Profile
Blog
Photos
Videos
Jo mensen! Bedankt voor alle reacties, dat motiveert me natuurlijk ook weer om verder te schrijven. Het wordt hier steeds gekker! Ben nu wel goed geintegreerd in het hostel en ik lul nu gewoon standaard tegen iedereen aan, want we hebben allemaal een connection, omdat we Gaijins zijn. Het openbaar vervoer ownt hier zo hard, echt niet normaal. Je zal het niet geloven tot je het met eigen ogen ziet. Ik snap nu helemaal waarom ze een gemiddelde vetraging van 0,2 seconde per jaar hebben. De metro is eigenlijk de vaste hang-out hier, omdat je hier twintig keer per dag in zit. Vandaag heb ik ook weer rondgehangen met de Zweden (genaamd Eijve (Fredrik, omdat z'n naam zo moeilijk is uit te spreken), Eric and Sandra) en ons plan was om wasted te worden op het hanami festijn in Yoyogi park (jah jah, ik ben echt een culturele reiziger). Ik besloot m'n camera en tas maar niet mee te nemen, maar wel m'n nieuwe-oude gitaar, want zo kunnen we aandacht trekken. En ik hou van aandacht! Especially van asian chicks :D
Dus we gingen naar het park. We stapten de metro in en toen we er aankwamen was echt belachelijk druk. En met belachelijk druk bedoel ik dus ÜBERDRUK. Er liepen duizenden mensen op één klein stukje aarde. Er was gewoon geen ruimte tussen de mensen, maar één gigantische rivier van mensen. Overal, in elk straatje, op elke stukje gras, echt bizar. Dit was fokking irritant met die gitaar en heb er dus ook één snaar afgemold helaas (moet je voorstellen, zo druk dat je je gitaar niet eens heel kan houden). Dit was super chill om te zien, want in het park waren allemaal mensen op kleedjes en ze waren super blij en s***. Er waren straatartiesten, bandjes, die gewoon random losgingen en ze gingen blije dingen roepen toen ze mijn gitaar zagen. We besloten dat we in deze woestenij moesten zien te overleven en dat het nu echt hard tegen hard was, dus we besloten eerst supplies in te slaan en we gingen een supermarkt zoeken. Dit was echt super, super, super f***ed aangezien er in de supermarkt iets van honderd mensen stonden, terwijl de supermarkt ongeveer de helft was van de Free Record Shop in Gouda, bizar. We hadden bij de Seven Eleven al een fles Whiskey gehaald en we haalden bij de supermarkt in Harajuku nog eventjes wat bier en eten.
Na het ontsnappen uit de extreem lange rij besloten we terug naar Yoyogi te gaan met de trein, omdat we anders weer door de mensenmassa moesten zwemmen. In de trein kun je tenminste nog drijven in de mensenmassa en hoef je niet te bewegen. We namen echt random een lijn die kant op, waar we meteen op werden afgerekend, aangezien we op Shibuya station uitkwamen (dit een zeer populaire jongerenwijk). Dit station was iets gecompliceerder dan de andere stations tot nu toe en we moesten eventjes kutten om terug te komen. Na twee keer overstappen waren we toch in Yoyogi en ik werd zo gek van die gitaar. Hij wierp echter goed zijn vruchten af toen we in Yoyogi gingen zitten (ergens in de schaduw, het was beestenwarm). Ik ging zomaar random spelen en Eric en ik zaten onze limited Japanse skillz te zingen en de Japanners konden er wel om lachen. We werden hoe langer hoe wasterder, dus we hadden schijt. Opeens begon een Japanse vrouw tegen ons te praten en ze bleek Engels te spreken (alleen Engelssprekenden durven tegen ons te praten of af en toe een oud opaatje). Ze zat daar met een vriend. We raakte in gesprek en we verhuisden ons naar hun spot. Zij konden ons dingen uitleggen over de omgeving en de dude speelde ook gitaar en die gingen even los met een Engrish song. Op een gegeven moest ik natuurlijk pissen, maar er stond echt een rij van hier tot Tokio bij de toiletten. Echt een stuk of dertig, veertig man schat ik. Dus ik dacht no way, maarja wildplassen is volgens mij not done in Tokio als je ziet hoe uber gedisciplineerd en verantwoord de Japanners zijn. Opeens zag ik echter gewoon wat wasted Japanners pissen tegen een hek en ik dacht chill, nu ben ik niet de stupide buitenlander en kan ik ook gewoon daar pissen.
