Profile
Blog
Photos
Videos
Rehab 2 in Manilla
Na de hulp van Allan en Rea via het Liliane Fonds, (ik ben echter geen disabled person under 25, maar toch..) weten Mark en ik het Paranaque Medical Centre zelf te vinden en gaan we er iedere twee dagen heen voor een fysiobehandeling van een uur. Inmiddels kennen ze me daar want er komen niet echt veel "witte" mensen binnenvallen voor een behandeling. "Hi Marielle", word ik ook vandaag (zaterdag) weer verwelkomt. Het is een speciale dag, want het REHAB centrum heeft brengt vandaag een ode aan Michael Jackson. De cd speler draait op volle toeren in de ruimte, die behangen is met ingelijste puzzels van oudbollige tafereeltjes. Als je op de details gaat letten wordt het alleen nog maar grappiger. Zo wordt er een oma binnengebracht van 86 die opnieuw moet leren lopen, en de manier van oefenen is nogal heftig. Ze wordt in een band gehesen en één van de medewerkers staat achter haar om haar tegen te houden en aan de voorzijde gaat een andere medewerker met zijn volle gewicht naar achteren hangen om haar overeind te houden. Zo staat ze tussen een installatie met gelijke liggers, een soort van loopband maar dan zonder band. De mevrouw is volgens mij tevens hardhorend en de jongelui van de rehab maken er grapjes mee. Mooi om te zien met hoeveel inspanning deze medewerkers hun best doen voor deze mevrouw. Als ze bij mij in de buurt komt, ik lig op een behandelbed, vraag ik haar hoe jong ze is. Vijfentwintig antwoord ze, en de medewerkers schieten meteen in de lach. Wellicht is ze ook aan het dementeren maar daar vraag ik maar niet op door. Wel wordt me duidelijk dat de dame die de oude vrouw begeleidt niet haar dochter is maar de care taker, een begeleidster die met haar is meegekomen.
Verder komt er een man binnen die bijna staart en enorm moeilijk beweegt. Een soort van driepoot helpt hem enigszins. Als de medewerkers hem gaan helpen, wordt me vertelt dat hij tijdens zijn werk in Bangkok een beroerte heeft gehad, en zijn balans bijna volledig kwijt is. Men helpt hem op een fiets te gaan zitten. Er zitten geen fatsoenlijke voetenbinders aan, dus worden zijn voeten gezwachteld en vastgebonden op de trappers. Bovenop de fiets, een soort hometrainer uit het jaar blok kun je wel zeggen, zit een tijdschakelaar die eruit ziet als een heuse eierwekker. Na de gefietste tijd maakt het ding een herrie waar ik midden in mijn diepste slaap nog wakker van zou worden en de man wordt ontdaan van de zwachtels en plots zie ik ook nog extra gewichten aan zijn enkels te voorschijn komen. Lig ik hier voor een behandeling aan mijn rug. Het relativeren is meteen weer op volle toeren. Met een rugzak al bijna negen maanden op reis en dan een hernia oplopen is een peuleschilletje vergeleken bij de klus waar deze redelijk jonge man, 62, voor staat. Hij zal alles opnieuw moeten leren en gelukkig voor hem (bedenk ik dan), kan hij zich uitdrukken omdat zijn spraak toch best redelijk is. Een vriendelijke lach komt me tegemoet als ik mijn duim opsteek als hij het fietsen weer heeft afgerond en hopelijk gaat zijn herstel voorspoedig.
