Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand =37.830+ 1.246= 39.076 km
Back in the Philippines
We zijn er !!!! Ook hier hebben we naar uitgekeken, een hernieuwd bezoek aan dit geweldige land. Zoals de meesten van jullie wel weten waren we hier vorig ook al samen met Rianne en Joop. Dat was een trip die volledig in het kader stond van ChancEd. Voor diegene die ChancEd niet kennen, een samenvoeging van Chance en Education, en de naam van dé stichting die kinderen op de Filipijnen, met in het bijzonder op het vergeten eiland Samar, een kans geeft op onderwijs. Onderwijs is toekomst en daarmee maakt ChancEd het verschil voor inmiddels meer dan 1000 kinderen.
Het goede nieuws is dat velen van jullie ChancEd al wel kennen en weten dat de kilometerstand die wij bijhouden, voor de sponsors van onze ChancEd actie is. Voor iedere afgelegde 10 km steunen velen van jullie ChancEd voor 1 eurocent en geven daarmee een kind op de Filipijnen een betere toekomst. Mocht je nog geen sponsor zijn en toch graag meedoen met de actie, dan kun je je natuurlijk altijd nog bij ons melden.
Terug dus op de Filipijnen, meer dan 7000 eilanden heeft dit land en wij gaan weer nieuwe mensen ontmoeten en mooie dingen zien. Vanuit Guangzhou zijn we afgelopen vrijdagochtend rechtstreeks naar Manilla gevlogen. De expressbus in Guangzhou reed zoals gewoonlijk weer netjes op tijd, en na onze laatste yen's te hebben uitgegeven en gewisseld, was het alleen nog maar wachten totdat China Southern ons veilig naar hier zou brengen. De laatste dagen in China waren eigenlijk meer nat dan droog dus ook een mooi moment om te vertrekken. In het vliegtuig zaten al de nodige Filipino's en ons bloed begon langzaamaan een beetje op te warmen. De vriendelijkheid van deze mensen is ook weer bijzonder. Open gezichten, vrolijkheid en vooral gemakkelijk in het maken van contact. De taal is overwegend engels, en natuurlijk ook Tagalog, dat soms Spaans klinkt. Dat dat niet gek is vanwege de Spaanse invloeden komt wellicht later nog aan de orde. We hebben geen visum geregeld vooraf omdat we gratis een 21 dagen visum bij aankomst kunnen krijgen. Dat betekent echter wel dat we ergens tijdens onze reis ons visum moeten laten verlengen. Als doorgewinterde reizigers proberen we bij de immigratiedienst net voor de douane maar eens even of we hier niet meteen een 59 dagen visum kunnen krijgen. Dat kan, vertelt de vriendelijke juffrouw, maar dat duurt wél 20 minuten. Zij weet niet hoe vaak en veel wij de afgelopen zeven maanden al gewacht hebben, bussen, treinen, visa, vluchten, etc etc, oftewel 20 minuten is een leuk welkomstkado. We gaan eerst even wat pesos regelen en na het juiste bedrag te hebben betaald, gaat een mannetje er met onze paspoorten vandoor. Na inderdaad een minuut of twintig komt hij terug en krijgen we een nette stempel in ons paspoort dat ons vertelt dat we minstens tot 20 juli mogen verblijven, mooi geregeld. De rugzakken hadden we inmiddels al van de band gehaald en in de aankomsthal pinnen we nog wat meer pesos zodat we even vooruit kunnen. We hadden het al eerder over ons bezoek vorig jaar hier, samen met Joop en Rianne. De vakantie met zijn vieren is ons allemaal zo enorm goed bevallen dat Joop en Rianne het er snel over eens waren, WIJ KOMEN als jullie naar de Filipijnen gaan. Het fantastische nieuws is : ze komen inderdaad !!!! Op 1 juni zullen zij voet op Samar zetten en wij zullen waarschijnlijk 2 juni daar ook aankomen en elkaar weer in de armen sluiten. Mááááááárrrrrrrrr, daarna zullen we ook de nodige vluchten gebruiken om andere eilanden te bezoeken en het boeken van de tickets was nog steeds niet gelukt. Dus