menm2azie voor chanced: km stand =39.817 + 111 = 39.928 km

Afscheid van Calbiga en despedida in Trinidad

Na de pittige hike naar de grotten van Calbiga, nemen we de dag erna even een kleine ochtendpauze. Beetje uitslapen en de beentjes wat rust geven en napraten over de dag ervoor. Aangezien we nog maar één volle dag hier hebben, besluiten we om de middag toch in te vullen met nog wat sightseeing in de omgeving van deze prachtige plaats. De verzorging hier is er eentje van een vijfsterrenhotel, het huis van Ray waar we slapen en verblijven is een oude opgeknapte woning uit de Spaanse tijd hier en we voelen ons als een prinsen en prinsessen. De eettafel is wel drie meter lang en we kunnen ons zo voorstellen hoe het hier er vroeger aan toe is gegaan. Het huis heeft een eigen keuken maar gebruiken doen we die niet. In tegenstelling tot Trinidad waar Joop onze vaste kok is, hebben we hier een eigen kok die drie maal per dag een fantastische maaltijd op tafel zet. Zo uitgebreid dat we ons bijna bezwaard voelen.

Rond het middaguur vertrekken we naar een plek iets buiten het centrum van Calbiga waar het SPARK centrum staat. Dit centrum is tot stand gekomen met hulp van Joop en Rianne. In 2002 werd het idee voor dit park, small and medium sized enterprises park in combinatie met een kinderspeelplaats, ingediend voor "Nations in Bloom", een wereldwijde competitie op het gebied van leefbare gemeenschappen, dat werd georganiseerd in dat jaar in Apeldoorn. Tot grote vreugde van de afvaardiging van Calbiga en Joop en Rianne werd daar de eerste prijs binnengesleept, een geldprijs van 20.000 engelse ponden. Tijd om het resultaat dus te gaan bekijken en voor ons "gemak", wordt de lunch dan meteen ook maar in het Spark centrum geserveerd.

Het centrum is een prachtig gebouw boven op een heuvel met uitzicht op Calbiga centrum en rivier en de wijde omgeving eromheen, een fantastische plek. Onder in de vallei is een speeltuin gemaakt waar het krioelt van de kinderen. In het centrum worden seminars en workshops gehouden, een conferentieoord dat voorzien is van alle gemakken. De volgende ontwikkeling is het opzetten van allerlei kleine shopjes van lokalen rondom het centrum en de gelegenheid om in het centrum te slapen, kortom een combinatie van ondernemen en toerisme. Wij nuttigen de lunch en kijken ondertussen naar de dvd's die er in het verleden zijn gemaakt over Calbiga. Een sterk team van mensen die hier hard bezig zijn met Calbiga op de kaart zetten, hebben in het verleden al zo'n vijf of zes documentaires gemaakt over hun woonplaats met al het natuurschoon. We zijn onder de indruk en helemaal als we het dvd verslag van "Nations in Bloom" zien, waar Joop en Rianne zelf bij aanwezig waren. Het blijft een kippevelgevoel om hen daar zo een gat in de lucht te zien springen als bekend wordt dat Calbiga de prijs wint, en het is duidelijk dat bij het zien van deze dvd voor de zoveelste keer, Rianne en Joop nog steeds geraakt worden.

