Profile
Blog
Photos
Videos
We zijn ruim op tijd voor het eerste gedeelte van onze treinreis. Het is een mooi oud station met een persoonlijke toets in de vorm van plantenbakken en tuintjes. Geïnstalleerd op de bankjes kunnen we het allemaal eens goed bekijken. Er lopen honden heen en weer die op zoek zijn naar restjes die mensen hebben achtergelaten. Veel bruine kortharige honden heb je hier en heel vaak hebben ze schurft. Wel zielig, die half kale hondjes die zich tot bloedens toe krabben. Wanneer de trein gearriveerd is horen we dat we in de achterste wagon mogen stappen. De trein gaat denk ik al heel wat jaartjes mee. Want de uitklaptafeltjes zijn van echt hout, kunstig versierd met houtsnijwerk. De hele trein straalt vergane glorie uit. We hebben vaste plaatsen, maar we zijn de enigen in deze ruimte, dus we zoeken de beste plekjes op. De achterkant van de wagon heeft namelijk een hele grote ruit, waar we alles goed kunnen zien. Dat wordt genieten van het uitzicht, zo naar achteren. Langzaam trekt de trein op en omdat we over een enkel spoor rijden lijkt het net alsof we midden in de natuur zitten. Hij rijdt niet hard, we kunnen alles goed zien. In het begin zien we heel veel terrassen met groente gewassen. Bonen, kool, aubergine noem maar op. Het landschap is heuvelachtig en ziet er lieflijk uit. Het doet me aan het gebied bij Auckland in Nieuw Zeeland denken. Kleine heuvels en dalletjes en heel erg groen.
Het is leuk om door de tunnels te rijden, zwaluwen vliegen ons achterna. Je ziet de ingang heel langzaam kleiner worden en dan rij je weer naar buiten, gevolgd door zwaluwen. De omgeving wordt ruiger en ik zie oorspronkelijk bos met veel loofhout en geen palmen. Mooie blauwe kelkvormige bloemen kronkelen zich in struiken. In een bos zie ik witte calla's staan, zouden die hier van oorsprong voorkomen? Of zijn die verwilderd, zoals de brem in Nieuw Zeeland, hellingen vol hebben we gezien. Bij een klein stationnetje, stappen er westerse toeristen in. Helaas hebben ze kaartjes met de stoelnummers bij de grote ruit, achterin. Verhuizen dus, niet zo heel erg, al dat geschommel maakt me erg slaperig. Steeds hoger komen we, het voelt iets koeler. Bossen met naaldbomen geven ook aan dat we steeds hoger komen. Het uitzicht is prachtig zo nu en dan, de lucht is heiig in de verte. Theo staat veel in de deuropening van de trein foto's te maken.
Er zijn heel wat kleine stationnetjes onderleg. De ene wat beter verzorgd dan de ander. De loc maakt vieze rookwolken. Wanneer we door een tunnel gaan komt er een hele rookwolk achter ons aan, arme zwaluwen. Het begint ineens heel hard te regenen, daarom doen we de ramen dicht.
De machinist zag Theo foto's maken en vraagt of hij zin heeft om vooraan in de locomotief te zitten. Daar heeft hij wel oren naar, ik offer me op om op de bagage te passen. Voorin is het uitzicht nog een stuk beter, want Theo ziet apen en zwaluwnestjes. Volgens de machinist zijn de zwaluwnestjes te eten, al lijkt me dat ze wel een beetje rokerig zijn. Mij niet gezien. Omdat het enkel spoor is waar we op rijden, moet de machinist bij aankomst op station's een grote ring met een metalen plaat afgeven. Zodat het traject wat we net gehad hebben weer op vrij gezet kan worden. Het is net ringsteken wanneer de trein een station binnen komt. De stationsmeester steekt zijn arm er door om hem over te nemen terwijl de trein nog rijdt.
Het landschap is weer veranderd nu we het hoogste stuk naderen, ongeveer negentienhonderd meter boven zeeniveau. Het landschap verandert en we zien prachtige plaatjes van theeplantages. Rijen lage theestruiken met grote rotsblokken ertussen. Het doet me denken aan een Japanse tuin, met de strepen in het zand en rotsblokjes, maar dit is wel veel indrukwekkender. Er staan bomen tussen de theestruiken die op sommige plekken geknot zijn. Wat een prachtig gebied. De GPS op de iPad geeft aan dat we in de buurt van onze eindbestemming komen. Dus ik ben wel blij dat Theo bij het voorlaatste station weer in de deuropening verschijnt. Het station van Nuwara Elija is een stuk groter dan de stations onderweg. Je kan zien dat het een belangrijke stad is. Met onze grote rugzakken op slenteren we naar de uitgang waar we onze tickets moeten inleveren. Waar je ook uit- of instapt, de prijs voor het traject is hetzelfde, zo voorkomen ze dat je het doorgeeft aan iemand anders. Als vliegen op een suikerpot komen van alle kanten aanbiedingen om ons te vervoeren. We slaan ze allemaal af, pas als we al een flink eind hebben gelopen komt er iemand met een zeer goed bod. We laden de tassen in een transportbusje dit keer. De chauffeur vertelt onderweg van alles over de omgeving, tactiek wellicht, maar wel fijn. Het hotel dat we hebben uitgezocht zit vol. Na overleg met de chauffeur, die snapt dat we geen hoog budget hebben, komen we uit bij een familiepension met drie kamers. We krijgen nog wat van de prijs af en stallen onze spullen.
De chauffeur heeft ons een aanbod gedaan voor een excursie naar een theefabriek. Heeft hij toch zijn zin en ik ook, want het lijkt me wel leuk. Onderweg vertelt hij een en ander over de theeplantages. Hij kan goed Engels spreken en dat is fijn. Het blijkt dat de oude theestruiken gezaaid zijn. Tegenwoordig stekken ze de struiken. Die gaan dan geen honderd jaar mee zoals de oude, maar ze kunnen wel eerder oogsten. Ze worden om de vijf jaar helemaal kort gezet. Na verloop van tijd worden ze gerooid en dan wordt er een tijd citroengras op geteeld om de aarde weer wat vruchtbaarder te maken. Op droge warme percelen worden er bomen tussen gezet om schaduw te geven. Onderweg zien we heel veel groente stalletjes langs de kant van de weg met groente, het ziet er goed vers uit. Ik kan me voorstellen dat mensen die hier langskomen hun slag slaan.
We komen bij een theefabriek aan waar we een rondleiding krijgen. Het drogen, walsen en laten fermenteren, nog eens laten drogen en uiteindelijk het verpakken in grote balen voor de verkoop. Leuk is ook om de verschillende soorten thee te zien en te horen wat het verschil is. Na afloop gaan we thee drinken met chocoladecake, die nog goed smaakt ook. De meeste chocolade koekjes en cake hier vind ik niet lekker. Het is donker geworden wanneer we weer terugrijden en ons laten afzetten bij een volgens de Lonely Planet zeer goed Indiaas restaurant.
De gids klopte helemaal, maar het terug vinden van ons guesthouse in het donker is best moeilijk, ondanks de goede uitleg van de gids. Het ziet er allemaal anders uit in het donker. En ik vind het best eng zo in het donker met al het langsrazende verkeer. Gelukkig heb ik een klein lampje die zichzelf elke keer oplaadt, hij heeft een zonnecelletje. Ik ben blij dat ik languit op mijn bed kan liggen, wanneer we eindelijk ons guesthouse weer hebben gevonden.
Hetty
- comments