na aankomst op het internationaal vliegveld eerst maar eens naar het domestic vliegveld om bij PAL, een prijsvechter op binnenlandse vluchten, onze tickets te gaan kopen. Bij binnenkomst is het beredruk, de hele wachtruimte zit vol met Filipino's die allemaal een goedkoop ticket willen kopen. Nummer 975 staat er op ons kaartje, maar de teller in de wachtruimte staat pas op 930. Dat wordt dus wachten, wachten , wachten en nog eensss…………. Na een uurtje puzzelen aan een zeer ingewikkelde chinese sudoku met zo'n 10 gewone sudoku's in zich die allemaal gelinkt zijn, zijn we aan de beurt. ( geen nieuwe getallen gevonden in de sudoku helaas)
Onze teleurstelling is groot als blijkt dat de tarieven aan het loket toch wel anders zijn dan via internet. Met de nodige info keren we 'huiswaarts' naar de green mango inn. Vanaf het vliegveld een jeepney, nog een jeepney en een tricycle met twee grote rugzakken en dan staan we voor het guesthouse waar we vorig jaar ook sliepen. We hebben niets geboekt en dan heb je niet alle keus. We belanden in een kamer zonder badkamer, maar mét airco dus hier houden we het wel weer even uit. Het is rond een uur of zeven inmiddels en het enige wat we nu graag willen is een koud drankje en wat eten. Onze spullen droppen we op de kamer en we gaan de straat op om een eetplekje te vinden. Niet echt moeilijk hier om wat te eten te vinden, van straatstalletjes tot en met luxe restaurants, en dus kiezen we iets er tussen in. Het weer op de Filipijnen is meteen zeer aangenaam, een lekker pittig zonnetje, met hier en daar een wolkje aan de lucht. Wat meteen opvalt is dat we weer wat zuidelijker op de aardkloot zitten want het is hier eerder donker dan in China. We wandelen terug naar het guesthouse om lekker te gaan slapen want morgen hebben we maar liefst drie dingen op het programma : bezoek aan de tandarts voor, jawel het is weer zover, Mark, tickets regelen voor de binnenlandse vluchten en een busticket kopen voor onze trip naar Guinobatan.
Guinobatan, waar ligt dat, waarom daarheen en nog meer van die vragen. In Guinobatan woont Wim Vugts, een Haarenaar en een neef van onze vriendin Toos. Hij woont daar met zijn gezin, een Filipijnse vrouw en zijn kinderen. Wim is lid van FARMER , de regionale landbouworganisatie. Farmer is een projekt gestart met als doelstelling om het inkomen te verbeteren van 25 kleinschalige veehouders via het stimuleren van het planten van proteïnerijke grassoorten over een periode van 2 jaar. In Nederland heeft een vriendengroep van Wim de stichting Magsasaka opgericht, wat boer betekent in het Filipijns. Magsasaka steunt het project van FARMER door fondsenwerving in Nederland. Via Wim blijft Magsasaka op de hoogte van het projectverloop, vooral omdat Wim veel activiteiten voor FARMER verricht. Korte lijntjes dus en dat is waar kleinschalige projekten vaak door slagen. Wij zijn gecharmeerd van goedgeorganiseerde kleinschalige projekten en dus waren we ook meteen enthousiast toen we via onze vriendin Toos met de stichting in contact kwamen. En nu dan, zijn we terug op de Filipijnen en willen we niets liever dan met eigen ogen gaan zien hoe Wim in Guinobatan leeft en zijn werk voor FARMER daar vormgeeft, maar bovenal willen we Wim en zijn familie graag ontmoeten.
Op dus naar Guinobatan voor ons!!!!! Voor iedereen die meer wil weten over de stichting Magsasaka, kijk dan vooral op http://magsasaka.deds.nl/ voor alle info over het projekt, foto's en nieuwsbrieven. Natuurlijk geldt ook hier, mocht je Magsasaka willen steunen, neem dan contact met één van de leden van Magsasaka op. ( dit kan via hun website )
Tijd om te slapen en morgen gezond weer op.
