Profile
Blog
Photos
Videos
Estamos de vuelta!!!
Ja ja beste vrienden, vriendinnen, familie, kennissen, frituuruitbaters, leraars, cybernerds en huisdieren, na een ellenlange afwezigheid valt hier eindelijk nog eens iets te lezen, het werd verdomme tijd! Maar daar zijn een aantal redenen voor, en er zijn dan ook weer heel wat dingen gebeurd intussen, waaronder fijne en minder fijne…Voor we ons naar een van de grootste carnavalfeesten ter wereld begaven kreeg ik nog de kans om even langs te gaan op het sinaasappelveld van Adolfo, de wiskundeleraar van op school. Gewapend met een spiegelreflexcamera en een hele hoop lege zakjes ging ik samen met nog een andere leraar naar zijn veld. Ongelofelijk, zo ver als je kunt kijken niets anders dan sinaasappels (en 1 citroenboom)! We plukten gretig en ik kwam met meer sinaasappels dan ik ooit in mijn hele leven gegeten heb (intussen ben ik al aan de tweede lading bezig)! Daarna nog even naar zijn schildersstudio, heel afgelegen in de bergen. Hier komt een mens nu eens echt tot rust: geen auto's, wegen, geluid, een mooie natuur (olijfbomen, rozemarijnstruiken, lavendel,…). Op 1 februari vertrokken we dan naar Cádiz, waar elk jaar het grootste carnavalsfeest van Spanje plaatsvindt. Onderdak was geregeld via een klasgenote, dus dat zat al goed! Maar Spanje zou Spanje niet zijn als er niet weer een kanjer van een probleem opstak…Om 1 of andere reden had het busvervoer besloten om gedurende de hele carnavalsperiode in Cádiz te staken, @#~*$&!!! Gelukkig zijn er ook nog treinen, en na wat stresserende momenten en veel wachten geraakten we toch in Cádiz, waar we opgewacht werden door Laura. We gingen dadelijk naar het strand (tapas) en tegen de avond maakten we kennis met de rest van de huisgenoten (Engelsen, Spanjaarden,…) en bereidden ons voor voor een stevige homeparty in de buurt, georganiseerd door studenten. De drank, rum voor de verandering, vloeide weer rijkelijk, voor mij iets te rijkelijk zelfs en om 2u was mijn kaars redelijk uit en werd ik richting mijn kamer gedragen…De dag erna ontnuchteren met een fles bier op het strand, pfff, maar na enkele hamburgers en pizza's waren we klaar voor het échte werk. Nu, Carnaval de Cádiz wordt op een vrij speciale manier gevierd: er is niet echt een grote stoet, maar iedereen verkleed zich (ik was voor de gelegenheid als Belg verkleed, Joris als een soort Obelix annex travestiet en Laura als Chinese) en verzamelt dan op alle grote pleinen en marktplaatsen, voorzien van volgende toebehoren: 1) een fles whisky, rum, gin of welke soort sterke drank dan ook, of bier 2) een fles cola of limonade 3) een zak ijs 4) een beker. Daarna worden er gewoon groepen gevormd, alle zakken worden bij elkaar gelegd en iedereen pakt waar hij zin in heeft. Dit fenomeen staat ook wel bekend onder de naam 'botellón'. Heel gezellig allemaal, een geweldige sfeer en mooie en inventieve kostuums (ghost busters, de mannen van a clockwork orange,pacman,…); er komt dan ook volk vanuit heel Spanje en omstreken om hier Carnaval te vieren. De zondag keerden we moe maar voldaan terug naar Lepe. De week erop begon Joris serieus ziek te worden; we waren de week voordien al eens naar de dokter gegaan maar volgens de bloedanalyse was alles ok. Maar woensdag dreigde het toch even serieus uit de hand te lopen. Hij lag doodziek in de zetel, kon niet goed zien noch horen, duizelig, misselijk, etc. Na weer een doktersbezoek werden we doorverwezen naar het ziekenhuis in Huelva en daar viel het harde verdict: suikerziekte. Hij was binnengekomen met een suikerwaarde van meer dan 900 (terwijl het gewoonlijk 80 à 100 is) en had zeer veel geluk gehad. Zware en donkere dagen dus, voor ons allebei, ons Spaans avontuur viel voor even in duigen en er kwamen nog meer problemen bij: na de eerste nacht werden we ineens overgeplaatst naar een ander ziekenhuis omdat ze hem daar beter zouden kunnen