Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand =39.706 + 111 = 39.817 km
De Calbiga caves
Na ons verblijf in Calbayog, het bezoek aan de Mag-ubay school in de baranguay Oquendo van Calbayog , besluiten we op vrijdag 5 juni door te reizen naar Calbiga. Calbiga is een bijzondere plek, waar wij nog niet zijn geweest maar waar Joop en Rianne kind aan huis zijn. De reden daarvan is nogal feestelijk want in 2000 zijn ze in deze plaats op de Filipijnen in het echt verbonden door de burgemeester van Calbiga en tevens vriend van de twee. De verbinding met deze plaats is stevig en eigenlijk kun je wel zeggen dat Joop en Rianne hier veel familie hebben. De plek waar ze zijn getrouwd is tevens één van onze redenen waarom wij in ieder geval naar Calbiga willen. In de wildernis buiten Calbiga bevindt zich een bijzondere grot, waar levende dieren zijn ontdekt die geen ogen of pigment hebben en inplaats van ogen beschikken over enorme lange voelsprieten. Dit alles komt omdat er in de grot geen licht is en de evolutie heeft hier een andere ontwikkeling doorgemaakt dan in omgevingen met licht. Dat het erg speciaal is bewijst wel de regelmatige aanwezigheid van Italiaanse speleologen die onderzoek doen in de grot. Calbiga doet haar uiterste best om de plek in stand te houden en zorgvuldig om te gaan met de natuur. Het milieubewustzijn van de burgemeester en zijn overtuigingen daarin spelen een belangrijke rol in de ontwikkelingen op dat gebied. De grot, Langun-Gobingob genaamd, is 7 km lang en beslaat een gebied van 900 m2 is de tweede langste grot in Azië en de derde grootste Karst formatie.De grot heeft 12 kamers met enorme ondergrondse ruimten met stalagmieten, stalagtieten, meren , rivieren en rotsformaties. Naast de blinde krabben en blinde vissen (caecogobius cryptophalmus),zijn er in de namiddag miljoenen vleermuizen te zien die rondom de openingen van de grot zwermen. In maart van dit jaar werd door de Italiaanse speleologen een nieuwe gigantische put ontdekt met een doorsnede van 30 m en een diepte van 90 m. Op de bodem van de put is de breedte zo'n 80 á 90 m. De speleologen hebben voorlopig nog genoeg werk hier en zullen Calbiga in de toekomst nog vaak gaan bezoeken. Het eiland kun je eigenlijk omschrijven als een gatenkaas, waar rivieren de gaten met elkaar verbinden. Ik ben onkundig op dit gebied, dus hoe dit precies kan weet ik niet, maar als iemand het wel weet lijkt me dat interessant om eens te horen.
Wij vertrekken met de bus vanuit Calbayog richting Calbiga en rijden voornamelijk langs de kustlijn, waar we weer genoeg te zien hebben en het is erg leuk om eens met zijn vijven te reizen. We hebben de grootste lol om van alles en nog wat en nu we een fotografe in ons midden hebben, Rianne, beginnen we ineens ook heel anders naar dingen te kijken. De camera kan veel meer dan wij denken en een snelcursus fotografie is meer dan welkom. Over compositie, belichting, perspectief etc weet Rianne ons veel bij te brengen en dat maakt het fotograferen ineens nog veel leuker. De komende weken kunnen we eens flink wat oefenen met onze camera. Als we aankomen in Catbalogan op het busstation, duurt het even voordat de bus weer verder gaat. We wachten rustig af en hebben plezier met elkaar en drinken wat kouds, want het is aardig heet. Als de buschauffeur in de bus naast ons zich achter het stuur nuttig maakt door zichzelf te scheren, heeft Rianne weer een leuk object om vast te leggen.Eindelijk lijkt er dan toch weer beweging in de bus te komen, maar helaas is het slechts een manoeuvre om de bus op een andere plek te zetten. Uiteindelijk gaan we dan echt op weg voor het laatste stuk richting Calbiga, en het gaat razendsnel. Rianne en Joop verbazen zich compleet want de laatste keer dat ze deze weg aflegden was het een typische hobbelweg zoals de meesten wegen hier op de Filippijnen. Nu is er weinig hobbeligs meer aan, want bijna de gehele weg van Calbayog naar Calbiga is inmiddels geasfalteerd en is verbazingwekkend goed. Als we dichter bij Calbiga komen herkennen Rianne en Joop het al snel, en na het passeren van een stalen brug zijn we gearriveerd in Calbiga. Joop wijst de weg en het lijkt alsof dit zijn eigen woonplaats is. Al snel is duidelijk in het dorp dat de vijf westerlingen, die overigens verwacht werden, zijn gearriveerd. Midden in het dorp komt een medewerkster van de gemeente op ons toelopen en vraagt of wij het bezoek van de burgemeester zijn. Yes dat zijn wij, en dus gaan we mee naar het huis van Ray, ook weer een bekende van Rianne en Joop. Hij is blij om iedereen en vooral zijn vrienden Rianne en Joop weer te zien en we worden overladen met een heerlijk maal en krijgen zijn tweede huis dat pas net gerenoveerd is als ons verblijf de komende dagen aangeboden. Nou………. Daar is niets mis mee, een prachtig Spaanse stijl ogend pand dat bijna nog ruikt naar renovatie en een zee van ruimte heeft. Onze stek de komende dagen is geweldig en het wordt, blijkt later, één grote verwennerij met eten en drinken en een zorg waar we u tegen zeggen.
