Profile
Blog
Photos
Videos
Hey mensen, hoe is het ermee. Met mij gaat het goed hoor. Heb steeds geen zin om een verhaaltje te schrijven, maar nu wordt het dan toch echt weer tijd. Heb wel een aantal interessante dingen meegemaakt de afgelopen dagen, dus die zal ik maar eventjes melden.
Een paar dagen geleden besloot ik dat ik m'n haar eens eventjes moest laten knippen. Het was weer zo beestachtig als altijd geworden - wat natuurlijk goed is, aangezien niemand hier krullen heeft - dus het was weer tijd om het te laten verwijderen. Ik overlegde even met Shimpei van Juyoh Hotel waar een kapper zat en die bleek in het JR gedeelte (trein ipv metro) van Ueno station te zitten. Normaal ga ik altijd met de metro, maar nu was het tijd om toch maar weer eventjes de trein te gebruiken, wat ik toch iets lastiger vind, doordat ik geen map heb. Het bleek echter super makkelijk te zijn en was er zo en toen vijf rondjes gelopen door het station en toen vond ik de kapper. De kapper bleek echter de simpelste kapper te zijn die er was en alle salarymen met pakken (waar je er echt miljoen van zijn hier) hun haar laten bijknippen in tien minuten. Maarja I don't care, m'n haar groeit toch altijd weer hetzelfde. Het kostte minder dan tien euro, dus dat pastte goed in mijn budget. Na twintig minuten wachten ofzo was ik aan de beurt en de kapper die mij toegewezen kreeg dacht what the f***. Na even een communicatieworsteling over hoe ik m'n haar wou, was het volgens mij 'duidelijk'. Hij leek wel wat moeite te hebben met m'n beestenkapsel, maarja uiteindelijk is het toch weer vrij kort en netjes geworden. Op zich wel zonde, maar ik wed dat m'n krullen weer terugzijn voordat ik in Korea ben.
Na de kapper liep ik naar de supermarkt om even een biertje en wat te eten te halen. Wou even in het park chillen en dan weer terug naar het hotel gaan om weet ik veel wat te doen. Zei tegen de mensen in het hotel dat ik zo terug zou zijn. Toen ik echter uit de supermarkt kwam, kwam er een dude op me af gelopen. Ik herkende hem meteen, want het was de zwerver waar ik een gedichtje van had gekocht iets meer dan een week geleden. Ik zei tegen 'm van nee ik heb je gedicht al. Hij sprak echt super goed Engels, zelfs de tourist information hier spreekt niet zijn niveau Engels. Ik vroeg hoe dat kwam en hij zei "I am just a stupid guy. It's not good," met een sarcastische toon. We raakte in gesprek en ik vroeg hem of die een biertje wou drinken in het park (jaja, ik heb hier niks te doen!). Zo gezegd, zo gedaan en we zaten even later in het park. We hadden super diepe gesprekken over het leven en het was echt super interessant. Hij bleek 63 te zijn, ook al leek hij een jaar of 40. Hij was in Noord-Korea geboren en op 2 jarige leeftijd naar Japan verhuisd met meer mensen uit dat land. Hij had blauwe ogen, terwijl hij een aziaat is en het waren geen kleurlenzen. Wist niet dat dat kon. Tot zijn vijftigste ofzo woonde hij in Zuid-Korea met zijn vriendin, maarja uiteindelijk koos hij ervoor om op straat te leven omdat hij de maatschappij zat was. Hij heeft zelfs z'n Master gehaald in Engels aan een universiteit in Californië :S hij kan makkelijk werk krijgen, want er is hier een super grote vraag naar Engelsleraren, maar hij vind het Japanse werksysteem een slavensysteem en een beperking van vrijheid, altijd excuses aanbieden en je ondergeschikt maken aan anderen. Hij had ook een hekel aan andere zwervers, omdat ze bedelden en hun eigenwaarde waren verloren. Hij was echter schrijver en probeerde dat te verkopen, waarmee hij kan overleven. Dacht eerst dat hij alleen schreef om geld te verdienen, maar hij leeft op straat om zich op zijn 'kunst' te kunnen concentreren :S hij heeft al drie boeken uitgebracht eerder in zijn leven. Hij doucht gewoon enzo en houd ook gewoon een website bij, maar hij heeft geen huis. Echt een apart figuur. Zijn website: wwww.hideoasano.com
