Profile
Blog
Photos
Videos
Met onze rugzakken op lopen we langs de weg, op zoek naar de bushalte voor de bus naar Tissa. Het is zondag, er stappen ouders met kinderen in die mooi wit gekleed zijn en een mandje bloemen bij zich hebben. Waar gaan die naar toe op zondag? Onderweg komen we langs een boeddhistische tempel waar het druk is, er lopen allemaal kinderen met witte kleren aan. Dat zal wel mijn antwoord zijn.
Tessa heeft een groot busstation, er staan verschillende bussen te wachten. Zoals altijd stal ik mezelf in de schaduw met al onze bagage, terwijl Theo op onderzoek uitgaat. Ze verwijzen hem naar een nog lege bushalte bij de uitgang. Gelukkig is daar ook een beetje schaduw van bomen aan de overkant, de zon staat nog niet zo hoog. Het is een komen en gaan van bussen, mensen die bij onze halte staan stappen in en verdwijnen. In het begin maken we ons daar geen zorgen over, maar wanneer de tijd is verstreken dat de bus zou komen, worden we toch onrustig. Maar dat was voor niets, want daar verschijnt de bus, duidelijk met een Kandy bordje voor zijn ruit. In het begin van de rit zien we heel wat water. De huizen hier zijn van steen en hebben vaak rode dakpannen. Het geeft een heel eigen sfeer, met alle kokosnoten en tropische bomen. We zien niet veel palmen. We gaan niet helemaal mee, maar moeten na Ella overstappen. Het is weer een typische Sri Lanka busrit, met herrie en geschud. Onderweg stappen er mensen in die wat willen verkopen. De kikkererwten en de viskoekjes die we kopen zijn heerlijk, dat is weer eens een ander ontbijt dan toast met ei. We houden op de iPad in de gaten waar we zijn en waar we uit moeten stappen. Medepassagiers kijken nieuwsgierig mee over onze schouders. Het wordt steeds heuvelachtiger hier. Het is een plaatsje van niets waar we moeten uitstappen, maar bij deze T- splitsing moeten we net de andere kant op dan de bus gaat. Het is even zoeken naar de juiste bushalte, maar we zien wat mensen wachten onder een afdakje. Op onze vragen of hier de bus naar Badulla stopt schudden ze ja. Één mevrouw kijkt me aan en maakt ruimte voor me, wat aardig. Ik heb al wel gemerkt dat vrouwen hier in Sri Lanka zich tot mij richten met vragen en opmerkingen, niet naar Theo. Dat heb ik nog niet eerder zo uitgesproken gemerkt deze reis. We hoeven niet lang te wachten en het is betrekkelijk vroeg wanneer we in Badulla aankomen.
Een vegetarisch restaurant trekt onze aandacht, tijd om wat te lunchen. We trekken nogal wat aandacht in het restaurant, de manager is heel erg behulpzaam. Hij doet super zijn best om het ons naar de zin te maken. Vraagt waar we geweest zijn, hoe we Sri Lanka vinden. Dat we drie luipaarden hebben gezien vind hij wel heel bijzonder, volgens hem komt dat niet zo vaak voor. Na het eten gaat Theo bij het station, wat een stuk verder weg ligt, treinkaartjes kopen voor de "first class observation saloon". Morgen en overmorgen gaan we met de trein en deze kaartjes kunnen nogal eens uitverkocht zijn als je ze op de dag zelf wilt kopen.
Dat blijkt wel als hij terug komt, want het tijdstip wat we wilden was al uitverkocht, maar gelukkig was er wel ruimte in de trein een uur later. De reis met de trein van Badulla naar Kandy schijnt nogal mooi te zijn. De volgende stap is een hotel vinden. We kijken even in de Lonely Planet en laten ons daar naar toe brengen. Het hotel wat we hebben uitgezocht staat vol met tuk-tuks en auto's en zo te horen is er een bijeenkomst aan de gang. Een bruiloft zegt de tuk-tuk chauffeur, terwijl we wachten op Theo die de onderhandelingen gestart heeft. Hij komt terug met een grijns, dus zo te zien is het gelukt. We droppen alles in de kamer en rusten even voor we er weer op uittrekken.