Ikzelf word weer ingesnoerd voor de "pijn"bank en deze keer is het zeker niet zonder pijn helaas. Gisteren zijn we gaan zwemmen en ik heb echt rustig aan gedaan dacht ik, maar deze ochtend was het toch wat minder goed dan gisteren. Mijn been trekt weer en de pijn rond mijn knie is niet echt plezierig. Wel heb ik gemerkt dat de stretchbank me telkens na de behandeling meer ruimt in mijn rug geeft, de wervels worden echt uit elkaar getrokken waardoor de beklemde zenuw weer wat extra ruimte krijgt. Kom maar op met die bank dus ! Anj is vandaag degene die me voorbereid op de behandeling en begint meteen over Michael Jackson. "Ben jij ook fan van Michael?" vraagt ze me. "Hij heeft wel mooie muziek gemaakt, maar ik ben geen fan, ik kocht zijn platen vroeger niet". "O", zegt ze, "ik ben pas fan sinds hij dood is", en vanbinnen lach ik me rot omdat het er zo leuk uitkomt en ze er zelf om moet lachen terwijl ze het zegt. Ze is een stuk jonger dan ik en zeker niet opgegroeid met zijn muziek. Dat er veel mensen hier wel met de muziek van Michael zijn opgegroeid, zagen we gisteren in de supermarkt. Als achtergrondmuziek hoor je hier, sinds hij dood is uiteraard, alleen nog maar Jackson in de winkels. Loop je bij het fruit, de vis, groente of sojasaus, overal lopen de vrouwelijke Filipino's van mijn leeftijd alle liedjes mee te zingen en het geeft een bijzonder gevoel. De hele wereld kent deze unieke man en blert zijn teksten mee tot in de supermarkt. Mijn eigen geschiedenis schiet aan me voorbij omdat ik terugdenk aan de periode dat Michael superpopulair was, ons Carola was de trotse bezitster van de LP Thriller. Ik zat geloof ik op de middelbare school en fietste dagelijks door weer en wind naar Vught. De zesde single van zijn album Thriller, met dezelfde naam was een absolute hit. Ineens wilde iedereen leren hoe je achteruit kon lopen en de bewegingen imiteren. Imitaties waren er volop en er zullen vast wedstrijden zijn gehouden destijds wie de beste imitator was. In de gevangenis van Cebu werd vorige week toen bekend werd dat hij dood is, een gigantische opvoering van één van zijn thriller nummers gedaan, met honderden gevangen in oranje overalls gaf dat een hip effect en als je niet zou weten dat het de gevangen van de Cebu gevangenis waren zou je denken dat het een professionele dansopvoering was. Hier op de Filipijnen was het uitgebreid op het nieuws, en ook de verhalen over Michael duren nog steeds voort.
Anj van het Rehab centrum kan dus voorlopig haar lol op want er valt nog genoeg te zien en te horen van hem. Ondanks dat ze pas fan is geworden na zijn dood, valt me op hoeveel teksten ze nu al kan meezingen, en met haar mooie stem is het nog leuk om naar te luisteren. De verlegenheid maakt dat ze niet echt doorhaalt bij de gave lyrics maar ik wed dat als ik bij haar thuis stiekum ga meeluisteren dat ik een andere Anj zal zien en horen. Achteruitlopen zoals Michael dat deed is er hier in het centrum niet bij want de meeste mensen zijn al blij als ze weer gewoon vooruit kunnen lopen.
Na mijn stretchoefening op de bank, schuif ik er langzaam af en leg me rustig neer op een bed dat ernaast staat. "Lay on your tummy", zegt Anj, en ze maakt de behandeling met radiogolven klaar. Mijn onderrug wordt blootgemaakt en een koude gel wordt aangebracht. Dan is plotseling de moeder van centrum ook weer binnengekomen, Mel. Zij en Anj doen samen de behandeling op mijn onderrug en als ze gereed zijn, maakt Mel mijn onderrug schoon met een handdoek en krijg ik een stel hotpacks op mijn onderrug. Zo'n twintig minuten moet ik zo blijven liggen en omdat een deel van mijn "but" zichtbaar is worden de gordijntjes netjes dichtgeschoven. Stiekum kijk ik af en toe door de kieren want ik vind het wel leuk om alles hier weer in me op te nemen. In de hoek van de ruimte staat een grote kookpan waar de hotpacks in gaan en een flinke stapel handdoeken ligt ernaast om ze in de vouwen voordat ze gebruikt worden. Aan één van de stangen in de ruimte hangt een katrol die eruit ziet alsof hij het elk momet kan begeven. Verder is de wachtruimte dezelfde als de behandelruimte en met vele patiënten is het een volle boel. De gezelligheid is groot, het personeel heeft veel plezier met elkaar en Michael Jackson doet daar nog een schepje bovenop.
