Profile
Blog
Photos
Videos
Kon'nichi wa! Het is zeer lelijk weer vandaag, dus heb weer zin om een verhaaltje te schrijven. Ondertussen weer wat gekke dingen meegemaakt, geen idee waar ik ben gestopt met m'n laatste verhaal, maarja geen zin om het op te zoeken. Ik begin bij zaterdag...
Vorige week ergens had ik een Zwitserse dude genaamd Michael ontmoet en we besloten samen naar Ginza, een shopping/zaken district met de duurste mode en andere zooi, te gaan. Alleen door de stad struinen is enigszins boring, dus het is wel handig om vrienden te maken als je op reis gaat. In Ginza hebben we een beetje rondgelopen door de übergrote straten en uiteindelijk kwamen we aan bij het Sony gebouw. In het Sony gebouw hebben we de nieuwste snufjes bekeken, zoals limited edition gekleurde PSP's, super kleine laptops, een ubermegash*tload aan advertising voor Final Fantasy XII Advent Children Complete (waarvan ik nog steeds niet weet wat het verschil is met het origineel) en gekke camera's die gezichtsherkenning hadden en die foto's maakte als je lachte (hebben we veel lol mee gehad). Maarja na een tijdje rondlopen in Ginza hadden we het wel gezien, want alles was vrij duur en het deed Europees aan en we kwamen daar niet om in Europa te lopen, heh.
's Avonds besloten we om (again) naar Ueno park te gaan om, wie weet, wat Japanners te ontmoeten. We hadden met twee Britten uit het hotel afgesproken bij de fontijn in het park, maarja het was de vraag of ze kwamen, want ze zagen er vrij moe uit. Heb twee keer de fontijn gecheckt en ze waren er niet, dus niet meer op gelet de rest van de avond (wat verstandig bleek te zijn, want ze waren er niet). Michael en ik gingen ergens naast het baseballfield van het park zitten en we dronken en aten wat. Er zaten een hoop Japanse jongeren om ons heen van een jaar of achttien-twintig schatte ik. De jongere kiddo's zien er wel wat extremer uit dan die van vijfentwintig enzo (die vaak in pak lopen). Ze hebben piercings, haren in alle kleuren van de regenboog en de gekste kleding. Maar ondanks hun uiterlijk zijn ze voor m'n idee wel iets verlegener dan de oudere Japanners en dus is contact leggen iets moeilijker. Maar anyway, we zaten daar een tijdje en ik besloot naar de wc te gaan en eenmaal daar aangekomen vuurde ik weer wat 'konbanwa's' af en hupsakee contact gelegd. We verhuisden naar het grasveldje achter de wc waar allemaal college students van een jaar of achttien zaten te schreeuwen en (again) compleet wasted waren. We kregen weer een hoop sake enzo aangeboden en hupsakee, wij waren ook van de kaart. Een hoop droge communicatiestoornissen gehad met de studenten en uiteindelijk ging Michael K.O. en ik ging proberen te slapen om de tijd te doden tot de volgende ochtend, maar het was te koud, dus ging ik maar rondjes rennen om de fontijn en naar de convenience store (combini) en de Japanners waren nog steeds aan het schreeuwen en aan het rondrennen tot de volgende ochtend.
Uiteraard kwamen Michael en ik compleet vercrackt aan bij het hotel. Michael zat helemaal onder de modder wat die super erg vond, maarja dat heb je als je in de modder ligt. We kwamen twee mensen tegen die we eerder hadden ontmoet, want eentje ging naar het vliegveld. Even een soort van afscheid genomen en toen was het tijd om te gaan slapen.