behandelen. Aangekomen in het ziekenhuis (per ambulance) bleek na een uur wachten dat er geen plaats was. Op naar het volgende ziekenhuis dus, en na 5u wachten in een klein kamertje kreeg hij uiteindelijk een kamer toegewezen. Het moest natuurlijk weer lukken dat we op de kamer deelden met een van de luidruchtigste patiënten in het hele ziekenhuis: een oude incontinente man met hevige bronchitis. Privacy kenden ze ook niet, want de gordijn die de twee bedden scheidt werd constant opengetrokken door zijn vrouw. En daar bovenop maakten beiden 's nachts meer lawaai als een kettingzaag, een rumoerige klas en een opstijgende boeing 747 bij elkaar. Ik heb dan ook geen oog dicht gedaan, dikwijls getwijfeld om mij gewoon op de gang te leggen en ben na een aantal nachten gedwongen thuis moeten gaan slapen. Gelukkig waren er ook fijnere momenten in het ziekenhuis zoals het vele bezoek dat we kregen (meer als in België!) van alle leraars en natuurlijk de onvermijdelijke dosis films die we er keken...Maar de opluchting was toch groot toen hij een week later het ziekenhuis mocht verlaten!In het daaropvolgende weekend werden we samen met een deel leraars nog uitgenodigd door Manolo en Pepa, de directeur van mijn school en zijn vrouw. Ze hebben, zoals meerdere Spanjaarden, een weekendhuisje op het platteland waar ze regelmatig naartoe trekken of mensen uitnodigen om gezellig samen te zijn. Het zonnetje scheen weer goed, de barbecue gloeide, het bier was lekker koud en het vlees overheerlijk. De namiddag werd afgesloten met een tornooitje pingpong en we keerden terug naar Lepe met alle overschot van de barbecue (ook ni erg!)
De week erna begon dan mijn soloperiode; Joris keerde voor een dikke maand terug naar België voor aanvullende tests en om zijn familie te zien uiteraard. Na een week vond op mijn school een gastronomische wedstrijd plaats. Elke deelnemende leerling mocht thuis een speciaal gerecht klaarmaken, mee naar school nemen, en daar zou het dan getest werden door een jury van leraars. En raad eens wie in de jury zat? Juist ja, den deze! Jongens jongens, wat een festijn! Ik denk dat we minstens 30 gerechten geproefd hebben, het ene uiteraard al wat lekkerder als het ander (nog nooit zo goeie gambakroketten gegeten, en ook nog nooit zo mottige spaghetti carbonara!). Toen we klaar waren mochten de (ongeduldige) leerlingen binnen om alles op te eten. Ze kwamen binnengestormd als halve wilden en in een mum van tijd verdween alles van de tafel. De wedstrijd eindigde met nog een etentje voor de leraars apart: tonijn, jamón, tortilla,…De volgende dag ging ik met een aantal klassen mee naar de theaterzaal in Lepe, want daar kwam flamencozanger Arcángel (http://www.arcangel.com.es/) een uiteenzetting geven. Ik had er natuurlijk nog nooit van gehoord, maar na een persoonlijke 'meet-and-greet' bleek al snel dat hij (in de flamencowereld) redelijk bekend is; hij treedt wereldwijd op, waaronder ook al een paar keer in België! Maar nu was hij hier om te praten over hoe en waarom hij met flamenco was begonnen. Nu, hij kwam er toch niet langs, want elke 5 minuten vroeg er wel iemand of hij niet een stukje van dat liedje uit die of die cd kon zingen. Voor de rest bracht ik mijn tijd om met naar het strand te gaan en door met Juan af te spreken. Zijn vrouw was toevallig voor 2 weken weg naar het buitenland en dus konden we elkaar gezelschap houden. Eén dag hebben we in het weekendhuisje van de directeur met nog een deel andere leraars een lekkere paella gemaakt, een andere zijn we naar La Zarza (zijn geboortedorp) gegaan om zijn moeder te bezoeken. Een leuke uitstap, weer lekker gegeten (chivo!) en daarna de oude mijnschachten, waar vroeger mineralen (koper en ijzer) werden uit gewonnen, gaan bezichtigen.Begin maart kwam dan het eerste bezoek voor mij hier in Spanje, en nog niet van de eerste de besten: amigos Johnny & El Guido!!! Het werden 5 dolle dagen met alles erop en eraan waarin veel te veel gebeurde om hier allemaal uit te leggen, echt te gek voor woorden…Maar het waren 5 dagen om 'u' tegen te zeggen! Hoe dan ook, enkele sleutelwoorden die hun bezoek hier tekenden ga ik jullie niet onthouden (sommigen enkel voor de ingewijden!): bier - tapas - GSM - strand - sleutel - rum - vis - undergroundparty - Juan - … (zelf in te vullen)
