Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand = 41.907+ 565 + 60 = 42.532 km
St Luke in Manilla
Aan de naam te zien zou je denken dat we het hier hebben over de één of andere heilige die een flinke geschiedenis heeft, ( misschien is dat ook wel zo maar dat heb ik nog niet kunnen achterhalen), maar in dit geval gaat het over een prima ziekenhuis hier in Manilla in Quezon city. Na ons bezoek op vrijdagavond om de MRI te laten maken, hebben we het er samen over hoe fantastisch fijn het is om nu in Manilla te zijn en niet ergens in Yangoon Birma of in the middle of nowhere tijdens een trekking. Onze gezondheid is wel het belangrijkste dat we hebben en elkaar natuurlijk, maar nu wordt dat eens even goed ingewreven. Op woensdag aankomen in Manilla en een paar uur later al gezien zijn door een orthopeed en een afspraak hebben voor een MRI is een flitsaktie waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen waarschijnlijk. De MRI afdeling werkt hier 24 uur per dag en ik kan als ik wil ook midden in de nacht komen voor mijn afspraak. Dat is niet nodig dus als je dan twee dagen later op de afgesproken tijd ook echt de MRI wordt ingeschoven is het ongeloof alleen nog maar groter. Voordat ik plaats nam op de ligslede, kon ik even een blik werpen in de ruimte waar alles gebeurt. Tot mijn verrassing zag ik dat Philips hier haar Magnetic Resonance Imaging 3.0 Tesla apparaat heeft staan. Het apparaat gebruikt magnetische en radio golven om beelden te maken van bijna alle weefsels in het lichaam. De weefsels van het lichaam met het minste vocht zoals bijvoorbeeld botten, kleuren donker op en weefsels met meer vocht zoals bijvoorbeeld vet kleuren licht op. Door de timing te veranderen van de puls van de radiogolven, is het mogelijk om informatie te verkrijgen van de verschillende weefsels die aanwezig zijn. Als ik de ruimte bekijk waar alles gebeurt zie ik allerlei interessante plaatjes op de beeldschermen, waar ik overigens geen wijs uit kan. Ooit solliciteerde ik bij Philips Medical Systems in Best en als dat was doorgegaan had ik waarschijnlijk iets geweten over het hoe en wat van dit ingenieuze apparaat. Je lijf doorlichten zonder bloot te staan aan straling is toch wel een uitvinding die een Nobelprijs zou mogen krijgen. En de ontwikkeling gaat nog steeds door.
Enfin, de MRI maken was dus zo gepiept en de verpleegsters en verplegers waren meer dan vriendelijk voor me. Dat stelt wel enorm gerust als je zo in een vreemd land zo'n behandeling moet ondergaan. Gelukkig spreekt men hier uitstekend Engels, veel beter dan ikzelf overigens, en dat maakt het ook weer makkelijker. En als je dan ook nog je grootste lief en een lieve vriendin, c.q. pleeg, bij je hebt, voel je dat je er niet alleen voor staat. Om niet te vergeten te vermelden dat in de hal van het St. Luke een gezellige piano staat waar je bij binnenkomst ontvangen wordt met een leuk stukje muziek alsof een ziekenhuis een feest is. Wat hier wel anders gaat is de spoedeisende hulp. Geen aparte ingang maar gewoon door de hoofdingang naar binnen stormen. Een beetje vreemd om dat allemaal te zien gebeuren maar het is geen straf om hier een MRI te moeten laten maken.