We hadden als plan om zondag naar Harajuku en Yoyogi-park te gaan, aangezien het daar dan altijd dolle pret is, maar heb tot 3 uur geprobeerd Michael uit bed te krijgen, wat vrijwel onmogelijk was, dus zat me af of ik alleen zou gaan. Ik checkte nog even mijn mail en het bleek dat Hiroshi, die ik op Cherry Blossom Festival had ontmoet, me had gemaild of ik zin had om rond te hangen in Ueno, want een vriend en zijn vriendin, die lerares Engels is, er ook waren. Daar had ik wel zin in, dus na twintig minuten kutten met de telefoon van het hotel hadden we een meeting stop, de Starbucks Coffee bij de Central Gate van Ueno Station. Het bleek echter twee ingangen te hebben en ik stond bij de verkeerde. De vriend van Hiroshi en de vriendin van de vriend, genaamd Ken en Mari, bleken super chill te zijn en we gingen een backpack zoeken voor Hiroshi, omdat hij volgende week een paar dagen naar Korea gaat. Hij mocht echter de backpack van Mari lenen, dus we waren snel klaar met winkelen. Dus toen maar WEER naar Ueno park (ja, ben er zo'n beetje elke dag) en we gingen beetje hangen, eten en drinken. Ken vertelde me dat die rapte en dat die vier of vijf mee een één of andere rapbattle had, dat ga ik denk wel even checken. Hiroshi is into beatboxen en hij ging ook al zo los met de karaoke paar dagen/weken geleden (geen idee). Ken vertelde dat één van zijn vriendin 's avonds een klein optredentje had ergens in Shibuya en we besloten dat eens even te gaan checken.
Na weer een tijdje in de metro te hebben gezeten kwamen we aan in Shibuya en het was inmiddels donker. Het optreden startte om acht uur (ja, het is hier vrij snel donker - en ook vrij snel licht - ) en we gingen zoeken a.k.a. random achter Ken aanlopen en na een paar belletjes hadden we het gevonden. Het was ergens in een steegje buiten het centrum van Shibuya, ergens op de tweede en derde verdieping van een flatje, waar ik nooit zou verwachten dat er uberhaupt zoiets is als een barretje enzo, maar het was er! Het was duidelijk dat hier nooit toeristen komen en voelde me vrij blank en ik dacht, ik ga hier nooit kunnen communiceren. Even drankje gehaald enzo en we gingen de paar nummers die de vriend van Ken rapte checken. Ben niet echt een rapfanaat, zoals veel mensen wel weten, maar moet zeggen dat die wel chill was. Verstond er geen reet van, maar het leek alsof het niet over b*tches en ho's ging en de beats waren super chill. De dude, genaamd Bramko ofzo, geen idee hoe je het schrijft, heb 't vast verkeerd opgevangen, ging helemaal los en dat was wel chill om te zien. Na zijn nummers gingen we naar beneden en stonden we een beetje te lullen en opeens begon een meisje tegen me te praten en vragen te stellen en opeens IEDEREEN in de bar. Heb volgens mij echt tegen IEDEREEN gesproken, niet normaal. Heb echt honing aan m'n reet in dit land, omdat ik blank ben, maarja vind 't wel chill, want ik hou van aandacht. Het bleek dat veel van de mensen daar amateur DJ's waren die een uurtje kregen om hun ding te doen en dat was wel grappig. Er waren ook twee vrienden en één van de hun bleef maar tegen me aanlullen, echt super veel, te droog :P hij had ook zo'n blij gezicht en de ander wist niks te zeggen, want die sprak twee woorden Engels. Maar was moe, dus kostte moeite om te antwoorden.
Na een paar uur in het barretje geweest te zijn, besloten we wat te gaan eten, want er was nog niet veel gekomen van avondeten. We gingen naar een ramen restaurantje waar we allemaal in pastten (we waren met z'n tienen ofzo, aangezien er ook wat mensen uit het barretje meegingen) en ik bestelde maar een random iets, want kon de tekentjes niet lezen. Kreeg dus een kom soep met de noodles ernaast, dus moest het zelf mixen. Met de eetstokjes, that is... Dusjah, dat was weer knoeien geblazen en naast me zat een één of andere dude en vond 't wel droog volgens mij. Ik zat te eten en opeens hoorde ik naast me "how al you" en ik eerst had ik het niet door. Keek ik zo naast me, zag ik zo'n dronken grijnzende kop van die dude naast me. En hij ging helemaal los met vragen in het Engels. Hij was net wezen clubben (op zondag en klaar om 23:00 uur) en hij zat pilo te eten daar :P echt droog, dat zie je nooit in Nederland. Denk dat hij een jaar of 23 ofzo was, want hij had geblondeerd haar enzo en de oudere mensen hebben dat niet zo heel vaak.
