Over het reizen met de bus kunnen we onderhand een boek gaan schrijven, ditmaal moesten we 45 min pauze houden omdat de chauffeurs even een bordje rijst moesten weghappen, en na nog twee porties extra in de koffer te hebben gestoken konden we weer verder. Maar eenmaal back on the road kregen we vrijwel direct een lekke band! En tja die cubanen vinden het makkelijker om een reserveband mee te nemen dan een reservewiel. Dus het op de velg pielen kostte de beste mannen anderhalf uur.. Maar goed met twee uur vertraging kwamen we uiteindelijk aan in camagüey. Al meteen op het station kwamen we twee italianen tegen, Pepe en Valerio, twee mede backpackers! Al snel waren we er achter dat we beide naar het centrum moesten en besloten we een taxi te delen. In de taxi vroegen de jongens ons waarom we naar camagüey waren gekomen, waarop wij antwoorden: "omdat het kan". Wij zien wel wat we tegen komen! Daar moesten de mannen wel om lachen maar zij waren hier wel met een doel, de twee italianen kwamen hier namelijk om te gaan duiken met haaien, en natuurlijk het koraal. Gruwel! Haaien! dachten wij, dat willen wij ook! en dus besloten we maar met de twee italiaanse boys mee te gaan. En zo kwam het dat we de volgende ochtend wederom een taxi deelden met onze italiaanse vrienden. Ditmaal naar playa santa lucia. Niet zomaar een strandje, namelijk na the great barrier reef in australie het grootste koraalrif ter wereld. Helaas was het haaien zwemmen en voeren alleen voor ervaren duikers (niet geheel tegen onze verwachting, maar toch een beetje gek, aangezien, zoals jullie onderhand wel weten, een ritje in een brakke amerikaan over de cubaanse wegen minstens zo gevaarlijk is als een haai voeren) Nouja, dan maar een introductielesje, tenslotte hadden we allebei nog nooit gedoken. Dus zo gezegd zo gedaan en na een kwartiertje uitleg over de uitrusting en de metertjes, gingen we oefenen in het zwembad. Uiteraard waren we twee natuurtalentjes en mochten we meteen weer uit het zwembad en op naar de zee, nu voor het eggie aangezien de zee niet maar twee meter diep is. Wij ons weer aftuigen, alles in de auto en hoppa op naar het koraalrif. Toen we daar eenmaal in het water dobberde hadden we beide een momentje van nu gaan we toch echt naar beneden. En toen trokken we aan onze touwtjes, en terwijl de lucht langzaam uit ons duikvest liep daalde wij af naar de onderwaterwereld. De druk op onze oren was heel raar, op vier meter diepte leek je hoofd al te willen exploderen, maar als je dan even je oren plopt, zoals je met vliegen ook doet, komt alles weer goed. Met snorkelen hadden we al heel wat vissen gezien, maar dit was zo ontzettend veel beter. Echt waanzinnig om tussen het koraal door te zwemmen en overal vissen te zien. Op de boden van de zee lag ook een scheepswrak, uiteraard moesten wij daar ook een kijkje nemen. Het was een soort flatgebouw voor vissen en koraal die 'm de hele dag een beetje chillen. Hoe mooi is 't leven dan!? Na drie kwartier rondzwemmem moesten we helaas weer opstijgen en de onderwaterwereld achter ons laten. Maar zeker niet voor altijd, want hoewel we voor de eerste keer maar vijftien meter diep zijn geweest, zijn we toch een beetje verslaafd. Snel nog een keer, en volgende keer gaan we haaien voeren, aangezien we nu kunnen duiken als een gek. Op het land kwamen we Pepe en Valerio ook weer tegen, zij hadden eckte haaien gespot, op de zelfde plek als ons maar alleen vijftien meter dieper.... Terug bij het duikers hoofdkwartier troffen we onze taxi chauffeur weer aan, die onder het genot van een glaasje rum, de hele middag op ons gewacht had. En na z'n laatste borreltje bracht hij ons netjes terug naar Camagüey. Ja paps en mams maar beter dat jullie alles achteraf horen, aangezien we in principe met haaien hebben gezwommen, en onze chauffeur rustig een glaasje rum wegtikt tijdens het rijden. Maar zolang je niet dronken bent mag je hier gewoon rijden. Zo mag je hier ook zelf kiezen wat voor verlichting je voert, geen is ook geen probleem, een sirene? Is toch vet, en zwaailampen zijn voor de eckte pimps! Maar aangezien we nog leven en we al in een hele schroothoop aan autos hebben gezeten zal het wel veilig zijn.
Aangekomen in Camagüey was het tijd om afscheid te nemen van onze kersverse vrienden uit italië. Zij gingen weer verder en wij blijven nog een nachtje, maar misschien komen we Valerio nog tegen in Bolivia!