Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand =39.511 + 195 = 39.706 km
Back in Trinidad
Op vrijdag 29 mei nemen we in alle vroegte afscheid van Wim, Alice en de jongens en bedanken hen voor de Filipijnse gastvrijheid en de leuke dagen die we bij hen hebben gehad. Zo hebben we weer een betere inkijk gekregen in het Filipijnse leven en dat is toch waarom je andere landen bezoekt, om te leren van andere culturen en te begrijpen waarom dingen gaan zoals ze gaan.
Met onze rugzakken op, gaan we op pad, terwijl we voordat we de wandeling naar beneden maken eerst nog een blik werpen op de prachtige Mt Mayon vulkaan, het uitzicht waar Wim en zijn gezin iedere dag van kunnen genieten. Wij laten het voor nu achter ons en tippelen rustig naar beneden. Het heeft die nacht geregend dus uitkijken met uitglijden, want met een grote rugzak op lig je zo beneden. De tricycle brengt ons naar de jeepney en die vervoert ons naar Daraga. We stappen over op de bus richting Sorsogon en kijken weer onze ogen uit met de drukte in de lokale bussen hier. Het is een echte "arko" bus, oftewel alle ramen kunnen open. Als we in Sorsogon arriveren op het busstation blijkt er alleen een jeepney naar Matnog te gaan, de plaats waar we de oversteek met de boot gaan maken naar het eiland Samar. Instappen dus en nog twee uurtjes hobbelen. Vlakbij de ferry worden we afgezet en na onze kaartjes te hebben gekocht stappen we op de boot, die nog drie kwartier ligt te wachten voordat hij vertrekt. De jongelui uit de omliggende dorpen profiteren van deze wachttijd, want als je vanaf de boot een 5 peso muntstuk in het water gooit springen ze vanaf de boot erachteraan. Veel mensen laten de jongens een duik nemen en wij gooien ook wat muntjes in het water. Veel geld hebben deze jongens niet, maar ze zijn wel erg inventief, want van hout hebben ze zwemflippers gemaakt. De vorm van een flipper met een stuk kapotgesneden fietsband erop,zitten de dingen stevig aan hun voeten en bewegen ze zich snel voort in het water. Een mooi gezicht als je het mij vraagt. Uiteindelijk vertrekken de jongens omdat de boot aanstalte maakt om te gaan. De muziek schalt knoerthart over het dek, want ook de karaoke viert hier hoogtij. Jongelui hebben de grootste lol met het meezingen van hippe engelse nummers. De stemmen zijn niet allemaal even zuiver, maar de aanblik van de lallende jeugd is prachtig. In een andere ruimte wordt een film gedraaid en als je het zo leest denk je wellicht wat een luxe boot. Niets is minder waar, regelmatig halen dit soort boten hun bestemming niet omdat het oude beestjes zijn. De reddingsboten zitten vol gaten en de zwemvesten zitten achter slot en grendel. Wij gokken het erop want dit is de beste manier om naar Samar te komen. Het zonnetje schijnt fel en de tijd vliegt voorbij als Samar plotseling steeds dichterbij komt. Het geeft een heerlijk gevoel om terug te gaan naar Trinidad om drie redenen. Ten eerste is het een prachtig eiland, ten tweede gaan we de ChancEd familie weer ontmoeten en bij hen slapen, en ten derde komen Joop, Rianne en Stefanie hier maandag ook naartoe. Als we Tina een sms-je sturen, de dochter van Mely waar we slapen, blijkt toch nog niet helemaal duidelijk te zijn dat we vandaag al komen. Er worden snel wat mensen geinformeerd en als wij na nog twee uurtjes jeepneyen op de stoep staan hangt er een prachtig welkomstbord. Het huisje waar we slapen staat op de grond van Mely, naast haar eigen huis, en is van de bestuursleden van de ChancEd stichting voor bezoek van o.a. mensen die met ChancEd zijn verbonden. Het is een eenvoudige plek maar de noodzakelijke dingen zijn aanwezig. Een kookstelletje met twee pitjes op gas, een waterbakdouche, een wc ( doorspoelen met een bak water uiteraard) en twee slaapkamers. Het is heerlijk om iedereen weer te zien en het zijn te veel mensen om allemaal op te noemen, maar in een notedop, kun je wel zeggen dat hier de familie van Florie Ladrero woont, één van de bestuursleden en medeoprichtster van ChancEd die in Nederland woont en werkt. ( Mely is een oudere zus) hier in Trinidad en ook de omliggende dorpen wonen veel van de door ChancEd gesteunde scholieren.
We hopen dat Joop en Rianne en Stefanie niet vermoeden dat wij hier al zijn en we hebben ons uiterste best gedaan om dat zo te laten lijken. Een sms-je dat we er dinsdag, een dag na hen zullen aankomen, en dat we nog bij Wim zijn, helpt hopelijk. We willen ze verrassen en dus gebruiken we de omende dagen ook om het één en ander te regelen voor hun komst.