Eenmaal klaar met eten naar het station gegaan, facebooks enzo uitgewisseld en naar huis. Daar nog wat gedronken in het hotel met de mensen daar, want het is hier altijd wel chill om in de lobby en in de bar te hangen. De bar hier is als een traditioneel Japans kamertje waar je moet zitten op een tatami mat met zo'n laag tafeltje enzo. Dat is wel chill vind ik.
Damn, wordt gek van het typen, maar wil alles vertellen, dus doe het ff snel: gisteren met Michael naar Odaiba geweest, de Tokyo Bay. Hier hebben we het museum of Emerging Science en blabla gecheckt, waar een expositie over de Terminator was en allerlei robot en ruimtesh*t. Dat was echt wel vet. We hebben in een cockpit gezeten met een 3d bril en zo konden we een robot in het museum besturen en we konden dus kijken door de camera en ook praten via een microfoon. Er waren allemaal Japanse schoolkids en we konden met de robot stoere boy bewegen maken (was een soort insect, hij kon lopen) en Japanse dingen roepen door de microfoon. Dat was wel funny en het 3d beeld was echt vet.
Gisteravond weer naar Ueno park en naar een cafetje in Ueno gegaan waar allemaal dronken salarydudes in pakken zaten. Bij een ander cafetje pleurde iemand van z'n stoel af en iemand anders viel over 'm heen. Iedereen vond 't normaal, terwijl je bij ons keihard voor lul zou staan. Maarja van alcohol wordt je gewoon retarded, dus het is gewoon hypocriet om je er voor te schamen eigenlijk. Het was bijna laatste-subway tijd en we vonden het gaar om gelijk naar huis te gaan, dus we dachten van 'waar zou het nog druk zijn'. Roppongi a.k.a. de hel dus maar weer! Aangezien daar alle buitenlanders komen die niet de volgende dag hoeven te werken. Eenmaal daar aangekomen eindigde we WEER in een hostess bar, terwijl we nog juist zeiden tegen de neger die ons lokte van ALS HET GEEN HOSTESS BAR IS, maarja niet te vertrouwen dus, weer een les geleerd. Maar hij had wel gelijk dat 't niet zo super duur was. Maar daar waren we vrij snel weg, we besloten weer weg te vluchten uit dat kut Roppongi en we gingen naar Shibuya lopen (tsja... subway was gesloten). Dit duurde twee uur en we gingen wat eten bij de mac. In de mac zaten zo'n dertig mensen, allemaal te slapen! Leek net of iedereen dood was, super vreemd gezicht. Had m'n camera helaas niet bij me. Echt bizar, wel slim op zich, gewoon in de mac gaan slapen als je de subway mist. Het was inmiddels 3 uur en we gingen naar het drukste kruispunt van de wereld en tadaa, er was geen hond! Behalve wij! En af en toe een wasted Japanners die langs kwam strompelen. Uteindelijk was het uur of half 5 en toen kwamen alle chicks te voorschijn en hadden we weer wat te doen. Maar tot onze grootste ergenis kwam er een oud vercrackt mannetje naast mij (en niet naast Michael -_-) en hij begon met een super debiel hoog piepstemmetje in een razend tempo Japans tegen me aan te lullen. Ik kon dit niet geloven en ik ging helemaal kapot. Ik wou 'm niet uitlachen, maar het klonk gewoon zo suf, heb van m'n leven niet zo hard gelachen. En hij stopte maar niet, hij heeft twintig minuten nonstop dat geluid gemaakt! Het was wel super grappig, damn. Maarja we moesten ontsnappen dus we gingen naar de subway die weer open bleek te zijn en we zijn zo terug naar het hotel gaan. En nu is het 17:15 uur en ben ik moe en net uit bed.
- comments