook genieten van de gezelligheid. Maar het kasteel blijft een eilandje, en het voelt goed om hier af en toe een dag helemaal weg te zijn en te zien dat er ook nog wat anders gebeurt in de wereld. Ik kijk hier eigenlijk geen tv, al probeer ik het nieuws wel te blijven volgen via internet, maar om eerlijk te zijn mis ik de rest van de televisie helemaal niet.

Vorige week maandag besloot ik met Femke de toerist uit te hangen en een dagje naar Mon Martre te gaan, het was gelukkig vrij rustig (waarschijnlijk doordat het maandag was, buiten het seizoen en met wat regen). Ja ik durf straks niet thuis te komen om te vertellen dat ik de headlines van Parijs gemist heb, eerlijk gezegd heb ik de Eifeltoren nog steeds niet van dichtbij gezien. Ik wilde in eerste instantie juist wat anders van de stad zien dan de meest touristische routes, want ja iedereen heeft immers al een foto van de Eifeltoren liggen en ik wilde weer vooral niet mainstream doen :P. Dus bezochten we even snel de Sacré-Coeur en liepen we langs alle schildertjes en toeristische winkels, en om eerlijk te zeggen vond ik het best leuk om even toerist te zijn, waarbij ik ook nog een een dienblad van Banania (chocolademelk uit Frankrijk welke voor mij nu al cultstatus heeft) heb gekocht. Femke wilde voor ze naar Nederland zou vertrekken naar de Moulin-Rouge, want als je die immers gezien hebt, heb je Parijs gezien volgens haar. Moulin Rouge bleek erg klein te zijn en het goedkoopste kaartje naar binnen was helaas minstens 85 euro of zoiets. Opvallend vond ik dat er met name net geklede vrouwen en mannen van middelbare leeftijd voor de ingang stonden te wachten (wat zo'n film niet voor mooie effecten kan toevoegen aan de realiteit). Mijn doel van het bezoek aan Mon Martre was om het café: 'Les deux Moulins' te bezoeken, of te wel het café uit de film van Amélie Poulain. Dit café bleek een straat verderop van Moulin Rouge te liggen en er inderdaad net zo uit te zien als in de film. Natuurlijk wilde ik een authentieke Amélie creme-brulee proberen, en met mijn dessertlepel het karamellaagje kapot slaan. Gelukkig bleek het café minder toeristisch te zijn dan ik van te voren had verwacht en was het lekker rustig. Mon Martre heeft trouwens ook mooie rustige straatjes zonder toeristen als je maar iets van de toeristenwinkels afwijkt, dan is het er groen en iddylisch. Voldaan nam ik met Femke de metro naar Lafayette, waar we samen met Jorieke het gigantisch luxe warenhuis bezochten. Het uitzicht vanaf het dak van Lafayette is geweldig met uitzicht op heel Parijs en daarnaast heeft het gebouw een prachtige koepel en stond er een enorme kerstboom.

Op dinsdag arriveerde de volgende groep genaamd: 'Parijs Banlieu', een groep mensen die een aantal dagen de Parijse Banlieus zouden gaan bezoeken. Wij als vrijwilligers hier waren blij toen we de gasten uit de bus zagen stappen. Na een maand voornamelijk gasten boven de 60, of iig boven de 40 zaten er opeens mensen van in de twintig tussen, dus dat beloofde veel. Het leuke aan het gezelschap vond ik de grote diversiteit aan mensen en achtergronden, zo waren er aantal jonge promovendi sociologie en criminologie, mensen die direct met jongeren werkten in achterbuurten in Nederland, een architect en een Marokkaanse man die in de Amsterdamse gemeenteraad zit. Veel gasten hadden in hun werk direct te maken met achterstandsbuurten en wilden deze in het echt bekijken, vaak naar aanleiding van de rellen in de Parijse banlieus die een aantal jaren terug veel media-aandacht kregen. Aan tafel werden 's avonds steeds pittige discussies gevoerd, met name over de multiculturele samenleving. Zelf heb ik leuke gesprekken kunnen voeren en ook een aantal contacten gelegd, veel mensen werkten in de culturele sector of bij maatschappelijke of politieke organisaties en dat was voor mij erg interessant om me te kunnen oriënteren. Ook zijn een aantal vrijwilligers hier christelijk en dan werden er pittige discussies gevoerd over de overeenkomsten en de verschillen tussen de Koran en de Bijbel. Voor mij was dat niet te volgen want de discussies waren erg specifiek en ik ken alleen de wat algemenere strekkingen van beide boeken. Maar het bracht hier wel discussie los bij mensen die elkaar in het normale leven niet zouden tegenkomen en dat maakte het voor mij wel interessant. Ook was het interessant om met de promovendi te praten over hun scriptie, ik heb hier geleerd dat immigranten in Frankrijk anders denken dan Nederlandse migranten. Als je een Nederlander vraagt wie hij is, dan zal hij of zij antwoorden met, Christen, Moslim, Marokkaan of Turk. Veel immigranten uit Nederland identificeren zich met het land van herkomst en voelen zich ook echt buitenlander. Als je daarentegen in Frankrijk een jongere aanspreekt in de banlieu zal hij meteen zeggen dat hij Frans is, en pas na vijf minuten doorvragen geeft hij aan dat zijn ouders uit bijvoorbeeld Algerije komen. Jongeren ervaren het vragen naar hun achtergrond al snel als een belediging, ze voelen zich Frans en willen voor Frans worden aangezien. De rellen in de banlieus van Parijs draaiden met name om de werkloosheid bij jongeren en de slechte socio-economische omstandigheden. Het grote verschil zit hem hier dus in het gevoel van identiteit, in Frankrijk is er een sterke Franse nationaliteit aanwezig waar vrijwel iedere inwoner zich mee identificeerd en dit nationalistisch gevoel ontbreekt bij veel Nederlanders.


