Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand =40.870+ 1.037 = 41.907 km
Feest op Palawan
Na een dikke twee weken samen reizen en veel Filipino's en na's om ons heen, werd het tijd om even lekker met zijn viertjes te zijn. Op 16 juni vlogen we naar Palawan, een paradijselijk eiland van de Filippijnen, waar je liever onder dan boven water bent. Na twee prima vluchten, landden we en gaan op zoek naar een plekje om te slapen. Casa Linda Inn, een plek waar Joop en Rianne 12 jaar geleden al eens verbleven heeft helaas geen kamers meer vrij en dus belandden we ergens anders. Een luxe plek met mooie kamers met …………..een ligbad !!! Al acht maanden hebben we daar geen gebruik van gemaakt, buiten de "natuurbaden" ook wel zee genaamd, dus daar gaan we eens lekker van genieten. We rusten lekker wat uit en Joop , Mark en ik bedenken alvast hoe we Rianne morgenvroeg lekker gaan verwennen, met een geimproviseerde bossche bol, ballonnen, kaarsjes en cadeautjes. Zie voor het resultaat de foto's. En, by the way, de bossche bol is een Filippijnse variant van de negerzoen, maar aangezien je dat niet meer mag zeggen in het kader van de discriminatie, noemen we hem maar even "donkerekus". We lezen, dobbelen, luieren en doen geen ene moer, heerlijk dus. Na het maagdelijke warme bad en een fantastische nachtrust begint onze eerste verjaardag van deze week, lang zal ze leven in de Gloria, en we feliciteren Rianne en nuttigen samen een feestelijk ontbijtje, met pindakaas en honing, wie wil dat nou niet ?? Helaas zat het weer niet zo mee, wat Rianne gewend is op haar verjaardag, maar zijn we toch Puerto Princessa gaan verkennen. Toen het eenmaal te glibberig werd op straat, zijn we teruggekeerd naar het hotel en hebben daar onze verjaardagstijd doorgebracht. Tegen de avond was het tijd om ergens lekker uit eten te gaan en al snel zaten we in een leuk restaurant met heerlijk eten voor onze neus. Een geslaagde afsluiting van de dag, althans een potje dobbelen erna leek iedereen toch beter. Achteraf gezien hadden we dat beter niet kunnen doen want na een leuke verjaardag gooide Rianne de ene na de andere chance en bleek het geen geweldig gelukkige afsluiting voor haar. Er komen nog meer dobbelkansen dus dat belooft wat als Rianne weer op haar dobbelbest is !!
18 juni
De dag begint een stuk zonniger dan gisteren en al snel zijn we eruit wat we gaan doen, een dagje snorkelen in Honda baai hier niet te ver van daan. Eerst een half uurtje met zijn viertjes opgevouwen in de tricycle en daarna een uurtje varen met de boot naar "Snake" eiland. Niet dat we daar veel slangen zullen tegenkomen maar de vorm van het eiland is die van een slang vandaar de naam. Als we aankomen zien we hoe lekker niet-toeristisch het hier nog is. Alleen wat andere Filipino's en een paar strandhutjes waar je wat schaduw kunt vinden. Die schaduw is echt wel nodig want de zon brandt enorm fel. Joop heeft net voor vertrek hiernaartoe nog een goede snorkelset gekocht en Rianne en Mark waren al voorzien. Ik blijf eerst bij de spullen en als ze alledrie lange tijd weg blijven weet ik al dat het mooi moet zijn daar onder water. Nadat ze terugkomen ga ik ook het water in en de enthousiaste blije snoeten die ik bij Joop Rianne en Mark heb gezien zijn absoluut terecht, want het is prachtig. Veel vis, inclusief mijn vriendjes triggerfish, kleurrijk koraal en allerlei mooie kleine interessante dingen te zien. Je kunt hier echt uren onder water rondkijken, en na mijn eerste lange duik ga ook ik als een blije gup terug richting de schaduw. Ik voel dat mijn rug toch aardig wat zon heeft gehad tijdens mijn snorkelaktie dus is het beter om dadelijk een shirt aan te trekken bij het zwemmen. Ook op het strand liggen weer van allerlei mooie schelpen en Joop en ik hebben elkaar weer snel gevonden in het verzamelen. Voorzichtig pakken we onze "buit" in en als we allemaal nog eens zijn gaan snorkelen begint het langzaam richting het einde van de middag te gaan en dus wordt onze bootman, die deze middag heeft rondgehangen op het eiland, weer een beetje wakker. Als onze boot uiteindelijk het eiland als laatste verlaat, begint de zon langzaam onder te gaan en we genieten op de boot na van onze heerlijk snorkeldag en het uitzicht over Palawan bij de ondergaande zon. Iedere dag mag er zo uitzien als vandaag wat mij betreft !! We hebben weer genoten.
