Wawa.

De stage/reis begon door een dropoff in leeuwarden. Vanuit hier ben ik samen met mijn stagegenoot Sigrun vertrokken naar Schiphol.

Hier werden we geconfronteerd met de bagage stress de maximale 20 kilo die we mee mochten nemen. Gelukkig bleven we hier onder met mijn 20,9 kg en sigrun 21,5 kg boven de 22 kg moet je bijbetalen.

Bij douane begon de hilariteit; de laptop uit de tas, eten en drinken weggegooid, alles uit de zakken, riem af, zelfs mijn schoenen gingen uit en over de band.

Eenmaal dit gedaan te hebben weet je voor de andere vluchthavens genoeg in Parijs en Johannesburg het zelfde ritueel hoewel ze de schoenen maar gek vonden.

De vliegreis kwam mij over als 1 grote eet aangelegenheid we begonnen met een snack, avondeten, ontbijt en weer middageten. Het gevoel dat we in Malawi geen eten meer zouden krijgen werd hiermee duidelijk versterkt.

Aangekomen op het kleinste vliegveld ter wereld, Lilongwe airport, overal zand en de ontvangsthal zonder ramen. Slecht weer kennen ze hier niet.

Hier hebben we 100 euro gewisseld tegen 11.250 Kwacha. Ja ja kwacha, 1 euro is ongeveer 217 kwacha.

Vanuit de airport kregen we een lift naar ons onderkomen voor het half jaar RAZA Hotel. Het gevoel bij het hotel is heel Caribische met een vleugje nachtclub maar met de Afrikaanse gastvrijheid. Het ontvangst bestaat uit de hele staf allen met een brede witte lach.

Na het toewijzen van de kamers hadden we zoveel vragen dat we direct naar de waterboard of lilongwe zijn gelopen. Het kantoor van de waterboard ligt op 500 m vanaf het hotel hier zal Hielke Wotlers zijn van Vitens. Helaas was Hielke er niet meer, hij is terug in Nederland, maar konden we wel direct door lopen naar de General Manager, meneer Stayford. Naar een hartelijk welkom heeft hij direct onze contact personen gebeld dit is een hele klus. Het telefoonnetwerk is erg onstabiel daarom heeft Stayford ook 3 mobiele telefoons en 2 vaste verbindingen elk met een andere provider. Hier direct een tip bellen of smsen vooral buiten kantoor uren liefts na 7 uur of in het weekend dan is het netwerk minder belast.

Maar de afspraken zijn gemaakt 7.30 am maar neem de tijd maar op zijn Afrikaans, een half uur later is heel gewoon werd ons verteld.

Vervolgens zijn we lopend de stad ingegaan langs de linkerkant van de weg. Ze rijden hier trouwens links. We waren opzoek naar een supermarkt voor wat drinken.

Hier kwamen we Stayford weer tegen die ons waarschuwde voor de snelle nachtval, toen we de winkel uit kwamen rond 6 uur was het echt al pikke donker. Snel nog wat gegeten bij een afhaal restaurant dat ons was aangeraden. De terugtocht langs de weg was een hele happening; alles is nog wat onwennig de auto's rijden aan de verkeerde kant, straatlantaarns nog nooit van gehoord, fietsers zonder licht die van achter komen in over vloed, en vlak naast je een diepe water greppel.

Maar het is ons gelukt, hoewel het gevoel van de film hotel Rwanda hier nogal hangt.

Bij terugkomst in de kamer heb ik de klamboe opgehangen, zoals de gebruiksaanwijzing al zei; met een beetje creativiteit lukt het iedereen.

In bed eerst nog een uur de krekels vervloekt maar uiteindelijk toch in slaap gevallen.

Om 7 uur ging de wekker voor het ontbijt, gelukkig is het hier gebruikelijk om een half uur te laat te komen want het was een Engels ontbijt. Beginnend met een bak vol corn flakes en warme melk met een glas limonade 3/4 siroop ¼ water. Een zoet begin van de morgen. Gelukkig is dit niet alles want er volgt nog een bord met gebakken ei, witte bonen in tomatensaus, patat, worst, 2 toast met dikke klont boter en gelukkig jam, het enige wat we kennen.

Rond 8 uur op het kantoor schamend dat we te laat waren; no problem, its normal!

Vervolgens hebben we gesprekken gehad met Edward, de man van de kiosken, sigrun's begeleider en JP van de druk in de leiding door de stad, mijn begeleider. Hij heeft ons samen met Frank de manager van de waterwinning een rondleiding gegeven over het win gebied.

Na de gesprekken hadden we de middag voor ons zelf, voor het eerst met een mini van de stad in geweest. Dit is een klein (normaal 12 persoons) busje waar 18 personen in zaten. Voor 50 kwacha kom je over al.

We zijn naar het ministerie van integratie geweest voor een visum, hier volgt later meer info over er is nog veel onduidelijkheid.

Verder hebben wij de stad verkend en een telefoonkaart gekocht, hier werden we aangesproken door een vernederlandste Malawiaan, hij heeft ons een slaap adres aangeboden in Blantyre. Dit is de tweede stad van Malawi. Hij woont hier met zijn Nederlandse vrouw.

In het restaurant van het hotel hebben we de rest van de avond vol gemaakt met een traditioneel recept: een stoofpot van kip of vis met twee grote meelballen die je afbreekt en in de stoofpot dipt, dit alles met je handen; 'help, wat een gevecht!'

De ober Webster heeft ons in de lokale taal chichewa wat woordjes geleerd.

Wawa = hallo

Muli bwanji = how'er you

Thank you = zikomo enzo.

Later op de avond heeft Stayford ons ook nog bezocht en ons uitgenodigd voor een avondje down town de locale manier.

Iets anders leuks: de begroeting hier. Het draait er vooral om hoe het met je gaat.

Hello - hello how are you? - I'm fine how are you?

Hello how are you? - I'm fine how are you?

I'm fine how are you? - …….

Dat was het voor de les Chichewa en mijn eerste verhaaltje.

Riekus