Met nog maar een week te gaan op cuba zijn we aangekomen in Santiago de Cuba, helaas onze laatste bestemming van onze bedevaartstocht, maar gelukkig wel een hele goeie. Het was ooit de hoofdstad van Cuba, nu is het gewoon een vrij grote stad, maar wel een hele gezellige, misschien is het stiekem zelfs wel iets beter dan Havana. Afgezien van wat gedoe met de aankomst op donderdag avond dan. Het was namelijk laat, en brak van een busreis van bijna acht uur en de slechste lunch ooit, trapten wij weer in een man met een taxi en een casa, in het centrum, volgens hem..., wij hadden echter onze twijfels, daarbij waren de kamers vrij slecht. Zo hebben we maar wijs besloten om de casa's van de man af te slaan Vervolgens hebben we de man bedankt en hem 2 cuc gegeven voor een ritje wat achteraf gezien, ongeveer halverwege het centrum was. Om naar het centrum te komen moesten we nog een hele nachthike lopen. Met alle bagage in de donkere buitenwijk van Santiago.... Tja het kan nu nog, in peru moet je om acht uur thuis zijn anders word je slachtoffer van bijvoorbeeld wurgovervallen en dat soort narigheid waar moeders slapeloze nachten van krijgen. Maar aangezien we getrainde padvinders zijn kwamen we al snel uit in het centrum. Nu nog opzoek naar een slaapplek.... Aangezien alle casa's vol waren was het best lastig. Uiteindelijk vonden we een huis van een aardige oude dame, alleen had ze geen kamer met twee bedden.. Maar aangezien het huis leeg was mochten we twee kamers huren voor de prijs van één! Goeie deal, nu hebben we dus twee aparte kamers, beide met airco, samen een badkamer en een balkon... Onze eigen bovenwoning in het centrum van Santiago de Cuba!

De eerste dag in Santiago besloten we in te vullen met een fijne stadswandeling. En al snel kwamen we er achter dat Santiago een plek is om de locals te ontmoeten. Iedereen spreekt je aan en wil je van alles laten zien. En het mooiste komt nog, ze vragen niet eens om geld. En de straatverkopers en taxi chauffeurs begrijpen wat 'no gracias' betekent! Ideaal!!! Na nog geen drie straten te hebben gelopen hadden we een engels sprekende jongeman die ons wat mooie plekjes liet zien. Hij bracht ons ook naar een restaurant particular aan de baai. Een mooi huis op een heuvel met een twee etages hoog dakterras (foto). Kortom lekker windje, muziekje en een geweldig uitzicht over de stad en baai. Op het dakterras boden we de beste man een colaatje aan en bekeken we de kaart even. Al snel besloot de eigenaar ons een aanbod te doen, een bord met vis, garnalen, vlees, salade en rijst... Genoeg voor twee en voor 15 cuc ! Dus wij zeiden volmondig ja! Wij blij, hij blij, en de man die ons had rond geleid blij, aangezien de beste man een flesje kookolie kreeg van de chef omdat hij ons gebracht had, ja zo maak ik graag mensen blij.
Na de stadswandeling en de verfrissende terrasstop besloten we naar het busstation te gaan om de kaartjes voor de terugreis naar Havana vast te reserveren. Op het station was een bicitaxi die ons heel graag naar het centrum wou brengen. Wij konden best lopen maar omdat de man zo aandrong en slechts 2 cuc vroeg besloten we maar in te stappen. Dus wij met onze 160 kilo aan doodgewicht achterin de fiets taxi naar het centrum. Maar de fiets had wat zachte banden, het was 35 graden, en santiago is een stad met heel veel hele steile hellingen (a la san francisco) De arme man had geen versnellingen en moest heel hard trappen. Na twinig minuten de arme man te zien zwoegen kwamen we op op een helling waar de beste man bijna bezweek. Wij besloten even te duwen want het was echt onmenselijk. Maar na de helling was weer een helling en de al wat oudere man begon te hyperventileren en te zweten als een otter... Wij voelden ons echte slavendrijvers. Dus besloten we uit te stappen, en de arme man 2 cuc en onze fles water geven. Na nog even te hebben gewacht, om te kijken of hij geen hartaanval kreeg besloten we verder te lopen. De arme man excuserend achter te laten aan de kant van de weg... Die avond na het eten, met een spectaculair uitzicht over nachtelijk santiago liepen we terug door de oude straatjes van de stad. Toen we een groepje jonge cubanen (uitziend als echte gangsters, tattoo's, petjes alles) tegen kwamen die lekker aan het domino'en waren, werden we meteen uitgenodigd. Domino is hier echt heel populair en ze zijn ook kneiter fanatiek, dus wij gezellig een paar potjes domino'en. Je zal denken domino?? Maar het is echt tof om gewoon gezellig met elkaar, onder het genot van een glaasje rum, een spelletje te spelen op straat, daarbij is het niet alleen domino, nee het is ook een wedstrijd wie het hardste op de tafel kan slaan met een dominosteen (zoals wij doen met halli galli, ja wij hadden al snel geen idee meer waar we moesten leggen, maar de fanatieke boys hielden het gelukkig allemaal strak bij) En snachts is het nog steeds 30 graden dus heerlijk domino weer, Toen we vervolgens weer afscheid hadden genomen omdat het ging regenen en verder liepen, werden we al snel aangesproken door twee cubaanse jongens die vroegen of we mee