Zaterdag 30 mei
Heerlijk geslapen, wel aardig heet maar na de lange reis van gisteren en het heerlijke eten dat mely op tafel toverde voor ons zijn we in bed gekropen en vielen onze ogen snel dicht. Vandaag gaan we naar calbayog om wat voorbereidingen te treffen voor de komst van onze vrienden. Papier om slingers te maken, ballonnen om binnen op te hangen, en natuurlijk het nodige eten en drinken zodat ze hun maagjes een beetje kunnen vullen en hun dorst kunnen lessen. Het is warm en een paraplu is geen overbodige luxe. Een handig ding want het begint richting de regentijd hier te gaan en soms valt het met bakken uit de hemel. We bezoeken Tina in haar internetcafe en checken even onze email, geen bijzondere dingen en een update hoe het met de moeder van Mark gaat, wat ons weer een beetje gerust stelt. Nog even lekker over de markt met al haar verse produkten en we nemen wat dingetjes mee. De tricycle brengt ons terug naar Trinidad en de komende twee dagen kunnen we lekker freubelen om het huisje nog gezelliger te maken. De kinderen van de familie komen eerst eens even voorzichtig om de hoek kijken, maar na enige tijd is het ijs gebroken en zitten ze samen met ons te knippen en te plakken en maken ze samen een mooi welkomstbord voor Joop, Rianne en Stefanie. Stefanie studeert marketing aan de Fontys Hogeschool in Eindhoven en werkt in Vietnam als stagiair voor een bedrijf dat fair trade produkten exporteert. Nu Joop en Rianne zo dicht in de buurt zitten was dat voor haar een mooie gelegenheid om de Filipijnen samen met hen en ons eens van dichtbij te kunnen zien en natuurlijk een welkome afleiding van haar werk in Vietnam. De laptop is wel met haar meegekomen want ze moet ook nog een werkstuk afmaken, dat kan tussen de bedrijven door. Op zondag de 31ste maken we onze bezigheidstherapie af en is het huisje klaar voor ontvangst van nog drie Nederlandse gasten. Met Gerard van Maasakkers op de achtergrond, die reist al een tijdje met ons mee, hebben wij het heerlijk en kijken we uit naar de dag van morgen……
1 juni maandag
Om 6 uur gaat de wekker, want om 7.15u staan ze op het vliegveld, denken wij. Er gaan wat mensen mee en als het vliegtuig van PAL dan eindelijk komt aanvliegen, is het best spannend. We hebben elkaar inmiddels een dikke 7 maanden niet gezien, en bezoek uit Nederland krijg je niet zomaar. Als de deur van het vliegtuig opengaat en de mensen beginnen uit te stappen verschuilen wij ons achter een boom, want dit vliegveldje is zo klein, de landingsbaan ligt in de achtertuin van Trinidad waar normaliter kinderen spelen en buffels rondlopen, dat ze ons wel eens zomaar zouden kunnen zien staan. Maar als zo'n beetje iedereen is uitgestapt hebben wij die grote witte reuzen niet gezien. Als uiteindelijk de piloot en zijn bemanning het vliegtuig verlaten weten we dat er iets mis is, ze zitten er echt niet in. We kijken nog eens goed rond en denken nog dat we niet goed hebben opgelet maar helaas is dat niet het geval, ze zijn er echt niet. Niemand hier heeft een bericht van ze ontvangen en dus maken we ons in eerste instantie toch wel een beetje zorgen waar ze uithangen. Na een half uurtje komt er een bericht van Rianne aan de familie dat ze in Catarman zijn geland, zo'n twee uur hiervandaan. Het verhaal zullen we later wel horen, maar over een uur of twee zijn ze in Trinidad. Als de tijd voorbijkruipt en wij een boekje lezen in het huisje, is de twee uur bijna voorbij en gaan we toch maar eens aan de straat staan en kijken of ze in aantocht zijn. In China hebben we knalslingers gekocht, een koker met een boel papiersnippers, op een knopje drukken en het ding ontploft en een regen van slingers vliegt de lucht in. We kruipen achter de muur voor het huis en hebben samen lol in ons plannetje. Als ze dan eindelijk arriveren, tel ik stil tot drie, we knallen de slingers af en laten onze gezichten zien. Een heerlijk weerzien en we sluiten de bezwete lijven in onze armen. Het voelt superfijn om hier weer terug samen te zijn, mede omdat we hier vorig jaar met zijn vieren ook zo'n geweldige tijd hadden.
Eerst maar eens wat kouds drinken en dan zijn we benieuwd naar het hele verhaal. Wij worden eerst verrast met allemaal lieve leuke cadeautjes uit Nederland van vrienden en familie en van Joop en Rianne zelf. Wat een geweldige verrassing ! ( iedereen bedankt )
Voor Joop en Rianne bleek al snel dat de trip naar Trinidad begint met verrassingen in nederland. De rechtstreekse KLM vlucht van Amsterdam naar Manilla is gecanceld zonder dat Rianne en Joop daarvan op de hoogte werden gebracht en dus vliegen ze met Cathay Pacific via Hong Kong naar Manilla. Omdat de aansluitende vlucht naar Manilla al snel daarna is, kan de bagage niet direct mee en wordt die nagestuurd om pas in de avond afgeleverd te worden bij het guesthouse. Gelukkig gaat dat allemaal goed met de bagage, maar als ze de volgende ochtend twee uur voor hun volgende vlucht naar Calbayog op het vliegveld staan, blijkt deze vlucht te zijn overgeboekt. Wie het eerst komt het eerst maalt, maar helaas verkoopt de maatschappij 60 stoelen en zijn er 50 plaatsen in het vliegtuig. Er is zelfs een vrouw die voor de tweede keer deze week haar stoel niet krijgt. Ze krijgen een vlucht naar Catarman aangeboden en een refund van 3000 pesos per persoon, meer dan ze betaald hadden voor hun vlucht. Vervolgens nog een gratis rit van Catarman naar Calbayog, dus na een enerverende reis zijn ze dan toch uiteindelijk op hun bestemming aangekomen. Welkom thuis in het huisje in Trinidad en wij gaan hier de komende tijd lekker genieten, ouderwets brabants kletsen met elkaar en natuurlijk onze yahtzee competitie voortzetten.
psje . het fotoalbum volgt
- comments