Profile
Blog
Photos
Videos
Fietstocht.
Als Nienke met haar duikcursus begint, gaan Geert, Wieteke en ik fietsen. Bij de plaatselijke vvv hebben we een fietstocht van 2,5 u geregeld.
We worden om 7.30 u opgehaald met een busje en naar de opstapplaats gebracht 10 min verderop.
Daar staan onze fietsen, mountainbikes, al klaar. De gids geeft ons alle drie een helm en als gecontroleerd is of de fietsen goed afgesteld staan, gaan we op pad. Eerst fietsen we nog door de drukste straat van Ubud. Gelukkig is het nog vroeg en valt het verkeer wel mee.
Al gauw slaan we af en komen we in een rustigere straat met al wel een flinke klim. Het is ook even wennen aan de versnellingen, als je 'm lichter wilt zetten, zet je 'm al gauw zwaarder, wat niet handig is als je aan het klimmen bent. Maar ook dat komt goed.
We fietsen over leuke weggetjes, passeren kleine dorpjes en ook de rijstvelden zien we weer.
Na een half uurtje fietsen en na een flinke klim stoppen we even om wat te drinken en op adem te komen. We staan voor de ingang van een desa en de gids vertelt het een en ander over het geloof.
Als er een oude man met hond aan komt lopen, probeert Wieteke de hond te aaien. Maar die is dat niet gewend en begint te blaffen en houdt niet meer op. Waarop de oude man hem eerst vermanend toespreekt, maar dan hardhandig aanpakt. Als hij ziet dat Wieteke wat boos kijkt daarover, aait hij de hond ook nog even met een vragende blik naar Wieteke.
De gids vertelt dat de man de priester is van het dorp waar we voor staan. Geert vraagt of hij hem op de foto mag zetten en dat is goed.
Na dit alles gaan we weer verder, om na een 15 min weer te stoppen met de vraag of we de voorbereidingen van een verbrandingsceremonie willen zien. En ja dat willen we wel. Er wordt ons wel verzocht een donatie te doen als bijdrage aan de ceremonie. Dat doen we dus. We krijgen weer een band om en dan kunnen we het terrein op. De gids geeft uitleg. Over 2 weken worden hier 30 mensen gecremeerd die in de afgelopen 4 á 5 jaar zijn overleden en begraven (tijdelijk). Er hangt een heel schema, de dorpelingen zijn de komende dagen dag en nacht bezig met de voorbereidingen. En er staat al van alles klaar. Zo'n 30 hokjes waar de brancards met resten komen te staan zijn al bijna klaar en ingericht met eten en andere dingen die je nodig kunt hebben als je dood bent. Op een volgend veldje staan de speciaal gemaakte dieren klaar, met naam van de overledene(n) waar de resten uiteindelijk ingaan om verbrand te worden (zie foto). In sommige dieren gaan de resten van meerdere personen als die uit 1 familie komen.
Op weer een ander veld wordt het eten vast voorbereid en de brancards gebouwd. Alles onder een opgewekte stemming.
We vinden het allemaal heel interessant en we worden ook uitgenodigd bij de ceremonie te zijn. Helaas zijn we dan al weg uit Ubud.
Dan stappen we weer op en na een tussenstop in een klein wegrestaurantje slaan we af en komen we op een heel smal weggetje tussen de rijstvelden door. Erg mooi, maar waar de weg eerst nog verhard is gaat het al snel over in een echt landweggetje van zo'n halve meter breed. Maar we hebben goede fietsen dus moet het geen probleem zijn, toch?
Ook hier heeft het toerisme toegeslagen, want overal langs dit weggetje staan hutjes waar je schilderijtjes of houtsnijwerk kunt kopen. We stoppen er bij eentje maar kopen niks.
Als we halverwege dit paadje zijn willen we even stoppen voor het maken van een foto. Ik fiets achteraan en als ik m'n voet op de grond wil zetten stap ik in een klein greppeltje die verstopt is tussen het gras. En ja, voor ik het weet lig ik in het rijstveld! Onder de grijze modder helpt Wieteke me er uit en een boertje staat te lachen, maar helpt me wel met schoonmaken. Wat niet zo veel effect heeft omdat het uit m'n kleren druipt. Verder lijkt het allemaal wel mee te vallen en stappen we weer op. Tijdens het verder fietsen gaat m'n enkel steeds meer pijn doen, maar het fietsen gaat nog wel.
Gelukkig hoeven we niet meer zo heel ver en als we terug zijn in Ubud blijkt het lopen toch wel heel pijnlijk te zijn en worden we met het busje weer terug gebracht. Op de kamer bekijken we de schade aan mijn enkel en die blijkt toch wel licht gekneusd te zijn. Maar goed dat we arnica zalf hebben meegenomen, waar ik m'n enkel mee insmeer. Maar goed dat we een paar dagen rust hebben ingelast.
Met rust en arnica zal mijn enkel wel snel weer beter zijn. Geert heeft ook nog tubigrip mee, wat als steunverband dient.
Ondanks dit wat vervelende ongelukje hebben we wel genoten van deze fietstocht.
(Met mijn enkel gaat het 4 dagen later inderdaad een stuk beter en kan ik weer mee komen, dus geen zorgen.)
Groetjes, Ria
- comments
edwin Ik lees maar niks over tonijnsate. Of heb ik iets gemist. En doe nou voorzichting met die poot van je, ouwe!