Na afscheid te hebben genomen van onze nieuwe gastvrije loki vrienden. Was het na drie gezellige dagen Salta tijd om te vertrekken. En zo stapten we om 14.00 op de bus richting de busterminal, en daar aangekomen stapten we, na twee super poncho's te hebben overmeesterd, in de bus richting Paraguay. Een van onze laatste busritten, en ook de duurste van onze reis, want voor 16 uur comfortabele bus moesten we 66 euries aftikken. En zelfs nu was het eten waardeloos, maar goed we hadden gelukkig een fijn loki lunchpakketje met twee lekkere broodjes en een uitstekend stukje chocoladetaart!. En na een nacht gamen en muziek luisteren kwamen we aan in de grensplaats Clorinda. Hier moesten we met een taxi naar de grens, waarna we vervolgens met onze 'nood' dollars een transferticket konden kopen naar de busterminal van Asuncion. Ons eerste idee was om een nachtje in de hoofdstad te blijven, maar aangezien we beide nog wel fit waren besloten we maar meteen de bus te pakken naar Ciudad del Este. En na nog eens 7 uurtjes bus kwamen we dan eindelijk aan in 's werelds grootste supermarkt. Aangezien C.d.E één grote electronicamarkt is. Ander soort winkels als warenhuizen zal je hier niet vinden!. En toen was het tijd om te gaan pinnen, en aangezien ze hier nogal wat last van inflatie hebben kregen we meteen genoeg geld. Een euro is hier 5500 G's en met biljetten van 100.000 in je portemonee, voel je je als arme backpacker een rijke boy. Helemaal michiel, die ipv 150.000 even 150.000.00 uit de atm trok.. Ben je toch nog eens miljonair... Voor eventjes maar, want je hotelkamer kost hier ook 160.000. Maar goed, de volgende dag doken we maar eens de gekke straten in, opzoek naar die ene goedkope ipod die van de vrachtwagen is gevallen. Meteen werden we aan alle kanten bestookt, of we stunguns, pistolen, coke of viagra wilden kopen. Tja viagra iedereen wil je die blauwe pilletjes aan smeren, maar tja deze hollandse boys kunnen hun onderhand gebruinde jodukus heus zelf nog wel bedienen. Maar ja een 3500 Kv stungun die eruit ziet als een mobieltje is wel handig. Maar goed we waren opzoek naar de nieuwe tweedehandse ipod. En tussen alle winkelcentra en straatdealers voelden we ons net kuifje. 'Kuifje en de zoektocht naar de van de vrachtwagen af gevallen ipod'. Maar goed kuifje is daar beter in en na een heleboel mooie dames in sexy outfits te hebben bekeken gaven we onze zoektocht op. Jaja hier in paraguay weten ze wel wat verkopen is, in elke winkel krijg je allemaal je eigen stewardess mee die je begeleid met shoppen.... Sex sells!. En ja zo verkopen ze hier zelfs simkaarten, dus t-mobile verander je roze uithangbord in een roze uithangborst! Doen ze hier ook!. En toen we om drie uur onze zoektocht staakten begon iedereen ook zijn kraampjes af te breken, tja want drie uur is toch wel een goede tijd om de winkel te sluiten. Maar ook alles in de hele stad gaat dicht, zelfs de mc donald's, en zo werd ons zomaar een lekkere big mac door de neus geboord. Maar we waren niet getreurt, want nadat de gehele stad van winkelcentrum naar vuilnisbult is getransformeerd begint iedereen spontaan te barbequen. En zo konden we lekker aanschuiven bij de buurtbarbeque waar de chef ons een lekker stukje kip voorschotelde. Die avond gingen we op bezoek bij onze duitse vrienden van de uyunitour, want deze waren toevallig ook afgerezen naar C.d.E en in het hotel aan de overkant van de straat gestationeerd. En onder het genot van een drankje, muziekje en een kaartspelletje brachten we de eerste dag in de gekste stad ter wereld tot een einde. De volgende ochtend ging de wekker veel te vroeg aangezien we naar de watervallen wilden, de rede waarom we hier zijn. En om zeven uur liepen we over de brug Brazilië binnen, maar aangezien het niet duidelijk was waar we onze entrada stempel konden verzamelen besloten we een agent om de weg te vragen. Maar!... Ook al waren we misschien een minuutje van Paraguay vandaan, de beste man verstond geen hol van ons Spaans. Ze praten hier namelijk spaans-russisch of ook