Enfin wij rusten wat uit van de rit en Later loopt Joop samen met Stefanie nog eens even lekker door "zijn" dorp Calbiga. Het is wel duidelijk dat hij zich hier absoluut thuis voelt, evenals Rianne en voor ons geldt hetzelfde. We kijken uit op de schone rivier die door Calbiga stroomt en het is wel duidelijk dat milieu hier anders wordt aangepakt dan op vele plekken waar we in Azië al zijn geweest.
Ons bezoek aan de grot is de dag na onze aankomst, op 6 juni en dus spelen wij onze yahtzeecompetitie en gaan op tijd naar bed want morgen om 6.00u roept het ontbijt alweer.
Zaterdag 6 juni
De burgemeester van Calbiga, Melchor Nacario, is zelf nog niet in het dorp omdat hij voor zaken in Manilla zit. Ons bezoek aan de grot wordt echter wel door hem op afstand aangestuurd. Daar is een reden voor want de grot ligt in rebellengebied en dus moeten we onder begeleiding de trip maken. Maar liefst 15 extra Filippino's met machette'sgaan met ons mee en bij binnenkomst in het gebied, moeten we eerst toestemming hebben van het leger. Gelukkig heeft de burgemeester zo zijn connecties en komen we redelijk eenvoudig door de controlepost. Toch wel een gek idee dat dit een rebellengebied is, maar al snel nadat we rond een uur of 7.00 onze startplaats van de trekking naar de grot hebben bereikt ben ik het alweer vergeten. De trip ernaartoe is een pittige, maar absoluut geweldige wandeling. Veel klimmen en dalen door een oerwoud van natuurschoon en heerlijke geluiden op de achtergrond van vogels en ander gedierte. De zon is vanmorgen niet al te heet maar desondanks lopen we helemaal leeg. Liters water gaan erdoorheen en bijdrinken is bijna onmogelijk, maar we doen ons best. Na een uurtje redelijk afzien bereiken we de ingang van de grot en rusten we even eerst wat uit. Hier op deze plek gaven Joop en Rianne elkaar in 2000 het ja-woord en dus is het voor hen extra speciaal omdat dit de derde keer is dat ze hier terug zijn. Joop weet wat hem te wachten staat in de grot, nog een pittige tocht naar het ondergrondse meertje, en besluit lekker bij de ingang van de grot te blijven en op ons te wachten. Wij gaan met de hele groep begeleiders op een paar na die achterblijven bij Joop de grot in en al snel snappen wij waarom Joop niet is meegegaan. Het is glibberig en zelfs onze stevige wandelschoenen hebben te weinig profiel, waardoor we regelmatig bijna wegglijden. Stefanie en Rianne hebben helemaal bijna geen profiel onder hun schoenen, dus doen ze extra voorzichtig en dat is erg slim. We klauteren in het donker door de grot en worden bijgelicht door alle Filipinno's en onze eigen zaklantaarns. Het is prachtig mooi onderweg en regelmatig stoppen we even om van alle stalagmieten en stalagtieten in deze prachtige grot te genieten. Het is enorm vochtig en we zijn binnen de kortste keren echt zeiknat. Onze gids, Nonoy weet erg veel over de grot en is betrokken bij het onderzoek van de Italiaanse speleologen. We zijn onderweg naar een ondergronds meertje waar de vissen zonder pigment en ogen leven, maar voordat we daar zijn komen we langs een enorme stalagmiet die bestaat uit magnesium en calcium waardoor het lijkt op een levensgrote kristal. Als we met onze zaklamp erop schijnen, aanraken is verboden overigens, zien we miljoenen glitters die de grot in schijnen. Een juweeltje om te zien en het lijkt wel een sprookje ! Genieten met een grote G en daarnaast inspannen met een grote I.