19 juni
Vandaag doen we lekker niks, het is mooi weer en we hangen wat rond bij onze kamers, boekje lezen, even zwemmen in het zwembad en tot slot gaan Rianne en ik op zoek naar wat kleine cadeautjes voor de volgende jarige, mijn Mark !! Wel speciaal dat onze beide verjaardagen op de Filipijnen zijn. Ik vierde het heerlijk genieten in de Wensha spa in Manilla en als het weer zo blijft gaan we morgen weer lekker een dagje snorkelen in Honda Baai.
20 juni
Een jaartje ouder maar wat ziet mijn kerel er nog jong uit voor een vent van 46 lentes. Dat reizen doet ons allebei erg goed, we zijn de hele dag buiten als het even kan, inmiddels weer een beetje afgetraind en hebben een heerlijk relaxed leventje. Dat alles maakt je jong !! De ballonnen zijn opgeblazen en Joop heeft een taart van plakken chocolade gemaakt. Een nieuw hempje is ingepakt en scrabble zit ook in verjaardagspapier. Als we de feesttafel gedekt hebben, roepen we Mark erbij en uiteraard zingen we weer het lang zal die leven. Mark zijn ontbijtbord ligt vol met bananencakes, die hij zo heerlijk vindt en een maatje daarin heeft gevonden bij Rianne. Smullen dus en weer die lekkere pindakaas en honing, wat wil je nog meer ?? Vandaag zijn we wat vroeger, want we gaan verkassen naar Casa Linda Inn. Deze plek is echt idyllisch, opgebouwd uit bamboo en een prachtige groene binnentuin. We droppen onze rugzakken en onze tricycleman gaat met ons op pad richting "Starfish" eiland. De zon schijnt heerlijk en we doen eerst even nog wat inkopen bij de supermarkt want op de eilanden in Honda baai valt niet veel te kopen. Na de tricycle en boot arriveren we op "starfish" eiland en hier wordt snel duidelijk waarom het zo heet. Dicht aan de kust ligt het vol met prachtige zeesterren van een oranje paarse kleur met dikke zwarte stippen erop. Het zicht onder water is weer geweldig en de kleuren koraal zijn nog mooier dan bij Snake eiland. We genieten weer heerlijk met zijn viertjes en op dit eiland is bijna geen enkele andere toerist te zien. Af en toe komt er een bootje, de Filipijnse gasten snorkelen een half uurtje en verdwijnen weer naar een volgend eiland. Wij hoppen lekker niet en blijven lekker hangen op dit eiland. De onderwaterwereld is betoverend en soms zou je willen dat je zelf een vis bent. Zo voelt het soms ook, als je lang in het water ligt word je bijna onderdeel van al dat natuurschoon. We gaan nu niet te laat terug want Mark heeft de wens om nog ergens heerlijk te gaan eten. Als we eenmaal terug zijn bij Casa Linda heeft Mark snel daarna "zijn" verjaardagsrestaurant gevonden. We eten heerlijke vis allemaal en ook dit is weer genieten, een fijne afsluiting van een heerlijke dag. Ik geloof dat we het dobbelen hebben overgeslagen.