Als mijn hotpacktijd er op zit komt Mel ze verwijderen. Mel is echt de leider van dit centrum, als zij binnenkomt verandert de energie in de ruimte, een opgewektheid maar tevens ook aanpakmentaliteit die ze uitstraalt steekt haar medewerkers aan. Voor hen is niet gewoon Mel, maar Ma Mel en tevens de oudste die hier rondloopt, 39 lentes net als ik. Terwijl ze de hotpacks weghaalt ontstaat er een gesprek tussen ons, omdat ze haar medewerkers "anak" noemt en laat ik nu net weten dat dat kind betekent. Zonder dat ik ernaar vraag vertelt ze me dat ze de medewerkers haar kinderen noemt omdat ze geen kinderen kan krijgen. Alles heeft ze al geprobeerd vertelt ze, hormoonbehandelingen, ivf , maar niets heeft mogen baten. Ze is zelfs niet één keer zwanger geweest en de altijd zo vrolijke snoet van Mel staat nu ineens heel serieus. Al haar zussen en schoonzussen doen aan geboorteberking omdat ze niet meer kinderen willen en zij heeft de grootste moeite van de wereld om zwanger te raken. Uiteraard vraagt ze me of ik kinderen heb, want inmiddels heb ik haar vertelt dat ik ook 39 ben, en ik zeg haar van niet. Ik laat achterwege dat het een bewuste keus is, want dat lijkt me te pijnlijk en niet nodig om te zeggen. "Heb je ook geen miskramen gehad", vraagt ze, en weer beantwoord ik met nee. Ze vraagt niet verder en vertelt dat ze één van de laatste keren dat het weer mislukte, huilend achter het stuur van haar auto zat omdat ze weer ongesteld was geworden. In dit land waar het krijgen van kinderen belangrijk is, ben ik compleet verrast door de openheid waarmee Mel dit persoonlijke verhaal tegen mij vertelt. En eigenlijk vertelt ze het niet alleen aan mij want de ruimte is open en iedereen die het wil kan het horen, opmerkelijk. Wij hebben al vaak de vraag gehad, net als in de andere landen waar we reisden , of we kinderen hebben, en ook hier op de Filipijnen kijken ze je vol ongeloof aan als je antwoord van niet. Al snel verschijnt die grote warme glimlach weer op het gezicht van Mel als ze vol trots vertelt dat ze een hele leuke baan heeft en veel kinderen, haar medewerkers, met allerlei problemen die vooral oer het "hart" gaan. Een mooi mens, en daarbij ook nog een fijne fysiotherapeute.
Tijd voor de rek en strekoefeningen die Mel me gaat geven en na een kwartier rekken en strekken van mijn beide benen, ben ik weer klaar voor vandaag. "voorzichtig van het bed afkomen" zegt ze me nog en dan is het tijd voor weer een volgende patiënt. Ik steek mijn duim nog eens op naar de man die een beroerte had en hij lacht me weer vriendelijk toe en steekt zijn duim ook op naar mij. We lopen naar buiten met een miniem briefje in mijn hand. Hiermee moet ik naar loket 1, waar er een rekening wordt aangemaakt. Vervolgens wijst de dame naar het volgende loket, maar liefst drie meter verderop, want daar wordt het geld geind en dus zal ik daar moeten betalen, 360 pesos, minder dan 6 euro voor deze behandeling van een uur. Meteen vraag ik me af wat Mel maandelijks met deze baan zal verdienen, maar ik heb er echt geen idee van. We lopen nog een rondje door het ziekenhuis en het valt op dat het er hier echt anders uitziet dan in het St.Luke . De bedden zien eruit alsof ze zo uit de jaren 60 bij ons komen en als er een deur openstaat bij een kamer met patiënten, spieken we even naar binnen. Volle bak, met een stuk of zes bedden in een ruimte waar er bij ons hoogstens drie zullen staan, en de kwaliteit van de materialen laat nogal te wensen over. De bedden bestaan uit een ijzeren frame waar een soort van plastic 'matras' op ligt. Een dun stuk stof met een plastic 'zweet'bekleding. Wij weten hoe het ligt want in het guesthouse hebben we dat ook. Verder hangt er nog ergens een brandblusser in de gang aan de muur, nog compleet in plastic verpakking, dus hopelijk hebben ze die voorlopig niet nodig. En als ik me verdiep in het evacuatieplan dat aan de muur hangt blijkt dit voor aardbevingen te zijn. Je kunt eigenlijk uren rondlopen op dit soort plekken en de opmerkelijke verschillen in je opnemen, je blijft je verbazen over van alles en nog wat. Weer een hele ervaring dus, wat een hernia zoal oplevert. Wij verlaten het medisch centrum en trekken de hitte van de dag in, eten bij een lokaal tentje de lokale lekkernij menudo met rijst, en nemen jeepney terug naar 'huis'. Het voelt inmiddels alsof we hier wonen, nemen lokale gebruiken over en mensen in de wijk waar we slapen beginnen die twee Hollanders te herkennen en begroeten ons als we weer eens voorbij lopen. De Filipijnen is een geweldig land !!!!
- comments