De werkdagen waren helaas wel pittig, en ik heb dan ook meerdere dagen meer dan 12 uur moeten werken en het is niet bepaald leuk als je om 23:00 's avonds klaar bent en dan hoort dat je de volgende ochtend om 6:45 weer moet beginnen met werken. En toen ik de volgende ochtend weer in de keuken kwam bleek dat Clement zich had verslapen en dat er geen brood in huis was, waarop ik als vrijwilliger natuurlijk werd aangekeken en bovendien voor niets vroeg was opgestaan. Wat ik hier met name geleerd heb is omgaan met conflicten, sacherijnig zijn (als er reden voor is) en hoe belangrijk communicatie is. De communicatie verloopt hier helaas nog weleens stroef, met name omdat Clement onduidelijk Frans praat en geen Nederlands of Engels begrijpt (hij begrijpt zelfs: 'how are you?' nog niet). Verder praat hij normaal gesproken alleen maar tegen Leah, en krijg ik de boodschappen indirect wat tot irritaties lijdt. Ook de lange dagen zorgen ervoor dat het hier soms afzien is, dan heeft iedereen hier slaaptekort, dagen van 12 uur zijn gewoon te lang en waren me van te voren ook niet verteld in het sollicitatiegesprek. Maar aan de andere kant merk ik hier ook dat ik toch het nodige aankan, zo ben ik al sterker geworden in mijn armen van het werk, en kan ik me toch redden ondanks het harde en vervelende werk.

Met de gasten was het wel gezellig en ik besloot ondanks de werkdruk gewoon een aantal avonden laat naar bed te gaan om gezellig te kunnen kletsen. Jorieke kan goed muziek maken en al snel zat zij hier met een aantal gasten te zingen met begeleiding van piano en gitaar, en lag ik languit te luisteren liggend in de kussens van de grote zaal. Een gast hier stond hier trouwens geweldig los te gaan met zijn 12 verschillende mondharmonica's. Een geweldige actie was dat Jorieke, twee gasten en ik besloten 's nachts verstoppertje te gaan spelen hier in het kasteel op de begane grond met alle lichten uit. Toen zaten we opeens met twee mannen van 36 en 58 (we hadden ze 28 en 40 geschat :P) verstoppertje te spelen, geweldig want in het kasteel liggen bergen kussens en zijn er overal gordijnen. Na een aantal nachten doorhalen met slaap zat ik dan ook bijna slapend in mijn Franse les, waarbij we gedichten lazen van Jack Prévert. Toen ik zaterdag vrij was kon ik gelukkig de nodige slaap inhalen en heb ik zelfs de hele ochtend en middag doorgeslapen.

Inmiddels was er een nieuwe groep Franse gasten gearriveerd die een cursus 'intimiteit in je relatie' kwamen volgen. De organisatoren waren Joods en er zaten dan ook een aantal keppeltjes in de eetzaal. De begeleiders organiseerden cursussen in zowel Frankrijk, Duitsland, de VS en Israël. De deelnemers waren allemaal erg aardige stelletjes die het steeds beter met elkaar leerden vinden. Geweldig vond ik het dat de stellen elkaar op een bijzondere manier moesten verrassen, en dat brengt een hoop fantasie los bij mensen boven de 40. Zo stonden er een aantal te zingen en te schreeuwen in de kasteeltuin. Verder werd er een spandoek voor het balkon van een kamer gehangen met daarop de tekst: 'Je t'aime' en werden er ontbijtjes op bed gebracht.

De Franse groep vertrok zondag weer en opnieuw waren wij als vrijwilligers weer even 'home alone'. We hebben dinsdag en vandaag twee groepen Franse scholieren uit de banlieu ontvangen. Zij kregen een training omdat ze allemaal klassenvertegenwoordigs waren en de dag draaide dus om medezeggenschap. Het was leuk om de scholieren te ontmoeten en eens wat meer over de banlieus te horen van mensen die er zelf wonen. Het waren veel getalenteerde ambitieuze jongeren die keihard wilden werken om zichzelf hoger op te werken. Ik heb vandaag met een meisje gesproken die als droom had om in de internationale journalistiek te gaan werken voor 'Al Jazeera', ze had het al helemaal uitgedacht om in Quatar te gaan wonen en sprak met haar zusje enkel nog Engels om de taal te leren. Alle deelnemende scholieren waren tussen de 15 en 18 en hadden allemaal andere nationaliteiten, ik heb geloof ik maar één meisje gezien met een witte huidskleur. Ook waren er een aantal meisjes geïnteresseerd in Nederland, in Frankrijk is het dragen van een hoofddoek op scholen verboden en ze hadden gehoord dat dit in Nederland niet zo was en ze vonden het leuk om hierover met mij te discussiëren. Verder sprak ik meerdere jongeren die in politiek of de economische top wilden gaan werken. Al met al was het voor mij erg inspirerend dat deze jongeren uit de banlieu geïnteresseerd in mij waren en vol dromen en ideeën zaten (het gaf me een beetje het Barack Obama gevoel). Ook heb ik weer aardig kunnen oefenen met het converseren in het Frans, en ik moet zeggen dat het me al aardig lukt om een gewoon gesprek te voeren en dat ik inmiddels prima begrijp wat er gezegd wordt.

Voor de rest zijn er dus weer even geen gasten 's avonds en kunnen we gezellig vegetarisch koken. Heerlijk met drie vegetariërs en één bijna-vegetariër. Zo hangen we met halal-pizza rond in de keuken beneden, en zit ik momenteel in een deken gewikkeld op een gammel stoeltje te laptoppen.