Er is een waterval in de buurt, waar ook apen zijn. Daarom nemen we de bananen die we nog hebben en er al een beetje bruin uitzien maar mee. We zijn het hotel niet uit of we krijgen een taxi aangeboden. Te duur, dus we lopen naar de volgende. Ook deze ziet ons als melkkoetje, daarom lopen we weer terug. Bij het hotel staat een bewaker die vraagt of we een taxi nodig hebben. Waarop we bevestigend antwoorden. Hij begint te fluiten en te gebaren dat hij een taxi nodig heeft. Het is dezelfde die we net hebben afgewezen, die nu wel wil zakken tot de prijs die we al hadden geboden. Langs de kant van de weg zien we koeien lopen, ze lijken heel veel op onze koeien. Eerst gaat de weg omhoog en dan omlaag. De tuk-tuk driver zet zijn motor uit en zet hem in zijn vrij. Het gaat best hard omlaag zo, de weg is nogal steil.
De stalletjes langs de kant van de weg geven aan dat we onze bestemming hebben bereikt. Langs tig stalletjes lopen we een smal pad af naar de ticket office. De kaartjes voor buitenlanders zijn hier tien keer zo duur als voor de Sri Lankanen, wat we op heel veel plaatsen in het land zien. Het is een lange weg naar beneden, in het begin nog niet zo steil. We komen langs menig stalletje met drinken en een rustplek. Het wordt steiler en steiler en ik ben blij dat ik mijn stevige schoenen aan heb. Een mevrouw waarschuwt Theo, die een tas met drinken en eten in zijn handen heeft voor de apen. Daar heeft Theo al ervaring mee gehad en inderdaad we zien er een aantal onderweg. We ruiken ook vleermuizen, maar die zien we niet. De waterval ruist in de verte en na verloop van tijd zien we hem ook. Een mevrouw bij een stalletje vraagt of we wat willen drinken. Nu niet zeg ik, straks misschien. Het laatste stuk is erg steil. Onderaan is een uitzichtpunt op de waterval, waar bruin water naar beneden bruist. Een nevel van water strijkt neer op ons. We gaan lekker zitten en laten ons een flesje drinken goed smaken. Het smaakje doet me aan vroeger denken, aan gazeuse die we dronken toen ik klein was. Het is niet echt druk, mensen zijn selfies aan het maken of nemen hun kinderen op de foto.
Op de terugweg zijn de meeste stalletjes al gesloten, maar de oude mevrouw met haar zelfgemaakte limonade staat er nog. Dat lijkt me leuk om te proberen. Het is niet eens duur, waarschijnlijk zijn het geen foreigner prijzen. Eerst worden op sinaasappel lijkende vruchten geschild. Deze worden met de hand flink uitgeknepen in een plastic bakje. Of we er koud water in willen, dat lijkt me geen goed idee. Daarom reik ik mijn eigen water aan om het vruchtensap aan te lengen. Of we suiker er in willen vraagt ze. Mmm zijn het dan misschien zure sinaasappels? Nog een ander potje wordt tevoorschijn gehaald, wat na proeven zout blijkt te zijn. Dat haalt de smaak wel omhoog misschien, maar we krijgen hier al genoeg zout binnen met al die curry's. Na flink schudden en heen en weer schenken en nog wat water erbij, krijgen we onze glaasjes drinken. Het smaakt heerlijk vooral na het klimmen in deze warmte, en heeft een beetje weg van mandarijn.
Verkwikt lopen we verder.
Een jongen in monnik kleding vind ons erg interessant en hangt een beetje om ons heen. Dan is hij weer eens vóór ons en dan weer achter ons. Hij lijkt me aardig, maar zijn Engels is helaas niet zo goed dat we echt uitgebreid contact kunnen maken. Veel verder als hoe heet je en waar kom je vandaan komt hij niet. En ons antwoord vind hij al moeilijk. Maar gedurende deze dagen heb ik ook nog niet veel Sri Lankaans geleerd, dus ik moet niet zeuren.
We komen de apen weer tegen en geven de nu zwarte banaantjes. Het zijn twee kleintjes en zo te zien vinden ze het heerlijk. Ik heb zelden met zoveel plezier een banaantje naar binnen zien gaan. Zelfs de schil werd eerst afgelikt en daarna opgegeten, ik denk niet dat ze vaak bananen eten.