Ondertussen is Ray met zijn mannen aan het regelen dat we een boottocht over de Calbiga rivier kunnen maken die uitmondt in Maqueda baai, maar aan de horizon verschijnen tegelijkertijd ook enorm donkere wolken. Als we aankomen bij de rivier, ligt er een draagbootje voor ons klaar en stappen we voorzichtig in, de donkere wolken hebben zich imiddels nog meer samengepakt. Een vader en zoon brengen ons de rivier op en het is een prachtige omgeving, overal huisjes, bootjes en bedrijvigheid van het dagelijkse Filipijnse leven en we worden regelmatig toegezwaaid door de kinderen en het "hello" klinkt regelmatig in onze oren. Zoals we al verwachtten laten de donkere wolken ons niet met rust en al snel nadat we zijn vertrokken valt de frisse regen met bakke uit de hemel. We proberen onze camera's droog te houden maar verder zijn we snel allemaal doorweekt. In de verte is de heldere lucht te zien en na een half uurtje nattigheid wordt het droog. Gelukkig is de stemming opperbest en deert het niemand van ons dat we nat zijn geworden. Na een dik uur varen komt uiteindelijk Maqueda baai in zicht met op de achtergrond de bergen van het vasteland en omringende eilanden. Een hemels gezicht en als de avond langzaam valt is het stil op het water en genieten we van dit geweldige natuurschoon. Geen hordes toeristen, enkel een paar vissersbootjes die huiswaarts keren na een dag werken op het water. De baai is heel ondiep waardoor het net lijkt of de vissers die in de verte in het water staan over het water lopen. Onze camera's draaien overuren en als de donkerte dan echt invalt wordt het tijd om terug te gaan. We varen nog een half uurtje terug en zien in de verte de kleurrijke bliksemschichten tussen de bergen flitsen. Het wordt wellicht saai om te lezen maar ook dit is weer een geweldige dag. Aan de rand van de rivier worden we opgehaald door Frank, de chauffeur van de burgemeester, en hij brengt ons weer terug naar het huis van Ray, waar we ons ontdoen van onze klamme kleding en droge spullen aantrekken. We zijn uitgenodigd door Claire, een andere vriendin van Joop en Rianne, en haar oom Ramil (die overigens bijna even oud zijn) en rond half acht arriveren we bij hun huis dat niet ver van Ray's huis vandaan is. Hier worden we geconfronteerd met het reilen en zeilen van de Filippijnse politiek.

Claire was werkzaam voor de gemeente Calbiga totdat haar schoonvader zich kandidaat stelde voor het burgemeesterschap in Calbiga. Hiermee werd hij de tegenstander van Melchor Nacario, waaronder Claire altijd werkte en Claire had geen andere keus dan de vader van haar man te steunen in het kandidaatschap. Helaas werd dit haar niet in dank afgenomen, en waar haar schoonvader voorheen altijd als loco burgemeester samenwerkte met Melchor, (ruim 20 jaar), werd deze nu als echte vijand gezien. Het feit dat Claire haar schoonvader steunde heeft uiteindelijk tot gevolg gehad dat ze nu werkeloos is en met geen enkele mogelijkheid nog voor de gemeente aan het werk kan gaan. Dat het nog veel verder gaat, wordt ons duidelijk als ze vertelt dat ze in Calbiga inmiddels genegeerd wordt door alle aanhangers van de huidige burgemeester, en dit overkomt niet alleen haar. Het hele dorp is verdeeld in twee kampen, en zelfs families zijn verscheurd hierdoor. Ramil, die overigens vindt dat Melchor een zeer capabele burgemeester is, heeft om die reden bij de verkiezingen blanco gestemd. Heftig om te horen dat de dingen hier werken zoals ze werken, want voor Claire, die een goede opleiding heeft genoten betekent dit nu dat ze in haar directe omgeving onmogelijk weer aan het werk kan gaan en nu gebombardeerd is tot fulltime moeder, terwijl ze heel graag aan de slag wil. Een andere toekomst dus, die wellicht pas zal veranderen als er nieuwe burgemeestersverkiezingen komen.

Rond elf uur, na heel wat gesprekken en een heerlijke maaltijd, vooral het toetje was alsof er een engeltje over je tong pieste, lopen we met zijn viertjes terug naar ons verblijf. We kletsen er wat na en gaan uiteindelijk onder de wol. Inmiddels is duidelijk dat de burgemeester morgenvroeg de vlucht naar Tacloban zal hebben, het weer in Manilla is inmiddels opgeklaard en dus zijn er weer binnenlandse vluchten, en dus gaan we hem alsnog ontmoeten.