gingen naar noche de santiguerra. Dit is een openlucht festival dat elke zaterdag en zondag plaats vind op een weg van een kilometer lang. Zeg maar elke zaterdag een festival, ja vrij goed bedacht van meneer castro. Dit is de plek waar alle jonge cubanen massaal op afkomen, iedereen drinkt hier rum alsof het water is, en hier ontdekten we arecha rum, veel lekkerder als havana club of bacardi en maar 1 cuc per flesje, win win. Onze nieuwe vrienden vonden dat we moesten leren dansen, aangezien elke cubaan kan dansen. Iedreen is dan ook aan het dansen op straat, geen ruzie, bijna geen politie dus kortom een hele goede sfeer. Cubaanse salsa muziek en dansende mensen, dat is het echte cuba! Al snel werden voor ons twee mooie dames geregeld waarmee we moesten dansen.... En tja een paar minuten later stonden wij hollandse boys salsa te dansen (nouja deden wij stijve harken een poging tot) met twee mooie cubaanse dames. Toen het feest om één uur stopte gingen we met de boys en de dames richting de disco. Hier in cuba heb je de disco, een openlucht tent die geen deur heeft maar alleen een hek. Dus de muziek is op straat net zo goed als binnen. En daarom staan de mensen die geen entree willen betalen gewoon op straat te dansen. Wij hadden ons daily budget op en zo kwam het dat ook wij op straat stonden te dansen. En toen er reggaeton werd opgezet, (Caribische dames en reggaeton.....) snapten wij ineens waarom de mannen zo van reggaeton houden. Ai ai ai wij zijn fan! Maar toen om drie uur 's morgens de laatste knopen van onze broeken waren afgeschuurd, er vier flessen rum doorheen waren gegaan en de muziek stopte, besloten wij ons bedje op te gaan zoeken. En zo kwam aan een dag vol ervaringen, nieuwe vrienden en een hele nieuwe kijk op cuba, helaas alweer een einde.

Vandaag werden we lichtelijk brakjes van een hele fijne avond wakker. Maar gelukkig had onze casa oma dat gisteravond, toen wij binnen stapten al voorzien, en had ze vanochtend een lekker hydraterend fruitsapje voor ons klaarstaan, daarbij was ze ook nog jarig dus kregen we een lekker stukje aarbeienijstaart. Hierna besloten we lekker te gaan ontbijten bij een leuk cafétje (wat later onze lokale stamcafe zou gaan worden) dat ons idee van prijzen handhaafde. Na een lekker ontbijtje wilden we met de bus naar fort 'del morro' maar aangezien de bussen hier gewoon gaan als ze willen gaan, besloten we na een halfuurtje wachten maar gewoon een taxi te pakken. Zo hebben we voor het eerst in onze reis echt cultuur gesnoven en zijn deze boys gewoon naar een heus museum geweest. Jaja het moet niet gekker worden zou je denken, maar het tegendeel was waar, aangezien het fort niet alleen thuis was van het museum maar ook van duizend hagedissen (dat soort van maatje best wel groot) en een aantal krabben. We kunnnen nog wel bij die hagedissen, maar hoe die krabben op het bovenste torentje van het fort belanden is ons een raadsel. Maar wij hebben dus een paar uurtjes cultuur gesnoven in een oud fort dat vroeger de baai van santiago beveiligde tegen piraten. Op de rand van een klif, vier etages hoog... de plek om fijne plaatjes te schieten van de baai, met de stad en bergen op de achtergrond. Na deze educatieve middag besloten we ff te gaan relaxen met een mojito'tje in ons 'stamcafé' ... De chef was zeer vereerd om ons voor de derde keer als gast te hebben!, en deed extra zijn best op onze mojito's.
Na de drankjes besloten we een postkantoor op te zoeken om weer wat kaartjes te posten (over ongeveer een maand weten jullie wie de gelukkige zijn). En daarna besloten we een kijkje te nemen op het dakterras van het vijf sterren hotel aan het park. En aangezien we er uitzien als 'rijke touristen' konden we gewoon naar binnen. Na een paar fijne foto's gingen we weer naar beneden, en eenmaal daar werden we door de chef van ons stamcafé aangesproken. De beste man nodigde ons uit om bij het cafe te komen eten, omdat wij al drie keer waren geweest kregen we het menu met garnalen, rijst, groente, salade en brood voor 4,50 cuc, inclusief twee gratis mojito's en cappuchino's. Wij konden de VIP status wel waarderen en besloten om bij de beste man te gaan dineren. Toen we daar om half acht aankwamen werden we verwelkomt door het personeel met een shotje 15 jaar oude rum. "Now we are friends" aldus de chefkok en gastheer. Daarna werden we naar de beste tafel begeleid en kregen we twee uitstekende mojito's. Uiteraard hoefden we niet op de kaart te kijken, aangezien de chef al de keuken was in gespoed om de lekkerste garnalen te gaan maken. En ze waren lekker ook! Na onze maaltijd kregen we nog twee cappuchino's aangeboden en maakte wij op onze beurt het personeel blij met een fooitje. Na het eten besloten we ons terug te trekken naar ons eigen balkon, om daar fijn een flesje rum meester te maken terwijl we een kaartje leggen en een muziekje luisteren. Morgen ochtend weer opzoek naar een nieuw avontuur, eerst even ontbijten bij onze stamkroeg, en daarna de bus richting la grand piedro te pakken om eens lekker te gaan hiken. Ik ga slapen... Adios amigo's!!!