Profile
Blog
Photos
Videos
Buenos días a todos!
Hier alvast een eerste bericht over ons Spaans avontuur. Het waren turbulente dagen omdat er ongelofelijk veel geregeld moest worden en dat allemaal aan een razendsnel tempo (een eigenschap van de Spanjaarden die ik nog niet kende!).
Ik zal beginnen met het begin en dat is onze vlucht. Op maandag 1 oktober om 6u10 stegen joris en ik op in Dortmund met bestemming Málaga. De vlucht verliep heel goed en omstreeks 9u landden we in Málaga, waar het toen al meer dan 20 graden was. Daar om 11u een langeafstandsbus genomen richting Granada. Om half 2 kwamen we aan in het busstation van Granada en namen we een stadsbus en stapten we af in het centrum..dachten we. Bleek dat het centrum van Granada even klein is als de ring rond Brussel ofzo..enfin, we moesten dus nog een heel stuk verder. Aangezien we niet wisten waar we exact moesten afstappen besloten we dan maar om een taxi te nemen. Maar spitsuur in Granada, dus makkelijker gezegd dan gedaan. Je moet hier echt bijna midden op de weg springen om er eentje tegen te houden en tegelijkertijd vooral uitkijken dat je niet omvergereden wordt door een motorrijder of scooter (rijden hier echt als gekken). Na een halfuur ongeveer kregen we er dan toch een te pakken en toonden hem het adres. Van gas geven had hij precies nog nooit gehoord, want hij nam zich ruim de tijd (de teller loopt gewoon door), probeerde zoveel mogelijk rode lichten te kruisen en toen we dachten dat we erbijna waren, keerde hij om en reed dezelfde weg terug; het minste wat je dus kan zeggen is dat ze buitenlanders serieus kloten.
We checkten in in ons ****hotel (Engels spreken ze totaal niet en het Spaans van de receptionist hield ietwat het midden tussen dat van een spraakgebrekkige en een oudje zonder tanden, niet echt verstaanbaar dus) en gingen daarna onmiddellijk op zoek naar eten (en cerveza natuurlijk!). Na wat zoeken kwamen we terecht bij een chique bar, waar iedereen tapas en/of cava zat te drinken op het terras. We bestelden "dos cañas" (pintjes bier voor de leken onder jullie) en werden op onze wenken bediend door een vriendelijke Spanjaard. Even later bracht hij ons een eerste tapa (klein hapje dat je bij je drankje krijgt): linzen met een hartelijke saus (zeer lekker!). Het weer was uitstekend (27 graden), het bier koud en de sfeer dus opperbest. Nadat we zowat het hele tapasgamma afgewerkt hadden (gefrituurd deeg zoals smoutebollen met vis in, broodjes met groentesla, kaas,...met natuurlijk telkens de bijbehorende cañas) betaalden we en keerden lichtjes groggy terug naar ons hotel. Bier is hier trouwens (gelukkig) spotgoedkoop: 1,50 euro voor een lekkere koude pint in een glas met telkens een tapa bij (kunnen ze in België nog wat van leren met hun croques uit het vuistje!)
In het hotel waren intussen al wat meer auxiliares aangekomen (heel veel Amerikanen) en we kwamen er ook de eerste Belgische tegen, een vertaler/tolk die op dezelfde school heeft gezeten als ik in Brussel! Zij was vorig jaar al op uitwisseling geweest in Valencia en was dus al redelijk vertrouwd met de gang van zaken in Spanje. Om 22u was er dan het avondeten voor alle auxiliares (600 geloof ik) in het poepchique hotel van de Amerikanen (zaten in een ander hotel als de rest, hoe kon het ook anders). Toen we op de verzamelplaats stonden te wachten tussen de andere auxiliares kwam er ineens een Aussie op ons afgestapt. Een echte "surfdude" die zo uit 1 of andere film geplukt kon zijn, maar hij was compleet geschift, want was hyperkinetisch en had een heel apart gevoel voor humor (Ik zei dat ik in Genk woonde, waarop hij: Oh, you live in Gent? Yeah, that's a real good friend of mine). Ik denk dat hij nog wat last had van zijn jetlag..
We ontmoetten er nog enkele Belgen en kregen dan ons avondeten. Dan nog snel iets gedronken en daarna gaan slapen, want de volgende dag om 9u begon de oriëntatie! Die vond weer ergens anders plaats, we hebben dus redelijk wat afgereisd in Granada. Tot mijn (en vooral) Joris zijn verbazing was de volledige uitleg enkel in het Spaans, hij zat er dus echt voor spek en bonen bij. Gelukkig konden we een samenvatting van de gesprekken vragen aan enkele anderen. Om 15u vertrokken we naar het busstation, want de laatste bus naar Huelva vertrok al om 16u30. En dit terwijl alle belangrijke dingen (bankrekening openen, papieren voor werkvergunning) dan besproken werden. Organiseren is niet echt de sterkste kant van de Spanjaarden heb ik de indruk, want de regeling trok echt op niks; alles op een andere plaats, te laat, belangrijke documentatie die ontbrak,...