Ze waren nog niet goed vertrokken of ik kreeg mijn volgende bezoekster al over de vloer, en dat was niemand minder dan mijn vriendin, beter bekend onder de naam Marijke! Ik ging ze samen met Agustín, een leraar van school, in Sevilla ophalen; en plots ontpopte deze laatste zich tot een rasechte stadsgids: hij nam ons mee naar het centrum van Sevilla en toonde ons onderweg allerlei interessante straatjes en pleintjes. Op een gegeven moment liepen we door zo'n straatje en toen we halverwege waren hoorde ik plots iemand ''cut'' achter mij roepen! Ik was eerst beledigd, maar toen ik mij omdraaide zag ik dat we midden in een filmopname stonden, van niemand minder dan Jim Jarmush (onder meer bekend van films als Ghost Dog:way of the samurai en Coffee and Cigarettes)!!! Hij was daar blijkbaar zijn nieuwste film aan het opnemen, kijk dus maar eens goed als hij uitkomt of ik er niet opsta ergens!Na enkele tapas en een kort bezoekje aan de kathedraal, het parque Maria Luiza, de plaza nueva en de barrio santa cruz werden we mooi voor de deur afgezet. De volgende dagen werden gevuld met tapas eten, schoenen kopen, naar het circus en strand gaan, en ook een etentje @ casa Juan was er weer bij uiteraard (cochinillo deze keer). Op maandag namen we deel aan de 'ruta de la tapa'. 15 tapasbars in Lepe deden hier aan mee, en je kon in elke bar drie tapas met bijbehorende huiswijn uitproberen; heel leuk om nieuwe dingen te leren kennen! De dag erna ging ik zelf ook voor een weekje naar huis terug (de tijd was uiteraard weer veel te kort) en de week erna kwam ik terug, samen met Joris, mi hermano y mi madre!We werden 's avonds op de luchthaven opgehaald door Juan, die onze gasten al dadelijk in de Spaanse sfeer bracht door een tussenstop in een Spaans restaurant in Villarassa te maken. Zwaardvis, inktvis, adobo,…een lekker wijntje erbij en we waren weer vertrokken. De volgende dag trakteerde mijn moeder hem en zijn vrouw echter op een onvervalste Belgische maaltijd: vol-au-vent! Later werden we weer bij hun uitgenodigd voor een paella en nog andere lekkernijen (zie ook foto's).We bezochten ook Villareal (Portugal) en Ayamonte, een klein maar gezellig dorpje dichtbij de Portugese grens, en gingen nog eens sinaasappels plukken op het veld van Adolfo. Een dagje naar het strand en naar Sevilla mochten natuurlijk ook niet onderbreken. Een week later zat het er al weer op en vertrokken ze allebei tevreden (of ontevreden?) terug naar België. Deze week ben ik nog naar een 'corrida' geweest (ja, stierengevechten maken ook deel uit van de Spaanse cultuur), wat ook wel een hele belevenis was. Het gevecht was volledig uitverkocht (15.000 toeschouwers), de zon brandde, er hing een sigarengeur in de lucht en op de achtergrond hoorde je de fanfare spelen, olé! Nadat alle toreros en assistenten opgekomen waren en zich voorgesteld hadden begon het gevecht. Redelijk bloederig, in dit geval zowel voor de stieren als de toreros, want er werden er 2 vol op de hoorns genomen (kijk bij videos en op http://www.youtube.com/watch?v=63t4FzCc5Zg)! Wie met vuur speelt…Volgende week beginnen we eindelijk ook weer terug te reizen, want onze trip naar Córdoba ligt vast! Meer nieuws volgt ongetwijfeld…
Saludos! Fede y Joris, los afortunados
PS: Ik heb hier ook een hele tijd zonder internet gezeten, wegens een rekening die niet aangekomen was hadden ze onze lijn volledig afgesloten, een heel gezever dat ik jullie ga besparen, maar intussen is alles gelukkig weer in orde!
- comments