Wanneer we weer boven zijn komen er verschillende mannen op ons af die vragen of we een tuk-tuk nodig hebben. Maar als het goed is komt er hier een bus langs en die is echt heel veel goedkoper. Er staat al een bus klaar, maar wanneer Theo daar in wil stappen heerst er enige consternatie. Het blijkt voor die groep vrouwen te zijn die we tegen kwamen, begrijp ik uit de gebaren. Een tuk-tuk eigenaar is erg aanhoudend en we zijn bijna geneigd om er op in te gaan. Hij zegt dat er geen bussen meer gaan, dat het te laat is en haalt zijn tuk-tuk al. Plotseling zien we de bus aankomen. Leuk geprobeerd, maar wij nemen toch de bus. Met behulp van de iPad stappen we in de buurt van het hotel uit. Het ziet er alleen heel anders uit dan op de heenweg. Toen zagen we koeien en een montessori school, dus weten we eigenlijk niet of we er al voorbij zijn. Maar wanneer je rijdt lijken de afstanden kleiner, dus lopen we iets door. En gelukkig, daar staan de jersey koe met kalfje en verder op twee zwart witte koeien. En ook de montessori school verschijnt. We hebben afgelopen maanden al veel vaker zo'n trots bordje montessori school gezien. En een school op Antroposofische basis, al weet ik niet meer in welk land. Af en toe vragen we ons af waar het ook al weer was. Gelukkig hebben we heeeeel wat foto's om ons geheugen af en toe op te frissen.
Ondertussen hebben we ons hotel weer teruggevonden, gelukkig. En na enige moeite zitten we met een pot thee en een flesje bier in de tuin. Wat ze heel vriendelijk voor ons in de winkel hebben gehaald. Het hele hotel is verlaten, we zijn de enige gasten. Als het al een bruiloft was wat hier werd gehouden, dan is er niemand blijven slapen.
We hebben afgesproken dat we vandaag Skypen, want de hele familie is feest aan het vieren in Groningen. Een mooie gelegenheid om iedereen te spreken. Heel fijn, want je gaat iedereen toch wel missen als je zo'n tijd van huis bent. Een mooi eind van de dag.
Hetty
- comments
Annemie Prachtig weer dit verhaal van jullie belevenissen, het gaat als in een filmpje aan mijn (innerlijke) ogen voorbij, wat een groot voordeel en heerlijkheid om beelddenker te zijn (dacht vroeger dat iedereen dat zo had, kende natuurlijk alleen mijn eigen dingen en wist niet hoe een ander dacht enz.) Wat een prachtige bus, je schreef er al eerder over en mooi om het nu ook live te zien, ik had al wel een beeld voor ogen door jouw verhalen maar beelden kloppen natuurlijk niet altijd met de werkelijkheid. Nou Hetty als jij als je een Boeddha ziet nog steeds dat .....ploink.....Annemie hebt, zoals aan het begin v. jullie reis i.d. 1e Oosterse landen waar jullie kwamen, dan heb je nu wel een overdosis Annemie te pakken, of is het al sterk verminderd, dankzij de overdosis Boeddha's (en nog steeds prachtig natuurlijk, zoveel verschillende soorten....) Leuk die Nederlandse koeien, heb ik in Indonesie ook eens gezien, wel weinig, maar toch, Nederlandse koeien, heel apart, hoe zouden die daar nou gekomen zijn. Zal ook wel wennen zijn in zo'n heel ander klimaatje. Goh, dat je ook Montesorri en Antroposofische schooltjes tegenkomt, ben eigenlijk heel benieuwd hoe dat dan in deze landen eruit ziet, grappig. Nou dag lief meissie, lekker doorgenieten jullie, zal straks wel afkikken zijn hier thuis, alhoewel je dan wel vanuit Canada o.i.d een toch "westers" land weer thuiskomt. Gisteren waren ze bij "2 op reis" van BNN o.d. TV. in Midden Amerika, Nicaragua enzo, die kant gaan jullie ook nog op, toch. Interessant omdat dan nu alvast een beetje te kunnen zien, denkende aan jullie. Morgen is het Pasen, daar zullen jullie wel niet veel van merken daaro, lekkere chocoladepaaseitjes zouden het zowiezo niet volhouden zonder te smelten in die hitte, hihaho. Nou veel liefs, en tot 't volgende contact, Annemie.