23 mei
Een dagje regelen vandaag en nu we de metro ontdekt hebben in manilla maakt dat het verplaatsen een stuk gemakkelijker. Mark heeft op internet een goede review gelezen van een tandarts in één van de shoppingmalls. Klinkt vreemd dat je daar naar de tandarts kunt maar hier is dat vrij normaal. Als we het uiteindelijk met hulp van de vriendelijke Filipino's hebben gevonden, ze brengen ons er nog net niet naartoe, zien we een prima keurige tandartspraktijk. Het is een soort medisch centrum waar de wachtruimtes vol zitten met mensen die ook naar de dokter gaan hier. We worden aardig aangekeken hier, en het bevreemd misschien wel dat twee westerlingen hier rond lopen. De assistente zegt ons om 14.30u terug te komen voor de behandeling, het vullen van een gaatje, dus gaan we de mall nog even in op zoek naar een boekenwinkel. Boekenwinkels zijn overal ter wereld leuk en dus gaan we even snuffelen. Kijken, kijken en niet kopen, maar wel lezen. Dan duiken we eerst nog even een starbucks in voor een verse overheerlijke koffie en begeven ons terug richting de tandarts. Het is een doolhof in zo'n mall en dus moeten we even zoeken waar het ook al weer was. Gevonden !!! Mark vindt het toch wel spannend, wat niet zo gek is gezien de geschiedenis van zijn gebit, maar al snel bij het zien van de tandarts wordt het wat rustiger. Een relaxte, goed engels sprekende man, en hij bekijkt het gaatje. Jazeker dat kan ik wel vullen zegt hij Mark, en gaat aan de slag. Met enorme vakkundigheid, samen met de assistente, boort hij het gaatje uit en vult het keurig netjes op. Ik maak een paar foto's om dit "heuglijke" feit vast te leggen en na het betalen van 12 euro stappen we naar buiten en heeft Mark een opgelucht gevoel, en ik dus ook. Tijd om een hapje te eten en daarna gaan we op zoek naar een reisburootje dat voor ons de vliegtickets wellicht tegen de goedkopere internettarieven wil boeken. Onderin de mall bevindt zich een burootje dus daar eerts maar eens even vragen. Al snel blijkt dat het niet mogelijk is om de lage tarieven te krijgen, omdat het buro via hun eigen boekingssyteem de tickets koopt. Wat nu ?? We laten het even voor wat het is en verkassen via de metro naar de wijk Cubao om een busticket naar Guinobatan te kopen. Hier kennen we de weg en de busmaatschappij want daar hebben we vorig jaar dezelfde rit geboekt. Zo gepiept dus en met twee tickets op zak lopen we nog wat rond en duiken een supermarkt in om wat lekkere dingen te kopen en veel water want het is warm. We weten dichtbij nog een boekenwinkel te zitten dus daar gaan we weer even snuffelen. Hier hebben we herinneringen aan, want vorig jaar zijn we hier samen met Rianne ook geweest. Nog even twijfelen we of we de nieuwe lonely planet van de Filipijnen zullen kopen maar de gedachte aan weer een boek in de toch al aardig zware rugzakken, maakt dat we hem niet aanschaffen. Inmiddels is het donker geworden en wordt het tijd om weer terug richting guesthouse te gaan. Op het metrostation bedenken we dat het wel handig zou zijn om een telefoonkaart van hier te hebben. Even vragen en we worden vriendelijk geholpen door twee jongens. Om het hoekje van hun shopje is de plek waar we moeten wezen. De juffrouw achter de balie is zo behulpzaam dat ze de hele simkaart en prepaidkaart riedel voor ons oplost. Kaartje erin, nummertjes bellen en floeps, nu kunnen we goedkoop bellen in de Filipijnen. Door de wirwar van metrolijnen zijn we gedesorienteerd en staan we op een plek die we allebei niet herkennen. Uiteraard treffen we weer een vriendelijke Filipino die ons vertelt waar we heen moeten en al snel vinden we de juiste metro terug. Op naar Baclaran, en vandaar met de jeepney terug naar Sucat road, uitstappen bij lopez avenue , nog een brommerriksja en we zijn weer terug bij het guesthouse. De jeepneys zijn fantastisch, kleurrijk, veel bling bling en grappige christelijke teksten overal op, in god we trust, jesus saves etcetc. In de tuin drinken we nog even ons meegebrachte drinken ( na het dure China gaan we hier weer even op ons budget letten ) en kruipen daarna ons bedje in, mijn laatste nachtje 38.
