31 oktober 2009 48 dag zaterdag

The wedding.

Afgelopen weekend waren we uitgenodigd voor de bruiloft van de Lilongwe water board baas. Voor de kerkdienst en de receptie. Helaas begon de kerkdienst al om 8 uur, die hebben we voorbij laten gaan.

De receptie had een betere tijd 1:30, we hadden een lift geregeld binnen de waterboard, ze zouden ons om 1 uur ophalen. We hadden werkelijk geen idee van wat het in zou houden, op het bedrijf wilde niemand er iets over vertelen.

Om niet direct buiten de boot te vallen wilden we wel op chic, helaas heb ik dat niet bij me. De kok had nog wel wat en beweerde dat ik het paste en mag lenen. De broek was natuurlijk te groot en zijn schoenen een kleine teen te klein, maar het moet maar.

Rond 1 uur stonden we piekfijn voor het hek te wachten op de bus. Oké, natuurlijk is hij te laat. Maar als het dan al goed 20 over is, begin ik me toch weer zorgen te maken. Ik besluit naar de waterboard te lopen 500 meter verderop.

Hier vind ik een driver die op zijn neergeklapte bestuurdersstoel net ligt te genieten van zijn middagdutje, na wat getouwtrek wil hij ons wel brengen. Alleen op dat moment staat het busje voor ons hotel. Snel de auto gecanceled na wat gemopper en terug naar het hotel.

De mede passagiers vroegen ons of ze de rest eerst mochten ophalen, ja hoor, waarom niet we zijn nu toch al te laat. Na wat gebommel naar de diverse wijken hebben we het busje vol geladen met allemaal typisch gezellige dikke Afrikaanse secretaresse dames.

Allen uitgedost in de mooiste traditionele kleren. Hoe chic je je ook kleed, tegen traditionele kleren kan je niet op. We zetten de reis voort in een busje vol Chichewa gekakel.

We komen pas rond 3 uur aan op de receptie, maar volgens mij was iedereen te laat, zelfs het bruidspaar, wantzij stonden ook nog buiten.

Natuurlijk wilden de dames op de eerste rij zitten, hoewel wij de achterste rij allang prima vonden, werden we toch vriendelijk verzocht met ze mee te gaan. Daar zit je dan voor in de zaal, met het gevoel dat iedereen je aankijkt.

Het begint. Het bruidspaar loopt de zaal binnen op het geluid van gospel gezang en voor hun uitgegooide geldbiljetten. Ze namen plaats op een bank dat op het podium staat. Rond de bank zitten de bruidsmeisjes maar ook bruidsmannen.

De MC een persoon die de hele bruiloft bij elkaar praat en spreekt voor het koppel, begint met het gebed. Vervolgens treed het koppel naar voren en worden verschillende groepen uitgenodigd om geld te strooien. Het begint met de speciaal genodigde waar blijkbaar wij ook onder vallen. Met schrik kijk ik in de portemonnee; gelukkig we hebben nog wat kleine biljetten, twee van 50 voor elk.

Dit gooien we dan ook door de lucht en geven het koppel een hand. Het probleem is dat de mensen om ons heen maar blijven gooien wij staan er dan ook wat sullig bij. Aan het eind is vloer ruim bedekt met en laag geld, de MC wenkt een paar rapers die alles opruimen.

Vervolgens roept de MC om dat de 500 biljetten mogen worden gestrooid, nu komen de mensen wat haperiger maar toch komen er genoeg. Dit hele ritueel geld voor de diverse groepen zoals Collega's, vrienden, enzo.

Nadat het koppel bestrooit is met geld. Volgde hetzelfde ritueel voor de bruid, de bruidegom, de ouders van de bruid en de ouders van de bruidegom.

Toen bleek dat het voorbij was hebben we niks anders meegemaakt dan geld geven.

Terwijl wij meer aan muziek, zang en dans dachten bij een Afrikaanse bruiloft.

Een ding dat opviel is dat je geld kon wisselen tegen kleine biljetten zodat het toch lijkt dat je veel schenkt. Zo was er een collega van de waterboard die voor het gevoel een kwartier geld zat te gooien naar het koppel, hij werd dan ook heel erg bedankt door de ouders.

Tijdens de terugreis met het kippenhok zijn we nog even gestopt bij een verlovingsfeest van tevens een collega, hier gebeurd precies hetzelfde alleen op kleinere schaal.

We vroegen de dames dan ook waar ons beeld gebleven was van veel dans en muziek. Ze vertelden ons dat het een oud beeld is wat alleen nog voor komt in de dorpen. Helaas.

De zondag hebben we een ober bezocht die niet meer werkzaam is in het hotel maar wel een goede vriend is geworden, na een kleine rondleiding door de wijk, zijn we geëindigd in een pub zoals heel Malawi.

Eerder deze week waren we uitgenodigd door een goede collega Evance. Om zijn nieuwe stukje land voor zijn huis te bekijken, hier was hij zijn stenen aan het branden voor het huis.

Ze schrapen de bovenste laag van de grond en maken dit vochtig. Vervolgens stoppen ze de kleiachtige substantie in mallen en laten die drogen door de zon. Daarna worden ze opgestapeld tot eenplaatselijke oven. De oven steken ze 's avonds aan en laten het dehele nacht laten branden. Aandachtspunt hierbij is dat het niet te heet mag worden want dan smelten de stenen weer.

De volgende middag was het nog zo heet dat je het van een afstand nog voelde en de stenen niet aan kon raken. Toch leuk dat ze hier zo trots op zijn dat ze je hier voor uitnodigen. Enige min punt is dat het nog een dik jaar duurt tot het huis klaar is, het blijft natuurlijk wel Afrika.

Life on the Coke side of live. (powerd by coka cola)

Groeten,

Riekus