Maarja de dag erna besloten Michael en ik naar Akihabara te gaan om weet ik veel wat voor reden ook alweer. Op een gegeven moment kwamen we 'maids' tegen. Dat zijn meisjes verkleed als schoonmaakster, schoolmeisje, etc. Zij proberen mensen te lokken voor hun maid cafe, waar ze werken als serveerster. Had er weleens wat over gelezen, dat veel nerds (ja Akihabara, de electric city) daarheen gaan, omdat ze nooit een chick kunnen fixen en dan toch aandacht van meisjes krijgen. Michael en ik voelden ons ook wel nerd die hier geen chick kunnen fixen, dus zo gezegd, zo gedaan. We arriveerden met een lift ergens op de zesde etage van een flat en daar kwam een chick in een leuk pakje ons tegemoet. Toen ze haar mond opende kwam er een stem uit.... een stem met de hoogste frequentie die ik ooit heb gehoord. M'n mondhoeken schoten spontaan omhoog en ik zag Michael, die normaal altijd serieus kijkt, ook een verfrommeld gezicht trekken. Het meisje had zo'n belachelijk schattig stemmetje, het was niet normaal meer. Geen idee of dat haar echte stem was, maar het was zo suf. Ik kon alleen maar lachend met haar praten, want je kon gewoon niet serieus zijn tegen haar. Onmogelijk. De taak van de meisjes die daar werken is om de klanten een beetje te vertroetelen ofzo en blije gesprekjes te voeren, maarja... wij konden uiteraard weer geen Japans. Ze deed dus haar best om in het Engels duidelijk te maken wat de bedoeling was en na een aantal 'nani's' snapten we het idee wel.
We werden naar onze plek geleid. Het was een klein kamertje met overal hartjesslingers, blije tekeningen, blije kleurtjes en de meest blije muziek ooit. Eén veelste blije kamer. En het suffe was dat er gewoon mensen zaten te drinken, ook een zakendude en twee meisjes. Op de drankflessen langs de muur stonden super blije tekeningetjes met gekke gezichtjes en suffe kleurtjes en zelfs op de menukaart stonden random smileys tussen de gerechten en drankjes door. Michael en ik stonden perplex. Het meisje kwam even later een bestelling opnemen met weer die belachelijke stem. We gingen gelijk weer kapot, maar ze deed wel haar best, dus we vonden het zielig. Ze verstond het vak wel goed, want de andere maids waren lang niet zo enthousiast als zij was. Dus ze was toch onze favoriet. Michael bestelde een cola en ik bestelde een koffie en beiden bestelden we een 'bunny ijsje'. Het meisje kwam onze drakjes brengen en bij mij deed ze langzaam de suiker en de melk erin en ging het ook nog voor me roeren op een zeer uhm... lieve manier soort van. Het was zo raar en de mensen om ons heen vonden het zo normaal, het was gewoon bizar. Kreeg de big smile niet meer van m'n gezicht.Het bunny ijsje was ook zo super mega blij, het hele gedoe leek net voor kleine kinderen. Die muziek ook de hele tijd. Het was ook niet sexueel getint ofzo, niet zoals die ****** hostess bars in Roppongi. Het was gewoon puur voor de schattigheid ofzo en het was zo droog. Was wel een leuke ervaring. We bleven daar een uurtje ofzo en we gingen weer naar buiten.
Eergisteravond waren Michael en ik naar een club genaamd Gas Panic gegaan in Shibuya, daar wat mensen ontmoet. Daarna karaoke gegaan met een of andere Indische dude en daar vroeg ik wat random chicks om mee te doen en die deden nog mee ook, was wel droog. Verder geen zin in details meer, ben moe van het typen!
Vandaag eindelijk een pikachu pak gevonden! Yes! Maarja hou het voor gezien, schrijf binnenkort wel weer een verhaaltje :D
- comments