24 mei
Yes yes yes yes, mijn verjaardag vandaag. We beginnen goed met een heerlijk ontbijtje en daarna nog iets lekkers van de bakker om de hoek met een bakje koffie. Er staat ons nog één poging te doen om de vliegtickets te regelen en Mark krijgt ineens een lumineuze ingeving dat het niet werken van de creditkaart wel eens te maken zou kunnen hebben met het kleine scherm van de laptop. We proberen het dus nu maar eens op de computer van het guesthouse en verdomd……….het werkt. Een mooier verjaardagskado had ik niet willen hebben, want de speurtocht naar goedkope tickets bego ons een beetje te vervelen. Nou verliezen we ons geduld niet snel en chagrijnig worden heeft al helemaal geen zin, maar de vreugde is des te groter als we na een half uurtje alle tickets voor onszelf en Joop en Rianne hebben kunnen boeken. Dat gaan we meteen maar eens even naar hen mailen zodat ook zij weten dat alles geregeld is. Nu zijn we er klaar voor. Waarvoor??? Voor mijn verjaardagsuitje. We gaan naar Wensha spa een sauna annex relaxcomplex waar we ons eens heerlijk gaan laten verwennen. Na een omweg met de metro vinden we het uiteindelijk toch en komen rond drie uur daar aan. Een bodyscrub en bodymassage lijkenn mij wel lekker en Mark kiest voor een bodymassage. Sauna in de Filipijnen betekent scheiding van mannen en vrouwen. Ik krijg een electronische sleutel voor mijn kluisje en eerst wissel ik mijn teva's om voor echte badslippers en begeef ik me naar de kleedruimte. Ik krijg een handdoek aangeboden en de dame zegt dat ik me moet gaan douchen. Bij terugkomst krijg ik een tweedelig satijnen pakje aangereikt dat me prachtig staat (ahum). De kleur van het pakje is voor mannen en vrouwen verschillend. Dat ze hier trouwens bloot gaan is al bijzonder, en ik zie bij de damesafdeling dat de Filipino's ook nog wel preuts zijn. Met de handdoek om alles bedekken totdat je bijna in het zwembad bent en dan snel afgooien en in het water glijden. In de sauna houden de meesten vrouwen hun handdoekje om het lijf en de meesten vrouwen zijn na een minuut of vijf de sauna alweer beu. Ik geniet met volle teugen en zweet me helemaal onderuit. Lekker !!!!!!!! Even een koud badje ( nou ja koud, een beetje koud dan) en even zwemmen en daarna zoek ik mark op in de rust- annex eetruimte. Eten en drinken is inbegrepen in de prijs, en staat als een buffet opgesteld. Lekkere dingetjes en een goede sfeer, alhoewel ze nog wel iets kunnen leren van de sauna's in Nederland. Maar wij zijn blij met deze plek en ik geniet daarna van een bodyscrub, nu ben ik weer helemaal schoon, en een bodymassage, nu ben ik weer helemaal soepel. De masseuse legt me compleet in de knoop, kraakt mijn rug en rukt aan al mijn lichaamsdelen. Nancy heet ze en ze woont in de wijk onder Paranaque waar wij slapen. Daar blijkt een prachtig bamboo orgel te zijn dat we volgens haar echt moeten gaan zien. Ik houd het in mijn achterhoofd om bij terugkomst in Manilla nog te gaan bekijken. Na een heerlijke middag en avond wordt het tijd om terug te gaan naar de metro, want de laatste rit naar Baclaran is om kwart over negen. Weer een ritje met de metro en jeepney en terug bij het guesthouse.
De hele dag al ontvangen we lieve verjaardagsberichten uit Nederland, via de mobiel en het internet. Kaartjes, lieve woorden, reacties op de weblog en nog veel meer. Ik voelde me al helemaal jarig maar met al die berichten is het nog meer feest. Iedereen die aan mij heeft gedacht dus ook hartstikke bedankt, een warm gevoel dat ik me nog lang zal herinnneren. Thanks !!!!!!!!!!!
- comments