Gelukkig kregen we op de laatste moment de documentatiemap met alle nodige info voor het openen van een bankrekening, etc.
De busrit naar Huelva (400km) duurde meer dan 4 uur en zat vol Amerikanen, ook auxiliares. Maar ze zijn niet echt sociaal naar andere auxiliares toe en klitten vooral samen met hun landgenoten. Ineens kwam er een meisje achter ons zitten, ook een Belgische (van Gent) die bezig was met een boek te schrijven. Ze kwam bij ons zitten omdat ze dat Amerikaanse Engels niet meer kon aanhoren. Amerikanen maken namelijk zinnen door de woorden 'awesome', 'like', en 'you know' te verbinden. Ik begon er ook op te letten (Joris was zich ook al serieus aan het ergeren) en telde soms 4(!!!) keer like 1 zin, type: Yeah, you know, like when I go like, to the movies, everybody is like...that's awesome!!!meer dan 4u van die zinnen en je weet hoe blij we waren toen we in Huelva aankwamen. Onze huisbaas José (werkt op de gemeente) zou ons daar ophalen en naar Islantilla rijden, het dorpje waar we verblijven. Bij onze aankomst echter geen José te zien, na een halfuur nog altijd niet...Ik zei bij mezelf: No way José en belde hem op. Hij sprak echter een onverstaanbaar Spaans (Het is zijn vrouw die ons de Engelse mails verstuurd heeft) en verstond geen Engels. Ik haakte dus maar gewoon weer in en stuurde hem een SMS in het Spaans. Om 22u30 kwam hij dan aan, bleek dat hij het busstation niet kon vinden. Op de terugweg bleek ook waarom: Hij deed alles in de auto, behalve op de weg letten: voortdurend spreken, al dan niet in gebroken Engels, telefoneren,...waardoor hij afritten miste of bijna tegen de afrastering reed. Aangekomen in Islantilla toonde hij ons kort het appartement en gaf ons de sleutels. Hij komt dit of volgend weekend terug met zijn vrouw voor alles nog eens te bespreken. Daarna onmiddellijk gaan slapen want we waren stikkapot van de reis.
Woensdag moesten we dan de eerste dag naar school, maar daar stak het eerste probleem de kop op: waar is er een bushalte? Blijkt dat er maar 1 bushalte in heel het dorp is (op een dikke 20 min lopen), en maar 3 bussen per dag..Het is ook een langeafstandsbus die niet in het centrum stopt, maar aan de stadsrand (een beetje te vergelijken met treinen in België). Aangekomen in Lepe moest ik nog eens 20min wandelen tot aan mijn school. Ik denk trouwens dat er soms serieus gebatterd wordt hier, want in sommmige straten waar ik passeer hangen de muren vol graffiti, ligt er overal glas en hebben de meeste ramen tralies!
Toen ik aan mijn school kwam, dacht ik echt dat ik dat ik in de ghetto van harlem beland was: buiten de school overal auto's met snotapen van 16 in met keiharde hiphopmuziek, tegenover op een trap zat een groep jongeren wiet te roken...Iedereen heeft hier ook een oorbel, piercing, tatoeage of hanekam of allemaal samen. De schoolpoort is hier ook een echte POORT, met dikke ijzeren tralies van meer dan 2m hoog en gaat enkel open met een sleutel...Als er geen bordje met "escuela" hing, zou je eerder aan een gevangenis denken. Maar ik vermande me, stak mijn nepoorbel in, zette mijn 2pac-bandana op en stapte op de school af.Nadat ik binnengelaten werd door een studiemeester, ontmoette ik Cármen, een departementshoofd en lerares Engels. Ze heeft vertaler-tolk gestudeerd en spreekt ook redelijk goed Frans. Een hele enthousiaste en vriendelijke vrouw (ik kreeg dadelijk 3 kussen). Ze nam me mee naar de leraarskamer en stelde me voor aan de andere leerkrachten (de leraar Frans wil mij ook al gebruiken voor zijn lessen!). Ik liet mijn papieren zien en ze zei onmiddellijk dat ze mij wou helpen met het openen van een bankrekening, mijn werkvergunning aan te vragen, zodat ik niet alles alleen moet gaan uitzoeken en constant de bus moet nemen (In de namiddag is ze zelfs met mij naar een gsmwinkel gegaan voor een Spaans nummer). Verder ontmoette ik de directeur, nog een departementshoofd/leraar Engels die me zei dat ik absoluut niks moest kopen en al het nodige materiaal van school zou krijgen; in februari gaan ze op schoolreis naar Zweden en ik mag zelfs mee als ik wil!