Op een gegeven moment, rond een uur of zes, gingen we maar eens verder en we waren veel te blij. Ik ging konbanwa (goede avond) roepen tegen alle chicks en super veel reageerde lachend, wat me nog meer motiveerde om verder te gaan. Volgens mij was ik vrij retarded, maar I don't care. Zit toch lekker aan de andere kant van de wereld en ken hier verder toch niemand. Ook op de subway kon ik me niet echt inhouden, maar heb me zoveel mogelijk ingehouden, aangezien ze daar denk ik niet al te blij mee zijn. Fredrik ging naar het hostel en Eric en ik besloten verder tet gaan richting Ueno park om te kijken of daar nog wat ge-hanami-t werd. En ja hoor, ook daar was het nog total chaos en er kwam een gekke dronken dude tegen ons aanlullen in 't Japans. Hij was irritant en we lost him. Besloten verderop ergens te gaan zitten en we gingen nog wat whiskey drinken. Geen idee of openbaar drinken mag in Japan, maarja iedereen deed het, dus f*** it. Opeens kwamen er twee dudes naast ons zitten en wij vuurde weer onze paar woorden Japans op ze af. Ze vonden het geweldig en ze waren ook dronken. Geen Engels helaas, maar dat maakte het ook juist weer grappig, gelukkig had ik m'n taalgidsje bij me. Opeens kochten ze bier voor ons. We vroegen of ze karaoke wilden doen (dat moet natuurlijk in Japan) door gewoon KARAOKE te roepen en dat wilden ze. Dus we gingen naar Shibuya om een karaoke te vinden. De dudes kochten een treinkaartje voor ons en wij mochten niet niet betalen, chill! De eerste karaoke bar die we vonden was vol, dus toen een andere zoeken. Shibuya zag er indrukwekkend uit met enorme gebouwen en echt ongelofelijk gewoon... Had geen camera bij me, maar kom d'r vast nog wel in de komende weken ;-)
De dudes riepen plotseling een taxi en de taxichauffeur zocht voor ons een karaokebar. Ook de taxi werd voor ons betaald. Eenmaal in de karaoke bar hoefden we eens een keer niet te kutten met communicatie, aangezien die dudes gewoon alles konden zeggen en uitleggen. Die ene dude was een soort van lang en rustig en de andere was klein en hyperactief. In de metro waar iedereen zo serieus en depri lijkt te zitten, waar wij ons altijd rustig houden en weird voelen als we hard Engels praten, ging die kleine dude zo los. Hij ging als een aap aan het plafond hangen, aan die handvaten en iedereen was like wtf. Eric en ik gingen hier helemaal stuk om. Maar anyway, back to the karaoke. We kregen een aparte kamer met een tv en twee microfoons en we konden helemaal los. Keihard. Het mooiste was dat ze echt super veel Japanse muziek ik die luister hadden. Maar de tekst was in het hiragana, dus snapte er geen **** van. Die dudes echter wel en ze gingen s*** als Gackt en andere jrock zingen. Wij deden een poging met Asian Kung-Fu Generation en we gingen gewoon random klanken zingen, dat was vet chill en de Japanners vonden het ook prachtig. Ze hadden ook veel Westerse muziek en zelfs emo bands.
Opeens werd er whiskey bezorgt, ja NOG MEER whiskey (en we konden het bijvullen met onze fles). De Japanse dudes werden ook steeds wasterder. Het is namelijk gebruikelijk in Japan om elkaars glas bij te vullen en niet je eigen glas. Dus iedereen vulde elkaars glas en je had geen andere keuze dan te drinken. Maarja, dat vind ik natuurlijk niet erg. Die kleine dude was super wasted en hij ging z'n broek naar beneden trekken en liet steeds z'n billen zien en uiteindelijk zelfs z'n penis! W-t-f! Maar het allerweirdste en chillste was nog... Zij hebben alles gedokt, inclusief de karaoke en de whiskey die werd bezorgd! f***ing chill, wanneer gebeurd dat nou in Nederland? Dit is gewoon bizar, we werden er zo blij van.
Helaas hadden we toen op de vijf minuten de laatstde metro gemist. We kwamen toen opeens een Duitser tegen die 'm ook gemist. Hij woonde al zes jaar in Tokio en hij sprak vloeiend Japans, dat was vet weird om te zien. Maarja wel handig. We besloten dus maar een taxi naar het hostel te nemen. Deze zijn hier blijkbaar relatief goedkoop. We zijn heel Tokio rondgereden, ongeveer een uur in taxi denk, voor mijn idee. En het koste maar omgerekend iets van veertig euro. Dusjah, toen taxi uit en we gingen naar het hostel lopen (we werden in de straat verderop gedropt, ze kennen hier geen adressen). Onderweg kwamen we de Australische dude en een Engelse dude van ons hostel tegen en zij waren ook wasted, maar verdwaald. We namen ze mee naar het hostel, want wij zijn pro in Tokio.
En nu heb ik hoofdpijn... :)
- comments