7 juni

Na een prima nachtrust die we nodig hadden, staan we op en genieten van het laatste uitgebreide ontbijt in Calbiga. We hangen wat rond in het huis want eigenlijk wachten we op de burgemeester. Vooral Joop en Rianne kijken erg uit naar zijn komst want ze hebben een bijzondere band met hem. En Joop en Melchor hebben een bijzondere klik mede omdat het allebei politieke dieren zijn, beleven ze altijd veel plezier aan het uitwisselen en bediscussiëren van de dingen die er spelen. Dat Melchor degene is die hen hier op de Filippijnen heeft getrouwd maakt het nog specialer natuurlijk. Wij, Mark en ik hebben melchor en zijn vrouw vorig jaar ontmoet en het is erg leuk om ze weer terug te zien. Ons plan was om ergens in de loop van de ochtend terug te gaan naar Trinidad, maar nu er kans is om tijd samen door te brengen, gaan we dat ook doen. Al snel blijkt dat er wederom van alles is geregeld en we worden uitgenodigd voor de lunch ergens aan de rand van Calbiga. De karaoke wordt ter plekke naar binnen gereden en de tafel wordt volgeladen met allerlei lekkernijen. Er wordt ondertussen ook druk gekletst over politiek en plannen die Melchor nog met zijn gemeente heeft. Plannen te over zeg maar. Verder zijn er ook in Calbiga nogal wat ChancEd scholieren en dit is een mooi moment om daarover ook van gedachten te wisselen. Rond een uur of half drie krijgen we toch wel het idee om nu eens langzaam richting Trinidad te gaan, maar van een busrit zal geen sprake zijn. Er is al een chauffeur geregeld die ons naar Trinidad zal terugbrengen en dus wordt dat een luxe en korte rit. We nemen afscheid van alle aanwezigen inclusief de mannen die met ons naar de grotten zijn geweest. Als we melchor vragen of het voor de veiligheid was dat ze zijn meegegaan, antwoord hij "als je de grotten nou niet leuk had gevonden hadden jullie in ieder geval leuk gezelschap onderweg". Heerlijke humor !

Op onze weg terug naar Trinidad stoppen we net buiten Calbiga nog even om een bezoek te brengen aan de moeder van een vriend van Joop en Rianne, Osmund, die deze maand 90 wordt. Haar ontmoetten we samen met Osmund en zijn vrouw vorig jaar in Manilla en het is bijzonder voor Joop en Rianne om haar weer terug te zien. De warmte die deze vrouw uitstraalt is enorm en het is prachtig om te zien hoe Rianne contact met haar maakt. Door een beroerte kan ze niet meer zo gemakkelijk praten, maar de twee verstaan elkaar prima. Ze is geweldig blij met het bezoek en na een half uurtje vertrekken we weer. De plek waar ze woont samen met haar zoon, een eenvoudig huis met uitzicht op de rijstvelden, is hartstikke sfeervol en oerfilippijns, en ze blijft zwaaien totdat we echt alle vier uit beeld zijn verdwenen. Op 24 juni als ze 90 wordt zal de gehele familie overkomen uit delen van de Filippijnen om dat te vieren en als je je daar een voorstelling van maakt, is dat één grote warme familieaangelegenheid. Ik zou stiekum wel op de schouder van oma mee willen kijken, maar ik moet het doen met mijn eigen voorstellingsvermogen.

De rit naar Trinidad is weer prachtig, ook al hebben we dezelfde weg al afgelegd, toch verbaast dit eiland mij nog steeds. De vergezichten over het water en de eilandjes die aan de horizon zichtbaar zijn, geven een paradijselijke uitstraling. Verder is alles even groen hier, en dat is niet zo vreemd want er valt hier regelmatig een flinke bui nu het regenseizoen is. Die regen kleurt alles nog frisser dan het al is, en de bananenbladeren hangen erbij te glimmen. Altijd mensen op straat en bezig met van alles en nog wat, kortom genoeg te zien en de drie uurtjes rijden zijn dan ook snel weer voorbij. Joop en Mark gaan samen nog even naar de markt en wij rijden alvast door naar Trinidad, zij komen met de tricycle achter ons aan. Het voelt als thuiskomen hier in het eigen huis van Joop en Rianne en de familie is meteen alweer in de buurt om te horen hoe wij het in Calbiga hebben gehad. Terwijl wij in Calbiga waren vierde de familie fiesta en is het varken dat de voor ons inmiddels zo bekende knorgeluiden maakte, niet meer onder ons, hij werd geofferd voor het feest. Morgen doen we lekker even een dagje niets, alhoewel, despedida oftewel afscheidsfeest in Trinidad vierenn we in de avond met de familie.