Na het afscheid met Rianne en Joop zijn we op weg gegaan terug naar het St. Luke om de uitslag van de MRI op te halen. Acht grote vellen papier in een giga envelop met 100 foto's van de MRI en daarbij een uitgetypt verslag van de deskundigen. Om later de gegevens nog te kunnen gebruiken, ook voor de verzekering, vragen we of het mogelijk is om eea op cd te krijgen en binnen now time is ook dat gepiept. Een keurige sticker met mijn dossiernummer en naam erop en alle informatie is in ons bezit. Nu op naar de orthopeed die ons om 13.30u verwacht. Zijn lunch is iets uitgelopen maar dit is het enige echte half uur dat we moeten wachten in dit ziekenhuis, dus daar hebben we geen moeite mee. De andere wachtenden zijn allemaal na mij dus als de arts arriveert schuifel ik naar binnen samen met Mark. We hadden het verslag al gelezen dus we wisten al wat hij ons zou gaan vertellen, "mevrouw u heeft een linkszijdige hernia L5-S1. Alle wervels tot aan daar zien er prima uit maar hier is een uitstulping te zien tussen de wervels L5 en S1 die tegen uw zenuwen aandrukt waardoor u pijn in uw linkerbeen heeft " Geen fijn nieuws natuurlijk, maar het goede nieuws is dat we nu weten wat er loos is met die werveltjes van me. Er zit dus een illegale uitstulping te vervelen en die zal niet snel de neiging hebben om gezellig terug op zijn plek te gaan zitten. Ik krijg medicijnen voorgeschreven voor de zenuwen, een soort vitaminen en ontstekingsremmers, en daarnaast adviseert de orthopeed om fysiotherapie te gaan volgen. Als de pijn niet gaat verdwijnen op termijn zal volgens hem een operatie nodig zijn, maar zover zijn we gelukkig nog niet. Nadat we nog de nodige vragen hebben gesteld verlaten we de arts en hij vraagt tot slot voor de zekerheid of Mark nu mijn rugzak gaat dragen, "you will be back here in one month but then for his back maybe". Ja, deze orthopeed komt een beetje stug over, maar hij heeft wel degelijk grappige humor. We vertrekken met al onze paperassen en gaan terug naar het guesthouse om onze plannen eens grondig te bespreken. Geen zware reisakties voorlopig, waarbij mijn vriend op mijn rug meereist want dat is nu funest.
Eenmaal terug bij het guesthouse bedenken we dat we Joanne van het Liliane Fonds wel eens kunnen contacten, want die heeft waarschijnlijk een zee aan fysio therapie netwerk. De arts heeft al aangegeven dat iedere dag op enneer naar het St. Luke vanuit Paranaque waar ons guesthouse is, een te zware belasting voor mijn rug is omdat het nogal ver weg ligt. Joanne gaat meteen voor ons aan de gang en na over en weer getekst te hebben, meld ze ons dat donderdag een fysiotherapeute hier in het guesthuose kan langskomen. Het duurt nog een paar dagen dus we gaan ook maar eens even bellen met de praktijk in Helvoirt om alvast wat meer advies te krijgen. Arjan Peters, de therapeut, staat mij te woord en neemt gelukkig de tijd om mijn vragen te beantwoorden. Verder heeft hij ook wat vragen voor mij en geeft me goede adviezen. Daar zitten we dan, vast in Manilla, maar alsof we het van te voren wisten want ons volgende ticket naar Kuala Lumpur is pas op 10 juli dus we hebben gelukkig de tijd om het rustig aan te doen en ons te richten op het herstel. Het zal waarschijnlijk niet in twee weken gepiept zijn, maar dat zien we dan weer.
In de Bus-familie hebben we een expert op het gebied van ruggen, Sandra loopt al jaren met rugpijn en van het ene ziekenhuis naar het andere tot ze in mei weer een operatie heeft gehad waarvan ze nu aan het herstellen is. Zij weet als geen ander wat je wel en vooral niet moet doen en dus gaan we maar eens even bellen met haar. Meteen komen er ook van deze kant allerlei waardevolle tips en komt zij op het briljante idee om de rugzak in te ruilen voor een koffer op wieltjes. Het backpackidee is dan weliswaar even om zeep maar voor mijn rug zou het een prima oplossing zijn. We kletsen verder over "onze" ruggen en hangen uiteindelijk de telefoon op. Skype is echt een geweldige uitvinding, even de computer aanzetten en je hebt de ander aan de lijn, met toch meestal ook een goede verbinding. Geen peperdure gesprekken, maar wel eenvoudig contact met thuis.
Wij blijven dus voorlopig in Manilla en gaan eens bekijken hoe het herstel gaat verlopen. Ons plan m ook nog in Maleisie rond te trekken zal mogelijk wel geskipt worden, en doorvliegen naar Bali is nu ons idee. Dan zoeken we een plek op waar we lekker kunnen uitrusten, ik mijn oefeningen kan doen en Mark kan gaan duiken. Want dat laatste zit er voorlopig voor mij nog niet in vrees ik. De therapeut in Nederland gaf al aan dat vinnen de belasting op je onderrug enorm groot maken en dat ik wel mag zwemmen maar beter op mijn rug. Nou dat laatste lijkt me met duiken niet zo geweldig, lig ik de hele tijd naar boven te kijken en mis ik al dat moois op de bodem. Enfin, zo blijkt dat reizen telkens weer improviseren is, en ook nu dus. Gelukkig doen we dat al een maand of acht dus kennen we inmiddels het klappen van de zweep. Wij gaan ons reistempo naar beneden gooien. Tot later !!
- comments