Iedere ochtend horen we flink getrommel en soms begint dat al rond een uur of zes. Er is een feest aan de gang in Puerto Princessa en we lezen in de krant dat er een parade gaat komen met veel groepen uit heel Palawan die zich flink uitdossen en zichzelf begeleiden met trommelmuziek. Op de 21e en 22e voelde ik me niet echt jofel en ben gedwongen om met een griep en zere rug op bed te blijven. Mark blijft bij me en Joop en Rianne ontmoeten Cecile en haar man, een stel dat ze 12 jaar geleden ook ontmoette. Cecile werkt als mediator voor het Liliane fonds en haar man is orthopeed, ( hoe toevallig om een rugdokter in de buurt te hebben ) Ik ben een koppige tante en ga niet snel naar een dokter. Al langere tijd zit mijn rug te vervelen met uitstraling naar mijn linker been en nu wordt het toch allemaal een beetje te erg. Op de 23e gaan we samen richting het centrum om de parade te bekijken, en het is prachtig. Beschilderde lijven, mooie uitdrukkingen op de gezichten en natuurlijk de doordringende trommelmuziek. De trommels zijn gemaakt van oliedrums waar men een huid overheen heeft getrokken. Even de trommel opschilderen en klaar voor de parade. Het stuk lopen naar de parade gaat me niet goed af en dus besluiten Mark en ik terug te gaan naar onze kamer bij Casa Linda. Joop en Rianne blijven nog om wat meer te kunnen zien van de parade en later zien we prachtige foto's van hen. Het is de laatste avond samen ………althans dat denken we dan nog.
Ik kan haast niet meer zitten en lopen gaat ook verdomd moeilijk met pijn in mijn linkerbeen. Alsof de duivel ermee speelt komt Cecile nog even wat afgeven bij het guesthouse, terwijl ik op bed lig. Mark en Rianne hebben me er al tig keren op gewezen dat ik naar een dokter moet, en nu neemt Rianne haar kans waar om ons voor te stellen aan Cecile. Vlak daarvoor hadden Mark en ik een gesprek dat ik zo echt niet met een rugzak kan sjouwen en het reizen dus even moest worden stilgelegd. Cecile biedt meteen aan om haar man even langs te sturen die avond en als hij me heeft onderzocht geeft hij duidelijk aan dat er iets in mijn ruggewervel niet goed zit. Hij leert me wat oefeningen waarbij Mark me kan helpen en als hij de deur uitgaat vertelt hij buiten tegen Mark dat er eigenlijk een diagnose gesteld moet worden en dat de enige manier het maken van een MRI is. Manilla is de enige plek op de Filipijnen waar dat mogelijk is in het St. Luke ziekenhuis.
Tijd om ons te beraden en dus besluiten we om de volgende ochtend op de 24e juni met Joop en Rianne naar Manilla te vliegen en een bezoek te brengen aan het ziekenhuis, dat overigens pal naast het Liliane fonds office ligt. Hier kennen Joop en Rianne nogal wat mensen vanuit het verleden toen Rianne in Manilla werkte. Verder waren zuster Agneta en Agnetia, twee nonnen die Rianne leerde kennen tijdens haar werk hier, getuigen bij de bruiloft van Joop en Rianne. Kortom, veel contacten en dat maakt sommige dingen makkelijker zoals dingen regelen in het ziekenhuis. Na een onderzoek van een orthopeed, wordt een MRI geadviseerd en we maken daarvoor een afspraak. Geen maanden wachten hier maar twee dagen later kan ik al terecht. Na het eerste bezoek aan het St. Luke gaan we naar het Liliane fonds kantoor en daar zit Joop op ons te wachten. Wat er aan de hand is weten we niet maar hij heeft waarschijnlijk iets verkeerds gegeten en zit te rillen en zweet zich daarnaast onderuit. We voelen ons inmiddels een beetje een kneuzenteam, maar ja we zijn dan ook geen 20 meer !! Als Joop zich weer een beetje beter voelt zijn inmiddels allebei de zusters ook gearriveerd en het is een mooi weerzien. We worden uitgenodigd om mee te gaan uit eten en dus gaan we met de familieauto van de zusters naar een overheerlijk Italiaans (jawel echt waar !!) restaurant. Brood met echte olijfolie en balsamico, pasta en pizzagerechten waar je je vingers bij aflikt en we kletsen met de zusters, Agneta en Agnetia, en Tess en Joanne, die allebei voor het Liliane Fonds werken. Na een leuke avond worden we door Tess en Agnetia afgezet bij ons guesthouse in Manilla en duiken we ons bed in. Als ik geen last van mijn rug had gehad, waren we nu niet hier in Manilla geweest en hadden we deze dag met elkaar moeten missen !!