We vervolgen onze weg door de zachte modder en we moeten opletten dat onze schoenen niet worden vastgezogen in de drap. De verzorging en begeleiding door iedereen is fantastisch en uiteindelijk bereiken we het meertje waar we enorm geluk hebben want we zien twee van die bijzondere pigment- en oogloze vissen. Dat hier niet teveel toeristen moeten gaan komen is voor ons wel duidelijk want dat zou direct een verstoring van het ecosysteem opleveren. Wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat we deze grot van binnen mogen zien en dat voelt wel bijzonder.Onze gids vertelt nog het één en ander en meldt tevens dat we onze weg terug moeten gaan beginnen. Er zijn nog twee uitgangen maar die zouden 8 dagen in beslag nemen om te bereiken. Dezelfde weg terug dus, maar als we in de richting kijken waar we vandaan zijn gekomen, heb ik geen enkel idee waar we heen moeten. Mijn oriëntatie is compleet weg, maar gelukkig hebben we genoeg mensen om ons heen die de weg terug blind kunnen vinden. Verbazingwekkend genoeg lijkt de terugweg een stuk korter dan de heenweg en we beginnen alle vier nu ook wel te voelen dat we al een hele inspanning achter de rug hebben.Na een wijltje over de glibberige rotsen terugklimmen zien we ineens in de verte weer wat licht naar binnen schijnen, een teken dat de ingang niet al te ver weg is. We horen later van Joop dat het geluid heel erg ver draagt want een half uur voordat we de grot pas uit zijn, hoort hij ons al praten, en kan hij alles letterlijk verstaan. Een geweldige klankkast zo'n grot. Nog een half uurtje ploeteren en dan bereiken we uiteindelijk de uitgang. Joop staat al klaar met de camera om ons vast te leggen en ik moet zeggen dat ik blij ben dat we het einde hebben bereikt. We zijn anderhalf uur weg geweest maar het voelt als veel langer. Een hele prestatie van ons alle vier vinden we zelf en de lunch hebben we dan ook zeker verdiend. Meteen voel ik dat ik al snel weer wat nieuwe kracht krijg en dat is maar goed ook, want we moeten onze tocht terug ook nog afleggen.
Na een stevige rust, maken we nog wat leuke foto's en vertrekken we bij de grot. De zon is inmiddels flink gaan schijnen dus wordt het weer een pittige tocht. Na anderhalf uur door het prachtige gebied terug bereiken we de auto's waar we die ochtend mee zijn vertrokken en het voelt als een echte overwinning. Mark en Stefanie hebben onderweg samen met een paar van de Filippino's nog wat kokosnoten "gescoord" en die worden met de machette's vakkundig opengehakt. Gelukkig is dat het enige moment waarop de messen nodig waren en hebben we geen rebel gezien. Geen berichten in de krant dus van "vijf Nederlandse toeristen gegijzeld op Samar in de Filippijnen" of "losgeld geëist voor wethouder Oisterwijk, zijn vrouw, nichtje en twee vrienden". Wij rijden terug richting het dorp en nemen tot slot nog een verfrissende duik in het schone water van de rivier waar we bekijks trekken van de lokale bevolking. Geen bikini's en zwembroeken hier want dat is 'not done', maar gewoon met onze kleren en al het water in, in Filipino stijl.
Een frisse douche komt er nog achteraan en daarna worden we met lekker eten en drinken weer in de watten gelegd door Ray en de mensen die voor hem werken. Dit alles waarschijnlijk in opdracht van de burgemeester himself, Melchor Nacario. De laatste zouden we 's-middags ontmoeten, maar door de hevige regenval in Manilla zijn alle binnenlandse vluchten al drie dagen gecancelled. We zullen kijken of we hem nog ergens gaan treffen, en anders zien Joop en Rianne hem mogelijk nog in Manilla aan het einde van hun bezoek op de Filippijnen.
Een geweldige dag die we weer niet snel zullen vergeten !!!!
- comments