9 juni Despedida

Als je afscheid neemt op de Filippijnen wordt dat uitgebreid gevierd, niet omdat ze blij zijn dat je weer vertrekt maar omdat dit onderdeel is van de Filippijnse cultuur als er een goede band is tussen jou en de Filipino's. Onze band is prima en dus wordt ons 's-ochtends al verteld dat we rond een uur of zes zijn uitgenodigd in het huis van de familie. Tijdens de dag rommelen we wat aan, wisselen foto's uit, ruimen het huisje een beetje op en hebben nog de laatste uurtjes om met de familie te kletsen. Een paar van onze broeken zijn inmiddels zo groot geworden ( wij zijn gekrompen door het "Azie dieet") dat we ze zelfs niet met goed fatsoen met behulp van een riem nog aan kunnen. Gelukkig is het vinden van een kleermaker geen enkel probleem, want als we Melly vragen naar een atelier, verschijnt haar eigen naaimachine ineens. Er wordt even het één en ander opgemeten en na nog geen half uur krijgen we drie ingenomen broeken terug die weer prima passen. De tijd kruipt langzaam voorbij en ik krijg toch wel een gevoel van afscheid nemen. De mensen hier zijn fantastisch en het is bijzonder om te zien hoe zij hun leven inrichten. Je kunt er bladzijdes over vol schrijven, over cultuurverschillen, gebruiken en nog veel meer. Het belangrijkste is eigenlijk dat wij als westerlingen hier prima "fitten" zoals Rianne altijd zegt, en dat we van elkaar leren. Open je hart en je ogen en het is eenvoudig om samen te leven.

Rond een uurtje of zes, worden wij meegenomen naar het huis van de familie en daar is het een drukte van jewelste, oma, kinderen,neven en nichten en kleinkinderen, iedereen is aanwezig. De Filipino's zijn gewend om bij elkaar te kruipen en jou als niet- Filipino met je eigen mensen te laten. Zo ontstaat er al snel een huis waar twee groepen zitten. Wij Nederlanders vinden niets leuker dan mengen, dus als het eten is opgeschept, proberen we wat te mixen, en het heeft even tijd nodig voordat dat ook lukt. Na een uurtje is het door elkaar gehusselt maar als de karaoke op tv begint, ( 24 uur per dag liedjes gratis meezingen) zitten de Filipino's klaar voor de tv om uit volle borst mee te zingen. Een gezellige bezigheid, samen zingen, en ondanks dat ik geen idee heb wat ik zing probeer ik de tekst mee te lezen en de juiste toon te vinden. Alleen al dat je een poging doet kunnen de Filipino's waarderen en oma heeft een glimlach op haar gezicht. Morgenvroeg is het vroeg dag want om 5.00u moeten we ons bedje uit, dus we vertrekken niet te laat naar ons huis at inmiddels als thuis voelt. Voor het eerst in zeven maanden hadden we 10 dagen lang onze kleding in een kast en de rugzak leeg. Een gevoel van een eigen plekje waar je je even tijdelijk kunt settelen is ons goed bevallen. Op dat soort momenten denk je weer eens even terug dat het zo fijn is om een eigen plek te hebben, en te weten dat er ergens in dat kikkerlandje nog een huis staat waar we ooit weer zullen terugkeren. Maar nog niet voor nu, want morgen vliegen we via Manilla naar Iloilo, en zullen we afscheid moeten nemen van Stefanie omdat zij teruggaat naar Vietnam om haar werk en studieopdracht af te ronden.