25 juni
Een dagje luieren en rustig aan doen bij het guesthouse. Helaas zijn veel mensen die Joop en Rianne hier kennen nu in Calbiga om het verjaardagsfeest te vieren van de moeder van Osmund, een vriend van hen, dus hebben ze nu vrijaf om lekker een dag te niksen. We kletsen na over de dingen die we samen allemaal gedaan hebben en wederom net als vorig jaar was het weer superleuk. De afsluiting is dan wel wat minder met al dat ruggedoe maar dat mag de pret niet drukken. Ook op de 26e doen we rustig aan en begint Rianne alvast met het inpakken van de spullen. Hééél veel gedroogde mango, kilo's en een boel spullen van ons om mee terug te nemen naar Nederland. Op deze laatste avond doen we helaas niet wat we graag hadden gedaan, bij kaarslicht in een prettig restaurant de laatste avond doorbrengen. Het is van een andere orde, Joop blijft bij het guesthouse en wij gaan met zijn drietjes naar het St. Luke voor de MRI. Alles loopt daar op rolletjes, op de afgesproken tijd ben ik omgekleed in een ziekenhuisschortje en word ik de koker van het MRI apparaat ( Philips Medical in Best is de producent !!) ingeschoven. In eerste instantie voelt het nogal eng, maar de tweede poging gaat beter en ik lig rustig stil in het apparaat. Wat maakt dat ding een rotherrie, de verpleger had me al gewaarschuwd, maar het lijkt alsof ik telkens word beschoten met machinegeweren. Tussendoor vraagt de verpleger of alles goed gaat en ik kan dat gelukkig met "ja" bevestigen. Vooraf werd me verteld dat ik 45 minuten tot een uur muisstil moest liggen, maar na 30 minuten is de sessie voorbij en mag ik mijn schortje weer uitdoen. Ik hijs me in mijn eigen kleren en vraag Mark om mijn schoene te strikken want helaas kan ik daar door mijn pijnlijke rug zelf even niet bij. We gaan even wat eten en nemen dan de taxi terug naar het guesthouse. Als afsluiting drinken we daar de laatste San Miquel en cola light en klinken op weer een zeer geslaagd samen zijn.
27 juni
Na een korte nacht vertrekken we met zijn viertjes richting het vliegveld, om Joop en Rianne uit te zwaaien. Een snel kort ritje en het is een beetje stil in de taxi. Rianne zegt al dat ze zo nog een maand had mee kunnen reizen, de tijd is voorbijgevlogen en we hebben weer leuke dingen met elkaar beleefd, van de ChancEd familie in Samar samen met Stefanie, tot de grotten in Calbiga, ons mango avontuur op Guimaras en het snorkelparadijs op Palawan. Om dan ook even niet te vergeten dat we wederom een wekenlange dobbelcompetitie hebben uitgevochten die dit jaar door Joop is gewonnen, PROFICIAT !!!!!!! We willen dus op zijn minst nog twee keer met elkaar op reis zodat Rianne en ik ook nog een kans hebben om eens winnaar van ons favoriete spel te worden. Of misschien gaat dat wel verschuiven naar scrabble, want ook daar weten we met elkaar wel raad mee.
Bij het vliegveld nemen we afscheid van elkaar en omarmen elkaar innig, de tranen staan naderbij dan het lachen, maar gelukkig wel van geluk dat we zulke lieve vrienden hebben waar we het reizen en cultuursnuiven mee delen.
Lieve Rianne en Joop, jullie hebben gezegd voordat wij op reis gingen, "wij komen", en hebben je aan je woord gehouden. Dat wij daar heel erg blij mee zijn hoeven we niet te zeggen want dat weten jullie inmiddels wel, we hebben genoten lieverds en wij zijn benieuwd waar het volgende avontuur van ons vieren ons naartoe brengt. Wat dachten jullie van de opening van McNester ergens in 2010 ?? Andere suggesties zijn welkom !!
- comments