wel portugees genoemd. Maar aangezien we na onze eerste weken cuba meester zijn in het communiceren met handen, voeten en gekke bekken, kregen we het toch klaar gespeeld om een extra stempeltje te verzamelen in ons paarse spaarboekje. En toen waren we legaal in Brazilië, op naar Argentinië!, en nadat we bij de busterminal waren aanbeland stapten we in ee bus die ons naar Peurto iguazu (arg) bracht. Hier konden we een bus vinden die ons naar het nationaalpark kon brengen. En na 2,5 uur reizen en stempels jagen kwamen we dan eindelijk aan bij het waterpark. En hier konden we lekkker wandelen door de jungle met de meest gave uitzichten op de grootste watervallen ter wereld. Ja indrukwekkend was het wel. En na de blauwe en ee rode routes gelopen te hebben mochten we mee met treintje bello!, en na een korte treinreis kwamen we aan bij de laatste route, the devils throat of te wel een loopbrug tot boven het punt waar de watervallen naar beneden donderen. Op de loopbrug stonden heel veel mensen, en wij dachten dat ze gewoon van het uitzicht genoten en een paar fototjes trokken. Maar achteraf bleek het een soort onofficiële wachtrij. En nadat we wat mensen waren gepasseerd, was daar ineens een duitse vrouw van zeker al in de vijftig. En die duitste vrouw baalde zo van het feit dat ze zelf niet op het briljante idee was gekomen om langs de mensen te lopen, dat ze besloot ons fysiek tegen te houden. En vervolgens begon de scheld regen, dat we slechte mensen waren, dat we vuil van de samenleveving waren, zij daar in tegen was een heel goed mens die hier en daar politieagent speelt. En aangezien we haar rustig aanhoorde en af en toe nog wat voerde door te zeggen dat ze inderdaad een hele goede was!. Zag ik er al helemaal koken van woede, maar goed wij beleefde jongens lieten de scheld cannonade over ons heen komen, en sloten aan in de mensen massa, wat overigens officieel niet eens een wachtrij was. Maar voor de vrouw, die overigens wat opgekropte levensfrustraties had, wat helemaal niet gek is als je er zo uitziet.... Vond het nog niet genoeg. En zodra we het uitzicht platform bereikten kwam daar ineens een aanval in de rug, met een aanloop moest mevrouw nog even een duw in de rug geven. Wij gaven geen kick, en keken haar alleen eventjes aan, met een blik van kom op!, wie is hier nou volwassenner. Eigenlijk verdiende ze toch eventjes een ritje in een gele wagen op een oranje plank, maar aangezien er allemaal gezinnetjes met kleintjes liepen, en we vroeger van juffie christa hadden geleerd de 'verstandigste' te zijn lieten we het hierbij. En besloten wat fototjes te gaan trekken aangezien we daarvoor tenslotte gekomen waren. Uiteindelijk waren we na een geslaagde dag pas om 15.00 terug in Foz de Iguazu (bra) en leek het ons geen goed idee om nog de braziliaanse kant van de watervallen te gaan bekijken. En onder het mom van 'morgen weer een dag' reden we in een bus terug naar C.d.E. Maar aangezien de bus vergat te stoppen bij de stempelposten kwamen we als illegalen Paraguay weer binnen. Maar de volgende morgen wisten we ongemerkt de grens naar Brazilië over te steken en waren we dus weer 'legaal' . Vanaf de busterminal bracht een bus ons naar het nacional parque en ook hier konden we weer lekker hiken. Vanaf deze zijde zagen de watervallen er weer anders uit, en hier kon je er ook net even wat dichterbij komen. En na een middagjes rondlopen gingen we weer terug naar Paraguay, nu echter met uitcheck en incheck stempels. Nu was het zaak om een bus naar Saõ Paulo te vinden aangezien de dagen beginnen af te tellen. En gelukkig waren we nog op tijd, en stapten we om 17.00 samen met onze duitse vrienden op de bus naar Saõ Paulo. Met nog zeven dagen op de teller, naar de met twintig miljoen inwoners grootste stad van brazilië. Onze laatste lange busreis die ons weer een beetje dichterbij thuis!. De hemelse plek, waar we water uit de kraan kunnen drinken, wc papier eindelijk weer mogen doorspoelen en kroketten uit een muur kunnen halen!. Hollanda we zijn je gaan waarderen!