Ze zijn er hier ook echt onder de indruk van dat ik drie talen kan spreken en daar zordt handig gebruik van gemaakt, want Frans wordt ook gegeven op school, en de meeste leraars spreken ook geen woord Engels. Ze zijn hier trouwens met een nieuw systeem begonnen dit schooljaar: iedere leraar (bv. geschiedenis) moet zijn lessen voor een gedeelte ook in het Engels kunnen geven. Dat gaat nog wat geven als je weet dat ze niet eens tot 10 kunnen tellen in het Engels (nee, dit is geen grap) (Zelfs de directeur spreekt geen woord Engels). Zo werd ik bijvoorbeeld voorgesteld aan de leraar Spaans en hij gaf me een hand en zei: nice...to....meet....you! Dat had hij namelijk de dag ervoor geleerd, en hij was zo fier als een gieter dat hij dat nu kon zeggen. Er wordt hier dus redelijk wat afgelachen. 1 van mijn taken zal er dus ook in bestaan om les te geven aan de leraars zelf (conversatie), waar ik eigenlijk wel naar uitkijk, want ze zijn redelijk beschaamd om Engels te spreken. Op een gegeven moment kwam er een boom van een kerel op mij af, type Bud Spencer. Bonjour, comment vas-tu? zei hij. Bleek dat hij de turnleraar was, en ook Frans gaf denk ik. Hij zei dat hij geen woord Engels sprak, hij kon enkel tellen tot 20 (pas geleerd).
Verder werd ons ook verteld dat we redelijk veel betalen voor ons huisje en dat er een zeer slechte busverbinding is (dat vermoedden we al). Cármen woont niet zo ver van ons, maar ze heeft een auto, en die is onmisbaar om daar te wonen, Ze kan mij wel meenemen tot school, maar daar is Joris nog niet mee geholpen ik moet heel waarschijnlijk maar drie dagen per week werken (dinsdag, woensdag en donderdag, lang weekend dus!), dus dan zou het handiger zijn als we in het centrum zitten, waar er busverbindingen zijn naar alle steden. Ze stelde dan ook voor om te verhuizen naar Lepe na deze maand en heeft een aantal hele goede adressen (waar leraars in het verleden verbleven). En dat gaan we waarschijnlijk ook doen want het is niet te doen met de bus (ik kan nooit op tijd op school zijn). Spijtig, want ons huisje is ook vrij mooi en ligt vlakbij het strand..maar tijdens onze vrije dagen kunnen we daar altijd nog naartoe. Morgen gaat ze trouwens met ons mee om naar huisjes te kijken en onze papieren en gsm in orde te maken. Het is echt ongelofelijk hoeveel die mensen ons helpen en dat doet veel.
Gisteren na school (die begint hier trouwens om 8u30 en eindigt om 14u30) heeft we mij een lift gegeven tot aan het huisje. Daar zijn we aan het zwembad gaan liggen en daarna zijn we dan voor de eerste keer naar het strand gegaan, wat echt wel prachtig is. Overal palmbomen, een mooie dijk, proper strand (veel schelpen!) en de Middellandse zee natuurlijk). Daarna heb ik spaghetti gemaakt, en die is voor de eerste keer in mijn leven mislukt. De producten in de winkels zijn dan ook iets anders dan bij ons. Het werd dus spaghettiwatersaus met veel peper (zelfs het zout is raar!). Volgende keer beter dus.
Over de winkels ja, die liggen op een klein halfuur wandelen van ons huisje, we maken dus redelijk wat kilometers hier. Ik denk dus dat we binnenkort onze lidkaart van de plaatstelijke wandelclub wel zullen ontvangen!
Vandaag terug op school, maar ik heb niks moeten doen omdat mijn lessenrooster nog niet gemaakt is. Ik ben er ook de eerste keer op internet kunnen gaan, en nu dus even in een internetcafé.
Morgen vrijaf, dan gaan we alles regelen en dinsdag normaal de eerste echte schooldag! Ik zal tegen dan een presentatie mogen voorbereiden over mezelf (waar ik woon, over België, hobby's), dus alle tips zijn welkom!
Ik hou jullie nog wel op de hoogte!
Tot mails,
Fede el Andaluz.
PS: het weer is hier trouwens dik in orde, tot nu toe elke dag rond de 25-30°C, behalve dan toen we onderweg waren naar Huelva, toen was er een serieuze wolkbreuk, zelfs donder en bliksem. Half Spanje liep dan ook rond met een scheef gezicht.
PS2: We hebben voorlopig nog geen internet, dus gaan 1 à 2 keer per week langs in het plaatselijke internetcafé. Binnen een maand ofzo hebben we normaal een vaste verbinding op onze verblijfplaats.
- comments
van den berg sandra woon jij in de buurt van islantilla